Vakanties

Heilig Heilig…

Wanneer ik wakker word besef ik ineens dat ik minstens 5 uur achter elkaar geslapen heb en dat is wel heel lang geleden.

Gj is hardlopen en ik draai mij nog even om en als ik uitgedraaid ben zitten Lidia en Peter al aangekleed in onze woonkamer.

Gj strompelt binnen… hij is door zijn voet gegaan.

Deze keer, ik weet niet of het vaker gebeurd is, hebben onze mannen altijd wat en de dames niks.

Peter haalt op zijn gemak verse broodjes en we vinden onszelf benijdenswaardig.

Hoe geweldig is het om met elkaar te ontbijten met uitzicht op een schoon strand en een geweldige zee!

Vandaag scheiden onze wegen, Lidia en Peter gaan naar het fort op de rotsen boven Nazaré.

Zij gaan met een kabeltram naar boven en zien de golven die vandaag heel rustig zijn van boven af.

Wij gaan naar Fatima. Daar zijn we twee jaar geleden ook geweest, het is een bedevaartsoord voor katholieken. Aan het begin van de vorige eeuw zou Maria hier verschenen zijn en gesproken hebben met een paar kinderen. Vandaag en morgen is de jaarlijkse herdenking van de Mariaverschijningen. De gelovigen van over de hele wereld komen hier in in grote getale naar toe.

Vandaag zijn mijn ogen mijn fototoestel en storten wij ons tussen duizenden pelgrims.

Verlost van mijn zware camera lopen we op ons gemak vanzelf de goede kant op.

We zien honderden groepen met pelgrimsgangers allemaal één en dezelfde kant opgaan en automatisch lopen we mee. Langs de kant van de weg en zelfs op stoepjes zitten mensen met elkaar te picknicken of liggen gewoon te slapen

Een gigantische hoeveelheid parkeerterreinen zijn allemaal overvol en overal zien wij vrolijke en gelukkige mensen.

Bij de souvenirwinkel waar ik vorige keer niks kocht koop ik nu toch een rozenkrans, een bidprentje voor Daniël en een beschermengel voor Joyce.

Onderweg naar het sanctuarium genieten we van al die soorten mensen die allemaal een doel hebben.

Boete doen en Maria eren.

Hoe verder we lopen, hoe meer mensen wij op hun knieën zien..

De een gaat alleen de ander in een groep.

Jong, oud, dik, dun, gezond en gehandicapt gaan allen een kant uit.

Er valt geen onvertogen woord.

Vlakbij het Mariabeeld staat een brancard met een doodzieke man, de blik in zijn ogen straalt alleen nog geluk uit en verder niks.

We kijken onze ogen uit… jonge jongens, oude vrouwtjes met kapotte voeten en kapotte knieën schuifelen naar de plek waar Maria ooit verschenen is.

Huilend bereiken ze hun eindpunt waar ze opgewacht worden door hun naasten.

Enorme rijen geduldig wachtende mensen met bergen kaarsen in hun armen, wachtend in de rij, terwijl de zon hun kaarsen smelt, kruipen met hun laatste energie de goeie kant op. Enorme vuren vernietigen hun kaarsen terwijl ernaast mensen het zich makkelijker maken en een euromunt in een etalage met elektrische kaarsen werpen.

Voor een euro branden er 2 kaarsen ..

Waar we ook kijken kruipen mensen deemoedig op hun kapotte knieën verder zonder zich van iets of iemand iets aan te trekken en met of zonder kniebeschermers.

Sommigen hebben bloemen of een pop bij zich.

Wat beweegt deze mensen? Wat verbindt deze mensen?

Het is genoeg en strompelend in de bloedhitte gaan wij op weg naar onze auto.

Onderweg komen we de ene na de ander groep pelgrims tegen die enthousiast het laatste bloedhete stuk gaan lopen.

De ambulance is hier nu een dokter op een quad en op iedere hoek staan zwaarbewapende agenten. De lucht rondom ons zindert van het “onze Vader” en het “ave Maria”…

Vandaag voel ik mij heel verbonden met beiden en met al deze mensen van over de hele wereld.

Deze dag zal ik nooit meer vergeten.

Terug in nazaré komen we tegelijk aan in ons appartement en gaan in een zijstraatje een glaasje drinken.

De kroeg van “Ger en tante Truus”

Een klein biertje is hier een halve liter en een glas Aperol spritz wordt vervangen door de Portugese slobberwijn Vino Verde.

Na zijn enorme glas bier krijgt Gj wijn in het zelfde soort bierglas en ik schrik mij een ongeluk wanneer de kroegbaas achter mij langs ineens mijn sigaar uit mijn hand pakt.

Om ons heen horen we de Portugezen die voetbal kijken steeds gillen als er weer ergens een doelpunt valt en vliegen ze allemaal voor een minuut naar binnen.

We durven het aan en blijven hier eten aangezien de plaatselijke bevolking hier ook zit te eten.

Alikruiken en schelpjes schijnen hier het lekkerst te zijn dus voor de mannen is de keuze snel gemaakt. Lidia en ik gaan voor iets veiliger en nemen een hamburger.

Na toch geproefd te hebben moeten we toegeven dat ze inderdaad verrukkelijk zijn!

Onze kinderen griezelen van de kleine voelhorentjes die nog uit de schelpjes piepten voor ze gekookt werden. Wij doen gewoon onze ogen dicht en genieten ervan.

We sluiten de dag af met weer een overheerlijk ijsje en een glaasje port bij de beste ijssalon van Nazaré!

Terug in het appartement zien we Fatima “live” op televisie en dus ook wat we gemist hebben! Zoveel mensen en zoveel brandende kaarsen… het is een sprookje! Oh, we moeten nog een keertje terug.

Een laatste glaasje op ons balkon en de dag is weer voorbij, wat was het weer een bijzondere!

Weer een dag met een gouden randje!

Een onverwachte Parel

Wanneer ik wakker schrik besef ik dat ik allang onder de douche had moeten staan en misschien mijn koffer al ingepakt had moeten hebben.

Gertjan is waarschijnlijk de heuvel van Sintra al opgelopen en Lidia en Peter zijn vast al reisklaar.

Langzaam rol ik mijn bed uit en stap onder onze geweldige stortdouche en net op dat moment komt Gj ademloos binnen.

Snel zijn we allemaal klaar voor ons laatste overheerlijke ontbijt, de koffer van Lidia en Peter zit al in de auto terwijl de inhoud van onze koffer nog verspreid ligt over onze kamer.

We genieten van heerlijk scrammbled eggs en fantastische koffie terwijl ik naast mij zachtjes oh,oh hoor.

Beteuterd zie ik weer een brug in Gj’s hand… deze keer was het niet eens een broodje maar een gewone boterham.

Ach ja, volgens mij hebben we nog nooit een tandarts in Portugal bezocht.

Ik kan het niet laten om de kinderen op de hoogte te brengen en droog en gevat stuurt Ak een foto van een brug in Lissabon met de opmerking dat ze daar geweldig mooie bruggen hebben!

Er wordt een afspraak geregeld in Lissabon waar iemand voor 100 euro hem er wel even in wil plakken.

We wachten wel tot we in nazaré zijn…

Via de toeristische route rijden we noordwaarts en stoppen een paar uur later in een klein dorpje… Nou, Peter zet zijn kleine fiatje 500 ineens ergens neer en wij zoeken wanhopig een ietsje groter parkeer plekje.

Ergens onder aan een heuvel aan het eind van het het dorp is eindelijk plek en zwoegend lopen wij het hele eind naar boven. Lidia en Peter zitten nog net niet ongeduldig in de schaduw van een boom te wachten. We hebben een terras met vier tafeltjes dat direct in de bocht van een weg ligt. De vrachtwagens denderen voorbij. We kunnen ze bijna aanraken, maar zeker ruiken. Op het terras zitten vier oude vrouwen te kakelen, maar bij het zien van gasten worden tafels verschoven, stoelen aangerukt en verdwijnen twee van de vier vrouwen luid pratend. In de uitlaatgassen van de voorbijrazende auto’s drinken we koffie en kunnen we gelukkig plassen. De damestoilet is helaas kapot. Maar onder begeleiding van de twee oude dames worden we naar het heren toilet gebracht en wordt ons gevraagd of het echt allemaal goed was.

We gaan verder richting nazaré en genieten van de omgeving en de uitbundig bloeiende bermen.

Wanneer het tijd is voor de lunch stoppen we bij een wegrestaurantje met formica tafeltjes in de serre, maar damasten tafelkleden en wijnglazen binnen. Binnenglijdt het wel een Van der Valk vestiging, terwijl het buiten nog niet voldoet voor de afhaalchinees. We zien geen van beide aanbiedingen als mogelijke locatie voor de lunch. Dan toch maar een boterham van de supermarkt. Bij de intermarché kopen we gelijk een overlevingspakket voor in ons appartement en eten dubbelgeklapte boterhammen met ham en kaas.

In de loop van de middag komen we aan in het Zandvoort aan zee van Portugal.

Ons appartement moet ergens aan de boulevard liggen. De boulevard hebben we snel gevonden, maar ons appartement kost meer tijd. In het midden van de boulevard parkeren we de auto’s en Peter loopt de ene kant op en Gj de andere kant. Lidia en ik blijven achter terwijl we de parkeerwachter die ijverig bonnen uitschrijft nauwlettend in het oog houden.

Op hoge poten loopt Lidia naar deze man toe om te vragen waar we moeten zijn.

Zoals altijd komt alles goed en worden we wat later binnen gelaten in een supermodern appartement met uitzicht op zee!

Het is heerlijk weer en we lopen de boulevard op richting het centrum waar het een drukte van jewelste is.

Overal zien we Portugezen in klederdracht alle kanten op lopen.

Midden op het strand is een podium gebouwd waar een folklore festival gaande is.

Steeds komen er nieuwe groepjes op het podium volksdansen begeleid door verschrikkelijke zangers en zangeressen. Er zijn schreeuwende jongedames met piepstemmen, oude mannen met krakende stemmen en amechtige oudere naar adem happende vrouwen die zingen. Ze hebben twee dingen gemeen: ze schreeuwen zo hard mogelijk en zingen buitengewoon vals.

Het is leuk om naar te kijken maar het is echt niet om aan te horen en automatisch stop ik mijn vingers in mijn oren. Het lijkt wel of slechts enkele toeschouwers het eens zijn met onze waardering. Het gros klapt vrolijk mee met de muziek en applaudisseert enthousiast tussen de liedjes. Overigens is volksdansen hier in Portugal bijzonder eenvoudig. Je houdt beide armen in de lucht alsof je de was ophangt en je draait een beetje om je eigen as. Wisselend linksom en rechtsom. De heren stampen daartussen door een paar maar tegelijkertijd op de grond. Kortom een schriftelijke cursus volksdansen is hier blijkbaar met voldoende resultaat gevolgd.

We vluchten al snel naar het dichtstbijzijnde terrasje waar we enigszins beschermd worden voor zowel de zon, ondertussen de koperen ploert, als voor de zang.

De uitvoering van Ben zijn Delila in Turkije was hierbij vergeleken geweldig!

Wanneer het podium verlaten is gaan wij op zoek naar een restaurant.

Volgens internet kan je hier overal geweldig eten dus strijken we neer in een klein zijstraatje in een zo mogelijk nog kleiner restaurantje.

Met moeite wringen wij onze grote Nederlandse lichamen tussen de kleine tafeltjes door en hebben gelijk onze persoonlijke ober die niet van onze zijde wijkt.

Opdringerig is nog net niet het juiste woord…

We worden positief verrast door de grote eerst aan ons getoonde zeebaars, inktvis en zalm en verwachten hierdoor gelijk een enorme rekening.

Niets is minder waar…

Zelfs de door ons uitgekozen wijn, die er overigens niet was en welke vervangen werd door een betere bleek goedkoper te zijn.

Tevreden gaan we voor een toetje, koffie, port en ijsjes naar de grote ijssalon wat ook een enorm succes bleek.

Alles voor herhaling vatbaar.

Dit is zeker geen Zandvoort aan zee… maar een parel aan de Portugese kust!

Vol verwachting gaan we slapen met het rustgevende geruis van de zee als een welkom achtergrondgeluid.

Niets is wat het lijkt…

Wanneer ik wakker word zie ik gelijk vanuit mijn ooghoek een grijze, sombere lucht maar ik hoor in ieder geval geen regendruppels.

Vanuit mijn andere ooghoek zie ik niks en niemand.

Dit belooft iets goeds! Gertjan is dus buiten! Wandelen of hardlopen dat is alleen nog de vraag. Doordat we hier omgeven zijn door heuvels gok ik deze keer dat hij “gewoon” de berg op aan het wandelen is.

Ik draai mij nog even om en geniet heel even van de stilte.

Niksen is niet echt iets voor mij en even later geniet ik van onze geweldige watervaldouche.

Hier zijn we verplicht om de dag later dan thuis te beginnen en met het gevoel dat er al een dag achter ons ligt schuiven we om half 10 gevieren aan onze ontbijttafel. Hoewel, “onze” ontbijttafel is minstens 10 meter lang en er is gedekt voor minstens 20 gasten. Er is een aparte tafel met allerlei soorten brood, beleg, fruit en de allerheerlijkste vers geperste vruchtensappen. Het leven is zwaar, als de dag zo begint. Alles wordt ondersteund door de moeder van Ana, die in haar grappige gebrekkige Engels een toelichting geeft bij alle lekkernijen. Het dagelijkse ritueel vereist dat ze ook nu weer vraagt hoe we onze eieren willen, scrambled of fried”.

Peter wil vandaag graag een gekookt eitje maar de taal barrière is bij de moeder van Ana nog wel een dingetje en met elkaar kunnen we voorkomen dat hij 7 zo goed als rauwe eieren op zijn bord krijgt in plaats van het zo door hem gewenste zacht gekookte eitje, dat 7 minuten gekookt is.

Ons ontbijt hier is zo overvloedig dat we er zowat een hele dag op zouden kunnen teren en dat in een omgeving wat bij ons gewoon “museum” heet.

Vandaag niet nog een keer naar Lissabon hoe geweldig die stad ook is. We gaan naar het meest westelijke punt van ons continent.

Boca da Roca ligt maar een klein stukje hier vandaan en wie weet schijnt daar de door ons zo gewenste zon wel.

Onderweg loopt de temperatuur op en met veel moeite verruil ik tijdens de rit mijn spijkerbroek voor mijn driekwart broek.

Vlak voor dat we aankomen begint het weer te regenen en wordt het snel kouder.

Ik verruil mijn driekwart broek dus weer voor mijn spijkerbroek.

Aangekomen bij Boca da Roca, zien we enkele autobussen op de parkeerplaats staan. Boordevol Japanners volgens ons, terwijl Gj stug blijft volhouden dat het Chinezen zijn. Terwijl we samen met de horde Japanners naar de uitzichtplek wandelen begint het heel voorzichtig weer te regenen. We lopen voorzichtig richting de meer dan 100 meter hoge klif en kijken in een mistige golfslag ver beneden ons.

Na wat snelle selfies en snelle blikken in de afgrond onder ons gaan we maar terug naar onze auto.

De kustweg is adembenemend mooi, ruwe rotsen en flinke golven met hier en daar surfers die proberen de golven te temmen.

In een sjiek hotel aan zee drinken we een kop koffie met een schaaltje nootjes. Het samen plassen van de mannen gaat niet zonder slag of stoot. Peter stoot op een geweldige manier zijn hoofd bij het gebruik van een urinoir uit de vorige eeuw. Hij legt ons uit wat er gebeurde en gebruikt de nodige eufemismen tijdens zij toelichting. Kinderachtig als we zijn liggen Lidia en ik dubbel over het woordje “jonge heer” Nou, jonge heer….

Zeg maar “ouwe…..

We rijden verder en komen in Cascais terecht een schilderachtig plaatsje waar we eerst maar op zoek gaan naar een supermarkt voor brood en wijn.

In een parkje vlakbij de zee maken we op een bankje onze boterhammen klaar terwijl de duiven al enthousiast om ons heen beginnen te trippelen. Peter moppert op Lidia die het waagt om die smerige beesten een deel van haar boterham te gunnen. Maar het wordt nog erger, als we alle boterhammen op hebben en Lidia de schamele resten van de lunch op het gras smijt. Van alle kanten komen nu tientallen duiven en meeuwen aangevlogen. Ze maken ruzie over elk stukje brood en plakje mortadella, totdat er geen restje meer te bekennen is.

We lopen nog wat rond langs het haventje en terwijl de lucht steeds blauwer wordt moeten we op zoek naar een pet voor Gj. De zon schijnt inmiddels overdadig en zijn kale bolletje is niet bestand tegen het kleinste beetje uv-stralen. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld want een pet die aan de eisen van Gj voldoet is niet snel gevonden. Het wordt een simpele beige, onopvallende pet maar het kwetsbare hoofd van hem is in ieder geval beschermd tegen de nu volop schijnende zon.

We gaan langzaam terug naar ons hotel. Peter en Lidia rechtstreeks en wij maken nog een tussenstop in Sintra.

Ook nu is daar geen parkeerplek te vinden dus eindigen wij onderaan het stadje en moeten dus HELEMAAL naar boven lopen waar alle winkeltjes al dicht gaan.

Terug in het hotel gaan we de 400 meter met de auto naar het restaurant waar we de eerste keer gegeten hebben.

Hier staat een gereserveerde tafel voor 24 jongelui en we zien het ene na het andere meisje het kleine toilethokje met make up tassen ingaan… terwijl er niemand uit komt!

Wij genieten ondertussen van het heerlijke warme brood en worden hierna verrast met superlekkere en botermalse tonijn en zalm. Zelfs de puree van zoete aardappelen is verrukkelijk, terwijl ik dat eigenlijk niet eens lust.

Een helemaal verstopt klein restaurant met de kwaliteit van Michelin sterren en met prijzen van een eetcafé!

Wanneer wij uitgegeten zijn komen alle meisjes gezamenlijk achter elkaar enthousiast uit het toilet en paraderen naar hun tafel. De één nog mooier dan de ander.

Lidia en ik kunnen alleen jaloers tegen elkaar zeggen dat het toch echt heel lang geleden is dat wij er zo uitzagen.

Maar och wat hebben wij genoten van dit eten!

Wat hebben wij gelachen om de jonge heren ….

Ach,wat is het toch geweldig om hier te zijn!

En weer vallen we voldaan in een diepe en zelfs voor mij droomloze slaap.

Na regen komt zonneschijn

Ik word niet wakker van de zon op mijn gezicht maar wel van de regen die nog net mijn gezicht niet raakt maar wel een hard kletterend geluid maakt.

Donkere wolken waar ik ook kijk. Dit belooft dus niet veel soeps.

Ontbijten kunnen we pas vanaf 9.30! En mijn maag rammelt nu al uren.

Ik ga maar foto’s sturen naar de kinderen van de enorme plassen op ons balkon en als reactie krijg ik een foto terug van de blauwe lucht boven Ommoord.

Vol goeie moed gaan we met 1 auto naar Lissabon en gelukkig werken onze ruitenwissers prima.

We parkeren onze auto in een parkeergarage waar ik toch eerst mijn slippers verwissel voor gympen.

Het is nu gelukkig alleen nog maar aan het miezeren maar daar worden onze vesten toch best nat van net als mijn keurig geföhnde haar. Lissabon is de stad van de 7 heuvels en doet haar naam alle eer aan.

We lopen langzaam omhoog en weer naar beneden naar het oude centrum door glibberige straatjes en over steile trappen.

Het weer knapt op en we zien zelfs af en toe een zonnetje.

We gaan op zoek naar de historische tram lijn 28 maar meer dan de 24 zien we nergens maar de jassen en vesten kunnen ondertussen wel uit!

De temperatuur is al snel aangenaam en zeker voor Lidia en mij is het warm genoeg.

Al snel komen we wel langs één van de trekpleisters van Lissabon!

Een supergrote winkel vol met alle mogelijke soorten blikjes met sardientjes, een soort m&m’s winkel maar dan van vis!

Het is dat de blikjes zo vreselijk duur waren anders hadden we hier onze kinderen vast mee kunnen verrassen.

Eerst maar een koffiestop op een terrasje want het is zowaar gestopt met regenen en kunnen we ons even vergapen aan alle vreemde snoeshanen die hier rondlopen.

Lissabon is druk maar gelukkig is het nog geen hoogseizoen en kunnen we nog redelijk zonder problemen door de stad wandelen.

De overal aanwezige hoogteverschillen doen ons als echte toeristen besluiten om de hop on hop off bus te nemen.

De komende uren worden we via onze gele oortjes verveeld met historisch gewauwel, Gj merkt in ieder geval niet eens dat zijn oortjes het gewoon niet doen! En ik heb niet het idee dat hij echt iets gemist heeft.

We zien nu in ieder geval wel op een seniorenmanier alle bijzonderheden van deze mooie stad en dit bevalt ons prima.

Een paar uur later stappen we een paar haltes voor het eindpunt uit bij schilderachtige straatjes vol met terrasjes.

Hier kunnen we vast een heerlijk broodje eten.

Bij het eerste de beste drukke eettentje gaan we nieuwsgierig binnen kijken.

Lange rijen voor een kassa en veel mensen voor de toonbank, hier wordt een Portugese lekkernij verkocht.

Hoe het heet weet ik echt niet meer maar het was een eivormige stokvisbal met kaas.

Deze bal werd geserveerd op een soort schilderspalet samen met een glaasje madeira. Heel voorzichtig lopen we met onze duim door het palet naar het terras buiten. We kunnen het niet neerzetten want dan sneuvelt ons glaasje…

Machtig en heftig met een overheersende stokvissmaak…maar dit wordt meer dan goed gemaakt door de overheerlijke madeira!

We kennen nu de smaak van de Portugese specialiteit en deze ene keer was ook echt genoeg maar de madeira??? Die is zeker voor herhaling vatbaar.

Geheel voldaan lopen we verder door de straatjes en zien dat de straatventers en de bedelaars s’middags verkassen naar de andere kant van de stad en dat er hier ook veel vreemde snoeshanen rondlopen.

Ondertussen heeft Peter zo”n erge pijn in zijn rug dat hij schoorvoetend meegaat naar een apotheek om een flinke voorraad paracetamol aan te schaffen.

2 verpleegsters die aan zijn hoofd zeuren en hem dwingen om een spiegel van pijnstillers in zijn bloed op te bouwen is teveel voor hem.

We eindigen op hetzelfde terras als vanmorgen waar nu aan de zijkant een man dromerig in een zakje staat te kijken wat hij constant heen en weer schudt. Net als ik besluit om in het zakje te gaan kijken is hij ineens verdwenen en zullen we nooit weten wat erin dat zakje zat.

Voor ons terras loopt een man constant scheldend in zijn uitgestoken hand te knijpen en gaat dreigend naar willekeurige mensen toe.

Mensen deinzen achteruit en ook van deze man zullen we nooit weten wat zijn bedoeling was.

Het oude vrouwtje dat vanmorgen parapluutjes stond te verkopen loopt ons voorbij met een lege tas, ook zij heeft vast een goede dag gehad.

Lissabon is een bruisende en op sommige vlakken een geheimzinnige stad, een stad om naar terug te keren.

Langzaam lopen we richting de auto en terwijl onze kilometertellers bijna de 10 kilometer halen ploffen we voldaan in ons autootje en rijden in ruim een half uur terug naar ons hotel.

Nadat we ons opgefrist hebben gaan we naar het kleine plaatsje cabriz waar we terecht komen in een authentiek Portugees restaurantje waar we overheerlijk steengrillen.

Een paar uur later komen we omgeven door een enorme grillwalm terug in ons hotel waar we meer dan tevreden snel onze kamers opzoeken.

Onze vesten hangen we aan knaapjes voor de open ramen hopend dat niet alleen zij maar ook wij morgenochtend weer fris en fruitig zijn!

Alle begin is moeilijk…

Het is eindelijk zover… de koffer is gepakt en door mij natuurlijk al meerdere keren uitgepakt en opnieuw ingepakt.

Het weer in Lissabon en in Nazaré wisselt dagelijks tussen 13 en 30 graden en tussen regen en zonneschijn dus ligt mijn fleecevest gebroederlijk naast mijn badpak en de tube zonnebrand.

Dit is echt het tegenovergestelde van de hittegolf van 2 jaar geleden!

Gj is zelfs eerder dan de afgesproken tijd thuis en kan op zijn gemak de door mij gekochte zeer voordelige “goedkope valetparking Schiphol bon” van Groupon bestuderen.

Het blijkt al snel dat we 24 uur van te voren hadden moeten reserveren maar we vliegen al over 4 uur!

Het toch invullen van het reserveringsformulier levert niets op en opbellen levert al helemaal niks op.

We hebben wel voor hetere vuren gestaan en binnen een kwartier hebben we ergens anders een parkeerplek geboekt. Gelukkig is alles geregeld als Peter en Lidia aan komen rijden.

3 kwartier later sluiten we voor de deuren van Schiphol aan in de rij voor de valetparking.

Net als we de sleutel hebben afgegeven en langzaam richting de ingang van terminal 2 lopend onze eerste selfie willen maken, mis ik ineens mijn telefoon! Gj spurt terug naar de auto en een paar minuten later hoor ik uit mijn andere tas het vertrouwde geluid van mijn telefoon! Gelukkig!

Na de nodige aankopen en de koffie en een broodje lopen we de lange weg richting gate D78, waar ons vliegtuig klaar staat. Via de loopbanden gaat het gelukkig allemaal net een beetje sneller. Bijna aan het einde gekomen let Gj niet meer op de damesstem die onophoudelijk “mind your step” zegt en ook niet op Lidia die “Gertjan kijk uit!” roept. Ineens stort hij, niet echt elegant, ter aarde.

Sneller dan dat hij neerstortte staat hij alweer op en het lijkt of er niets gebeurd is.

In een bomvol vliegtuig vliegen we in minder dan 3 uur naar Lissabon waar het jammer genoeg regent.

Na een flinke zoektocht hebben we onze huurauto’s voor de komende dagen gevonden en achter elkaar sluiten we aan in de files van de rondweg rond Lissabon.

Onderweg krijgen we de nodige appjes van het thuisfront waar iedereen gespannen naar de wedstrijd Ajax – Tottenham hotspur zit te kijken.

Eenmaal in Sintra aangekomen regent het nog steeds maar het vooruitzicht om weer bij Anna te logeren maakt, vooral voor de mannen, alles goed.

Het laatste stuk naar “quinta de Sao Tadeu” zijn nog steeds hele smalle weggetjes met scherpe bochten maar al snel bereiken we gelukkig zonder deuken ons hotel.

We zien hier niemand tot er ergens achter ons een zware mannenstem roept dat hij eraan komt…

In plaats van de mooie Anna komt er een oude “Abraham” aansloffen.

Enigszins teleurgesteld door deze ontvangst, de mannen hadden vast op een vurig welkom van Anna gehoopt, worden we naar onze kamers gebracht.

We hebben dezelfde kamers als 2 jaar geleden en dit maakt weer veel goed.

We gooien onze koffers op de kamer en op advies van “Abraham” spoeden we ons naar een onooglijk uitziend restaurantje ( met tv!) 5 min vanaf ons hotel.

Eenmaal binnen blijkt het een superleuk echt Portugees restaurantje te zijn met televisie!

Jammer genoeg zendt de Portugese televisie hier geen voetbal uit..

Met onze telefoons stand-by genieten we van overheerlijke vers gebakken broodjes en kiplasagna. Met een fles huiswijn en verse jus spoelen we een half uur later het verlies van Ajax weg.

Voldaan gaan we naar ons hotel waar de regen nog steeds zachtjes op onze ramen tikt….

We gaan slapen.. en zelfs zonder Anna is het toch een heel klein beetje thuiskomen.

Terug naar Portugal!

2 jaar geleden waren we al in Portugal terwijl verwoestende branden en bizarre hoge temperaturen dit land teisterden.

Ondanks dit alles was het een vakantie om nooit te vergeten.

Een dure dolfijnenexcursie zonder dolfijnen, een dorp vol met vrouwen met schortjes en overal BBQ’s met rokende sardientjes. Een geweldig en superluxe hotel onder aan een supersteile weg die naar beneden net haalbaar en naar boven bijna onhaalbaar was. Met de tuktuk door sintra was een avontuur om nooit meer te vergeten.

In het oude familiehuis in Sintra (bij Anna) werden we verwend met porseleinen servies, kroonluchters, omeletten, pannenkoeken, heerlijke koffie en een enorme regendouche.

Wat hebben we toen toch genoten!

Wat zijn we toch bevoorrecht dat we nu een paar dagen terug naar dit mooie land kunnen.
Morgen zijn we weer in Sintra en gelukkig weet ik nu hoe de douche werkt..

Nog een paar uur en dan hebben we even geen zorgen… en wordt er voor ons gezorgd!
‘mijn zus en ik’ en onze mannen hebben weer even tijd voor elkaar!

12 nooit alleen

Het laatste ontbijt doen we alle eer aan want we weten niet waar en wanneer we weer tijd hebben om wat te eten.

Onze koffers zijn snel gepakt en wat er niet meer in kan laten we achter in onze hotelkamers( ja, ook de rum!)

Een laatste kop koffie en nog wat selfies voor de deur van het hotel als afscheid.

Langzaam begint het te sneeuwen en ineens is er niemand meer die geïnteresseerd kijkt op de noorderlicht app. De vakantie is voorbij! en wat voor weer het vandaag zal worden maakt ons niks meer uit.

We pakken voor de laatste keer de supermooie Volvo’s in voor de laatste korte rit naar het vliegveld.

Heel erg ruim op tijd zijn we op het vliegveld van tromso en zijn de auto’s zonder enig probleem weer ingeleverd.

Het is ook een opluchting als we onze grote koffers ingeleverd hebben en met alleen onze handbagage de douane door moeten.

Deze keer gaat dit snel en duiken we de eerste de beste, weer een “O’learys” koffietent in.

Ons vliegtuig vertrekt redelijk op tijd naar Oslo wat maar een hele korte reis is. Ergens hadden we vertraging maar op welk vliegveld dit nu was ben ik echt vergeten. Het vliegveld van Oslo is ons bekend van de heenreis en marianne wil hier nog wel even winkelen.

Uitgerust en vol goeie moed gaan we daar op zoek naar de “niet in Nederland verkrijgbare’ donkerblauwe Michael Kors gympen.

Gelukkig heeft ze (marianne dus) ze snel en gevonden en ook nog eens gekocht! Els twijfelt over een MK tas maar doet het toch maar niet.

Helemaal voldaan,ondanks het slechte weer, en ondanks alles wat we NIET gedaan hebben gaan we, met onze hoofden vol met mooie herinneringen,het laatste vliegtuig in en landen op tijd in Amsterdam .

Tot mijn enorme verbazing zie ik ineens Charlotte en Jos…. maar voor dat dit echt tot mij doordringt heb ik mijn kleinzoon in mijn armen…

Wat ben ik toch bevoorrecht ….

Ik leef nog! Ik heb een geweldige vakantie gehad en wordt ook nog eens zo weer thuis in eigen land ontvangen….

met al die armen om mij heen… ben ik “waar ook ter wereld” nooit alleen.

11 Het Licht… aan of uit.

De hele dag ligt nog voor ons open als we om 8.30 weer fris en fruitig met Ruud en Arianne al aan de koffie zitten.

Bij de dames moeten de kapsels nog gedaan en dat vergt soms wat meer tijd dan bij ons, maar dat zien we er dan ook wel vanaf.

De dames komen een kwartiertje later vrolijk kwebbelend naar beneden en tijdens het ontbijt maken we plannen voor vandaag.

We gaan op advies van een stel Australische dames naar een rendierfarm in de buurt ipv weer anderhalf uur rijden naar camp Tamok.

Het weer ziet er vandaag beter uit dus vol goede moed, maar wel met thermo ondergoed aan, gaan we op weg.

20 minuten later staan we bij een veredelde kinderboerderij omsloten met grote hekken.

De grote open vlakte is vol met toeristen die voor 130 euro pp een opgesloten rendier kunnen aaien of een rondje kunnen sleeën

… nadat we unaniem besloten hebben dit zeker niet te doen wandelen we nog wel een stukje langs de omheining.

Hier kunnen we nog gratis foto’s maken, niet alleen van de rendieren, maar vooral van onszelf en onze voetafdrukken in de sneeuw.

De omgeving is schitterend vooral het uitzicht op de zonnige bergtoppen en als je de omheining gewoon even wegdenkt.

Na de nodige grappige selfies waarbij we regelmatig een flink stuk in de sneeuw wegzakken houden we het voor gezien en vertrekken we zonder 1 cent uitgegeven te hebben. We hebben Gratis plezier gehad en ook nog een flinke kudde rendieren gezien.

We gaan met de kabelbaan van Tromso naar boven en parkeren onze auto op de betaalde glibberige parkeerplaats. Terwijl ik richting kassa loop zie ik bovenop de parkeerautomaat een portemonnee liggen.

Bij de kassa kijken we hierin en zien dat hij van een hier werkende Tsjech is.

Op een oude universiteitspas staat zijn volledige naam en bovendien een leuke foto! Het jaartal zagen we toen nog niet.

De portemonnee geven eerlijk als we zijn we bij de kassa af.

Ik kom op het idee om deze man op Facebook op te zoeken en Els vindt hem direct.

Een berichtje via messenger wordt gelijk gelezen en deze man blijkt boven op de berg te zijn.

Ik haal snel de portemonnee op bij de kassa en neem deze mee naar de kabelbaan.

De man wilde net naar beneden gaan maar wil nu wel even op ons wachten.

De blije man zien wij gelijk staan boven, jammer genoeg is het niet meer de leuke jonge man van de foto maar een man van middelbare leeftijd…

We willen geen financieel bedankje van hem dat hebben we niet nodig.

Via messenger klets ik nog even met hem over beranovka maar op het moment dat er een een enorme hoeveelheid hartjes verschijnt stop ik het gesprek maar.

We zijn boven waar we een fantastisch uitzicht op de omgeving hebben en zonder nadenken of overleg lopen we direct richting het restaurant voor de broodnodige koffie en patato wedges.

De zon schijnt nu veel uitbundiger wanneer we naar buiten lopen en ademloos om ons heen kijken. Het uitzicht op Tromso… het uitzicht op de schitterend door de zon geaccentueerde bergen. Ik kan alleen maar bedenken hoe bevoorrecht wij zijn om hier en nu op deze plek te zijn.

Vandaag hebben we de meest leuke selfies gemaakt, maar ook de meest ‘in mijn ogen’ doodenge. Els facetimet of is het facetimed met haar zus terwijl ze ongemerkt steeds verder richting afgrond loopt.

Ook gj houdt wel van een risicootje en doet ook nog een stap naar achter. Ik kan hier niet mee omgaan en loop richting een veiliger plek.

Met meer dan genoeg foto’s gaan we tevreden met de kabelbaan naar beneden.

We hebben nog tijd over en gaan naar de ‘icecathedral’ van Tromso.

Na de 5 euro toegang, betalen voor een kerk kan ik nog steeds niet begrijpen, betaald te hebben komen we in de kerk.

Het enige mooie hier was de grote kandelaar met brandende kaarsjes met gelukkig nog een mooie plek voor de kaarsen van marianne en mij.

Nieuwe emotieloze glas in lood ramen en te koop aangeboden posters van het noorderlicht en verder niks bijzonders.

Snel stond ik buiten…. en even later volgde de rest. Het wordt weer tijd voor de wafels!en natuurlijk nog op jacht!

Veilig komen we bij het hotel aan en de mannen brengen de auto’s terug naar de grote ondergrondse parkeergarage (daar zullen ze nog wel spijt van krijgen!)

Toch enigszins opgejaagd maken Els en Marianne zo snel mogelijk wafels voor iedereen en sneller dan het licht verdwijnt de eerste en de tweede wafel bij Ruud naar binnen.

Lopend gaan we naar de winkeltjes waar onze wegen even scheiden. Ruud en Arianne moeten nog een koelkastmagneet kopen en de rest gaat op zoek naar een kadootje voor Daniël. De magneet blijkt geen probleem te zijn maar dat kadootje voor daniël gaat niet lukken.

Een houten autootje van 40 euro is teveel van het goede…

Marianne wil nog een armbandje kopen en gelukkig lukt dit wel en verguld loopt ze met haar nieuwe zilveren armbandje even later naar buiten.

Bij O’leary’s gaan we ons afscheidsdrankje drinken aan een grote en hoge tafel. Els is nieuwsgierig en probeert het middenstuk van de tafel open te maken om te kijken of er iets onder zit en waar dit voor dient.

Met een klap valt het hele middenstuk op de grond en de toegesnelde ober helpt ons snel uit de droom… hij weet het dus ook niet!

Het laatste biertje, glaasje wijn of de lekkere cocktail zijn toch echt het begin van het einde van deze bijzondere vakantie. Ondertussen is het weer tijd geworden voor de noorderlichtapps en serieus kijken we naar de metertjes en de verwachting voor deze avond en nacht.

We lopen terug naar ons hotel terwijl het al donker begint te worden en wij dus gelijk steeds de lucht afspeuren. Het is helder en we weten het niet zeker maar zien we nu al iets??? Is dat nu groen???? Midden in tromso lijkt de licht te gaan bewegen.

Enthousiast kijken we alle kanten uit… Terwijl we bij het water aan komen weten we het zeker ….

Het licht is er weer!!!! Kijk!!! Boven je…daar! Nee, het is nu daar!!!

We moeten nog eten maar dit wordt echt geen uitgebreid afscheidsdiner.

Snel een stukje vis, wat salade en een aardappeltje is vandaag genoeg. We eten met de telefoons naast ons bord terwijl de metertjes van het noorderlicht er steeds positiever uit gaan zien. Welke kant moeten we op??? De receptioniste heeft een mening, de Duitse toeristen hebben een mening en de ober geeft ons het, dichtstbijzijnde, advies om naar het museum te gaan want daar zou het donker genoeg zijn.

Omkleden en fotospullen pakken.. we moeten gaan!!!!

De mannen halen, ondertussen overleggend, onze auto’s uit de parkeergarage.

Wij vrouwen wachten rustig en lekker warm in de lobby tot we opgehaald worden.

Ik ga toch maar even naar buiten en tot mijn enorme verbazing kleurt de lucht boven het hotel diepgroen.

Ik klop hard op het dubbele glas zonder resultaat en de dames kletsen vrolijk door.

Dan maar naar binnen en in mijn enthousiasme loop ik bijna door de glazen deur.

Kom!!! NU!! Gelukkig luisteren ze gelijk en een minuut later staan we met open mond naar de bizarre lucht te kijken.

De trap naar de hemel lijkt ineens weer dichtbij… groen, groener.. wild beweegt het licht boven ons in de lucht.

Kijk!!! Kijk nou! Het groene licht wordt roze.. en de kleuren dansen snel boven ons door de lucht. Wat is dit mooi, wat is dit geweldig en zo bijzonder.

Zonder camera’s kijken we alleen met onze ogen. Alleen Marianne’s iPhone, weer is het die iPhone, heeft dit vastgelegd.

Zo snel als het er was lijkt het weer verdwenen wanneer de mannen met onze auto’s aan komen rijden.

Zij hebben niks gezien… ze hadden het te druk met kletsen en de metertjes op hun telefoon.

We rijden achter elkaar naar het museum maar eenmaal aangekomen zijn we onze volgauto kwijt. Terwijl ik in de veel te lichte omgeving foto’s probeer te maken belt marianne, weer met die iPhone, Ruud die op een heel andere plaats terecht is gekomen.

Het heeft wat voeten in de aarde om elkaar terug te vinden maar een supermarkt blijkt de beste plek om elkaar terug te vinden.

De lucht beweegt nog steeds maar toch gaan we verder op zoek naar het donker.

Eenmaal buiten tromso zien we alleen maar wolken en niet meer dan wat vage groene vlekken.

Na meerdere pogingen het licht toch te vangen met een camera geven we het op.

Het is goed zo. We hebben meerder malen genoten van dit natuurfenomeen en zijn meer dan tevreden.

Op onze kamer drinken we een laatste glas en een aantal gevaarlijk lekkere kleine glaasjes kadogekregen rum en starten we de rondvraag van de week.

Vonden we deze vakantie leuk? Hebben we problemen gehad? Zijn er irritatie geweest? Na al onze antwoorden is er maar een conclusie mogelijk.

Deze vakantie was geweldig en meer dan zeker voor herhaling vatbaar.

Zelfs het weer heeft hier geen vat op gehad.

Het samengeraapte zooitje is veranderd in een….hele hechte horde…