Heilig Heilig…
Wanneer ik wakker word besef ik ineens dat ik minstens 5 uur achter elkaar geslapen heb en dat is wel heel lang geleden.
Gj is hardlopen en ik draai mij nog even om en als ik uitgedraaid ben zitten Lidia en Peter al aangekleed in onze woonkamer.
Gj strompelt binnen… hij is door zijn voet gegaan.
Deze keer, ik weet niet of het vaker gebeurd is, hebben onze mannen altijd wat en de dames niks.
Peter haalt op zijn gemak verse broodjes en we vinden onszelf benijdenswaardig.
Hoe geweldig is het om met elkaar te ontbijten met uitzicht op een schoon strand en een geweldige zee!
Vandaag scheiden onze wegen, Lidia en Peter gaan naar het fort op de rotsen boven Nazaré.
Zij gaan met een kabeltram naar boven en zien de golven die vandaag heel rustig zijn van boven af.
Wij gaan naar Fatima. Daar zijn we twee jaar geleden ook geweest, het is een bedevaartsoord voor katholieken. Aan het begin van de vorige eeuw zou Maria hier verschenen zijn en gesproken hebben met een paar kinderen. Vandaag en morgen is de jaarlijkse herdenking van de Mariaverschijningen. De gelovigen van over de hele wereld komen hier in in grote getale naar toe.
Vandaag zijn mijn ogen mijn fototoestel en storten wij ons tussen duizenden pelgrims.
Verlost van mijn zware camera lopen we op ons gemak vanzelf de goede kant op.
We zien honderden groepen met pelgrimsgangers allemaal één en dezelfde kant opgaan en automatisch lopen we mee. Langs de kant van de weg en zelfs op stoepjes zitten mensen met elkaar te picknicken of liggen gewoon te slapen
Een gigantische hoeveelheid parkeerterreinen zijn allemaal overvol en overal zien wij vrolijke en gelukkige mensen.
Bij de souvenirwinkel waar ik vorige keer niks kocht koop ik nu toch een rozenkrans, een bidprentje voor Daniël en een beschermengel voor Joyce.
Onderweg naar het sanctuarium genieten we van al die soorten mensen die allemaal een doel hebben.
Boete doen en Maria eren.
Hoe verder we lopen, hoe meer mensen wij op hun knieën zien..
De een gaat alleen de ander in een groep.
Jong, oud, dik, dun, gezond en gehandicapt gaan allen een kant uit.
Er valt geen onvertogen woord.
Vlakbij het Mariabeeld staat een brancard met een doodzieke man, de blik in zijn ogen straalt alleen nog geluk uit en verder niks.
We kijken onze ogen uit… jonge jongens, oude vrouwtjes met kapotte voeten en kapotte knieën schuifelen naar de plek waar Maria ooit verschenen is.
Huilend bereiken ze hun eindpunt waar ze opgewacht worden door hun naasten.
Enorme rijen geduldig wachtende mensen met bergen kaarsen in hun armen, wachtend in de rij, terwijl de zon hun kaarsen smelt, kruipen met hun laatste energie de goeie kant op. Enorme vuren vernietigen hun kaarsen terwijl ernaast mensen het zich makkelijker maken en een euromunt in een etalage met elektrische kaarsen werpen.
Voor een euro branden er 2 kaarsen ..
Waar we ook kijken kruipen mensen deemoedig op hun kapotte knieën verder zonder zich van iets of iemand iets aan te trekken en met of zonder kniebeschermers.
Sommigen hebben bloemen of een pop bij zich.
Wat beweegt deze mensen? Wat verbindt deze mensen?
Het is genoeg en strompelend in de bloedhitte gaan wij op weg naar onze auto.
Onderweg komen we de ene na de ander groep pelgrims tegen die enthousiast het laatste bloedhete stuk gaan lopen.
De ambulance is hier nu een dokter op een quad en op iedere hoek staan zwaarbewapende agenten. De lucht rondom ons zindert van het “onze Vader” en het “ave Maria”…
Vandaag voel ik mij heel verbonden met beiden en met al deze mensen van over de hele wereld.
Deze dag zal ik nooit meer vergeten.
Terug in nazaré komen we tegelijk aan in ons appartement en gaan in een zijstraatje een glaasje drinken.
De kroeg van “Ger en tante Truus”
Een klein biertje is hier een halve liter en een glas Aperol spritz wordt vervangen door de Portugese slobberwijn Vino Verde.
Na zijn enorme glas bier krijgt Gj wijn in het zelfde soort bierglas en ik schrik mij een ongeluk wanneer de kroegbaas achter mij langs ineens mijn sigaar uit mijn hand pakt.
Om ons heen horen we de Portugezen die voetbal kijken steeds gillen als er weer ergens een doelpunt valt en vliegen ze allemaal voor een minuut naar binnen.
We durven het aan en blijven hier eten aangezien de plaatselijke bevolking hier ook zit te eten.
Alikruiken en schelpjes schijnen hier het lekkerst te zijn dus voor de mannen is de keuze snel gemaakt. Lidia en ik gaan voor iets veiliger en nemen een hamburger.
Na toch geproefd te hebben moeten we toegeven dat ze inderdaad verrukkelijk zijn!
Onze kinderen griezelen van de kleine voelhorentjes die nog uit de schelpjes piepten voor ze gekookt werden. Wij doen gewoon onze ogen dicht en genieten ervan.
We sluiten de dag af met weer een overheerlijk ijsje en een glaasje port bij de beste ijssalon van Nazaré!
Terug in het appartement zien we Fatima “live” op televisie en dus ook wat we gemist hebben! Zoveel mensen en zoveel brandende kaarsen… het is een sprookje! Oh, we moeten nog een keertje terug.
Een laatste glaasje op ons balkon en de dag is weer voorbij, wat was het weer een bijzondere!
Weer een dag met een gouden randje!
