Vakanties

12 nooit alleen

Het laatste ontbijt doen we alle eer aan want we weten niet waar en wanneer we weer tijd hebben om wat te eten.

Onze koffers zijn snel gepakt en wat er niet meer in kan laten we achter in onze hotelkamers( ja, ook de rum!)

Een laatste kop koffie en nog wat selfies voor de deur van het hotel als afscheid.

Langzaam begint het te sneeuwen en ineens is er niemand meer die geïnteresseerd kijkt op de noorderlicht app. De vakantie is voorbij! en wat voor weer het vandaag zal worden maakt ons niks meer uit.

We pakken voor de laatste keer de supermooie Volvo’s in voor de laatste korte rit naar het vliegveld.

Heel erg ruim op tijd zijn we op het vliegveld van tromso en zijn de auto’s zonder enig probleem weer ingeleverd.

Het is ook een opluchting als we onze grote koffers ingeleverd hebben en met alleen onze handbagage de douane door moeten.

Deze keer gaat dit snel en duiken we de eerste de beste, weer een “O’learys” koffietent in.

Ons vliegtuig vertrekt redelijk op tijd naar Oslo wat maar een hele korte reis is. Ergens hadden we vertraging maar op welk vliegveld dit nu was ben ik echt vergeten. Het vliegveld van Oslo is ons bekend van de heenreis en marianne wil hier nog wel even winkelen.

Uitgerust en vol goeie moed gaan we daar op zoek naar de “niet in Nederland verkrijgbare’ donkerblauwe Michael Kors gympen.

Gelukkig heeft ze (marianne dus) ze snel en gevonden en ook nog eens gekocht! Els twijfelt over een MK tas maar doet het toch maar niet.

Helemaal voldaan,ondanks het slechte weer, en ondanks alles wat we NIET gedaan hebben gaan we, met onze hoofden vol met mooie herinneringen,het laatste vliegtuig in en landen op tijd in Amsterdam .

Tot mijn enorme verbazing zie ik ineens Charlotte en Jos…. maar voor dat dit echt tot mij doordringt heb ik mijn kleinzoon in mijn armen…

Wat ben ik toch bevoorrecht ….

Ik leef nog! Ik heb een geweldige vakantie gehad en wordt ook nog eens zo weer thuis in eigen land ontvangen….

met al die armen om mij heen… ben ik “waar ook ter wereld” nooit alleen.

11 Het Licht… aan of uit.

De hele dag ligt nog voor ons open als we om 8.30 weer fris en fruitig met Ruud en Arianne al aan de koffie zitten.

Bij de dames moeten de kapsels nog gedaan en dat vergt soms wat meer tijd dan bij ons, maar dat zien we er dan ook wel vanaf.

De dames komen een kwartiertje later vrolijk kwebbelend naar beneden en tijdens het ontbijt maken we plannen voor vandaag.

We gaan op advies van een stel Australische dames naar een rendierfarm in de buurt ipv weer anderhalf uur rijden naar camp Tamok.

Het weer ziet er vandaag beter uit dus vol goede moed, maar wel met thermo ondergoed aan, gaan we op weg.

20 minuten later staan we bij een veredelde kinderboerderij omsloten met grote hekken.

De grote open vlakte is vol met toeristen die voor 130 euro pp een opgesloten rendier kunnen aaien of een rondje kunnen sleeën

… nadat we unaniem besloten hebben dit zeker niet te doen wandelen we nog wel een stukje langs de omheining.

Hier kunnen we nog gratis foto’s maken, niet alleen van de rendieren, maar vooral van onszelf en onze voetafdrukken in de sneeuw.

De omgeving is schitterend vooral het uitzicht op de zonnige bergtoppen en als je de omheining gewoon even wegdenkt.

Na de nodige grappige selfies waarbij we regelmatig een flink stuk in de sneeuw wegzakken houden we het voor gezien en vertrekken we zonder 1 cent uitgegeven te hebben. We hebben Gratis plezier gehad en ook nog een flinke kudde rendieren gezien.

We gaan met de kabelbaan van Tromso naar boven en parkeren onze auto op de betaalde glibberige parkeerplaats. Terwijl ik richting kassa loop zie ik bovenop de parkeerautomaat een portemonnee liggen.

Bij de kassa kijken we hierin en zien dat hij van een hier werkende Tsjech is.

Op een oude universiteitspas staat zijn volledige naam en bovendien een leuke foto! Het jaartal zagen we toen nog niet.

De portemonnee geven eerlijk als we zijn we bij de kassa af.

Ik kom op het idee om deze man op Facebook op te zoeken en Els vindt hem direct.

Een berichtje via messenger wordt gelijk gelezen en deze man blijkt boven op de berg te zijn.

Ik haal snel de portemonnee op bij de kassa en neem deze mee naar de kabelbaan.

De man wilde net naar beneden gaan maar wil nu wel even op ons wachten.

De blije man zien wij gelijk staan boven, jammer genoeg is het niet meer de leuke jonge man van de foto maar een man van middelbare leeftijd…

We willen geen financieel bedankje van hem dat hebben we niet nodig.

Via messenger klets ik nog even met hem over beranovka maar op het moment dat er een een enorme hoeveelheid hartjes verschijnt stop ik het gesprek maar.

We zijn boven waar we een fantastisch uitzicht op de omgeving hebben en zonder nadenken of overleg lopen we direct richting het restaurant voor de broodnodige koffie en patato wedges.

De zon schijnt nu veel uitbundiger wanneer we naar buiten lopen en ademloos om ons heen kijken. Het uitzicht op Tromso… het uitzicht op de schitterend door de zon geaccentueerde bergen. Ik kan alleen maar bedenken hoe bevoorrecht wij zijn om hier en nu op deze plek te zijn.

Vandaag hebben we de meest leuke selfies gemaakt, maar ook de meest ‘in mijn ogen’ doodenge. Els facetimet of is het facetimed met haar zus terwijl ze ongemerkt steeds verder richting afgrond loopt.

Ook gj houdt wel van een risicootje en doet ook nog een stap naar achter. Ik kan hier niet mee omgaan en loop richting een veiliger plek.

Met meer dan genoeg foto’s gaan we tevreden met de kabelbaan naar beneden.

We hebben nog tijd over en gaan naar de ‘icecathedral’ van Tromso.

Na de 5 euro toegang, betalen voor een kerk kan ik nog steeds niet begrijpen, betaald te hebben komen we in de kerk.

Het enige mooie hier was de grote kandelaar met brandende kaarsjes met gelukkig nog een mooie plek voor de kaarsen van marianne en mij.

Nieuwe emotieloze glas in lood ramen en te koop aangeboden posters van het noorderlicht en verder niks bijzonders.

Snel stond ik buiten…. en even later volgde de rest. Het wordt weer tijd voor de wafels!en natuurlijk nog op jacht!

Veilig komen we bij het hotel aan en de mannen brengen de auto’s terug naar de grote ondergrondse parkeergarage (daar zullen ze nog wel spijt van krijgen!)

Toch enigszins opgejaagd maken Els en Marianne zo snel mogelijk wafels voor iedereen en sneller dan het licht verdwijnt de eerste en de tweede wafel bij Ruud naar binnen.

Lopend gaan we naar de winkeltjes waar onze wegen even scheiden. Ruud en Arianne moeten nog een koelkastmagneet kopen en de rest gaat op zoek naar een kadootje voor Daniël. De magneet blijkt geen probleem te zijn maar dat kadootje voor daniël gaat niet lukken.

Een houten autootje van 40 euro is teveel van het goede…

Marianne wil nog een armbandje kopen en gelukkig lukt dit wel en verguld loopt ze met haar nieuwe zilveren armbandje even later naar buiten.

Bij O’leary’s gaan we ons afscheidsdrankje drinken aan een grote en hoge tafel. Els is nieuwsgierig en probeert het middenstuk van de tafel open te maken om te kijken of er iets onder zit en waar dit voor dient.

Met een klap valt het hele middenstuk op de grond en de toegesnelde ober helpt ons snel uit de droom… hij weet het dus ook niet!

Het laatste biertje, glaasje wijn of de lekkere cocktail zijn toch echt het begin van het einde van deze bijzondere vakantie. Ondertussen is het weer tijd geworden voor de noorderlichtapps en serieus kijken we naar de metertjes en de verwachting voor deze avond en nacht.

We lopen terug naar ons hotel terwijl het al donker begint te worden en wij dus gelijk steeds de lucht afspeuren. Het is helder en we weten het niet zeker maar zien we nu al iets??? Is dat nu groen???? Midden in tromso lijkt de licht te gaan bewegen.

Enthousiast kijken we alle kanten uit… Terwijl we bij het water aan komen weten we het zeker ….

Het licht is er weer!!!! Kijk!!! Boven je…daar! Nee, het is nu daar!!!

We moeten nog eten maar dit wordt echt geen uitgebreid afscheidsdiner.

Snel een stukje vis, wat salade en een aardappeltje is vandaag genoeg. We eten met de telefoons naast ons bord terwijl de metertjes van het noorderlicht er steeds positiever uit gaan zien. Welke kant moeten we op??? De receptioniste heeft een mening, de Duitse toeristen hebben een mening en de ober geeft ons het, dichtstbijzijnde, advies om naar het museum te gaan want daar zou het donker genoeg zijn.

Omkleden en fotospullen pakken.. we moeten gaan!!!!

De mannen halen, ondertussen overleggend, onze auto’s uit de parkeergarage.

Wij vrouwen wachten rustig en lekker warm in de lobby tot we opgehaald worden.

Ik ga toch maar even naar buiten en tot mijn enorme verbazing kleurt de lucht boven het hotel diepgroen.

Ik klop hard op het dubbele glas zonder resultaat en de dames kletsen vrolijk door.

Dan maar naar binnen en in mijn enthousiasme loop ik bijna door de glazen deur.

Kom!!! NU!! Gelukkig luisteren ze gelijk en een minuut later staan we met open mond naar de bizarre lucht te kijken.

De trap naar de hemel lijkt ineens weer dichtbij… groen, groener.. wild beweegt het licht boven ons in de lucht.

Kijk!!! Kijk nou! Het groene licht wordt roze.. en de kleuren dansen snel boven ons door de lucht. Wat is dit mooi, wat is dit geweldig en zo bijzonder.

Zonder camera’s kijken we alleen met onze ogen. Alleen Marianne’s iPhone, weer is het die iPhone, heeft dit vastgelegd.

Zo snel als het er was lijkt het weer verdwenen wanneer de mannen met onze auto’s aan komen rijden.

Zij hebben niks gezien… ze hadden het te druk met kletsen en de metertjes op hun telefoon.

We rijden achter elkaar naar het museum maar eenmaal aangekomen zijn we onze volgauto kwijt. Terwijl ik in de veel te lichte omgeving foto’s probeer te maken belt marianne, weer met die iPhone, Ruud die op een heel andere plaats terecht is gekomen.

Het heeft wat voeten in de aarde om elkaar terug te vinden maar een supermarkt blijkt de beste plek om elkaar terug te vinden.

De lucht beweegt nog steeds maar toch gaan we verder op zoek naar het donker.

Eenmaal buiten tromso zien we alleen maar wolken en niet meer dan wat vage groene vlekken.

Na meerdere pogingen het licht toch te vangen met een camera geven we het op.

Het is goed zo. We hebben meerder malen genoten van dit natuurfenomeen en zijn meer dan tevreden.

Op onze kamer drinken we een laatste glas en een aantal gevaarlijk lekkere kleine glaasjes kadogekregen rum en starten we de rondvraag van de week.

Vonden we deze vakantie leuk? Hebben we problemen gehad? Zijn er irritatie geweest? Na al onze antwoorden is er maar een conclusie mogelijk.

Deze vakantie was geweldig en meer dan zeker voor herhaling vatbaar.

Zelfs het weer heeft hier geen vat op gehad.

Het samengeraapte zooitje is veranderd in een….hele hechte horde…

10 Alles Komt en Gaat

Volgens onze weerapp zal het de hele dag in Noorwegen blijven regenen. We besluiten tijdens het ontbijt om dan maar naar Finland te rijden. In Finland lijkt het droog te blijven met hier en daar een vlokje sneeuw.

Als echte zuinige Nederlanders maken we voor 1 keer tijdens ons ontbijt onze lunch klaar.

Broodjes ham in een servetje verdwijnen in onze handtassen want je weet maar nooit waar we terecht komen.

We rijden vrolijk door de regen Tromso uit en door het zo mooie landschap wat er nu toch een beetje mistroostig uit ziet.

We drinken onderweg uitgebreid koffie, natuurlijk met taart, in het enig aanwezige restaurantje. Stel dat we niks meer tegenkomen hebben we nu in ieder geval wat in onze magen en natuurlijk geplast.

We rijden verder naar het noorden en de regen verandert in natte sneeuw en langzaam in echte sneeuw.

Zo hoort Noorwegen eruit te zien in de winter! Behalve dat het er mooier uitzien worden de wegen ook weer witter en dus gladder.

De vrachtwagens trekken zich hier niets van aan en denderen gewoon door een wolk van sneeuw achter zich latend.

We komen bij de grens van Fins Lapland bij Kilpisjärvi waar het steeds harder gaat sneeuwen en stappen uit voor onze fotomomentjes.

We maken er gelijk een lunch van en zijn blij met onze meegenomen broodjes want hier is geen restaurantje in de wijde omgeving te vinden.

Als de broodjes op zijn moeten we toch nog een stuk verder rijden want er moet natuurlijk weer geplast worden door de dames.

Een stuk verder zien we dat er waarschijnlijk binnenkort een restaurant zal komen en opgelucht slaken we een diepe zucht wanneer er een groot gebouw in de verte opdoemt. Het parkeerterrein is zo goed als leeg… vol goede moed stappen we uit.

Maar de deuren zijn dicht…. en het begint ook weer te sneeuwen.

In de verte staan huisjes, caravans en nog een groter gebouw en de mannen gaan op zoek.

Alles lijkt dicht, zelfs de caravans met voortenten zien er spookachtig verlaten uit.

Gertjan ontdekt dat de deur van het grote gebouw open is en zo snel mogelijk lopen we door de diepe sneeuw hem tegemoet over het glibberige pad naar boven. Via een steile donkere trap lopen we naar beneden…

Hier zijn een heleboel douches maar gelukkig ook wc’s!!!

Alleen op de sombere gang vinden we een lichtknopje maar het plassen moet wel in het donker. Gelukkig is dit geen probleem en hier kunnen we eindelijk maar wel illegaal plassen!!!!

Eenmaal weer opgelucht buiten sneeuwt het ineens heel hard en besluiten we terug te gaan in plaats van verder.

Onderweg is er gelukkig nog tijd voor fotomomenten maar Marianne en ik blijven in de auto want het is koud en nat buiten.

Met de iPhone maakt Marianne dezelfde foto als die Els en Ruud buiten maken met hun grote camera’s.

Snel verbeter ik stiekem de foto een beetje en later zullen we zien dat dit de een van de mooiste foto’s van dit uitzicht is! We hebben het nog druk vanmiddag en vanavond en rijden nu in een keer door naar ons hotel.

We moeten nog wafels eten, we moeten nog souvenirs kopen, nog borrelen,nog eten)

We gaan terug naar het hotel om ons om te kleden voor wafels en diner.

Eigenlijk willen we nu alles snel want de spanning stijgt… tijdens de wafels en tijdens het diner houden we alle noorderlicht apps constant angstvallig in de gaten en overleggen wat de beste plek zou kunnen zijn en wat de betekenis is van alle metertjes.

Niemand weet hier het juiste antwoord op, het blijft allemaal een gok.

Gelijk na ons diner van varkensfiletlapjes met gewone aardappels gaan we ons snel Reisklaar maken.

Dikke kleren, thermo ondergoed, handschoenen, mutsen en sjaals en natuurlijk onze uitgebreide collectie fotoapparatuur wordt in gereedheid gebracht.

Iedereen staat te popelen…

Welke kant op?? We gokken op de route die vorig jaar zeer succesvol was en via het doolhof van tunneltjes rijden we naar Sommaroy.

Regelmatig kijken we door het open raam naar de lucht om te zien of we iets zien. Ineens zien we iets vaags aan de onbewolkte lucht en we besluiten om te stoppen. Glibberend op een te kleine parkeerplaats verandert de lucht van kleur en zo snel mogelijk brengen we onze statieven in paraatheid.

Met de rillingen over mijn rug zie ik het geheimzinnige en onvoorspelbare groene licht tussen de bomen door bewegen.

Even snel als het er was is het bijna verdwenen wat ons opjaagt om verder te rijden.

Zal het nog eens verschijnen? Zullen we het nog eens zien???

Steeds opnieuw verandert de lucht en steeds weer rijden we verder.

Bij het strandje zien we boven de bergen het groene licht maar niet echt heel spectaculair.

We rijden verder en verder maar echt donker is het hier niet en toch maken we foto’s.

DE plek om het licht te ziens al ingepikt door busjes met toeristen die gezellig bij het kampvuur zitten.

We rijden de ons al bekende parkeerplek op en stappen uit.

Dit is DE plek…wat zijn we blij dat we de weg konden vinden! De lichten uitdoen van een nieuwe Volvo is nog niet zo gemakkelijk bij ons en onze auto verspreidt een enorme hoeveelheid xenonlicht.

Gj doe die lichten uit!!! Uh…hoe??? Wat hij ook probeert de lichten blijven branden.. de gids begint te schelden maar Gj krijgt ze niet uit.

Zelfs wij worden kribbig en Gj zet ten einde raad de auto maar een aantal meters verder.

Gertjan doet een vergeten open zijraam dicht en jawel de volvolichten gaan eindelijk uit. Het groene licht danst om ons heen.

Waar moeten we kijken… waar is het het mooiste…

Wanneer het licht minder wordt gaan we verder en stoppen we bij een bus toeristen waar we rustig wachten tot zij weggaan. Het licht danst boven de bergen en wordt af en toe gestoord door voorbijrijdende auto’s wat overigens wel mooie foto’s oplevert.

Vlak voordat de bevriezing van handen en voeten intreedt besluiten we dat het genoeg geweest is en stappen in onze verwarmde luxe auto’s.

Terug naar Tromso… onderweg stoppen we nog 1 maal op de eerste parkeerplaats waar alleen de ‘Diehards’ Ruud en Els nog even de auto uit gaan.

In het pikkedonker komen we tevreden terug in ons hotel.

Wat een avond, wat bijzonder… weeeer hebben we het licht gezien!

9 ‘Whalestail’

De wekker gaat heel vroeg en nog voor zeven uur staan we bepakt en bezakt voor de deur van de ontbijtzaal. De zaal is nog gesloten en we zijn niet eens de eerste die voor de deur wachten. Klokslag zeven uur gaat de deur open. Gauw een broodje en een flinke kop koffie of thee. Gelukkig hebben we nog net tijd om het door te slikken.

Het is nog geen tien minuten lopen van het hotel naar de Hurtigruten over de ijzige weg, maar we hebben nu wel onze koffers en tassen, die we mee moeten slepen. En die zijn nogal groot en het zijn er bovendien heel wat. En dat over een door bevroren sneeuw hobbelig glad trottoir. Gezien de bagage lijkt het wel of we tien weken wegblijven, maar het zijn toch echt maar tien dagen! De bagagekaravaan glibbert bepakt en bezakt naar de haven. Zou dit alleen komen omdat Marianne van de modepolitie, er deze keer bij is? Ook de weersverwachting van min 30 is hier schuldig aan. We hebben tenslotte karrevrachten thermisch ondergoed, warme sokken, mutsen, sjaals en truien meegenomen.

Na onze traditionele selfies, natuurlijk deze keer met alle bagage, gaan we de boot op. Nee, niet zoals in een film via de loopplank, maar doodgewoon de trap op.

Eenmaal boven kunnen we na het inchecken onze bagage in een aparte ruimte kwijt, wat ons heel wat meer bewegingsruimte geeft. Ik hoop wel dat mijn dure en tot nu toe amper gebruikte fotospullen hier veilig staan.

Tot negen uur is er nog geen koffie te krijgen dus in plaats van de klok vooruit te kijken, gaan we naar het dek. De wind is koud, maar het is gelukkig droog, terwijl we langzaam Harstad achter ons laten. Het uitzicht aan alle kanten op de kust en de lucht is zo mooi, dat vooral Elsie en Ruud niet weten waar ze als eerste foto’s van moeten maken.

Klokslag negen uur halen we koffie met versgebakken bolussen erbij en genieten nu van het uitzicht, lekker warm, achter het glas.

We hebben ons geïnstalleerd (een soort handdoekjes leggen) rond 2 tafeltjes waar onze handtassen en jassen om de beurt, door één van ons bewaakt worden.

Arianne en Marianne nemen serieus plaats aan de puzzeltafel en storten zich op een legpuzzel van een Hurtigrutenboot.

Op een gegeven moment gaan ze zelfs op zoek naar een winkeltje om een puzzel te kopen. Gelukkig waren de puzzels uitverkocht, want wanneer zouden we hier tijd voor hebben? En wie had hem nog mee kunnen sjouwen?

De uren verstrijken terwijl er af en toe iemand naar buiten verdwijnt om foto’s te maken.

In de buurt van Tromsø aangekomen klinkt er ineens een enthousiaste mededeling door de luidsprekers. Er zijn twee killer whales (orca’s) gesignaleerd vlakbij de boot!

GJ en ik, die op dat moment de oppasbeurt hebben, pakken snel alle bagage en jassen bij elkaar en lopen zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde raam.

Tot onze opluchting zien wij Els en Ruud op de juiste plek onder ons op het dek staan met camera’s en grote lenzen in de aanslag.

Vlak voor ons zien we twee enorme orca’s door het water duiken…we hebben ze toch gezien! Er dobbert ook nog een ribboat naast. Het is fantastisch: orca’s, zo maar vlakbij Tromso … een plaats waar ze nu niet horen te zijn, zwemmen ze rond een ribboat. We hebben dit avontuur gemist in Andenes, maar onverwacht gratis gekregen! Ruud heeft zelfs foto’s kunnen maken!

Maar Ruud en Els, die altijd meer dan op tijd op een afgesproken plaats zijn, zijn nergens te vinden wanneer we van boord moeten gaan. GJ en ik staan al te trappelen om van boord te gaan, want de boot vaart de haven al in en ik wil mijn fototas terug!

Maar weer komt alles goed en zijn we op tijd bij de uitgang en ik heb mijn tas terug!

Glijdend en glibberend lopen we het kleine, door een omweg iets grotere, stukje naar ons, al zo vertrouwde, hotel With.

Eindelijk hebben we, voor deze laatste dagen, kamers op dezelfde verdieping.

Nadat we opgefrist zijn gaan we de beroemde wafels maken en Marianne maakt dezelfde fout die Alexander vorig jaar ook maakte: niet één maar twee lepels beslag. Als dan het wafelijzer dicht gaat, stroomt het beslag, zoals we vaker hebben gezien, over het hele wafelijzer en over de tafel. Er wordt druk overlegd met de andere gasten over de juiste hoeveelheid. Gelukkig is het eindresultaat een geurige, ietwat dikke, maar heerlijk wafel. Met een klodder room, cranberriesaus of de typisch Noorse bruine kaas is ook hier sprake van een godenmaal.

Het wafeluurtje en een klein rondje langs de winkeltjes van Tromsø gaat ongemerkt over in het avondbuffet met lekkere salades en malse ondefinieerbare witvis.

Het regent, dus we besluiten om s’avonds niet meer weg te gaan en met een zelfgekochte fles witte wijn pikken we de grote tafel in de lobby in.

De thirty secondskaarten komen op tafel, maar voordat van onze net volgeschonken glazen hebben kunnen nippen, komt de receptioniste op hoge poten aanlopen om ons op onze vingers tikken.

Nee, er mogen hier geen zelf meegenomen flessen wijn gedronken worden! Nee, en bovendien mag deze fles hier niet eens zijn… Hij moet naar de kamer gebracht en wel NU. Gertjan brengt stoïcijns de fles naar boven, nadat hij hem toch nog even leeggeschonken heeft in limonadeglazen.

De kaartjes komen weer op tafel en vooral Marianne is fanatiek en voor we het goed en wel doorhebben heeft GJ de bijnaam Lullo naar zijn hoofd geslingerd gekregen.

Buiten regent het nog steeds maar gelukkig weten we nu nog niet dat dit de komende dagen zo zal blijven.

Op tijd vertrekken we naar onze kamers… vandaag jammer genoeg geen noorderlicht alleen de diepe duisternis van de nacht.

8 What’s in a Name…

Vandaag zijn we allemaal redelijk vroeg uit de veren en pakken onze koffers.

Marianne en Els halen, al kakelend, verse broodjes bij de bakker voor het ontbijt en de lunch onderweg.

Tijdens het ontbijt maken we gelijk onze broodjes klaar en nu komen de door Arianne meegenomen boterhamzakjes goed van pas. Met elkaar is het huis snel opgeruimd en alles ingepakt.

Gertjan gaat Martin even betalen, jammer genoeg hebben wij hem nu niet meer gezien of geroken .
Ondertussen laadt Ruud de auto’s in en zelfs de pizza’s en het laatste beetje wijn gaat mee. De mannen gaan bij de bakkerswinkel aan de overkant koffie drinken en de vrouwen gaan toch nog even naar de, naast ons appartement gelegen, plaatselijke bloemist om wat souvenirs te kopen.

Tevreden met onze kleine kadootjes vertrekken we op tijd richting Harstad.

Deze keer rijdt Ruud voorop, zodat zij nu zelf hun fotomomenten kunnen kiezen. Regelmatig stoppen we dan ook om mooie vergezichten te fotograferen.

Langzaam gaat het af en toe weer sneeuwen en de weg bij het tankstation is spiegelglad. Ruud zet voordat hij het tankstation binnen rijdt, Arianne en Els bij de weg, af zodat ze foto’s kunnen maken. Ik probeer nadat ik geplast heb, vanaf de auto naar Arianne en Els toe te lopen, maar zelfs met spikes onder mijn laarzen lukt het mij niet het weggetje over te steken om een sigaar te gaan roken.

Marianne koopt een paar “jappen” voor onderweg en loopt wel op haar gemak naar de overkapping aan de overkant. Ik durf en kan dit echt niet.

Gelukkig wil GJ mij erheen rijden en even later staan we gezamenlijk onder het afdak. Weer een goede plek voor onze nu al legendarische selfies.

Terwijl we, in verband met onze verschillende lengtes, een goede opstelling proberen te vinden, krijgt Ruud last van koude voeten en stampt flink op de grond. Hij merkt niet dat hij in een smerige blubberplas staat te stampen. Het altijd onberispelijke schoeisel en de smetteloze kledij van Marianne is plotseling niet onberispelijk en smetteloos meer. In reactie hierop dicht Marianne hem de vriendelijke bijnaam “lijpstraal” (of is het “leipstraal?”) toe. Gelukkig is haar broek zwart dus het leed is te overzien maar de geuzennaam voor Ruud is een feit.

Onderweg zien we nog een kudde “wilde” rendieren, die overigens wel een halsband om hebben, waar Els en Ruud zich uit kunnen leven met fotograferen.

Net als op de heenweg komen we in de middle of nowhere een aantal stoplichten tegen maar nu hebben we ook de grote en zware tegenliggers. Op de heenweg stonden we gewoon stil terwijl er geen verkeer aankwam. Nu maken de vrachtwagens diepe sporen in de blubber.

Halverwege vinden we gelukkig een sanitaire stop waar we ons ook gelijk op de koude pizza’s en broodjes storten.

We gaan naar onze volgende stop, hetzelfde restaurantje voor koffie met taart als op de heenweg. Ruud verheugt zich hier al de hele dag op.

Hier ligt helemaal geen sneeuw meer en kunnen we hele andere foto’s maken van de schilderachtige Rorbuer die onder ons aan het water liggen. Bovendien raken we deze keer Arianne niet meer kwijt.

Aan het einde van de middag zijn we bij ons hotel in Harstad waar we jammer genoeg onze gekregen vouchers voor een gratis overnachting niet kunnen gebruiken. Dit wordt dus een extra weekendje weg! We krijgen wel een upgrade naar een grotere kamer als pleister op de wonde.

Ruud en GJ gaan de auto’s inleveren en direct op zoek naar de opstapplaats van de Hurtigruten.

De dames brengen in de tussentijd de bagage wel naar de juiste kamers. De hoeveelheid koffers en tassen is enorm voor maar zes mensen en dit wordt vast meerdere keren lopen.

Marianne en Els gaan de eerste koffers met de lift naar hun kamer brengen. Dit duurde echt een eeuwigheid en Arianne en ik worden een beetje ongeduldig.

Mijn geduld is ineens op en ik ga naar de lift om de volgende koffers weg te brengen..

De deur gaat open en tot mijn verbazing staan de dames nog gewoon in de lift!

De langslopende receptioniste merkt op “ oh ja, ik vergat te zeggen dat deze lift niet op de 2de verdieping stopt”!

Verbouwereerd gaan de dames met de koffers naar de andere lift, ze begrepen er al helemaal niks van en hadden al aan verkeerde kamerdeuren staan rammelen.

Voordat de mannen terug zijn hebben we alles op de juiste plek en spoeden we ons naar de bar.

Zonder blikken of blozen bestellen we een fles wijn van 45 euro bij de barman.

Hè, dit is toch de receptionist???? De verwarring is compleet als de receptionist aan komt lopen. Het is een eeneiige tweeling! Elsie heeft gelijk weer een reden om uitgebreid te gaan kletsen maar de aantrekkingskracht van een glas koele witte wijn wint het deze keer toch.

Terwijl ik even buiten voor het raam een sigaar opsteek maakt Els superlelijke foto’s van mijn hoofd waar haar hoofd in te zien is.

Na de borrel gaan we op zoek naar het sushirestaurant wat heel goed moet zijn. Binnen 10 minuten komen we in een saai winkelcentrum terecht waar we een verdieping hoger een niet al te gezellig sushirestaurantje vinden. Banken met kunststof bekleding, plastic stoelen, fel kunstlicht, een televisie die op de verkeerde zender staat en de enige andere bezoekers zijn een aantal jongelui die hun maaltijd al lang en breed op hebben. En er is ook geen personeel aanwezig. We hebben het idee, dat hier weer een Plan B noodzakelijk is. Nadat Ruud op een soort deurbel heeft gedrukt, verschijnt er uit het niets een Aziaat aan onze tafel. Biedt ons de kaart aan en gaat onze drankjes halen.

Na een tijd de kaart bestudeerd te hebben kiezen we toch voor de makkelijkste weg en bestellen twee grote schalen met allerlei soorten sushi. Marianne en Arianne willen alleen garnalen en die zitten er meer dan genoeg bij.

Het blijkt een fantastische keuze. Alles is top. We genieten enorm en de afwezigheid van bediening is ineens niet meer erg.

Helemaal voldaan gaan we uren later terug naar het hotel, langs de weg liggen enorme hopen sneeuw die natuurlijk weer uitnodigen voor selfies. Het bewijs dat we echt veel sneeuw hebben gezien.

Morgen moeten we vroeg op om met de Hurtigruten naar Tromsø te varen en Ruud en Arianne gaan als we bij het hotel zijn gelijk naar hun kamer.

Na een kopje thee bij Els en Marianne ga ik ook naar onze eigen kamer waar GJ voetbal kijkend voor de buis hangt.

Weer een dag voorbij en straks op naar het volgende avontuur!

7 Grauw maar Gezellig

Ondanks het gammele bed van Marianne en onze Spartaans ingerichte slaapkamers hebben we toch allemaal heerlijk geslapen. We zitten fris en fruitig aan ons ontbijt en al snel komt de vraag “Wat kunnen we gaan doen met dit snertweer?”

We gaan op zijn minst eerst een stukje wandelen naar de vuurtoren. Arianne durft dit niet aan en stort zich op haar al bijna 30 jaar durende babyborduurproject… dan kan zij in ieder geval niet vallen .

Met z’n vijven lopen we naar de kust en de vuurtoren, terwijl het hoe kan het ook anders, begint te regenen.

De wind begint een echte storm te worden, terwijl we aan de ruige Atlantische kust terecht komen. Het uitzicht is geweldig: schuimkoppen op de kolkende, wilde branding, in de verte eilanden met scherpe bergpieken, een blauwe lucht met in de verte dreigende donkere wolken en schreeuwende tegen de wind vechtende, dwarrelende meeuwen. Al snel worden de camera’s in gereedheid gebracht.

Een aaneenschakeling van fotomomenten met camera”s en iPhones.

Nu worden er meer foto’s van mensen gemaakt, dan van de woest op de rotsen beukende golven. De mannen die lachend tegen de wind inhangen en de vrouwen die met moeite overeind kunnen blijven, zorgen voor mooie plaatjes welke omlijst worden door schitterende wolkenluchten. Marianne klautert als eerste naar boven. Het middelpunt is hier de enorme vuurtoren met de grote zonnewijzer aan de voet. Hier waait de wind op zijn hardst en kunnen Marianne en ik bijna niet meer overeind blijven. Na de nodige selfies lopen we verder.

In de haven liggen de boten die ons naar de walvissen hadden kunnen brengen, maar geen van alle durft vandaag of morgen uit te varen.

We hebben in ieder geval gezien wat we hier hadden kunnen doen, maar ach, dit is toch “de vakantie van plan B”

We lopen nog even langs de leuke, maar natuurlijk dichte (het is tenslotte zondag), winkeltjes en vergapen ons aan de leuke hebbedingetjes in de etalage. Wat een rust we kunnen toch helemaal niks kopen vandaag. Morgen ontkomen we hier vast niet aan.

Helemaal uitgewaaid komen we met onze “ bad hair day” kapsels, compleet natgeregend terug in ons appartement waar Arianne nog steeds niet klaar is met haar borduurwerk.

Tijdens onze lunch, het onderwerp aan tafel is nu het “afvallen”, waar ook Ruud best moeite mee heeft, komt Marianne droog uit de hoek “zo Ruud jij maakt er ook wel een feestje van….”, kijkend naar zijn broodje dat belegd wordt met salami, kaas, tomaat en mayonaise. Els vergoelijkt dit door te zeggen dat ook zij een laag suikergehalte heeft.

Na onze uitgebreide lunch gaan we, ondanks het slechte weer, het rondje eiland rijden.

Zoals we al verwacht hadden is er geen arend te bekennen en moeten we het doen met de bizarre wolkenluchten waar heel af en toe een streepje zonlicht of blauw tevoorschijn piept.

Ik bedenk mij dat ik niet de enige ben die dit erg interessant vind, als Ruud stopt bij de eerste de beste begraafplaats.

In plaats van in bergen sneeuw staan we nu in het gras, zompig van de gesmolten sneeuw. Het is beduidend kouder en zeker minder romantisch dan sneeuw. Ook de begraafplaats heeft nu niets sinisters meer. Vorig jaar was het een half in de sneeuw bedolven begraafplaats waar onregelmatige schots en scheve grafzerken uit de sneeuw leken te groeien. Dat alles tegen een asgrauwe lucht gaf een sinister beeld.

Toch is het weer een schitterende rit met nu meer kleuren dan wanneer er sneeuw ligt. Regelmatig zijn we de auto van Ruud kwijt, maar dit levert niemand stress op, want er is toch maar één weg. Je kunt hier niet verdwalen.

Met maar vier adelaars, die enorm hoog in de lucht zweven, moeten we het deze keer doen. Els en Ruud staan in de regen en de wind en wij kijken vanuit de warme auto toe en ik maak alleen een foto van de fotografen.

Na alle begraafplaatsen vereeuwigd te hebben gaan we warme choco drinken bij het enige aanwezige winkeltje/ koffiehoekje in tientallen kilometers omtrek: in de metropool Nordmela!

De lucht van vis is hier sterk aanwezig maar dit weerhoudt ons niet om lekkere chocola te kopen.

Verkwikt rijden we verder en zien nog steeds geen enkel levend en /of vliegend wezen. Ondertussen begint het te sneeuwen en hierdoor weten we zeker dat we echt niets meer zullen zien. Vol gas, voor zover mogelijk, rijden we terug naar Andenes en gaan op zoek naar een supermarkt, die open is op zondag. We boffen. Vlak buiten het stadje vinden we er één en met een doosje eieren en eiersalade zijn we dan ook meer dan tevreden.

s’Avonds gaan we naar de plaatselijke en pas gemoderniseerde pizzeria waar we genieten van verse pizza’s en pasta. Gewapend met een doggybag met de resten van de pizza’s, lopen we het kleine stukje terug naar het appartement.

De rest van de avond vullen we met zeer persoonlijke, dus ook emotionele, vragenspelletjes, terwijl we ook nog eens heel zuinig met de wijn moeten doen.

Die is namelijk bijna op.

Doodmoe door de heftige gesprekken gaan we redelijk op tijd naar onze “luxe” slaapkamers voor de laatste nacht in het onherbergzame Andenes.

Morgen weer een nieuwe dag en op weg naar onze volgende bestemming!

Andenes was niet wat we ervan verwacht hadden, we hebben geen walvis gezien, maar wel heel verhelderend.

Het was hier grauw en somber, maar wel met een gouden randje.

Gammel en Gebrekkig.

6 Op weg naar Andenes.

Het “gezond weer op” is deze morgen goed gegaan en langzaam komt iedereen onze huiskamer inlopen. Het wordt hoog tijd voor koffie en ontbijt.

Terwijl ik fris en fruitig onze redelijk frisse, zeg maar steenkoude, badkamer uitstap, lijken de vloertegels veranderd in een supergladde ijsplaat en pletter ik niet echt gracieus in mijn blootje ter aarde.

En dan maar net doen of er niks gebeurd is, lukt mij deze keer echt niet. Om het niet al te shocking te maken, trek ik snel ondergoed en kleren aan.

Een enorm blauw ei verschijnt er bovenop mijn knie. Mijn arm doet zeer en niet te vergeten: nu heb ik pijn aan alle twee mijn heupen. Ruud komt op het lumineuze idee om sneeuw van buiten in een plastic tasje te stoppen en dit te gebruiken als ‘coolpack’. Dit helpt en het ei slinkt zienderogen.

GJ is waarschijnlijk heel vroeg opgestaan want onze woonkeuken is veranderd in een enorm afdruiprek, de vaatwasser is niet aan de praat gekregen en iemand moet toch die enorme hoeveelheid servies afwassen.

Natuurlijk doet GJ dit, hij heeft tenslotte echt minder slaap nodig dan de rest van dit gezelschap.

Nadat we allen geheel zijn ontwaakt door de heerlijke “mariannekoffie” en de GJ eieren, de koffers in de auto zitten en het afval netjes is weggegooid, gaan we vol goeie moed richting Andenes.

Dit is één van de mooiste routes van Noorwegen maar vandaag is de weg grauw en grijs en kan niet in de schaduw staan van de weg die wij eerder gereden hebben maar niemand klaagt en iedereen geniet toch van deze weg.

Els appt naar onze groepsapp… oh wat is dit mooi!! Ik ga hier wonen!!

Als er een mogelijkheid is om te stoppen, stoppen we en krijgt Els haar fotomomentje.

5 jaar geleden in oktober hadden wij hier ook moeten rijden maar toen waren we al op de terugweg naar Nederland omdat Henk was overleden.

In dit nu grauwe Noorwegen komt dit vervelende gevoel terug en juist hierdoor kan ik toch genieten van de sombere regen en de grijze wolken. Nu zijn we hier met elkaar, “het zorgvuldig bijeengeraapte zootje” en kan de regen niets veranderen aan ons humeur.

Halverwege drinken we koffie en warme choco terwijl we wachten, en serieus naar onze camera instellingen kijken, tot heel misschien de adelaars aan komen vliegen. Ik kan ik alleen maar genieten van ons selfiemoment voor de grote foto op canvas van het Noorderlicht.

Ik heb geen adelaar gezien en geen rendieren…maar wel heel vrolijke gezichten. Onderweg zien we ineens toch nog de kudde rendieren en blijven netjes in de auto zitten (dan slaan ze niet op de vlucht) voor het fotomomentje.

Marianne lijkt dit even vergeten en stapt toch uit met alleen haar iPhone.. en krijgt gelijk de mogelijkheid om de vluchtende rendieren vast te leggen.

Aan het eind van deze reisdag bel ik Martin, die we al kennen van walvisafari’s van voorgaande jaren, om te vertellen dat we er zijn.

We zijn in Andenes waar het ook grauw en grijs is, maar Martin, de ruige zeebonk met zijn heerlijk ruikende after shave, geeft mij het gevoel dat wij thuiskomen.

Het appartement heeft niet helemaal de luxe waar we op gehoopt hebben maar het is wel groot en we hebben wel een grote tafel en een woonkamer met een grote televisie. Het onderhoud van het appartement blijkt wat achterstand te hebben.

Met de jassen nog aan worden de kaarsjes op de juiste plek gepositioneerd en de bank en stoelen verplaatst. Natuurlijk gaan we in de Arresten eten. Dit is een voormalige gevangenis, die prachtig is ingericht en op vijftig meter van ons huis ligt. We storten ons op de menukaart. We gaan voor 5 heerlijke burgers en een pasta en gaan hierna snel terug naar ons appartement.

De gebreken van ons onderkomen worden hierna al snel duidelijk, Marianne trekt onbehouwen, maar niet heus, de wc door en de knop verdwijnt direct in de muur. Els trekt haar stoel naar voren en houdt beduusd een poot in haar hand. Het slot van de deur hangt op half 7 en de batterijen van de afstandsbediening van de televisie zijn leeg. De hanglampen doen het niet en de schemerlampen hebben geen stekker! De vloer van het verveloze balkonnetje vertoond grote gevaarlijke gaten en bestaat uit verrotte en gebroken planken. De wc rol houders staan wankel en vallen om als je ze aanraakt. We lachen hartelijk om alle tekortkomingen en begroeten elke nieuwe constatering met veel enthousiasme. We hebben ruimte, een dak boven ons hoofd en elkaar. Gelukkig zijn hier wel genoeg kamers. Els en Marianne kunnen deze dagen in alle rust slapen. Want ieder heeft een eigen kamer. En de grote tafel biedt meer dan genoeg plaats voor ons allemaal.

Met elkaar, ook al vinden sommigen dit niks, kijken we ademloos naar Bohemia Rhapsody. Deze film geeft een prachtig en indringend beeld van het werkelijke leven van een mens, tegenover de rol die iemand soms moet spelen.

En dat is voor mij juist hetgeen waar ik zo’n moeite mee heb. Ik wil alleen omgaan met mensen die zichzelf kunnen zijn..

5 Tijd voor plan B…

‘s Morgens druppelen we stuk voor stuk uitgerust de woonkeuken binnen waar Marianne vrijwillig de taak van koffiejuf op zich heeft genomen. Het ontbreken van een maatschepje brengt haar niet van haar stuk en zelfs een bijna overlopend filter lost zij simpel op en zorgt voor heerlijke koffie.

GJ bakt de broodjes en kookt de eieren, en Arianne begint de dag goed met haar “een aantal keren per dag terugkerende” armoefeningen.

Ruud beoordeelt en organiseert zijn foto’s op zijn MacBook.

Ik wil eerst alleen maar even wakker worden.

Ons uitzicht wat zo mooi had moeten zijn is nu grauw en somber. De metershoge ramen met uitzicht op de haven van Svolvaer en de achterliggende grillige bergkammen en fjorden, bieden een nu troosteloos uitzicht op een verlaten haven onder een somber donker wolkendek. Meeuwen en aalscholvers waaien van links naar rechts door de lucht op de stormachtige windvlagen.

GJ gaat tegen beter weten in kijken of er ondanks de dramatische weersvoorspellingen toch nog een boot te vinden is die vandaag nog naar het Trollfjord en de zee-arenden wil varen. Na een half uurtje komt hij nat en teleurgesteld terug. De weersvooruitzichten zijn tamelijk rampzalig. Er wordt een storm verwacht, met golven van meer dan drie meter hoog. Geen enkele schipper van een boot en zeker niet van een rib-boot waagt zich in deze omstandigheden op zee. We hadden ons hier zo op verheugd maar dit uitje kunnen we helaas op onze buik schrijven.

Het weer begint inderdaad al een beetje vervelend te worden. Het begint nu zelfs gewoon oer-hollands hard te regenen en de sneeuw smelt hierdoor als sneeuw voor de zon, die er overigens niet is! Het weer daar hebben we geen enkele invloed op.

Hier kunnen we niets aan veranderen en zien door onze mooie metershoge ramen, alleen de troosteloze druppels langs het glas naar beneden komen in plaats van dat we van het betoverende uitzicht op de fjorden kunnen genieten

Ondanks onze teleurstelling, gaan we niet in een hoekje zitten kniezen, maar verzinnen gewoon iets anders.

Els geniet van haar camera met nieuwe lens en oefent op de hordes meeuwen. Ze determineert en fotografeert de voorbij zwemmende supermooie eidereenden. Hoopt op een verdwaalde arend. Deze gelegenheid grijpt zij natuurlijk ook aan om ons enthousiast te krijgen voor het zogenaamde “vogelen”

Marianne is een nieuwkomer in dit gezelschap en wordt uitgebreid over deze hobby ingelicht.

Na de lunch met lekkere Noorse knakworstjes gaan we voor plan B… ons eerste en ook enige uitje van de dag. Yes! We gaan gezellig met z’n allen naar het winkelcentrum!! Dat is toch een feest!!! De mannen zetten ons netjes voor de deur af want het is door de regen spekglad geworden. GJ en Ruud hebben zich geïnstalleerd in de koffiehoek met een kop cortado en maken geen aanstalten om gezellig mee te gaan winkelen. In de eerste de beste kledingwinkel gaat Arianne een jurk passen en hoe kan het ook anders, word ik de paskamer ingestuurd door Marianne.

Dit was al een avontuur op zich, al die lagen kleding die ik aan heb en dan ook nog allemaal zwart! Zie dat maar eens netjes en zonder zweetdruppels uit en aan te krijgen.

Eenmaal alles weer aan is er maar 1 ding wat ik wil en dat is natuurlijk naar buiten!

De enige die uiteindelijk iets gekocht heeft was? Jawel Marianne!

Aan het einde van de middag rijden we nog even naar de “Lofotencathedral”. Bij kathedraal meten we ons niet te veel voorstellen. Het is een houten kerk, met ruimte voor misschien honderd gelovigen. Het is de enige grote kerk in de Lofoten. Een gebied half zo groot als Nederland.

We parkeren onderaan op een parkeerplaats onze auto en moeten door het ijs en de sneeuw boven proberen te klunen.

Boven voor de deur staat Ruud met zijn gevolg al te wachten terwijl wij zo snel en elegant mogelijk proberen met onze modieuze snowboots om niet te vallen.

Dit mislukt ineens bij Marianne die toch nog redelijk elegant maar wel hard op haar zij in de bevroren sneeuw terecht komt.

Gelukkig voelt het alleen maar beurs en alsof er niets gebeurd is lopen we verder naar boven.

Aan het einde van het rondje lutherse kerk, natuurlijk zonder de katholieke opsmuk, staat een grote ronde kandelaar met een brandende kaars in het midden welke een mooie schaduw geeft op de donkere kerkmuur.

Marianne en ik steken elk een nieuw kaarsje aan…

Ons uitje van de dag zit erop en we gaan terug naar onze rorbu. De mannen gaan samen met de zalm en natuurlijk een Noors biertje de keuken in om ons avondmaal te bereiden. Alleen blijkt het avondmaal geen zalm, maar forel te zijn. Net zo mooi roze als een zalm overigens en minstens zo lekker.

De Broccoli en peentjes ( jawel!) zorgen voor onze broodnodige vitamientjes en mineralen. Jammer genoeg blijft de regen stromen dus het heeft geen enkele zin om op Noorderlichtjacht te gaan.

Net nu het halve keukeninventaris vuil is weigert onze vaatwasser dienst en kunnen de mannen hun technische vaardigheden oefenen, het blijft oefenen want het kreng is echt niet meer aan de praat te krijgen.

De rest van de avond onze “Svolvaerse kolderavond” doen we nogal luidruchtige en compleet onbegrijpelijke spelletjes, die Marianne en Ruud hebben meegenomen. Raden wat voor kaart iemand in zijn handen heeft… je mag een omschrijving geven… maar… je mag ook onzin vertellen! Uh… hoe kan je dit nu ooit winnen??? Ik heb geen flauw idee of er nu winnaars of enkel verliezers waren.

“Wie ben ik” verschijnt niet op tafel maar, modern als wij zijn, gewoon op de telefoon. Ik hoop dat niemand ons ziet zitten want het ziet er best wel een beetje vreemd uit.. Iemand die bloedserieus een telefoon voor zijn voorhoofd houdt en alle mensen daaromheen schreeuwen van alles door elkaar heen…

Vreemd volk die Hollanders!

Deze avond gaan we toch iets eerder slapen, we zijn toch echt geen 18 meer!

Welterusten allemaal en morgen gezond weer op!

Deze avond gaan we toch iets eerder slapen, we zijn toch echt geen 18 meer!

Welterusten allemaal en morgen gezond weer op!

Op za 16 mrt. 2019 om 10:04 schreef Chello <judith.vanderleer@chello.nl>: