Vakanties

9 ‘Whalestail’

De wekker gaat heel vroeg en nog voor zeven uur staan we bepakt en bezakt voor de deur van de ontbijtzaal. De zaal is nog gesloten en we zijn niet eens de eerste die voor de deur wachten. Klokslag zeven uur gaat de deur open. Gauw een broodje en een flinke kop koffie of thee. Gelukkig hebben we nog net tijd om het door te slikken.

Het is nog geen tien minuten lopen van het hotel naar de Hurtigruten over de ijzige weg, maar we hebben nu wel onze koffers en tassen, die we mee moeten slepen. En die zijn nogal groot en het zijn er bovendien heel wat. En dat over een door bevroren sneeuw hobbelig glad trottoir. Gezien de bagage lijkt het wel of we tien weken wegblijven, maar het zijn toch echt maar tien dagen! De bagagekaravaan glibbert bepakt en bezakt naar de haven. Zou dit alleen komen omdat Marianne van de modepolitie, er deze keer bij is? Ook de weersverwachting van min 30 is hier schuldig aan. We hebben tenslotte karrevrachten thermisch ondergoed, warme sokken, mutsen, sjaals en truien meegenomen.

Na onze traditionele selfies, natuurlijk deze keer met alle bagage, gaan we de boot op. Nee, niet zoals in een film via de loopplank, maar doodgewoon de trap op.

Eenmaal boven kunnen we na het inchecken onze bagage in een aparte ruimte kwijt, wat ons heel wat meer bewegingsruimte geeft. Ik hoop wel dat mijn dure en tot nu toe amper gebruikte fotospullen hier veilig staan.

Tot negen uur is er nog geen koffie te krijgen dus in plaats van de klok vooruit te kijken, gaan we naar het dek. De wind is koud, maar het is gelukkig droog, terwijl we langzaam Harstad achter ons laten. Het uitzicht aan alle kanten op de kust en de lucht is zo mooi, dat vooral Elsie en Ruud niet weten waar ze als eerste foto’s van moeten maken.

Klokslag negen uur halen we koffie met versgebakken bolussen erbij en genieten nu van het uitzicht, lekker warm, achter het glas.

We hebben ons geïnstalleerd (een soort handdoekjes leggen) rond 2 tafeltjes waar onze handtassen en jassen om de beurt, door één van ons bewaakt worden.

Arianne en Marianne nemen serieus plaats aan de puzzeltafel en storten zich op een legpuzzel van een Hurtigrutenboot.

Op een gegeven moment gaan ze zelfs op zoek naar een winkeltje om een puzzel te kopen. Gelukkig waren de puzzels uitverkocht, want wanneer zouden we hier tijd voor hebben? En wie had hem nog mee kunnen sjouwen?

De uren verstrijken terwijl er af en toe iemand naar buiten verdwijnt om foto’s te maken.

In de buurt van Tromsø aangekomen klinkt er ineens een enthousiaste mededeling door de luidsprekers. Er zijn twee killer whales (orca’s) gesignaleerd vlakbij de boot!

GJ en ik, die op dat moment de oppasbeurt hebben, pakken snel alle bagage en jassen bij elkaar en lopen zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde raam.

Tot onze opluchting zien wij Els en Ruud op de juiste plek onder ons op het dek staan met camera’s en grote lenzen in de aanslag.

Vlak voor ons zien we twee enorme orca’s door het water duiken…we hebben ze toch gezien! Er dobbert ook nog een ribboat naast. Het is fantastisch: orca’s, zo maar vlakbij Tromso … een plaats waar ze nu niet horen te zijn, zwemmen ze rond een ribboat. We hebben dit avontuur gemist in Andenes, maar onverwacht gratis gekregen! Ruud heeft zelfs foto’s kunnen maken!

Maar Ruud en Els, die altijd meer dan op tijd op een afgesproken plaats zijn, zijn nergens te vinden wanneer we van boord moeten gaan. GJ en ik staan al te trappelen om van boord te gaan, want de boot vaart de haven al in en ik wil mijn fototas terug!

Maar weer komt alles goed en zijn we op tijd bij de uitgang en ik heb mijn tas terug!

Glijdend en glibberend lopen we het kleine, door een omweg iets grotere, stukje naar ons, al zo vertrouwde, hotel With.

Eindelijk hebben we, voor deze laatste dagen, kamers op dezelfde verdieping.

Nadat we opgefrist zijn gaan we de beroemde wafels maken en Marianne maakt dezelfde fout die Alexander vorig jaar ook maakte: niet één maar twee lepels beslag. Als dan het wafelijzer dicht gaat, stroomt het beslag, zoals we vaker hebben gezien, over het hele wafelijzer en over de tafel. Er wordt druk overlegd met de andere gasten over de juiste hoeveelheid. Gelukkig is het eindresultaat een geurige, ietwat dikke, maar heerlijk wafel. Met een klodder room, cranberriesaus of de typisch Noorse bruine kaas is ook hier sprake van een godenmaal.

Het wafeluurtje en een klein rondje langs de winkeltjes van Tromsø gaat ongemerkt over in het avondbuffet met lekkere salades en malse ondefinieerbare witvis.

Het regent, dus we besluiten om s’avonds niet meer weg te gaan en met een zelfgekochte fles witte wijn pikken we de grote tafel in de lobby in.

De thirty secondskaarten komen op tafel, maar voordat van onze net volgeschonken glazen hebben kunnen nippen, komt de receptioniste op hoge poten aanlopen om ons op onze vingers tikken.

Nee, er mogen hier geen zelf meegenomen flessen wijn gedronken worden! Nee, en bovendien mag deze fles hier niet eens zijn… Hij moet naar de kamer gebracht en wel NU. Gertjan brengt stoïcijns de fles naar boven, nadat hij hem toch nog even leeggeschonken heeft in limonadeglazen.

De kaartjes komen weer op tafel en vooral Marianne is fanatiek en voor we het goed en wel doorhebben heeft GJ de bijnaam Lullo naar zijn hoofd geslingerd gekregen.

Buiten regent het nog steeds maar gelukkig weten we nu nog niet dat dit de komende dagen zo zal blijven.

Op tijd vertrekken we naar onze kamers… vandaag jammer genoeg geen noorderlicht alleen de diepe duisternis van de nacht.

8 What’s in a Name…

Vandaag zijn we allemaal redelijk vroeg uit de veren en pakken onze koffers.

Marianne en Els halen, al kakelend, verse broodjes bij de bakker voor het ontbijt en de lunch onderweg.

Tijdens het ontbijt maken we gelijk onze broodjes klaar en nu komen de door Arianne meegenomen boterhamzakjes goed van pas. Met elkaar is het huis snel opgeruimd en alles ingepakt.

Gertjan gaat Martin even betalen, jammer genoeg hebben wij hem nu niet meer gezien of geroken .
Ondertussen laadt Ruud de auto’s in en zelfs de pizza’s en het laatste beetje wijn gaat mee. De mannen gaan bij de bakkerswinkel aan de overkant koffie drinken en de vrouwen gaan toch nog even naar de, naast ons appartement gelegen, plaatselijke bloemist om wat souvenirs te kopen.

Tevreden met onze kleine kadootjes vertrekken we op tijd richting Harstad.

Deze keer rijdt Ruud voorop, zodat zij nu zelf hun fotomomenten kunnen kiezen. Regelmatig stoppen we dan ook om mooie vergezichten te fotograferen.

Langzaam gaat het af en toe weer sneeuwen en de weg bij het tankstation is spiegelglad. Ruud zet voordat hij het tankstation binnen rijdt, Arianne en Els bij de weg, af zodat ze foto’s kunnen maken. Ik probeer nadat ik geplast heb, vanaf de auto naar Arianne en Els toe te lopen, maar zelfs met spikes onder mijn laarzen lukt het mij niet het weggetje over te steken om een sigaar te gaan roken.

Marianne koopt een paar “jappen” voor onderweg en loopt wel op haar gemak naar de overkapping aan de overkant. Ik durf en kan dit echt niet.

Gelukkig wil GJ mij erheen rijden en even later staan we gezamenlijk onder het afdak. Weer een goede plek voor onze nu al legendarische selfies.

Terwijl we, in verband met onze verschillende lengtes, een goede opstelling proberen te vinden, krijgt Ruud last van koude voeten en stampt flink op de grond. Hij merkt niet dat hij in een smerige blubberplas staat te stampen. Het altijd onberispelijke schoeisel en de smetteloze kledij van Marianne is plotseling niet onberispelijk en smetteloos meer. In reactie hierop dicht Marianne hem de vriendelijke bijnaam “lijpstraal” (of is het “leipstraal?”) toe. Gelukkig is haar broek zwart dus het leed is te overzien maar de geuzennaam voor Ruud is een feit.

Onderweg zien we nog een kudde “wilde” rendieren, die overigens wel een halsband om hebben, waar Els en Ruud zich uit kunnen leven met fotograferen.

Net als op de heenweg komen we in de middle of nowhere een aantal stoplichten tegen maar nu hebben we ook de grote en zware tegenliggers. Op de heenweg stonden we gewoon stil terwijl er geen verkeer aankwam. Nu maken de vrachtwagens diepe sporen in de blubber.

Halverwege vinden we gelukkig een sanitaire stop waar we ons ook gelijk op de koude pizza’s en broodjes storten.

We gaan naar onze volgende stop, hetzelfde restaurantje voor koffie met taart als op de heenweg. Ruud verheugt zich hier al de hele dag op.

Hier ligt helemaal geen sneeuw meer en kunnen we hele andere foto’s maken van de schilderachtige Rorbuer die onder ons aan het water liggen. Bovendien raken we deze keer Arianne niet meer kwijt.

Aan het einde van de middag zijn we bij ons hotel in Harstad waar we jammer genoeg onze gekregen vouchers voor een gratis overnachting niet kunnen gebruiken. Dit wordt dus een extra weekendje weg! We krijgen wel een upgrade naar een grotere kamer als pleister op de wonde.

Ruud en GJ gaan de auto’s inleveren en direct op zoek naar de opstapplaats van de Hurtigruten.

De dames brengen in de tussentijd de bagage wel naar de juiste kamers. De hoeveelheid koffers en tassen is enorm voor maar zes mensen en dit wordt vast meerdere keren lopen.

Marianne en Els gaan de eerste koffers met de lift naar hun kamer brengen. Dit duurde echt een eeuwigheid en Arianne en ik worden een beetje ongeduldig.

Mijn geduld is ineens op en ik ga naar de lift om de volgende koffers weg te brengen..

De deur gaat open en tot mijn verbazing staan de dames nog gewoon in de lift!

De langslopende receptioniste merkt op “ oh ja, ik vergat te zeggen dat deze lift niet op de 2de verdieping stopt”!

Verbouwereerd gaan de dames met de koffers naar de andere lift, ze begrepen er al helemaal niks van en hadden al aan verkeerde kamerdeuren staan rammelen.

Voordat de mannen terug zijn hebben we alles op de juiste plek en spoeden we ons naar de bar.

Zonder blikken of blozen bestellen we een fles wijn van 45 euro bij de barman.

Hè, dit is toch de receptionist???? De verwarring is compleet als de receptionist aan komt lopen. Het is een eeneiige tweeling! Elsie heeft gelijk weer een reden om uitgebreid te gaan kletsen maar de aantrekkingskracht van een glas koele witte wijn wint het deze keer toch.

Terwijl ik even buiten voor het raam een sigaar opsteek maakt Els superlelijke foto’s van mijn hoofd waar haar hoofd in te zien is.

Na de borrel gaan we op zoek naar het sushirestaurant wat heel goed moet zijn. Binnen 10 minuten komen we in een saai winkelcentrum terecht waar we een verdieping hoger een niet al te gezellig sushirestaurantje vinden. Banken met kunststof bekleding, plastic stoelen, fel kunstlicht, een televisie die op de verkeerde zender staat en de enige andere bezoekers zijn een aantal jongelui die hun maaltijd al lang en breed op hebben. En er is ook geen personeel aanwezig. We hebben het idee, dat hier weer een Plan B noodzakelijk is. Nadat Ruud op een soort deurbel heeft gedrukt, verschijnt er uit het niets een Aziaat aan onze tafel. Biedt ons de kaart aan en gaat onze drankjes halen.

Na een tijd de kaart bestudeerd te hebben kiezen we toch voor de makkelijkste weg en bestellen twee grote schalen met allerlei soorten sushi. Marianne en Arianne willen alleen garnalen en die zitten er meer dan genoeg bij.

Het blijkt een fantastische keuze. Alles is top. We genieten enorm en de afwezigheid van bediening is ineens niet meer erg.

Helemaal voldaan gaan we uren later terug naar het hotel, langs de weg liggen enorme hopen sneeuw die natuurlijk weer uitnodigen voor selfies. Het bewijs dat we echt veel sneeuw hebben gezien.

Morgen moeten we vroeg op om met de Hurtigruten naar Tromsø te varen en Ruud en Arianne gaan als we bij het hotel zijn gelijk naar hun kamer.

Na een kopje thee bij Els en Marianne ga ik ook naar onze eigen kamer waar GJ voetbal kijkend voor de buis hangt.

Weer een dag voorbij en straks op naar het volgende avontuur!

7 Grauw maar Gezellig

Ondanks het gammele bed van Marianne en onze Spartaans ingerichte slaapkamers hebben we toch allemaal heerlijk geslapen. We zitten fris en fruitig aan ons ontbijt en al snel komt de vraag “Wat kunnen we gaan doen met dit snertweer?”

We gaan op zijn minst eerst een stukje wandelen naar de vuurtoren. Arianne durft dit niet aan en stort zich op haar al bijna 30 jaar durende babyborduurproject… dan kan zij in ieder geval niet vallen .

Met z’n vijven lopen we naar de kust en de vuurtoren, terwijl het hoe kan het ook anders, begint te regenen.

De wind begint een echte storm te worden, terwijl we aan de ruige Atlantische kust terecht komen. Het uitzicht is geweldig: schuimkoppen op de kolkende, wilde branding, in de verte eilanden met scherpe bergpieken, een blauwe lucht met in de verte dreigende donkere wolken en schreeuwende tegen de wind vechtende, dwarrelende meeuwen. Al snel worden de camera’s in gereedheid gebracht.

Een aaneenschakeling van fotomomenten met camera”s en iPhones.

Nu worden er meer foto’s van mensen gemaakt, dan van de woest op de rotsen beukende golven. De mannen die lachend tegen de wind inhangen en de vrouwen die met moeite overeind kunnen blijven, zorgen voor mooie plaatjes welke omlijst worden door schitterende wolkenluchten. Marianne klautert als eerste naar boven. Het middelpunt is hier de enorme vuurtoren met de grote zonnewijzer aan de voet. Hier waait de wind op zijn hardst en kunnen Marianne en ik bijna niet meer overeind blijven. Na de nodige selfies lopen we verder.

In de haven liggen de boten die ons naar de walvissen hadden kunnen brengen, maar geen van alle durft vandaag of morgen uit te varen.

We hebben in ieder geval gezien wat we hier hadden kunnen doen, maar ach, dit is toch “de vakantie van plan B”

We lopen nog even langs de leuke, maar natuurlijk dichte (het is tenslotte zondag), winkeltjes en vergapen ons aan de leuke hebbedingetjes in de etalage. Wat een rust we kunnen toch helemaal niks kopen vandaag. Morgen ontkomen we hier vast niet aan.

Helemaal uitgewaaid komen we met onze “ bad hair day” kapsels, compleet natgeregend terug in ons appartement waar Arianne nog steeds niet klaar is met haar borduurwerk.

Tijdens onze lunch, het onderwerp aan tafel is nu het “afvallen”, waar ook Ruud best moeite mee heeft, komt Marianne droog uit de hoek “zo Ruud jij maakt er ook wel een feestje van….”, kijkend naar zijn broodje dat belegd wordt met salami, kaas, tomaat en mayonaise. Els vergoelijkt dit door te zeggen dat ook zij een laag suikergehalte heeft.

Na onze uitgebreide lunch gaan we, ondanks het slechte weer, het rondje eiland rijden.

Zoals we al verwacht hadden is er geen arend te bekennen en moeten we het doen met de bizarre wolkenluchten waar heel af en toe een streepje zonlicht of blauw tevoorschijn piept.

Ik bedenk mij dat ik niet de enige ben die dit erg interessant vind, als Ruud stopt bij de eerste de beste begraafplaats.

In plaats van in bergen sneeuw staan we nu in het gras, zompig van de gesmolten sneeuw. Het is beduidend kouder en zeker minder romantisch dan sneeuw. Ook de begraafplaats heeft nu niets sinisters meer. Vorig jaar was het een half in de sneeuw bedolven begraafplaats waar onregelmatige schots en scheve grafzerken uit de sneeuw leken te groeien. Dat alles tegen een asgrauwe lucht gaf een sinister beeld.

Toch is het weer een schitterende rit met nu meer kleuren dan wanneer er sneeuw ligt. Regelmatig zijn we de auto van Ruud kwijt, maar dit levert niemand stress op, want er is toch maar één weg. Je kunt hier niet verdwalen.

Met maar vier adelaars, die enorm hoog in de lucht zweven, moeten we het deze keer doen. Els en Ruud staan in de regen en de wind en wij kijken vanuit de warme auto toe en ik maak alleen een foto van de fotografen.

Na alle begraafplaatsen vereeuwigd te hebben gaan we warme choco drinken bij het enige aanwezige winkeltje/ koffiehoekje in tientallen kilometers omtrek: in de metropool Nordmela!

De lucht van vis is hier sterk aanwezig maar dit weerhoudt ons niet om lekkere chocola te kopen.

Verkwikt rijden we verder en zien nog steeds geen enkel levend en /of vliegend wezen. Ondertussen begint het te sneeuwen en hierdoor weten we zeker dat we echt niets meer zullen zien. Vol gas, voor zover mogelijk, rijden we terug naar Andenes en gaan op zoek naar een supermarkt, die open is op zondag. We boffen. Vlak buiten het stadje vinden we er één en met een doosje eieren en eiersalade zijn we dan ook meer dan tevreden.

s’Avonds gaan we naar de plaatselijke en pas gemoderniseerde pizzeria waar we genieten van verse pizza’s en pasta. Gewapend met een doggybag met de resten van de pizza’s, lopen we het kleine stukje terug naar het appartement.

De rest van de avond vullen we met zeer persoonlijke, dus ook emotionele, vragenspelletjes, terwijl we ook nog eens heel zuinig met de wijn moeten doen.

Die is namelijk bijna op.

Doodmoe door de heftige gesprekken gaan we redelijk op tijd naar onze “luxe” slaapkamers voor de laatste nacht in het onherbergzame Andenes.

Morgen weer een nieuwe dag en op weg naar onze volgende bestemming!

Andenes was niet wat we ervan verwacht hadden, we hebben geen walvis gezien, maar wel heel verhelderend.

Het was hier grauw en somber, maar wel met een gouden randje.

Gammel en Gebrekkig.

6 Op weg naar Andenes.

Het “gezond weer op” is deze morgen goed gegaan en langzaam komt iedereen onze huiskamer inlopen. Het wordt hoog tijd voor koffie en ontbijt.

Terwijl ik fris en fruitig onze redelijk frisse, zeg maar steenkoude, badkamer uitstap, lijken de vloertegels veranderd in een supergladde ijsplaat en pletter ik niet echt gracieus in mijn blootje ter aarde.

En dan maar net doen of er niks gebeurd is, lukt mij deze keer echt niet. Om het niet al te shocking te maken, trek ik snel ondergoed en kleren aan.

Een enorm blauw ei verschijnt er bovenop mijn knie. Mijn arm doet zeer en niet te vergeten: nu heb ik pijn aan alle twee mijn heupen. Ruud komt op het lumineuze idee om sneeuw van buiten in een plastic tasje te stoppen en dit te gebruiken als ‘coolpack’. Dit helpt en het ei slinkt zienderogen.

GJ is waarschijnlijk heel vroeg opgestaan want onze woonkeuken is veranderd in een enorm afdruiprek, de vaatwasser is niet aan de praat gekregen en iemand moet toch die enorme hoeveelheid servies afwassen.

Natuurlijk doet GJ dit, hij heeft tenslotte echt minder slaap nodig dan de rest van dit gezelschap.

Nadat we allen geheel zijn ontwaakt door de heerlijke “mariannekoffie” en de GJ eieren, de koffers in de auto zitten en het afval netjes is weggegooid, gaan we vol goeie moed richting Andenes.

Dit is één van de mooiste routes van Noorwegen maar vandaag is de weg grauw en grijs en kan niet in de schaduw staan van de weg die wij eerder gereden hebben maar niemand klaagt en iedereen geniet toch van deze weg.

Els appt naar onze groepsapp… oh wat is dit mooi!! Ik ga hier wonen!!

Als er een mogelijkheid is om te stoppen, stoppen we en krijgt Els haar fotomomentje.

5 jaar geleden in oktober hadden wij hier ook moeten rijden maar toen waren we al op de terugweg naar Nederland omdat Henk was overleden.

In dit nu grauwe Noorwegen komt dit vervelende gevoel terug en juist hierdoor kan ik toch genieten van de sombere regen en de grijze wolken. Nu zijn we hier met elkaar, “het zorgvuldig bijeengeraapte zootje” en kan de regen niets veranderen aan ons humeur.

Halverwege drinken we koffie en warme choco terwijl we wachten, en serieus naar onze camera instellingen kijken, tot heel misschien de adelaars aan komen vliegen. Ik kan ik alleen maar genieten van ons selfiemoment voor de grote foto op canvas van het Noorderlicht.

Ik heb geen adelaar gezien en geen rendieren…maar wel heel vrolijke gezichten. Onderweg zien we ineens toch nog de kudde rendieren en blijven netjes in de auto zitten (dan slaan ze niet op de vlucht) voor het fotomomentje.

Marianne lijkt dit even vergeten en stapt toch uit met alleen haar iPhone.. en krijgt gelijk de mogelijkheid om de vluchtende rendieren vast te leggen.

Aan het eind van deze reisdag bel ik Martin, die we al kennen van walvisafari’s van voorgaande jaren, om te vertellen dat we er zijn.

We zijn in Andenes waar het ook grauw en grijs is, maar Martin, de ruige zeebonk met zijn heerlijk ruikende after shave, geeft mij het gevoel dat wij thuiskomen.

Het appartement heeft niet helemaal de luxe waar we op gehoopt hebben maar het is wel groot en we hebben wel een grote tafel en een woonkamer met een grote televisie. Het onderhoud van het appartement blijkt wat achterstand te hebben.

Met de jassen nog aan worden de kaarsjes op de juiste plek gepositioneerd en de bank en stoelen verplaatst. Natuurlijk gaan we in de Arresten eten. Dit is een voormalige gevangenis, die prachtig is ingericht en op vijftig meter van ons huis ligt. We storten ons op de menukaart. We gaan voor 5 heerlijke burgers en een pasta en gaan hierna snel terug naar ons appartement.

De gebreken van ons onderkomen worden hierna al snel duidelijk, Marianne trekt onbehouwen, maar niet heus, de wc door en de knop verdwijnt direct in de muur. Els trekt haar stoel naar voren en houdt beduusd een poot in haar hand. Het slot van de deur hangt op half 7 en de batterijen van de afstandsbediening van de televisie zijn leeg. De hanglampen doen het niet en de schemerlampen hebben geen stekker! De vloer van het verveloze balkonnetje vertoond grote gevaarlijke gaten en bestaat uit verrotte en gebroken planken. De wc rol houders staan wankel en vallen om als je ze aanraakt. We lachen hartelijk om alle tekortkomingen en begroeten elke nieuwe constatering met veel enthousiasme. We hebben ruimte, een dak boven ons hoofd en elkaar. Gelukkig zijn hier wel genoeg kamers. Els en Marianne kunnen deze dagen in alle rust slapen. Want ieder heeft een eigen kamer. En de grote tafel biedt meer dan genoeg plaats voor ons allemaal.

Met elkaar, ook al vinden sommigen dit niks, kijken we ademloos naar Bohemia Rhapsody. Deze film geeft een prachtig en indringend beeld van het werkelijke leven van een mens, tegenover de rol die iemand soms moet spelen.

En dat is voor mij juist hetgeen waar ik zo’n moeite mee heb. Ik wil alleen omgaan met mensen die zichzelf kunnen zijn..

5 Tijd voor plan B…

‘s Morgens druppelen we stuk voor stuk uitgerust de woonkeuken binnen waar Marianne vrijwillig de taak van koffiejuf op zich heeft genomen. Het ontbreken van een maatschepje brengt haar niet van haar stuk en zelfs een bijna overlopend filter lost zij simpel op en zorgt voor heerlijke koffie.

GJ bakt de broodjes en kookt de eieren, en Arianne begint de dag goed met haar “een aantal keren per dag terugkerende” armoefeningen.

Ruud beoordeelt en organiseert zijn foto’s op zijn MacBook.

Ik wil eerst alleen maar even wakker worden.

Ons uitzicht wat zo mooi had moeten zijn is nu grauw en somber. De metershoge ramen met uitzicht op de haven van Svolvaer en de achterliggende grillige bergkammen en fjorden, bieden een nu troosteloos uitzicht op een verlaten haven onder een somber donker wolkendek. Meeuwen en aalscholvers waaien van links naar rechts door de lucht op de stormachtige windvlagen.

GJ gaat tegen beter weten in kijken of er ondanks de dramatische weersvoorspellingen toch nog een boot te vinden is die vandaag nog naar het Trollfjord en de zee-arenden wil varen. Na een half uurtje komt hij nat en teleurgesteld terug. De weersvooruitzichten zijn tamelijk rampzalig. Er wordt een storm verwacht, met golven van meer dan drie meter hoog. Geen enkele schipper van een boot en zeker niet van een rib-boot waagt zich in deze omstandigheden op zee. We hadden ons hier zo op verheugd maar dit uitje kunnen we helaas op onze buik schrijven.

Het weer begint inderdaad al een beetje vervelend te worden. Het begint nu zelfs gewoon oer-hollands hard te regenen en de sneeuw smelt hierdoor als sneeuw voor de zon, die er overigens niet is! Het weer daar hebben we geen enkele invloed op.

Hier kunnen we niets aan veranderen en zien door onze mooie metershoge ramen, alleen de troosteloze druppels langs het glas naar beneden komen in plaats van dat we van het betoverende uitzicht op de fjorden kunnen genieten

Ondanks onze teleurstelling, gaan we niet in een hoekje zitten kniezen, maar verzinnen gewoon iets anders.

Els geniet van haar camera met nieuwe lens en oefent op de hordes meeuwen. Ze determineert en fotografeert de voorbij zwemmende supermooie eidereenden. Hoopt op een verdwaalde arend. Deze gelegenheid grijpt zij natuurlijk ook aan om ons enthousiast te krijgen voor het zogenaamde “vogelen”

Marianne is een nieuwkomer in dit gezelschap en wordt uitgebreid over deze hobby ingelicht.

Na de lunch met lekkere Noorse knakworstjes gaan we voor plan B… ons eerste en ook enige uitje van de dag. Yes! We gaan gezellig met z’n allen naar het winkelcentrum!! Dat is toch een feest!!! De mannen zetten ons netjes voor de deur af want het is door de regen spekglad geworden. GJ en Ruud hebben zich geïnstalleerd in de koffiehoek met een kop cortado en maken geen aanstalten om gezellig mee te gaan winkelen. In de eerste de beste kledingwinkel gaat Arianne een jurk passen en hoe kan het ook anders, word ik de paskamer ingestuurd door Marianne.

Dit was al een avontuur op zich, al die lagen kleding die ik aan heb en dan ook nog allemaal zwart! Zie dat maar eens netjes en zonder zweetdruppels uit en aan te krijgen.

Eenmaal alles weer aan is er maar 1 ding wat ik wil en dat is natuurlijk naar buiten!

De enige die uiteindelijk iets gekocht heeft was? Jawel Marianne!

Aan het einde van de middag rijden we nog even naar de “Lofotencathedral”. Bij kathedraal meten we ons niet te veel voorstellen. Het is een houten kerk, met ruimte voor misschien honderd gelovigen. Het is de enige grote kerk in de Lofoten. Een gebied half zo groot als Nederland.

We parkeren onderaan op een parkeerplaats onze auto en moeten door het ijs en de sneeuw boven proberen te klunen.

Boven voor de deur staat Ruud met zijn gevolg al te wachten terwijl wij zo snel en elegant mogelijk proberen met onze modieuze snowboots om niet te vallen.

Dit mislukt ineens bij Marianne die toch nog redelijk elegant maar wel hard op haar zij in de bevroren sneeuw terecht komt.

Gelukkig voelt het alleen maar beurs en alsof er niets gebeurd is lopen we verder naar boven.

Aan het einde van het rondje lutherse kerk, natuurlijk zonder de katholieke opsmuk, staat een grote ronde kandelaar met een brandende kaars in het midden welke een mooie schaduw geeft op de donkere kerkmuur.

Marianne en ik steken elk een nieuw kaarsje aan…

Ons uitje van de dag zit erop en we gaan terug naar onze rorbu. De mannen gaan samen met de zalm en natuurlijk een Noors biertje de keuken in om ons avondmaal te bereiden. Alleen blijkt het avondmaal geen zalm, maar forel te zijn. Net zo mooi roze als een zalm overigens en minstens zo lekker.

De Broccoli en peentjes ( jawel!) zorgen voor onze broodnodige vitamientjes en mineralen. Jammer genoeg blijft de regen stromen dus het heeft geen enkele zin om op Noorderlichtjacht te gaan.

Net nu het halve keukeninventaris vuil is weigert onze vaatwasser dienst en kunnen de mannen hun technische vaardigheden oefenen, het blijft oefenen want het kreng is echt niet meer aan de praat te krijgen.

De rest van de avond onze “Svolvaerse kolderavond” doen we nogal luidruchtige en compleet onbegrijpelijke spelletjes, die Marianne en Ruud hebben meegenomen. Raden wat voor kaart iemand in zijn handen heeft… je mag een omschrijving geven… maar… je mag ook onzin vertellen! Uh… hoe kan je dit nu ooit winnen??? Ik heb geen flauw idee of er nu winnaars of enkel verliezers waren.

“Wie ben ik” verschijnt niet op tafel maar, modern als wij zijn, gewoon op de telefoon. Ik hoop dat niemand ons ziet zitten want het ziet er best wel een beetje vreemd uit.. Iemand die bloedserieus een telefoon voor zijn voorhoofd houdt en alle mensen daaromheen schreeuwen van alles door elkaar heen…

Vreemd volk die Hollanders!

Deze avond gaan we toch iets eerder slapen, we zijn toch echt geen 18 meer!

Welterusten allemaal en morgen gezond weer op!

Deze avond gaan we toch iets eerder slapen, we zijn toch echt geen 18 meer!

Welterusten allemaal en morgen gezond weer op!

Op za 16 mrt. 2019 om 10:04 schreef Chello <judith.vanderleer@chello.nl>:

Momenten van….

Op tijd zitten we aan het uitgebreide ontbijt met zalm, eieren, witte bonen en natuurlijk de beroemde Noorse bruine kaas die overigens niemand echt lekker vind. Hotel Grand is niet veel minder dan het Scandic. We prijzen ons zelfs gelukkig, want tijdens dit ontbijt hier missen we de buslading Chinezen of Japanners, die de oorzaak van onze uitwijk naar Hotel Grand zijn. We hadden vast lang moeten wachten op een vrij tafeltje of de schaal met zalm leeg aangetroffen.

We zijn allemaal echt heel benieuwd wat er gaat gebeuren als we uit gaan checken… tot onze verbazing krijgen we echt helemaal geen rekening!!!

Dit wordt best een super goedkope vakantie! En dat het nog goedkoper gaat worden weten we gelukkig nu nog niet maar op dit moment worden we hier super vrolijk van.

Enthousiast glibberen we zo voorzichtig mogelijk met onze koffers naar de auto’s en rijden naar de eerste de beste supermarkt. Broodjes worden ingeslagen, eieren, zalm en alle benodigdheden voor Els haar fantastische Surinaamse nasi. We accepteren de door Els aangeschafte kippendijen onder voorbehoud dat de vieze witte flubberige dingetjes er wel afgehaald worden!

Met moeite proppen we alle ingeslagen boodschappen in onze toch al overladen auto’s. De achterbak van de auto krijgen we met moeite dicht. Vervolgens gaan we op weg naar Svolvaer op de Lofoten.

Onderweg wordt het landschap steeds mooier. Scherpe bergpunten, fraaie fjorden met een patchwork van ijsschotsen en meterslange wanden van bevroren, aaneen geschakelde ijspegels. De Noren zelf vinden de Lofoten niet voor niets het mooiste gebied van hun prachtige land. De appjes van Els worden steeds enthousiaster….kijk nou!! Kijk, hoe mooi!!!!

Oh, wat is het hier geweldig!!! Om de haverklap moet er gestopt worden voor een fotomomentje, wat wij overigens niet erg vinden, want het is alleen al leuk om dan te kijken hoe snel Els de auto kan komen.

Bij een restaurantje met uitzicht op de eerste grote brug over een honderden meters breed fjord, gaan we heerlijke koffie drinken met Noors gebak en napoleoncake. Bij ons noemen we dat gewoon een tompouce.

Op het kleine balkon doen Ruud, Els en ik een poging om een aantal selfies te maken. Dit was verre van makkelijk aangezien wij drieën ietsje meer dan een beetje verschillen in lengte. Het resultaat was keurig uitgelijnd, Ruud zijn hoofd kwam in de buurt van de bergtop en het mijne begon ongeveer ergens aan de voet van de berg.

We vervolgen onze weg op dezelfde manier, van fotomomentje naar fotomomentje. Op een grote parkeerplaats zien wij veel Fotomomenten bij elkaar en Ruud en Els weten bijna niet waar ze moeten beginnen en lopen van de ene naar de andere kant. Ondertussen maakt marianne overal foto’s van met haar iPhone en probeert ontspannen te poseren bij een romantisch besneeuwd bruggetje.

Gertjan lijkt dit ook het juiste moment te vinden om de broodjes klaar te maken en klikt de achterbak open. Met een noodgang komen de boodschappen die met veel moeite naar binnen gepropt waren, hem tegemoet en de eieren die bovenop lagen liggen nu dus als eerste op het asfalt. Gertjan staart enigszins verbouwereerd naar de grond maar zelfs de eieren zijn nog heel.

Wij laten ons nergens door uit het veld slaan en nadat ik toch even dit momentje heb vastgelegd smeren we snel wat broodjes.

Tijdens het laatste deel van de tocht zien wij regelmatig een raam opengaan waar een lens uit te voorschijn piept: Els heeft nu zelfs haar momentjes zonder te stoppen!

Dat is een flinke tijdsbesparing! Arianne is aangestoken door het enthousiasme van Els en fotografeert alles vanaf de andere kant met haar werktelefoon.

De dames worden overmoediger en de toestellen komen uit het raam gepiept om nog mooiere foto’s te maken.

Een tijdje later gaat mijn telefoon!! Paniek in de tent!!! We moeten terug!!!Arianne is haar telefoon kwijt!!! Tijdens het maken van een foto uit haar raam van de rijdende auto, is haar telefoon uit haar handen geglipt. Wij stoppen en kunnen hen niet helpen. Moeten we terug? Helpen zoeken? We besluiten toch maar te wachten tot we iets meer weten. Een kwartier later komen ze helemaal opgelucht aanrijden, Yes gevonden!!! Met gevaar voor eigen leven hebben Els en Ruud de besneeuwde weg afgezocht en met succes! Ze nemen de val van Els over de vangrail en de toeterende vrachtwagenchauffeurs maar voor lief.

Tja, Arianne, als je handen te koud worden zou het best wel, plotseling ineens in een onbewaakt ogenblik, kunnen gebeuren dat je zomaar ineens per ongeluk je telefoon los laat. Maar ach, dan krijg je toch vast wel een nieuwe… Dat zei je vanmorgen toch nog? Het was toch maar een telefoon?

Gelukkig is hij gevonden en heb je niet alleen je telefoon maar ook je foto’s van zoveel leuke momenten toch terug!!! Wat zal je blij zijn!

Eenmaal in Svolvaer aangekomen hebben we snel onze rorbu voor de komende dagen gevonden en de mannen ruimen in no time de auto’s leeg. Onze rorbu is een supermooi huisje met meer dan genoeg ruimte. Vanavond blijft het nog helder en willen we zo snel mogelijk eten en op jacht gaan naar noorderlicht. De vrouwen gaan zonder mij ( ik had ze al gewaarschuwd) de keuken in en al heel snel vult ons huisje zich met heerlijke Elsie’s nasi lucht.

Na het eten trekken we onze thermokleding en skibroeken aan en rijden richting het plaatsje Hov, dat ons door de receptionist geadviseerd was als beste plek voor het zien van het noorderlicht.

Eenmaal tussen de bergen zie ik af en toe een groene glimp en wil ik stoppen maar de mannen rijden gewoon door…

Vlakbij Hov stoppen we pas als we wat zien aan de hemel en springen de auto uit en maken foto’s tot het licht weer verdwijnt. En weer zien we wat en zoeken snel weer een plek om te parkeren en maken weer foto’s. Zo gaat het steeds door…en door.

Vlakbij Svolvaer zien we weer wat, net als de chauffeur van een bus vol met fotograferende toeristen en parkeren onze auto’s er maar naast.

Het groene licht danst over de besneeuwde bergen en gelukkig hebben we even de tijd om foto’s te maken.

Eenmaal terug in ons huis moet er nog een spelletje gespeeld onder het genot van een glas witte wijn.

30 seconds lijkt een snel en kort spel. Maar het blijkt een spel dat niet alleen zorgt voor hilarische taferelen en dubbel liggen van de lach maar het kan ook heel lang duren en zorgen dat iedereen elke spelregel aan zijn laars lapt.

Kortom waar het over gaat en hoe het hoort weet ik nu nog steeds niet.

Soms hoeft er niets bijzonders te gebeuren om een moment toch heel bijzonder te maken.

Ik weet wel dat zoveel bijzondere momenten vandaag zich aan elkaar geregen hebben tot een bijzondere geslaagde dag.

Tevreden gaan we slapen en hopelijk morgen gezond weer op!

Van het Donker tot aan het Licht.

De dag van ons vertrek begint echt heel vroeg en nog voor wij Nesselande uit zijn, om Marianne op te halen, komen we er al achter dat Gj’s zijn fleecevest niet aan heeft maar dat dat nog op de stoel in de slaapkamer ligt! Els wordt gebeld en gelukkig wil zij het nog even op gaan halen. Wij zijn ruim op tijd bij Marianne die al bij de voordeur staat te trappelen.

Gelukkig hebben we deze keer geen files of ander oponthoud en ruim voor 8 uur zetten de mannen de 4 “Golden Girls” voor de deur af. Voordat de mannen de auto hebben weggezet staat de eerste selfie al op Facebook en is het “hoogstwaarschijnlijk eindelijk meer dan duidelijk” welk gezelschap deze week naar Noorwegen vertrekt. Tenminste dat hopen we…

Nadat we allemaal de Sas app hebben gedownload en de koffers hebben ingeleverd kunnen we eindelijk onze broodnodige inkopen gaan doen.

Hoeveel flessen mogen we meenemen, welke kleur en welk soort moet het worden? Deze keer is de keus als eerste gebaseerd op kwantiteit in plaats van, zoals gewoonlijk, op kwaliteit en met 3 kartonnen dozen van 3 liter wijn per stuk gaan we naar de kassa. Nu kunnen we op ons gemak een kopje koffie drinken en Els grijpt deze gelegenheid aan om haar in Spanje beschadigde handbagage koffertje te vervangen door een degelijke supermakkelijke en moderne samsonite. De vakantie, onze heel bijzondere vakantie, kan beginnen!

Op tijd gaan we de lucht in en het is nu niet vier op een rij… ( tijd voor spelletjes zullen we nog genoeg krijgen) maar met z’n zessen op een rij zitten we in het vliegtuig en landen op tijd in Oslo.

Nu moeten we uren doorbrengen op dit vliegveld en netjes, zoals het hoort, gaan de dames de winkeltjes langs terwijl de mannen op hun gemak aan de koffie gaan.

Gelukkig ontspring ik de dans en kan voorkomen dat ik weer, zonder erg, door Marianne in een paskamer wordt gesleurd.

We zien een hoop leuke dingen maar kopen uiteindelijk gewoon niks.

Een uur te laat gaan we de lucht in naar onze eindbestemming, Ruud en Arianne en Gj en ik zitten stil op onze plekken maar aan de overkant????

Het constante geklets “blablablabla” aan de overkant werkt rustgevend en geeft ons ruimte om even te zwijgen… een nieuw setje “de Roemies” is geboren!

Als je “een bindende factor” hebt… is er niets anders meer nodig en is het altijd gezellig.

Terwijl het al donker is landt ons vliegtuig op de luchthaven van Evenes en sta ik al snel bibberend buiten om een sigaar te roken maar besluit nog sneller om deze toch maar niet aan te steken.

Bergen sneeuw en een gevoelstemperatuur van 20 graden onder nul doen mijn adem en mijn longen al snel bijna bevriezen.

Ruud krijgt te horen waar zijn Kia staat (welke auto’s de mannen gehuurd hadden weet ik overigens niet) en Gj loopt met hem mee en komt terug met lege handen…er staat maar 1 auto!

Nou, Dan gaan we maar met de bus, die komt vast ook bij ons hotel.. en daar ligt vast de rode loper al uit!

Een kwartier later komt Gj gelukkig aanrijden in een witte Mercedes, een auto die ik never nooit zou willen hebben… Maar..

Het enorme panoramadak boven ons hoofd is geweldig maar de geblindeerde ramen sluiten ons af van de buitenwereld en met 1 druk op een knop laat ik de ijskoude wereld binnen.

Noorwegen …. we zijn er weer!

Aangekomen in Narvik stamp ik met mijn waterdichte, aan alle eisen voldane laarzen, zo hard door de smeltende sneeuw dat niemand mijn tranen ziet..Ik ben zo blij weer in dit mooie land te zijn.

Even later lopen we echt over de rode loper van het mooie hotel. Maar een paar minuten later kijken we elkaar verbijsterd aan als we horen dat er geen kamers meer voor ons zijn!

Er zijn gewoon geen kamers meer voor ons… er is gewoon geen plek meer!

Ik heb zo mijn best gedaan om mooie hotels te boeken en al bij het allereerste hotel gaat het al fout!!

Gj is boos… Gj wil klagen… we laten dit verder maar over aan de mannen die even later tevreden naar buiten komen.

We mogen gratis in een ander hotel overnachten en krijgen ook nog een tweede nacht gratis!

Met z’n zessen gaan we naar het “ Grand hotel” aan de overkant waar we snel onze koffers naar de kamer brengen. Marianne en Els moeten deze nacht wel het bed delen maar daar hebben ze op dit moment nog geen probleem mee. We zijn benieuwd of zij hier morgenochtend nog zo over denken.

Ik denk ondertussen maar 1 ding…. ach, het maakt niet uit waar je bent…

Op welke manier en onder welke omstandigheden …

Als je maar nooit alleen bent.. en nu zijn we gezellig met z’n zessen!

We gaan pizza’s eten bij pepe’s in plaats van een mes krijgen we een grote schaar waar Els gelijk mee begint te dreigen.

Na de overheerlijke pizza gaan we toch nog maar even op zoek naar…. en gewoon midden in Narvik tussen de lantarenpalen verschijnt er ineens een groene streep aan de hemel… Ruud en Els weten niet hoe snel zij moeten stoppen en de auto uit moeten springen om hun statief neer te zetten.

De weg is hier glad en op sommige plekken echt spekglad, af en toe ziet Els in haar enthousiasme niet waar ze haar voeten neerzet en zakt dan een eind de sneeuw in en kan er dan niet meer zonder hulp uitkomen.

Ruud is op zo’n moment de redder in nood en heeft zijn handen vol aan dames die hij op de been moet houden en dan ook nog foto’s maken

Wat moeten de Noren wel denken als ze dit tafereel aanschouwen?

Een groep toeristen die gewoon midden op de weg uit de auto springen, op de been proberen te blijven op het ijs en in de sneeuw en ondertussen met camera en statief heen en weer lopen en van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen…

Tevreden gaan we terug naar ons hotel waar de gratis bedden prima slapen.

Ik ben Gelukkig! Ik ben opgelucht! Deze vakantie kan nu al niet meer stuk!

We hebben in ieder geval het licht al gezien!!!!

Met lange aanloop kun je ver springen!
De Voorpret kan beginnen en wekenlang zijn we met z’n allen bezig met een groot onderzoek naar de kwaliteit en prijs van thermo ondergoed. Er zijn zoveel merken en zoveel soorten stof en aangezien de temperatuur de laatste weken in Noorwegen ver onder de min 30 dook leek dit ineens echt van levensbelang.

Ons “lang geleden aangeschafte Lidl thermisch ondergoed” zou wel eens onze bevriezingsdood kunnen gaan worden als we het internet moesten geloven!

Vergelijkend warenonderzoek, waar we nu eigenlijk geen tijd voor hebben, staat ineens bovenaan onze “very important to do list”.1

Goedbedoelde wijze raad en adviezen van kennissen in Noorwegen zorgt ervoor dat we alle sportzaken van zuid Holland met een bezoek hebben vereerd zonder een keuze te hebben kunnen maken.

Het aanbod in ons land is overigens zo bizar groot dat je al van te voren weet dat je nooit de beste keus kunt maken.

‘s Nachts dromend van Adidas, Craft, Odlo of weet ik veel werk merk passeerde het meest dramatische scenario mijn netvlies.

Bevroren vingers, tenen en vooral bevroren ogen kwamen steeds terug als een mogelijk drama.

Dit probleem verdween voor even naar de achtergrond toen Arianne tijdens een sportief familie uitje haar bovenarm brak! Ik voelde mij bijna verantwoordelijk voor dit ongeluk aangezien ik had meegewerkt aan haar ‘sportieve outfit’

Gelukkig duurde het toen nog een week of 8 voordat we naar Noorwegen zouden vertrekken!

De spanning begint te stijgen en regelmatig ‘moeten’ we ‘s middags “even” overleggen over de inhoud van onze koffers wat ons echt niet lukt zonder een glas of 2.

Zakjes kruiden… chocola en nootjes in de koffers dit klinkt nog redelijk normaal. De laatste paar dagen voor vertrek gaat het ineens over flessen ketjap, enorme hoeveelheden koeken, paraplu’s, regenjassen en wel of geen hoge hakken!

Marten uit andenes wordt ingeseind dat we op zijn minst al een gebroken arm en menière in ons gezelschap hebben en niet weten of onze walvistocht door kan gaan… gevat reageert hij dat hij altijd nog zijn boot om kan dopen tot de “Henri Dunant”.

Ineens zijn ook deze ‘zorgen’ naar de achtergrond verdwenen als Marianne “een draadje” voor haar oog ziet en “nog even” maandagochtend naar het oogziekenhuis moet. Dit zou pas echt een echt probleem kunnen worden….

Om de spanning een beetje op te voeren kan ik deze maandagochtend niet meer op mijn been staan en doet mijn heup zo zeer dat ik aan een stuk door loop te kreunen en tot niets in staat ben.

En toch wordt het dinsdag… en de lucht klaart op. Marianne”s zicht is weer helder en ik voel mij geweldig met maar 4 paracetamol per dag.

Eindelijk mag ik gaan schrijven over deze geweldige vakantie met elkaar…

Ineens bekruipt mij een gevoel dat het schrijven over de vakantie echt veel ingewikkelder zal zijn dan het schrijven over de voorbereidingen hiervan .

Niemand zal ooit weten hoeveel energie ik gestoken heb ik de voorbereidingen …

De rest valt te raden… maar het schrijven erover.. is zo ingewikkeld…

Zeker met een juf in ons midden….