5 Mourir un peu
De eerste dagen vliegen rustig voorbij maar zijn wel ruw onderbroken door het bericht dat Thijs is overleden..
We staan nog voor een enorm dilemma… gaan we terug naar Nederland?? We zijn hier net..
Ik wil terug naar Nederland, maar kan ik terug naar nederland?
Ik bel Els en soms is een telefoongesprek bijna net zo goed als een bezoekje en ik word hier gelukkig wat rustiger door.
Het liefst stap ik gelijk in de auto en ga naar Els. Maar de rit van ruim 1100 kilometer,
Terwijl ik zo moe ben, maakt mij angstig. Ik… die vroeger alles aankon.
Els zegt alleen “blijf alsjeblieft daar”.
Iedereen zegt mij dat ik hier moet blijven…
Daniël krijgt een bobbeltje op het wit van zijn oog en wat later krijgt hij een rood oog.
Char en Jos gaan even met Daniël naar de Dr Marseille in St. Ambroix , nog steeds en na al die jaren, de huisarts voor de campinggasten.
Nog meer onrust in mijn hoofd.
Hoe kort is het nog geleden dat ik daar met char heen ging??
Het lijkt of ik nu alleen leef met herinneringen, hoeveel jaar is het geleden dat char hier in het ziekenhuis terechtkwam en mijn moeder stierf na dezelfde vakantie hier op Boisson? De nachtmerries door mijn tekort aan slaap vechten ‘s nachts om voorrang en zorgen voor een enorme moeheid en een enorm wantrouwen in mijn lichaam.
De gedachte dat ik naar een cardioloog moet bekruipt mij dag en nacht en zorgt voor spierkrampen overal in mijn lijf.
Daniël mag een paar dagen niet zwemmen en krijgt gewoon voor een paar dagen antibioticadruppeltjes en onze eigen, telefonisch geraadpleegde, huisarts is het hier mee eens en stelt char en ook ons gerust.
We gaan naar de markt in Barjac waar de prijzen van echt alles schrikbarend zijn,
15 euro voor een bakje aardbeien? Een klein houten treintje voor 30 euro?
Zelfs de beroemde Franse zeepjes zijn duur geworden.
Het lopen over de markt, het “kijken kijken en niet kopen” hoort wel bij onze vakanties hier en brengt langzaam rust ook in mijn hoofd.
De geweldige muziek op het terras was gelukkig wel gratis en ook de koffie was bovendien superlekker! Dit is genieten…. Dit is Frankrijk! Daniël genoot ook zichtbaar van alle vrouwen die smolten bij het zien van zijn mooie ogen en zwaaide lief naar alle kanten.
Alleen mijn gedachten zijn nog steeds bij Els… moet ik wel of niet terug…
Ik moet eerst goed slapen dat is het enige nu wat zeker is.
De uitdrukking “partir c’est mourir un peu” dringt zich aan mij op.
Ik had al afscheid genomen van Thijs en zal Els nooit in de steek laten waar ter wereld ik ook ben.
Ik kan het nu niet aan om terug te gaan… en val eindelijk in een diepe nachtmerrieloze slaap met op de achtergrond het rustgevende geluid van de cicades.
