Vakanties

“The last Farewell”

Zaterdag is onze laatste hele dag in Tromso en ak en isa hebben een skipiste in de buurt gevonden.

Ze kunnen dan op zijn minst nog een paar uur in de sneeuw spelen al is het dan niet met een scooter.

Om een uur of 10 zetten wij ze af, nadat we zeker weten dat ze hier ook spullen kunnen huren, de bezorgde moeder in mij wordt wakker en vraagt toch of ak aub een helm op wil zetten. Natuurlijk zegt hij nee…. maar een half uur later krijg ik wel een vrolijke selfie van het stel MET helmen op.

Ik ben wel weer gerust en wij rijden de bewolking tegemoet voor een ritje langs de fjorden.

Dit is geen moment om mooie foto’s te maken want de hele omgeving is gehuld in dikke grijze bewolking. Dit belooft ook niet veel goeds voor vanavond wanneer we hopen nog 1 keer het noorderlicht te kunnen zien.

Al snel krijgen we een appje dat de jongelui al om 13.30 opgehaald kunnen worden, het skigebied is niet zo groot…zeg maar gewoon klein, maar wel compleet : 1 blauwe, 1 rode en 1 zwarte piste!

Wij rijden weer langs bevroren fjorden waar mensen een gat in het ijs gemaakt hebben om te vissen en drinken nog een kopje koffie in een heel bizar plaatsje met alleen maar oude mensen en gehandicapten. Hier zijn wij te jong en te gezond voor!

In de enige supermarkt hier halen we broodjes en tegelijkertijd krijgen we een selfie van de jongelui aan de frites en worstjes.

Langzamerhand rijden wij de zon weer tegemoet om de skiërs op te halen. Een kwartiertje later dan gepland stappen de jongelui de auto in met fris rode wangen van de kou.

Ook dit kunnen ze van hun bucketlist afstrepen… skiën in Noorwegen…. check!

Nadat we nog een rondje gereden hebben en om de haverklap al onze noorderlichtapps bekijken en vergelijken gaan we in het hotel om in te checken voor de terugvlucht morgen.

Ak en isa gaan even de sauna in voordat we toch maar weer het mah jong op tafel zetten .

We kunnen de voorsprong die ak heeft genomen echt niet meer inhalen!

Zo zie je maar weer, het hoeft maar 1 klapper te zijn waar je lang op kan teren.

We moeten stoppen, het buffet voor het avondeten wordt geopend. Het ondefinieerbare avondeten bevalt de jongelui echter niet en ze trekken aan hun kuierlatten richting de burger king.

De foto even later laat zien dat het big Whopper menu snel in hun magen is verdwenen.

De spanning stijgt bij ons maar op al onze apps zien we niets bijzonders over het verschijnen van het noorderlicht vanavond.

Het lijkt niks te worden….14 %….11%… oftewel weinig kans op een blik op het noorderlicht.

Toch zijn we eigenwijs omdat het onze laatste avond is en rijden richting het meer bij tromvik.

We zien geen busjes…. weinig auto’s… waarschijnlijk komt er niks.

Bovendien is de weg een giga ijsplaat geworden en moet ik mij inhouden om niet te gaan zeuren. Alexander rijdt voorzichtig en supergoed dus ik hou mij gedeisd.

Ik richt mij maar op mijn camera.

Ineens zegt (weer) isa… kijk eens judith!

Een stukje verder staan we stil en stappen uit en hoog in de lucht beweegt de lucht…

Daar is het weer!!! Het noorderlicht. Ak speelt met zijn go pro, het kleine handzame dingetje en isa springt rond om maar met het licht op de foto te komen.

Op onze laatste avond zien we weer het bijzondere schouwspel waar Tromso en Noorwegen om bekend staan.

Na een tijdje rijden we wat verder zodat we ook andere foto’s kunnen maken.

De go pro wordt weer op het dak gezet en voor de zoveelste keer wordt mijn statief uitgeschoven…

Er stopt hier ook een busje met toeristen uit Italië die vergeten te kijken en alleen maar op de foto willen dus ons steeds in de weg staan.

Het wordt steenkoud en mijn handen vriezen zowat aan mijn camera vast. De rest loopt zich warm en alexander moet aan en stuk door foto’s maken totdat ook zijn handen en voeten gevoelloos zijn.

Ineens is de lucht vol met beweging en we zien het licht aan alle kanten snel bewegen!!! Dit is meer dan geweldig… we kijken ademloos en in extase naar dit fantastische schouwspel… de lucht wordt groen en ik zie violet en oranje strepen.. Alle toeschouwers roepen in alle talen hoe geweldig dit is.

De tranen springen in mijn ogen en voor mijn gevoel bevriezen ze gelijk!

Het is min 9 en zo vreselijk koud aan het worden…

We zijn meer dan tevreden en gaan terug naar ons hotel.

Nog 1 keer stoppen we want de lucht blijft in beweging… en door de ramen van de auto kijken is voor watjes dus wij gaan er maar weer uit.

door de kou gaat de batterij van de telefoon protesteren en stopt er tenslotte mee. Maar mijn camera heeft nergens last van en maakt overuren.

Wat een laatste avond! Onze vakantie kan niet meer stuk!!!!

Oh, wat was dit geweldig!!! Dit was de mooiste avond van deze vakantie!!

Bij het hotel krijgen we nog een toetje… ook hier verschijnt de groene streep boven het water en tussen de hotels aan de hemel. Ik ben nu de enige die nog naar de waterkant gaat met mijn camera. Het is zo freezing koud dat ook ik na 5 minuten naar binnen vlucht. Ik heb voor het eerst meer foto’s gemaakt van uitzicht dan van mensen!

Onder de indruk praten we nog even na in onze hotelkamer en stellen de filmpjes van de go pro dubbel veilig.

Een avond met een groen-gouden randje, het eind van een onvergetelijke vakantie…

Het duurt lang voor ik in slaap val…

Morgenochtend weer naar huis…onze wens is meer dan in vervulling gegaan!

Niet alles is te koop…

Vrijdag

Na een overheerlijk ontbijt, met meer keuze dan we nodig hebben, pakken we de koffers in en verlaten het supermooie hotel.

Natuurlijk gaan we pas weg nadat mijn been weer op de foto is gezet, mijn blauwe plek is een blauw been geworden…

De sneeuwscootersafari gaat het niet worden omdat er geen plek meer is want ze moeten de wachtlijsten wegwerken na een paar dagen slecht weer.

Ak en isa zijn teleurgesteld en doen nog verwoede pogingen om het toch voor elkaar te krijgen. Maar dit lukt echt niet.

Zoals we allemaal gewend zijn gaat alexander rijden en isa bedient de kachel.

Gj en ik zitten heerlijk ontspannen achterin, dat is echt een groot voordeel van het ouder worden… dan zorgen de kinderen voor de ouders!

Als ik foto’s wil maken stopt ak zo snel mogelijk en als het nodig is rijdt hij ook nog achteruit! Wat willen we nog meer?

Halverwege de rit eten we een worstje met patat en miniburgers die superlekker zijn, ook al worden we naar een ander tafeltje gedreven door de smerige lijflucht veroorzaakt door een enorme Noor.

Na een paar uur komen we weer in Tromso aan en checken we in bij het buurhotel van het hotel van de eerste dagen.

Het hotel was nu de winnaar van onze selectie omdat het een jacuzzi op het dak had maar…. de jacuzzi was kapot!!!

Gelukkig kregen we 2 kamers op de bovenste, de 5de verdieping tegenover elkaar.

Het is allemaal wat kleiner maar we hebben alles wat we nodig hebben. Alexander en Isabeau hebben zelfs een broekpers maar aangezien zij niet zoveel strijken mogen wij hem gelukkig gebruiken! En dat doen we dus niet!

Ook een koelkast behoort hier niet tot de standaarduitrusting maar de sneeuw net buiten het raam werkt net zo goed voor de yoghurtjes van gj.

We gaan een rondje door het centrum maken en gaan zowat iedere winkel in om een poging te doen om souvenirs te kopen.

Ik ben dolgelukkig dat ik een kleinzoon krijg maar 160 euro voor een, niet eens zo leuk, Noors babyvestje is ook mij echt te gortig!

Isa gaat overstag voor een Noorse pannenlikker voor haar vader en een paar pannenlappen voor haar moeder.

De mok en de koelkastmagneet waren al gescoord.

‘s Avonds hebben we een buffet in het restaurant van het hotel wat niet helemaal “je van het” is maar met lange tanden eten we net genoeg om te overleven.

Het is helemaal bewolkt dus onze noorderlichtjacht vanavond gaat niet door.

Het mah jong spel komt op tafel en blijft hier totdat er wordt gezegd dat het licht uit zal gaan in het restaurant van het hotel.

Met onze staart tussen de benen lopen we radeloos met de mah jong doos door het hotel. Ergens aan de zijkant bij een aantal afgesloten ruimtes staat een sta tafel en gj en ak nemen dit letterlijk en blijven staan. Zitten is het nieuwe roken.

Isa en ik klimmen “ moeiteloos” op de barkrukken maar moeten lijdzaam aanzien dat alexander wint met heeeeel veel punten.

Deze ondergang werd nogmaals benadrukt doordat ik de kruk bijna niet meer af kon komen.

Gelukkig komen we moeiteloos op onze kamer zodat wij nog even van ons uitzicht, wat we dus niet hebben, kunnen genieten.

We slapen heerlijk in onze veel kleinere kamer maar hebben meer dan genoeg.

We kunnen ook niet alles hebben!

Voor iets meer dan een dubbeltje op de eerste rang!

Donderdagochtend zijn we na ons zelf gemaakte ontbijt snel klaar voor vertrek. Mijn blauwe plek begint nu dramatische vormen aan te nemen en verspreidt zich steeds verder over mijn been.

Het sneeuwt een beetje en het lijkt of de ijzige wind verdwenen is behalve als we een selfie voor de deur van ons appartement willen maken.

We gaan vandaag naar Narvik en nemen de toeristische route er naar toe zodat we nog even een kans hebben om een adelaar te zien.

Zoals bijna de hele week rijdt ak en isa zit er natuurlijk naast. Wij zijn overgeleverd aan onze kinderen en zitten rustig achterin.

Tegenwoordig kunnen wij de leiding makkelijk uit handen geven, alexander rijdt misschien nog wel beter dan wij!

Er is maar 1 maar…. ik heb het altijd warm…. en isa heeft het altijd koud!!!

Als wij in de auto stappen staat de kachel op 29,5 graden compleet te stomen…

Isa houdt haar jas aan en zegt alleen …brrrr koud! En zet de stoelverwarming op de hoogste stand.

De zuurstof op de achterbank is verdwenen en de stoom komt van mijn hoofd!

Isa,zou je je jas niet uitdoen? Straks heb je er niks meer aan!

Dolblij ben ik als de temperatuur een beetje verlaagd word.

Het is een mooie rit en wanneer we even onze benen willen strekken en nodig moeten plassen ziet isa ineens een aantal rendieren langs de kant van de weg staan. Dit scheelt weer een dure tour naar de rendieren!

Ak draait weer de auto om ons de kans te geven foto’s te maken (de herinnering aan zuid Afrika ligt nog vers in zijn geheugen)

Aan de andere kant staat een superduur restaurant met een camping in de achtertuin.

Normaal zijn ze dicht.. maar we kunnen vandaag soep en wafels krijgen!

De keus is snel gemaakt 2x wafels en 2x soep… gj rondt het af naar boven en 50 euro armer maken we voor de deur nog een selfie met een giga poster van het noorderlicht.

De rendieren hebben zich verplaatst naar de camping… zouden ze misschien gewoon huisdieren van dit restaurant zijn????

We komen in het donker aan in Narvik, een sprookjesachtig lint van lichtjes tegen de berg aan, en ons hotel torent hoog boven de omgeving uit.

Onze koffers staan snel op onze kamers. Deze keer hebben wij een veeeel mooiere kamer dan de jongelui,een enorme kamer met heel veel glas en een geweldig uitzicht over de stad en op de bergen!

We gaan naar de rooftopbar voor een glas wijn en genieten van het uitzicht. Ak weigert de hamburger van 25 euro( dit is hem te gek) en we besluiten naar de pizzeria te gaan.

Het is maar een kilometer lopen naar Pépé’s pizza maar gj en ik glijden meer dan dat we lopen. We geven elkaar geen hand want dan vallen we samen en zijn we nog verder van huis!

Het is even zoeken maar dan heb je ook wat, we bestellen dezelfde pizza’s als eerder deze week in Tromso, want die waren heerlijk.

We moeten een tijdje wachten want we zien de pizzakoerier af en aan rijden maar wij zitten hier best lekker en kletsen honderduit.

Om het wachten te compenseren krijgen we een gratis toetje waar alleen ak gebruikt van maakt..

Eenmaal terug in het hotel blijkt dat we 28 euro korting hebben gekregen… en nog het gratis toetje van ak en een soort personeelskorting..

Kortom voor het eerst zijn we op een koopje uit eten geweest!

We genieten nog even van het superuitzicht op onze kamer voordat we ons bed maar opzoeken.

Rond 2 uur wordt ik wakker en zie dat ons plafond groen lijkt. Slaapdronken en in het donker zet ik mijn camera op “standje noorderlicht” maar foto’s maken door deze gecoate ramen is onmogelijk maar wel rustig.

Zonder camera zit ik nog een uurtje ademloos naar de lucht te kijken,wat is dit toch weer een kadootje!!!

Tevreden kruip ik nog een paar uur onder mijn heerlijke dekbed, weer een bijzondere dag voorbij!

We hebben 2 splinternieuwe appartementen naast elkaar met een gemeenschappelijk halletje.

Onze drijfnatte kleding en laarzen zetten we in onze badkamers die voorzien zijn van vloerverwarming die tot 40 graden op te stoken zijn. Isa zal het hier zeker niet koud hebben!

Als ik even mijn neus uit de voordeur steek lijkt het of ik binnen een minuut bevroren ben..

Mijn been wordt hoe langer hoe blauwer en ook steeds stijver…

We eten vanavond lekker zelfgemaakte heerlijke hamburgers, die alexander niet kon weerstaan, hij had er voor alle zekerheid alvast twee voor zichzelf klaar gemaakt. Die gingen erin als koek. Maar de lekkere trek was nog niet verdwenen. Hij bereidde nog een derde exemplaar: geen gewone, maar een dubbele hamburger met extra cheddar kaas. Uiteindelijk bleek dit toch ook voor Alexander een te grote ambitie. Halverwege de dubbele hamburger werd stond hij enigszins bleek op en in eens staat hij in zijn trui buiten adem te happen! En zegt doodleuk “ tja ik had ook de wc kunnen gaan knuffelen” langzaam zakte het maar ik geloof niet dat hij voorlopig nog cheddarcheese gaat eten!

Na een gezellig avondje mah-jong is het wel heerlijk slapen in een steenkoude slaapkamer. Even rust want de kans om het noorderlicht te zien is vandaag 0 % het is helemaal bewolkt! Onze noorderlicht app wordt de hele dag geraadpleegd.

Woensdagochtend ontbijten we uitgebreid in ons eigen huisje, de arctische wind is niet echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan.

Toch gaan we s’middags nog wel even op zoek naar de sea eagles want zovaak komen we niet hier.

Gekleed in Siberische kleding gaan we de enige toeristische route rijden die het schiereiland andoy rijk is. We rijden een smalle wg langs de kust van de atlantische oceaan.

De oceaan bonkt woest op de rotsen en het lijkt of we echt alleen op de wereld zijn, zelfs de watervogels zijn in hun schuilplaats verdwenen.

Na een kwartiertje rijden komen in het leefgebied van de eagles, maar wat

we ook zien…. er vliegt niks!

We komen bij een klein en geheel bevroren zijweggetje wat ons dichter bij de berg brengt.

Alexander begint te glimmen… hier is het echt glad!! Natuurlijk wil hij de auto laten slippen en glijden maar hij wordt snel door mij tot de orde geroepen.

Ook nu zien we geen enkel vliegend dier…

We laten ons niet uit het veld slaan en gaan vreemde dingen doen.

Fluiten met de ramen open… met armen fladderen en die uit de ramen steken…

En Eagle geluiden nadoen.

De topper was de van you tube gedownloade eaglegeluiden op zijn hardst afspelen via de autoradio met de ramen open… ik hoop dat niemand ons daar heeft gezien! Dit was vast een heel raar gezicht! Ook deze bokkensprongen hielpen geen snars. De eagles hoorden ons waarschijnlijk niet of bleven vandaag lekker binnen. We rijden weer weg om verder te gaan. Ineens ziet isa een seaeagle…ak keert de auto.. en keert nog een keer en nog een keer, maar we zien hem niet meer! Hij is alweer verdwenen!

Ook bij de zee zien we niets..

Pas op de terugweg, toen we bijna weer Andenes waren, zag Isabeau er ineens 1…nee 2! Gelukkig konden we even stilstaan en een foto maken, maar ook deze 2 vlogen snel de andere kant op!

We gaan even langs bij Marten om de rekening te betalen en nog even na te praten over ons spectaculaire avontuur en horen verhalen dat het nog veel erger had gekund.

Ook vandaag eten we gewoon “thuis”: ak en isa maken lekkere pasta.

De avond is natuurlijk weer voor het Mah-jong. Fanatiek als wij deze week alle vier zijn.

Af en toe kijken we naar de lucht, maar die is nog steeds geheel bewolkt dus we zien dan toch helemaal niks.. Ook vannacht kunnen we dus weer rustig slapen. We kunnen het noorderlicht in ieder geval niet missen, want het is nu toch niet zichtbaar!

Woelige Baren,

Door de omstandigheden zijn we later dan gepland in risoyhamn aangekomen. We hebben een afspraak voor een walvis safari vanuit Andenes. Vanwege het verwachte slechte weer de komende dagen is er alleen vandaag nog de mogelijkheid de zee op te gaan. We moeten dan wel op tijd in Andenes aankomen, maar dan moeten we nog wel van Risoyhamn naar Andenes rijden. En dat kan nog even duren. Overigens wordt de boot waarmee we op walvis safari gaan bestuurd door een Nederlander: Marten Bril. Hij heeft vijf jaar geleden huis en haard verlaten om in het noorden van Noorwegen een eigen walvis safari onderneming te starten. Niet zonder succes.

Ik stuur marten een berichtje en hij zegt alleen heel simpel “oh, ik zie dat jullie om 12 uur al ingepland staan maar “no stress”….

Ja ja, no stress….dat zorgt dus voor stress!

het is maar een uurtje rijden en er is maar 1 weg dus verkeerd rijden is onmogelijk.

Er wordt voor morgen erg slecht weer voorspeld dus vandaag wil hij 2 keer uitvaren.

Na een uurtje rijden komen we bij de sea safari brygga en gelijk moeten we de isolatiepakken aan.

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan en we vechten om de stugge pakken over onze eigen skikleding en onderlagen aan te doen.

Ik ben het minst soepele van dit gezelschap en als een klein kind helpt een vrouw mij om mij aan te kleden.

Moet mijn sjaal nu onder mijn pak? Of over mijn jas of over mijn pak??? Ik heb een muts, een capuchon aan mijn jas, en een capuchon aan het isolatiepak.

Zo snel mogelijk haalt gj de muts van mijn jas af, ik denk dat ik anders niks meer kan zien en bewegen dat kan ik nu ook al niet!

Over het pak komt ook nog een zwemvest wat ons nog minder mobiel maakt.

Isabeau wil haar zonnebril op maar waar is dat kreng!!!! Terwijl we snel richting de ribboat gedreven worden zoekt isa haar bril waar ze maar kan, maar zonder succes.

Isa zegt vlak voor de boot…. nou, dan ga ik echt niet!!! Kijk, iedereen heeft zijn zonnebril op! Ak, zegt stoïcijns “ kom op, dan kopen we thuis een gewoon een nieuwe!”

We gaan toch de boot op en ak tovert isa haar zonnebril uit de capuchon van haar jas!

Ok, we zijn er klaar voor! Gertjan zit helemaal vooraan, ak schuin erachter, ik in het midden en isa rechts achter.de beste plek voor als je rugklachten hebt.

Binnen een paar minuten blijkt de zee anders dan we hadden verwacht.

De boot bonkt op het water en heeft gewoon moeite om tegen de zee op te boksen! En om niet tussen twee golven onder water te verdwijnen, moet er ook nog een straf tempo gevaren worden.

In een ribboat zit je op een soort zadels en je kan je vasthouden aan de rugleuning van degene die voor je zit.

Nu konden we niet zitten want we moesten heel de tijd staan om geen enorme klappen op ons lijf te krijgen en het lachen verging ons al een beetje…

Diep in mijn hart dacht ik…keer om! Keer om!

De zee werd nog onvoorspelbaarder en de boot kwam volledig uit het water en met een rotklap weer terug op het water…en dit ging maar door!! En door!!!

Er kwam ineens ook nog een flinke wind bij en hierdoor werden we compleet gezandstraald met koud oceaanwater!

Mijn muts zakte zowat over mijn ogen…. ik zag gj zijn muts afzakken… ak omkijken hoe het met isa ging en naast mij huilde al een meisje…. omdat ze doorweekt was en het echt niet meer leuk vond.

Het werd langzamerhand iets rustiger, maar dit duurde een minuut ofzo, ineens zagen we in de verte 4 bultruggen in het water spelen. Normaal zou ik superblij zijn….Eigenlijk dacht ik nu alleen nog hoe we in hemelsnaam terug moesten komen…

Waarschijnlijk is het nu beter om vis in het water te zijn dan mens in een boot…

Ak haalde met steenkoude handen toch zijn go pro tevoorschijn terwijl ik achter mij hoorde zeggen dat iemand gister zo zijn gopro was verloren.

Dit is allemaal niet goed voor mijn gemoedsrust. Ik zie dat gj enorme golven in zijn gezicht krijgt… zie hem knokken om zijn muts niet te verliezen… en om zijn bril te redden! Ik zie ak verwoede pogingen doen om zijn gopro aan te zetten en de goeie kant op te richten. Naast mij zit isa alleen maar water op te vangen, en zachtjes te zeggen… dit is echt niet leuk!! Met moeite zet ze haar zonnebril af en weet niet wat ze ermee moet doen .

Met van de kou en het water bibberende handen lukt het mij om haar bril in mijn zak te stoppen.

Ja, ze zijn leuk….die potvissen…. maar gaan we al terug?????

De vrouw naast mij voelt zich niet goed….meisje aan de andere kant huilt harder en isa zit verstopt in al haar jassen.

Alexander schreeuwt “zet je capuchon op!!!!” Dat lukt haar niet…mij ook niet..

Onze gids snelt te hulp en trekt haar capuchon over haar hoofd.

De duizeligheid van mijn buurvrouw doet Marten besluiten te keren en direct terug te varen naar de haven.

De terugweg is gelukkig wat rustiger en we kunnen nu best een beetje zitten.

Hier zijn alleen geen walvissen meer….

wat zijn we blij dat we heelhuids aan de kant komen!!! Dit is geen weer om te varen!!

Marten was ook niet blij… het weer blijft onvoorspelbaar!

Na een kop warme soep gaan we naar de supermarkt en kopen hamburgers en aanverwante artikelen en vluchten onze appartementen in.

Heerlijk een avondje mah-jongen en even geen kou meer!

En walvisvaarten doen we alleen nog in de zomer!

Het kan soms zo voorbij zijn….

Eenmaal terug in het hotel zit mijn haar echt rampzalig doordat ik een muts op heb gehad. Alhoewel ik de opmerking van Isa krijg “ niks meer aan doen “ doe ik toch een poging op de wc om het te fatsoeneren maar dit mislukt natuurlijk toch.

Isa kleedt zich niet om aangezien daar geen speciale kamer voor is. Ze moet namelijk op de grond gaan liggen voordat alexander haar thermo ondergoed uit kan sjorren… daar is de wc dus niet groot genoeg voor. Isa houdt dus alles maar aan. Met vuurrode wangen van de hitte zit ze, met zelfs haar jas nog dicht op de bank van de huiskamer van het hotel.

Tot overmaat van ellende is isa ook nog uit haar skibroek gescheurd door al die lagen kleding die we aanhebben om niet te bevriezen…

Dan toch maar eerst de bagage alvast de auto in proppen. We zijn uit gecheckt bij het hotel en moeten reisklaar voor de tocht met de Hurtigruten.

De georganiseerde grote koffers eerst en dan pas de kleine koffertjes waar de spulletjes voor de reis met de boot in zitten.

We hebben nog een hele lange avond voor ons omdat de Hurtigruten, die ons naar risoyhamn zal brengen, pas om 23.45 aankomt in Tromso.

We halen bij de supermarkt nog wat proviand en lopen per stel een rondje op zoek naar een restaurant.

Ak en isa lopen waarschijnlijk rechtstreeks naar de souvenirshop want je kan het maar gedaan hebben!

Ik blijf hangen voor de pizzeria terwijl gj nog een rondje maakt hierdoor heb ik de ter aarde storting van gj gemist.

Overmoedig doorstappend verloor hij de grip op de bevroren weg en viel op zijn knie. De ter hulp geschoten jongelui stelde hij gerust…nee, hoor… ik heb geen hulp nodig! Ikke kan zelf! Hij strompelde al kreunend verder. Niemand hoeft me te helpen.

Unaniem besluiten we naar Pépé’s pizza te gaan waar we heerlijke pizza’s eten met een glas wijn van wel 8 euro.

Ak en isa bedenken dat ze “handdoekjes gaan leggen” op de loungestoelen van de Hurtigruten om lui vanaf de boot naar buiten te kunnen kijken… ak moet dit natuurlijk wel even alleen gaan doen.

Isabeau vraagt zich bovendien af of we nog zwemvestinstructie gaan krijgen op de boot en hoevaak zo’n boot al gezonken is.

Kortom we hebben lol gehad. Het redelijk prijzige “ minidessert” was zo groot als een kleine bonbon… maar we kregen er wel 2 lepels bij!

We hebben nog tijd zat na het eten en doordat er zich weer fotografen verzameld hebben voor ons hotel gaan we nog een rondje maken op zoek naar het licht. We gaan weer naar de plek waar we een paar dagen eerder het noorderlicht gezien hebben.

Wanneer we de stad uit zijn en bijna het pikkedonker inrijden stel ik de vraag waar onze, op Schiphol gekregen, “Holland tas” gebleven is.

Het blijft doodstil in de auto… die tas heb ik niet gezien… Uh..ik ook niet! Er zit niet meer in dan vuile was, maar toch.

Waarschijnlijk staat de tas nog in het hotel, zonder mopperen draait alexander de auto en rijdt op zijn gemak terug naar het hotel.

Ergens verdekt opgesteld staat onze tas inderdaad nog achterin de kast van de koffers. Blij nemen we onze vuile was in ontvangst.

Het is nu te laat om nog de stad uit te gaan rijden daarom installeren we ons met telefoon en kopje thee in de huiskamer van het hotel.

Af en toe kijken we nog even naar buiten want je weet maar nooit! En ja hoor…Langzaam verschijnt er weer de vage streep in de lucht!

Gertjan is zo lief om mijn statief uit de auto te halen want een mogelijkheid om foto’s te maken mag ik toch niet voorbij laten gaan.

Rond 23.30 rijden we naar de plek waar de MS Nordkap de boot van de Hurtigruten, straks aan zal meren en in de verte zien we de lichtjes van de boot al verschijnen.

Netjes op tijd staan we in de rij om de boot op te gaan maar er gebeurt niet echt veel.

Wat er wel gebeurt is dat de lucht weer gaat bewegen en de lucht kleurt groen…

Nee,ik heb net mijn camera ingepakt…ik doe het nu niet meer. Het licht wordt steeds grilliger dus ik pak toch weer snel mijn camera….statief ook maar weer snel uitgeschoven. Gewoon terwijl wij staan te wachten maak ik foto’s.

Een zwarte auto rijdt achteruit de boot op….een tijd later komt hij er weer uit rijden met een wit kruis op het dak.

Bizar in het groenige licht…

Ik pak al mijn fotospullen in…het is goed zo.

Later dan normaal mogen we de boot op en brengen snel onze spullen in de hutten.

In de snijdende kou zien we vanaf het dek de lichtjes van Tromso verdwijnen.

Gertjan en ik verdwijnen na een poosje in ons hutje voor vannacht en horen niets meer tot de ochtend.

Alexander en Isabeau verkennen nog op hun gemak de Nordkap tot een uur of 3.30 uur en worden om 5.30 ook nog wakker van het noorderlicht alert. Dat is het signaal dat de kapitein of de dienstdoende stuurman het noorderlicht gezien heeft.

Ze hebben zich snel aangekleed maar waren toch te laat om nog iets te zien.

Na veel te weinig slaap zaten we toch fris en fruitig om 9 uur aan het uitgebreide ontbijtbuffet.

Ak en isa maken nog even de “Titanic foto’s” en we genieten van het schitterende uitzicht op de Noorse kust.

Rond 11 uur varen we de haven van risoyhamn binnen… weer een hoogtepunt van deze week voorbij.

We moeten vandaag een beetje opschieten en dat is iets wat best wat stress op levert. Voor 9 uur worden we opgehaald door een bus om naar camp Tamok te gaan. We gaan met een hondenslee door de sneeuw rijden! Om vooral mijn stress te verminderen besluiten we om met onze eigen auto te gaan zodat we onafhankelijk zijn en weg kunnen als we dat willen.

Gertjan gaat op tijd de kou door om de buschauffeur te vertellen dat we niet mee rijden.

Het lijkt nu alsof we alle tijd van de wereld hebben, ook al is dit niet waar. Na het ontbijt verlaten we met onze koffers de kamers en na het uit checken wordt onze bagage veilig in een afgesloten kast gezet.

Na een gezellig autoritje komen we terecht in een onherbergzaam en uitgestorven gebied. Camp Tamok.

Eenmaal aangekomen bij het camp slaat de stress weer toe. Opschieten! De hondenslee staat al klaar. De andere deelnemers hebben de isolatiepakken die klaarliggen al aangetrokken. We hijsen ons in onze isolatiepakken, die over onze skikleding moet, en krijgen dikke moonboots en overwanten die gevoerd zijn met wol. De isolatiepakken zijn dik gevoerd, waterdicht en ruimschoots op maat.

Isa is niet echt enthousiast over onze charmante kledij en vraagt of er niet een iets passender outfit te krijgen is of anders in ieder geval iets in een andere kleur dan rood en gaat naïef op zoek naar een passpiegel.

Ik ben allang blij dat iemand mij helpt om het pak überhaupt aan te krijgen!

We hebben nog net geen zweetdruppels als we, als een stel michelinmannetjes, langzaam richting de hondensleeën strompelen.

Ook Isa’s gezicht klaart op als ze ziet dat het rode pak best leuk is en dat we bovendien met z’n vieren bij elkaar blijven en dat er maar 1 ander stel bij komt. Een Zwitsers stel, waarvan de man ingewikkelde vragen stelt omdat ie zijn telelens van zijn camera mee wil nemen in een reusachtige rugzak. En hoe moet deze gigantische rugzak nu vervoerd worden als je op een hondenslee staat?

Een oude Noorse oermens Tom is onze begeleider en geeft gelukkig heldere uitleg over hoe en wanneer je kan en moet remmen want de honden lopen gewoon door als je niets doet! De bestuurder staat achterop de slee en de passagier zit daarvoor op slee. Het is duidelijk hoe de rollen bij ons verdeeld worden. GJ achterop en ik prinsesseheerlijk op een rendiervel zittend op de slee. We moeten wel zorgen dat onze voeten op de bovenkant van de glij-ijzers van de slee blijven… nou als dat alles is komt het vast goed!

Met bibberige benen ga ik op de slee zitten en GJ gaat erachter aan het stuur staan.

Isa maakt de nodige foto’s zodat ze haar kledij kan keuren voordat ze zich, heel wat soepeler dan ik, installeert op de slee.

Langzaam verlaten we in een rijtje het camp. Na de eerste 5 meter heb ik al het idee dat we harder gaan dan de toegestane maximum snelheid!

Het lijkt of wij als enige zeer onbestuurbare honden hebben, de ene gaat naar links en de ander loopt gewoon de andere kant uit! Ondanks dit blijven we gelukkig toch wel in het goeie spoor.

Oh, dit is toch wel leuk!! Jammer genoeg heeft het hier al 44 dagen niet gesneeuwd dus de sprookjesachtige witte bomen zien we niet want die zijn er niet!

Tom had ons al gewaarschuwd: de honden poepen en plassen dat het een lieve lust is. De ene stopt op zijn gemak op zijn favoriete plekje en de andere heeft zo’n haast dat hij al rennend even tussendoor poept! Zeker in het begin zijn de honden dol enthousiast bezig met rennen en poepen.

Wij sleeën hierachter in de smerige stank en hopen alleen dat de drolletjes ons niet zullen raken! Gelukkig is dit maar een klein stukje…

We genieten van deze tocht en vooral van de omgeving. We gaan over uitgestrekte witte vlaktes en gewoon tussen de bomen door.

Binnen 10 minuten gebeurt wat juist niet moest gebeuren… ik probeer een foto te maken….. onze slee helt naar rechts… mijn voet schiet van het glij ijzer van de slee… mijn been draait naar buiten en daar was de boom!!!

In volle vaart klapt mijn knie tegen de berkenboom en voor ik het door heb lig ik naast de slee op het ijs!!

Ik denk alleen maar dat was mijn been!!! Ik wacht, misselijk van de schrik, wat er gebeurt maar heb geen krak gehoord en voel nog geen pijn.

Moeizaam strompel ik omhoog, niet zo soepel door mijn michelinpak en ga weer op de slee zitten.

Alexander en Isabeau ruilen van plek en ook isa staat soepel achterop de slee en gracieus sleeën zij verder.

Door dit gebeuren is mijn ontspanning ver te zoeken en ik zit vanaf nu verstijfd op onze slee. In de buurt van bomen roep ik alleen maar “ remmen G!”

Halverwege hebben we even pauze en met moeite kan ik opstaan.

Niemand heeft gezien wat er gebeurd is dus ik neem mij voor om voortaan maar hard te gaan gillen…

Het gevoel in mijn been komt een beetje terug in de vorm van pijn…

Vlak voor het einde van de tocht raken we nog een x een boom… gelukkig net niet met mijn hoofd maar met mijn arm en schouder!

Ik ben hier in ieder geval te oud voor geworden en besluit ter plekke dat ik dit voortaan alleen nog in de zomer ga doen… als er geen sneeuw is en dus ook geen hondensleetochten gemaakt kunnen worden!

Voor we weggaan kijken we even in de souvenirshop maar een gevlochten armbandje van 55 euro is toch echt te bizar duur!

Op het terrein staat een “icedome”: een soort gigantische iglo. We begrepen dat je niet in mocht, maar er staat niemand voor de deur, dus als echte Hollanders sluipen we onverstoorbaar naar binnen.

Snel maken we een paar foto’s. Een bizar huis helemaal uit ijs gehakt! Het ziet er allemaal prachtig uit: niet alleen zijn de muren van ijs waarin prachtige rendieren en Huskies zijn uitgehakt, maar ook de bar en de tafels en stoelen zijn van ijs. En dat alles in een mysterieus blauw licht, met zachte ijle muziek op de achtergrond. Binnen 5 minuten komt er een dame naar ons toe…willen jullie een rondleiding?? 50 euro toegang….per persoon!!!!

We zijn even snel weer buiten als dat we binnen waren…we gaan terug naar het hotel!

Wordt vervolgd….

Let’s Go!

Make waffels & Hunt for “the light”.

Zondagochtend gaan we op tijd ontbijten en genieten van een uitgebreid en kakelvers buffet, verantwoord versgebakken bruinbrood, en heerlijke warme croissantjes. De eitjes die heel moeilijk te pellen waren namen we maar voor lief want lekker en vers waren ze wel.

Als echte Hollanders die in het buitenland zijn komt er Nutella en hagelslag uit onze tas te voorschijn om onze tafel compleet te maken.

Heel gelukkig kijk ik om mij heen ik zie gelukkig alles weer! Vanmorgen toen ik mijn ogen open wilde doen zag ik alles wazig en mijn ogen brandden alsof ik onbeschermd urenlang naar de zonsverduistering had gekeken. Toen ik in de spiegel naar mijn ogen keek was het wit helemaal rood en besefte ik pas dat ik met onbeschermde ogen al die tijd in de Siberische kou van min 20 had gestaan.

Ik was al verstandig geworden om thermo ondergoed aan te schaffen maar nu moest ik ook op andere dingen gaan letten .

Uitgerust en geheel voldaan gaan we superdik aangekleed en met zonnebril naar buiten.

Na een klein en heel koud rondje Langs de haven en rond ons hotel gaan we ( toch maar met de auto ) met de kabelbaan naar boven voor een schitterend uitzicht over Tromso en de ongerepte met sneeuw bedekte bergtoppen.

Welk uitzicht het mooiste was laten we in het midden maar de zon, die zowel op De stad als op de bergen scheen, zorgde voor een geweldig plaatje!

Het rondlopen op de bergtop was een uitdaging op zich want alle sneeuw was ijs geworden en dus levensgevaarlijk… zeker voor de oudsten van dit gezelschap.

Alexander leek onze reisleider( en dit willen we graag zo houden) omdat hij zorgde dat wij allemaal in veiligheid kwamen.

Wij accepteren tegenwoordig dat we niet meer de jongsten zijn en namen vanaf dit moment plaats op de achterbank.

We rijden naar breivikeidet een weg door de bergen die wij eerder gereden hebben en herinnerden als een sprookjesachtige rit.

Het was mooi maar niet echt bijzonder met uitzondering van het einde van deze weg.

Een paar jaar terug maakten wij hier onze eerst selfie in de sneeuw en natuurlijk moest dit ook nu.

Alexander en isa zijn altijd al echte selfiemakers geweest dus konden hier hun hart ophalen.

Op de terugweg zijn er af en toe wat witte, bevroren en besneeuwde bomen te zien maar die plekken zijn dun gezaaid.

Isa moet met deze echt witte bomen op de foto…maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan.

De herinneringen aan haar ervaring met de eerst Afrikaanse olifant komt boven…

Ak hier stoppen … nee, stukje verder…nee, terug…. daar waren ze mooier!

Gelukkig lukte het toch om mooie foto’s te maken.

Wat zullen we nu verder vandaag gaan doen??? Alexander heeft een geweldig idee! Let’s make waffels!!! (Ons hotel was in onze hotelselectie terecht gekomen omdat je er s’middags zelf wafels mag bakken)

De gebruiksaanwijzing van het wafelijzer werd door ak aan zijn laars gelapt en in plaats van 1 deed hij er 2 lepels beslag in.

Het wafelijzer leek zijn eigen leven te leiden en in plaats van goud bruine hartvormige wafels gemaakt te hebben ging het wafelijzer langzaam open en stroomde het rijzende beslag er aan alle kanten uit.

Schouderophalend zei hij dat hij er toch maar beter wat minder beslag in kon doen.

Vlak na de wafels gaan we nog even op zoek naar een sportzaak of zoiets want ik maak mij zorgen om mijn ogen en gj ligt nog net niet wakker van het idee dat zijn handen te koud worden.

We huren in een klein winkeltje 2 skibrillen voor maandag ( d-day) en gj koopt “ouderwetse” wanten dus nu moet het goed gaan!

Terug in het hotel eten we nog een hapje van het buffet en vertrekken met onze thermoskannen met thee richting de kust op zoek naar “het Licht”

Na een uurtje rijden is de omgeving al een heel stuk donkerder en zien we steeds auto’s en busjes aan de kant van de weg staan.

Bij een iets grotere plek met uitzicht op een fjord stoppen we ook want in de lucht zien we wat strepen.

Gelukkig is het iets minder koud en zijn we flink dik ingepakt. Netjes naast andere “noorderlicht jagers “ staan we paraat!

Aan de hemel komt een streep en langzaam danst hij door de lucht en ik vergeet direct de kou.

Alexander zet zijn go pro op het dak en maakt foto’s vanuit de warme auto met zijn telefoon.

De techniek staat voor niks maar hij mist wel het plezier van de jacht.

Maar ik moet bekennen dat het er goed uit ziet zeker als je weet dat hij in een warme auto zat!

Deze avond zien we op 3 plekken het groene noorderlicht… hier kwamen we voor!

Tevreden duiken we veel te laat doodmoe onze bedden in en dit was nog maar de eerste echte dag!