Vakanties

Het Afscheid

Vandaag gaan we weer terug naar huis maar we hebben nog wel een hele heerlijke dag voor de boeg.

Na een wat karig ontbijt, want alles moet op, hebben we binnen de kortste tijd onze koffers dicht en alles schoon en opgeruimd. Mijn zus en ik hebben gelukkig geen taakverdeling nodig.

De sleutel kunnen we gewoon achterlaten en op tijd trekken we de deur achter ons dicht.

Peter heeft een, hoe kan het ook anders, route binnendoor met de hoognodige stops, uitgestippeld. Wij volgen gedwee.

We genieten van rustige wegen, kleine dorpjes en schitterende vergezichten.

Onze eerste stop, is bij een klein kustplaatsje waarvan we de naam niet meer weten, is vandaag onze koffiestop met uitzicht op de oceaan.

De eerste poging mislukte aangezien de vlonder door de duinen ineens ophield en het koffietentje kampte met een gebroken electriciteitskabel. Hiervoor was een Portugees ergens hoog, en ook nog in de bloedhitte, in een mast geklommen.

Zonder stroom geen koffie!! Teleurgesteld sloffen we terug door het hete mulle zand ondertussen mompelend dat dit echt te warm was voor ons.

Een stukje verder bij het volgende tentje konden we heerlijk in de schaduw zitten voor de hoognodige koffie met uitzicht op zee.

Hier zaten we rustig, waren hier dus zo goed als alleen en het uitzicht was ook nog heerlijk rustig!

Er gebeurde niks en er was niks maar de koffie en de cola waren heerlijk! Er was hier geen mens, geen golf en zeker geen surfer te zien.

We rijden op ons dooie akkertje door verder langs de kust met hier en daar verkoolde bossen maar ondanks dat toch schitterende uitzichten. Bij onze volgende stop in Peniche (volgens peter heet deze plaats penis, of penissen) parkeren we op een pleintje met gigantisch grote golfbrekers en veel piepkleine winkeltjes, waar je een boottocht/ dolfijnentocht kan boeken.

De boottochten gaan alleen aan het einde van de middag en dan zijn wij al weer op weg naar huis dus dit gaat het niet meer worden. Heerlijk! Het kan niet meer!

We lopen op ons gemak langs deze enorme beton/ rotsblokken die de zee in toom houden.

De geplande boottocht zit er vandaag dus niet meer in en we hebben alle tijd om met elkaar te kletsen met uitzicht op een geweldige oceaan die ontembaar beukt op deze ongerepte kust.

We maken een selfie en een Portugees, die ons eigenlijk een museum of restaurant in moest kletsen, maakt een leuke foto van ons vieren met als achtergrond de oceaan.

Misschien is dit uitzicht er volgend jaar niet meer…

We rijden verder en komen bij een grotere plaats waar we bij de eerste de beste rotonde in een politiefuik rijden.

Nadat ze onze papieren uitgebreid bestudeerd hebben mogen we zomaar doorrijden!

Peter is in geen velden of wegen te zien. Wij wachten rustig tot het kleine fiatje weer in beeld verschijnt.

Ericeira is de laatste grote plaats voordat we naar huis vliegen dus wij zoeken een parkeerplaats in het centrum.

Ook nu raken we peter kwijt en draaien weer om en vinden hem, al keurig geparkeerd, op het grote plein. Na een beetje wachten lukt het ons ook een plek te vinden.

In de brandende zon lopen we door de schilderachtige straatjes en aangezien het ongeveer Lunchtijd is en de winkeltjes sluiten besluiten we bij een gezellige Italiaan wat te gaan eten.

Met naast ons een rumoerige oude Portugees, die het geluid maakte van een grommende en gorgelende gorilla, eten we overheerlijke pasta met grote garnalen.

Na deze heftige maaltijd gaan we, in verband met onze vertering, nog maar een rondje lopen naar beneden richting de kust.

Hier wordt flink gesurfd en om ons heen staan schitterende oude maar zo te zien hele luxe hotels.

We genieten een tijd van de hoge golven en de pogingen van de surfers om op deze golven terecht te komen.

Dit is zeker een plek om te onthouden!

Tevreden slenteren we terug naar de auto’s en schoorvoetend rijden we het laatste stukje naar het vliegveld van Lissabon.

Ook nu verliezen we peter uit het oog maar nadat wij onze auto probleemloos ingeleverd hebben zien we het stel gelukkig ook aankomen.

Het kostte enige moeite om onze boardingpassen op de telefoon te krijgen maar zoals altijd lukte het uiteindelijk toch.

Zonder problemen kwamen we door de douane en de security.

Veel te vroeg zijn we op het vliegveld waar we met moeite nog een tafeltje vinden om de wachttijd tot vertrek wat aangenaam te maken.

Nog even met een broodje genieten van alle mensen om ons heen die een stoel of tafeltje zoeken en even tijd om deze vakantie te evalueren.

Het was hier geweldig en, natuurlijk en gelukkig, hebben we weer genoten van heerlijke dagen met z’n vieren!

Helemaal ontspannen en alle dagen zonder problemen hebben we alle vier maar één conclusie.

Het is en was weer Fantastisch!

Na een rustige en snelle vlucht staan we weer in de drukte op Schiphol waar we snel onze koffers terughebben en nog sneller in onze eigen auto zitten. De luxe van valetparking kunnen wij zeer waarderen.

Moe maar voldaan zijn we weer thuis.

Thuis waar de drukte en hectiek weer op ons wacht en waar wij nu weer genoeg energie voor hebben opgedaan!

Warm en Heet

Het is maandag de laatste hele dag van onze vakantie.

Na ons uitgebreide ontbijt met eieren, fruit en verse broodjes gaan Lidia en peter gewapend met een parasol naar het strand.

Gertjan en ik gaan nog even naar het oude plaatsje Sitio boven op de berg om nog wat souvenirs te zoeken.

Eenmaal boven is het meer dan 30 graden en durf ik bijna de auto niet uit zo warm ziet het eruit!

We lopen toch een rondje langs de nodige kraampjes met weer alleen “van alles wat we toch niet wilden kopen”. We konden echt niets leuks vinden.

Het grootste aanbod hier zijn dikke wollen gebreide vesten en poncho’s welke aan niemand van ons besteed zijn.

Met lege handen gaan we ergens een hamburger eten, even iets pittigers en wat anders dan vis.

Voldaan lopen we nog wat rond en maken de nodige selfies met op de achtergrond de schitterende kust met schilderachtige plaatsjes.

In de brandende zon lopen we terug naar de auto en vluchten de airco in.

We gaan terug naar ons appartement waar ook wij ons snel omkleden en richting Lidia en peter lopen die, ergens in de verte, herkenbaar zijn aan de parasol van het appartement.

De zee is hier geweldig sterk en verder dan je kuiten erin gaan is vragen om moeilijkheden.

We genieten een tijdje van de rust en de heerlijke golven en maken een praatje met een stel Hollanders die hier al hun hele leven komen.

De zon brandt enorm en Lidia en peter zitten veilig onder de, niet al te grote, parasol waar wij even later ook maar naar toe vluchten.

Daar zitten we dan met zn vieren op een kluitje onder een parasolletje met om ons heen een gigantisch groot en doodstil strand maar met een fantastisch uitzicht en het geluid van de zee.

Aan het einde van de middag gaan we als we weer aangekleed zijn nog even naar ons “stamterras van “ome Ger en tante Truus” voor de laatste keer.

Morgen gaan we jammer genoeg weer naar huis.

Vanaf ons terras zien we het bord van een Italiaans restaurant en een blik op tripadvisor verteld ons dat het eten hier echt overal goed is.

Als eerste strijken wij neer op het terras wat een kwartier later ineens vol zit.

We eten overheerlijke pasta en pizza’s en amuseren ons kostelijk met al die bedrijvigheid om ons heen.

Vooral de, niet al te romantische, foto’s van Lidia en peter werken op onze lachspieren.

Gelukkig lukt het mij toch nog wat echt leuke foto’s te maken!

Verzadigd dalen we af naar onze ijssalon waar we ons te buiten gaan aan onze afscheidsijsjes MET glaasje port.

Tevreden slenteren we terug naar ons supergelegen en supermooie appartement.

Wat hebben we geweldige dagen gehad, wat hadden we geweldig weer gehad, wat hebben we geweldig gegeten en wat hebben we weer genoten!

Portugal wat ben je toch geweldig!

We zijn weer meer dan tevreden over deze plek op aarde.

Heilig Heilig…

Wanneer ik wakker word besef ik ineens dat ik minstens 5 uur achter elkaar geslapen heb en dat is wel heel lang geleden.

Gj is hardlopen en ik draai mij nog even om en als ik uitgedraaid ben zitten Lidia en Peter al aangekleed in onze woonkamer.

Gj strompelt binnen… hij is door zijn voet gegaan.

Deze keer, ik weet niet of het vaker gebeurd is, hebben onze mannen altijd wat en de dames niks.

Peter haalt op zijn gemak verse broodjes en we vinden onszelf benijdenswaardig.

Hoe geweldig is het om met elkaar te ontbijten met uitzicht op een schoon strand en een geweldige zee!

Vandaag scheiden onze wegen, Lidia en Peter gaan naar het fort op de rotsen boven Nazaré.

Zij gaan met een kabeltram naar boven en zien de golven die vandaag heel rustig zijn van boven af.

Wij gaan naar Fatima. Daar zijn we twee jaar geleden ook geweest, het is een bedevaartsoord voor katholieken. Aan het begin van de vorige eeuw zou Maria hier verschenen zijn en gesproken hebben met een paar kinderen. Vandaag en morgen is de jaarlijkse herdenking van de Mariaverschijningen. De gelovigen van over de hele wereld komen hier in in grote getale naar toe.

Vandaag zijn mijn ogen mijn fototoestel en storten wij ons tussen duizenden pelgrims.

Verlost van mijn zware camera lopen we op ons gemak vanzelf de goede kant op.

We zien honderden groepen met pelgrimsgangers allemaal één en dezelfde kant opgaan en automatisch lopen we mee. Langs de kant van de weg en zelfs op stoepjes zitten mensen met elkaar te picknicken of liggen gewoon te slapen

Een gigantische hoeveelheid parkeerterreinen zijn allemaal overvol en overal zien wij vrolijke en gelukkige mensen.

Bij de souvenirwinkel waar ik vorige keer niks kocht koop ik nu toch een rozenkrans, een bidprentje voor Daniël en een beschermengel voor Joyce.

Onderweg naar het sanctuarium genieten we van al die soorten mensen die allemaal een doel hebben.

Boete doen en Maria eren.

Hoe verder we lopen, hoe meer mensen wij op hun knieën zien..

De een gaat alleen de ander in een groep.

Jong, oud, dik, dun, gezond en gehandicapt gaan allen een kant uit.

Er valt geen onvertogen woord.

Vlakbij het Mariabeeld staat een brancard met een doodzieke man, de blik in zijn ogen straalt alleen nog geluk uit en verder niks.

We kijken onze ogen uit… jonge jongens, oude vrouwtjes met kapotte voeten en kapotte knieën schuifelen naar de plek waar Maria ooit verschenen is.

Huilend bereiken ze hun eindpunt waar ze opgewacht worden door hun naasten.

Enorme rijen geduldig wachtende mensen met bergen kaarsen in hun armen, wachtend in de rij, terwijl de zon hun kaarsen smelt, kruipen met hun laatste energie de goeie kant op. Enorme vuren vernietigen hun kaarsen terwijl ernaast mensen het zich makkelijker maken en een euromunt in een etalage met elektrische kaarsen werpen.

Voor een euro branden er 2 kaarsen ..

Waar we ook kijken kruipen mensen deemoedig op hun kapotte knieën verder zonder zich van iets of iemand iets aan te trekken en met of zonder kniebeschermers.

Sommigen hebben bloemen of een pop bij zich.

Wat beweegt deze mensen? Wat verbindt deze mensen?

Het is genoeg en strompelend in de bloedhitte gaan wij op weg naar onze auto.

Onderweg komen we de ene na de ander groep pelgrims tegen die enthousiast het laatste bloedhete stuk gaan lopen.

De ambulance is hier nu een dokter op een quad en op iedere hoek staan zwaarbewapende agenten. De lucht rondom ons zindert van het “onze Vader” en het “ave Maria”…

Vandaag voel ik mij heel verbonden met beiden en met al deze mensen van over de hele wereld.

Deze dag zal ik nooit meer vergeten.

Terug in nazaré komen we tegelijk aan in ons appartement en gaan in een zijstraatje een glaasje drinken.

De kroeg van “Ger en tante Truus”

Een klein biertje is hier een halve liter en een glas Aperol spritz wordt vervangen door de Portugese slobberwijn Vino Verde.

Na zijn enorme glas bier krijgt Gj wijn in het zelfde soort bierglas en ik schrik mij een ongeluk wanneer de kroegbaas achter mij langs ineens mijn sigaar uit mijn hand pakt.

Om ons heen horen we de Portugezen die voetbal kijken steeds gillen als er weer ergens een doelpunt valt en vliegen ze allemaal voor een minuut naar binnen.

We durven het aan en blijven hier eten aangezien de plaatselijke bevolking hier ook zit te eten.

Alikruiken en schelpjes schijnen hier het lekkerst te zijn dus voor de mannen is de keuze snel gemaakt. Lidia en ik gaan voor iets veiliger en nemen een hamburger.

Na toch geproefd te hebben moeten we toegeven dat ze inderdaad verrukkelijk zijn!

Onze kinderen griezelen van de kleine voelhorentjes die nog uit de schelpjes piepten voor ze gekookt werden. Wij doen gewoon onze ogen dicht en genieten ervan.

We sluiten de dag af met weer een overheerlijk ijsje en een glaasje port bij de beste ijssalon van Nazaré!

Terug in het appartement zien we Fatima “live” op televisie en dus ook wat we gemist hebben! Zoveel mensen en zoveel brandende kaarsen… het is een sprookje! Oh, we moeten nog een keertje terug.

Een laatste glaasje op ons balkon en de dag is weer voorbij, wat was het weer een bijzondere!

Weer een dag met een gouden randje!