Niets is wat het lijkt…
Wanneer ik wakker word zie ik gelijk vanuit mijn ooghoek een grijze, sombere lucht maar ik hoor in ieder geval geen regendruppels.
Vanuit mijn andere ooghoek zie ik niks en niemand.
Dit belooft iets goeds! Gertjan is dus buiten! Wandelen of hardlopen dat is alleen nog de vraag. Doordat we hier omgeven zijn door heuvels gok ik deze keer dat hij “gewoon” de berg op aan het wandelen is.
Ik draai mij nog even om en geniet heel even van de stilte.
Niksen is niet echt iets voor mij en even later geniet ik van onze geweldige watervaldouche.
Hier zijn we verplicht om de dag later dan thuis te beginnen en met het gevoel dat er al een dag achter ons ligt schuiven we om half 10 gevieren aan onze ontbijttafel. Hoewel, “onze” ontbijttafel is minstens 10 meter lang en er is gedekt voor minstens 20 gasten. Er is een aparte tafel met allerlei soorten brood, beleg, fruit en de allerheerlijkste vers geperste vruchtensappen. Het leven is zwaar, als de dag zo begint. Alles wordt ondersteund door de moeder van Ana, die in haar grappige gebrekkige Engels een toelichting geeft bij alle lekkernijen. Het dagelijkse ritueel vereist dat ze ook nu weer vraagt hoe we onze eieren willen, scrambled of fried”.
Peter wil vandaag graag een gekookt eitje maar de taal barrière is bij de moeder van Ana nog wel een dingetje en met elkaar kunnen we voorkomen dat hij 7 zo goed als rauwe eieren op zijn bord krijgt in plaats van het zo door hem gewenste zacht gekookte eitje, dat 7 minuten gekookt is.
Ons ontbijt hier is zo overvloedig dat we er zowat een hele dag op zouden kunnen teren en dat in een omgeving wat bij ons gewoon “museum” heet.
Vandaag niet nog een keer naar Lissabon hoe geweldig die stad ook is. We gaan naar het meest westelijke punt van ons continent.
Boca da Roca ligt maar een klein stukje hier vandaan en wie weet schijnt daar de door ons zo gewenste zon wel.
Onderweg loopt de temperatuur op en met veel moeite verruil ik tijdens de rit mijn spijkerbroek voor mijn driekwart broek.
Vlak voor dat we aankomen begint het weer te regenen en wordt het snel kouder.
Ik verruil mijn driekwart broek dus weer voor mijn spijkerbroek.
Aangekomen bij Boca da Roca, zien we enkele autobussen op de parkeerplaats staan. Boordevol Japanners volgens ons, terwijl Gj stug blijft volhouden dat het Chinezen zijn. Terwijl we samen met de horde Japanners naar de uitzichtplek wandelen begint het heel voorzichtig weer te regenen. We lopen voorzichtig richting de meer dan 100 meter hoge klif en kijken in een mistige golfslag ver beneden ons.
Na wat snelle selfies en snelle blikken in de afgrond onder ons gaan we maar terug naar onze auto.
De kustweg is adembenemend mooi, ruwe rotsen en flinke golven met hier en daar surfers die proberen de golven te temmen.
In een sjiek hotel aan zee drinken we een kop koffie met een schaaltje nootjes. Het samen plassen van de mannen gaat niet zonder slag of stoot. Peter stoot op een geweldige manier zijn hoofd bij het gebruik van een urinoir uit de vorige eeuw. Hij legt ons uit wat er gebeurde en gebruikt de nodige eufemismen tijdens zij toelichting. Kinderachtig als we zijn liggen Lidia en ik dubbel over het woordje “jonge heer” Nou, jonge heer….
Zeg maar “ouwe…..
We rijden verder en komen in Cascais terecht een schilderachtig plaatsje waar we eerst maar op zoek gaan naar een supermarkt voor brood en wijn.
In een parkje vlakbij de zee maken we op een bankje onze boterhammen klaar terwijl de duiven al enthousiast om ons heen beginnen te trippelen. Peter moppert op Lidia die het waagt om die smerige beesten een deel van haar boterham te gunnen. Maar het wordt nog erger, als we alle boterhammen op hebben en Lidia de schamele resten van de lunch op het gras smijt. Van alle kanten komen nu tientallen duiven en meeuwen aangevlogen. Ze maken ruzie over elk stukje brood en plakje mortadella, totdat er geen restje meer te bekennen is.
We lopen nog wat rond langs het haventje en terwijl de lucht steeds blauwer wordt moeten we op zoek naar een pet voor Gj. De zon schijnt inmiddels overdadig en zijn kale bolletje is niet bestand tegen het kleinste beetje uv-stralen. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld want een pet die aan de eisen van Gj voldoet is niet snel gevonden. Het wordt een simpele beige, onopvallende pet maar het kwetsbare hoofd van hem is in ieder geval beschermd tegen de nu volop schijnende zon.
We gaan langzaam terug naar ons hotel. Peter en Lidia rechtstreeks en wij maken nog een tussenstop in Sintra.
Ook nu is daar geen parkeerplek te vinden dus eindigen wij onderaan het stadje en moeten dus HELEMAAL naar boven lopen waar alle winkeltjes al dicht gaan.
Terug in het hotel gaan we de 400 meter met de auto naar het restaurant waar we de eerste keer gegeten hebben.
Hier staat een gereserveerde tafel voor 24 jongelui en we zien het ene na het andere meisje het kleine toilethokje met make up tassen ingaan… terwijl er niemand uit komt!
Wij genieten ondertussen van het heerlijke warme brood en worden hierna verrast met superlekkere en botermalse tonijn en zalm. Zelfs de puree van zoete aardappelen is verrukkelijk, terwijl ik dat eigenlijk niet eens lust.
Een helemaal verstopt klein restaurant met de kwaliteit van Michelin sterren en met prijzen van een eetcafé!
Wanneer wij uitgegeten zijn komen alle meisjes gezamenlijk achter elkaar enthousiast uit het toilet en paraderen naar hun tafel. De één nog mooier dan de ander.
Lidia en ik kunnen alleen jaloers tegen elkaar zeggen dat het toch echt heel lang geleden is dat wij er zo uitzagen.
Maar och wat hebben wij genoten van dit eten!
Wat hebben wij gelachen om de jonge heren ….
Ach,wat is het toch geweldig om hier te zijn!
En weer vallen we voldaan in een diepe en zelfs voor mij droomloze slaap.
