Momenten van….
Op tijd zitten we aan het uitgebreide ontbijt met zalm, eieren, witte bonen en natuurlijk de beroemde Noorse bruine kaas die overigens niemand echt lekker vind. Hotel Grand is niet veel minder dan het Scandic. We prijzen ons zelfs gelukkig, want tijdens dit ontbijt hier missen we de buslading Chinezen of Japanners, die de oorzaak van onze uitwijk naar Hotel Grand zijn. We hadden vast lang moeten wachten op een vrij tafeltje of de schaal met zalm leeg aangetroffen.
We zijn allemaal echt heel benieuwd wat er gaat gebeuren als we uit gaan checken… tot onze verbazing krijgen we echt helemaal geen rekening!!!
Dit wordt best een super goedkope vakantie! En dat het nog goedkoper gaat worden weten we gelukkig nu nog niet maar op dit moment worden we hier super vrolijk van.
Enthousiast glibberen we zo voorzichtig mogelijk met onze koffers naar de auto’s en rijden naar de eerste de beste supermarkt. Broodjes worden ingeslagen, eieren, zalm en alle benodigdheden voor Els haar fantastische Surinaamse nasi. We accepteren de door Els aangeschafte kippendijen onder voorbehoud dat de vieze witte flubberige dingetjes er wel afgehaald worden!
Met moeite proppen we alle ingeslagen boodschappen in onze toch al overladen auto’s. De achterbak van de auto krijgen we met moeite dicht. Vervolgens gaan we op weg naar Svolvaer op de Lofoten.
Onderweg wordt het landschap steeds mooier. Scherpe bergpunten, fraaie fjorden met een patchwork van ijsschotsen en meterslange wanden van bevroren, aaneen geschakelde ijspegels. De Noren zelf vinden de Lofoten niet voor niets het mooiste gebied van hun prachtige land. De appjes van Els worden steeds enthousiaster….kijk nou!! Kijk, hoe mooi!!!!
Oh, wat is het hier geweldig!!! Om de haverklap moet er gestopt worden voor een fotomomentje, wat wij overigens niet erg vinden, want het is alleen al leuk om dan te kijken hoe snel Els de auto kan komen.
Bij een restaurantje met uitzicht op de eerste grote brug over een honderden meters breed fjord, gaan we heerlijke koffie drinken met Noors gebak en napoleoncake. Bij ons noemen we dat gewoon een tompouce.
Op het kleine balkon doen Ruud, Els en ik een poging om een aantal selfies te maken. Dit was verre van makkelijk aangezien wij drieën ietsje meer dan een beetje verschillen in lengte. Het resultaat was keurig uitgelijnd, Ruud zijn hoofd kwam in de buurt van de bergtop en het mijne begon ongeveer ergens aan de voet van de berg.
We vervolgen onze weg op dezelfde manier, van fotomomentje naar fotomomentje. Op een grote parkeerplaats zien wij veel Fotomomenten bij elkaar en Ruud en Els weten bijna niet waar ze moeten beginnen en lopen van de ene naar de andere kant. Ondertussen maakt marianne overal foto’s van met haar iPhone en probeert ontspannen te poseren bij een romantisch besneeuwd bruggetje.
Gertjan lijkt dit ook het juiste moment te vinden om de broodjes klaar te maken en klikt de achterbak open. Met een noodgang komen de boodschappen die met veel moeite naar binnen gepropt waren, hem tegemoet en de eieren die bovenop lagen liggen nu dus als eerste op het asfalt. Gertjan staart enigszins verbouwereerd naar de grond maar zelfs de eieren zijn nog heel.
Wij laten ons nergens door uit het veld slaan en nadat ik toch even dit momentje heb vastgelegd smeren we snel wat broodjes.
Tijdens het laatste deel van de tocht zien wij regelmatig een raam opengaan waar een lens uit te voorschijn piept: Els heeft nu zelfs haar momentjes zonder te stoppen!
Dat is een flinke tijdsbesparing! Arianne is aangestoken door het enthousiasme van Els en fotografeert alles vanaf de andere kant met haar werktelefoon.
De dames worden overmoediger en de toestellen komen uit het raam gepiept om nog mooiere foto’s te maken.
Een tijdje later gaat mijn telefoon!! Paniek in de tent!!! We moeten terug!!!Arianne is haar telefoon kwijt!!! Tijdens het maken van een foto uit haar raam van de rijdende auto, is haar telefoon uit haar handen geglipt. Wij stoppen en kunnen hen niet helpen. Moeten we terug? Helpen zoeken? We besluiten toch maar te wachten tot we iets meer weten. Een kwartier later komen ze helemaal opgelucht aanrijden, Yes gevonden!!! Met gevaar voor eigen leven hebben Els en Ruud de besneeuwde weg afgezocht en met succes! Ze nemen de val van Els over de vangrail en de toeterende vrachtwagenchauffeurs maar voor lief.
Tja, Arianne, als je handen te koud worden zou het best wel, plotseling ineens in een onbewaakt ogenblik, kunnen gebeuren dat je zomaar ineens per ongeluk je telefoon los laat. Maar ach, dan krijg je toch vast wel een nieuwe… Dat zei je vanmorgen toch nog? Het was toch maar een telefoon?
Gelukkig is hij gevonden en heb je niet alleen je telefoon maar ook je foto’s van zoveel leuke momenten toch terug!!! Wat zal je blij zijn!
Eenmaal in Svolvaer aangekomen hebben we snel onze rorbu voor de komende dagen gevonden en de mannen ruimen in no time de auto’s leeg. Onze rorbu is een supermooi huisje met meer dan genoeg ruimte. Vanavond blijft het nog helder en willen we zo snel mogelijk eten en op jacht gaan naar noorderlicht. De vrouwen gaan zonder mij ( ik had ze al gewaarschuwd) de keuken in en al heel snel vult ons huisje zich met heerlijke Elsie’s nasi lucht.
Na het eten trekken we onze thermokleding en skibroeken aan en rijden richting het plaatsje Hov, dat ons door de receptionist geadviseerd was als beste plek voor het zien van het noorderlicht.
Eenmaal tussen de bergen zie ik af en toe een groene glimp en wil ik stoppen maar de mannen rijden gewoon door…
Vlakbij Hov stoppen we pas als we wat zien aan de hemel en springen de auto uit en maken foto’s tot het licht weer verdwijnt. En weer zien we wat en zoeken snel weer een plek om te parkeren en maken weer foto’s. Zo gaat het steeds door…en door.
Vlakbij Svolvaer zien we weer wat, net als de chauffeur van een bus vol met fotograferende toeristen en parkeren onze auto’s er maar naast.
Het groene licht danst over de besneeuwde bergen en gelukkig hebben we even de tijd om foto’s te maken.
Eenmaal terug in ons huis moet er nog een spelletje gespeeld onder het genot van een glas witte wijn.
30 seconds lijkt een snel en kort spel. Maar het blijkt een spel dat niet alleen zorgt voor hilarische taferelen en dubbel liggen van de lach maar het kan ook heel lang duren en zorgen dat iedereen elke spelregel aan zijn laars lapt.
Kortom waar het over gaat en hoe het hoort weet ik nu nog steeds niet.
Soms hoeft er niets bijzonders te gebeuren om een moment toch heel bijzonder te maken.
Ik weet wel dat zoveel bijzondere momenten vandaag zich aan elkaar geregen hebben tot een bijzondere geslaagde dag.
Tevreden gaan we slapen en hopelijk morgen gezond weer op!
