9 ‘Whalestail’
De wekker gaat heel vroeg en nog voor zeven uur staan we bepakt en bezakt voor de deur van de ontbijtzaal. De zaal is nog gesloten en we zijn niet eens de eerste die voor de deur wachten. Klokslag zeven uur gaat de deur open. Gauw een broodje en een flinke kop koffie of thee. Gelukkig hebben we nog net tijd om het door te slikken.
Het is nog geen tien minuten lopen van het hotel naar de Hurtigruten over de ijzige weg, maar we hebben nu wel onze koffers en tassen, die we mee moeten slepen. En die zijn nogal groot en het zijn er bovendien heel wat. En dat over een door bevroren sneeuw hobbelig glad trottoir. Gezien de bagage lijkt het wel of we tien weken wegblijven, maar het zijn toch echt maar tien dagen! De bagagekaravaan glibbert bepakt en bezakt naar de haven. Zou dit alleen komen omdat Marianne van de modepolitie, er deze keer bij is? Ook de weersverwachting van min 30 is hier schuldig aan. We hebben tenslotte karrevrachten thermisch ondergoed, warme sokken, mutsen, sjaals en truien meegenomen.
Na onze traditionele selfies, natuurlijk deze keer met alle bagage, gaan we de boot op. Nee, niet zoals in een film via de loopplank, maar doodgewoon de trap op.
Eenmaal boven kunnen we na het inchecken onze bagage in een aparte ruimte kwijt, wat ons heel wat meer bewegingsruimte geeft. Ik hoop wel dat mijn dure en tot nu toe amper gebruikte fotospullen hier veilig staan.
Tot negen uur is er nog geen koffie te krijgen dus in plaats van de klok vooruit te kijken, gaan we naar het dek. De wind is koud, maar het is gelukkig droog, terwijl we langzaam Harstad achter ons laten. Het uitzicht aan alle kanten op de kust en de lucht is zo mooi, dat vooral Elsie en Ruud niet weten waar ze als eerste foto’s van moeten maken.
Klokslag negen uur halen we koffie met versgebakken bolussen erbij en genieten nu van het uitzicht, lekker warm, achter het glas.
We hebben ons geïnstalleerd (een soort handdoekjes leggen) rond 2 tafeltjes waar onze handtassen en jassen om de beurt, door één van ons bewaakt worden.
Arianne en Marianne nemen serieus plaats aan de puzzeltafel en storten zich op een legpuzzel van een Hurtigrutenboot.
Op een gegeven moment gaan ze zelfs op zoek naar een winkeltje om een puzzel te kopen. Gelukkig waren de puzzels uitverkocht, want wanneer zouden we hier tijd voor hebben? En wie had hem nog mee kunnen sjouwen?
De uren verstrijken terwijl er af en toe iemand naar buiten verdwijnt om foto’s te maken.
In de buurt van Tromsø aangekomen klinkt er ineens een enthousiaste mededeling door de luidsprekers. Er zijn twee killer whales (orca’s) gesignaleerd vlakbij de boot!
GJ en ik, die op dat moment de oppasbeurt hebben, pakken snel alle bagage en jassen bij elkaar en lopen zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde raam.
Tot onze opluchting zien wij Els en Ruud op de juiste plek onder ons op het dek staan met camera’s en grote lenzen in de aanslag.
Vlak voor ons zien we twee enorme orca’s door het water duiken…we hebben ze toch gezien! Er dobbert ook nog een ribboat naast. Het is fantastisch: orca’s, zo maar vlakbij Tromso … een plaats waar ze nu niet horen te zijn, zwemmen ze rond een ribboat. We hebben dit avontuur gemist in Andenes, maar onverwacht gratis gekregen! Ruud heeft zelfs foto’s kunnen maken!
Maar Ruud en Els, die altijd meer dan op tijd op een afgesproken plaats zijn, zijn nergens te vinden wanneer we van boord moeten gaan. GJ en ik staan al te trappelen om van boord te gaan, want de boot vaart de haven al in en ik wil mijn fototas terug!
Maar weer komt alles goed en zijn we op tijd bij de uitgang en ik heb mijn tas terug!
Glijdend en glibberend lopen we het kleine, door een omweg iets grotere, stukje naar ons, al zo vertrouwde, hotel With.
Eindelijk hebben we, voor deze laatste dagen, kamers op dezelfde verdieping.
Nadat we opgefrist zijn gaan we de beroemde wafels maken en Marianne maakt dezelfde fout die Alexander vorig jaar ook maakte: niet één maar twee lepels beslag. Als dan het wafelijzer dicht gaat, stroomt het beslag, zoals we vaker hebben gezien, over het hele wafelijzer en over de tafel. Er wordt druk overlegd met de andere gasten over de juiste hoeveelheid. Gelukkig is het eindresultaat een geurige, ietwat dikke, maar heerlijk wafel. Met een klodder room, cranberriesaus of de typisch Noorse bruine kaas is ook hier sprake van een godenmaal.
Het wafeluurtje en een klein rondje langs de winkeltjes van Tromsø gaat ongemerkt over in het avondbuffet met lekkere salades en malse ondefinieerbare witvis.
Het regent, dus we besluiten om s’avonds niet meer weg te gaan en met een zelfgekochte fles witte wijn pikken we de grote tafel in de lobby in.
De thirty secondskaarten komen op tafel, maar voordat van onze net volgeschonken glazen hebben kunnen nippen, komt de receptioniste op hoge poten aanlopen om ons op onze vingers tikken.
Nee, er mogen hier geen zelf meegenomen flessen wijn gedronken worden! Nee, en bovendien mag deze fles hier niet eens zijn… Hij moet naar de kamer gebracht en wel NU. Gertjan brengt stoïcijns de fles naar boven, nadat hij hem toch nog even leeggeschonken heeft in limonadeglazen.
De kaartjes komen weer op tafel en vooral Marianne is fanatiek en voor we het goed en wel doorhebben heeft GJ de bijnaam Lullo naar zijn hoofd geslingerd gekregen.
Buiten regent het nog steeds maar gelukkig weten we nu nog niet dat dit de komende dagen zo zal blijven.
Op tijd vertrekken we naar onze kamers… vandaag jammer genoeg geen noorderlicht alleen de diepe duisternis van de nacht.
