Vakanties

Het kan soms zo voorbij zijn….

Eenmaal terug in het hotel zit mijn haar echt rampzalig doordat ik een muts op heb gehad. Alhoewel ik de opmerking van Isa krijg “ niks meer aan doen “ doe ik toch een poging op de wc om het te fatsoeneren maar dit mislukt natuurlijk toch.

Isa kleedt zich niet om aangezien daar geen speciale kamer voor is. Ze moet namelijk op de grond gaan liggen voordat alexander haar thermo ondergoed uit kan sjorren… daar is de wc dus niet groot genoeg voor. Isa houdt dus alles maar aan. Met vuurrode wangen van de hitte zit ze, met zelfs haar jas nog dicht op de bank van de huiskamer van het hotel.

Tot overmaat van ellende is isa ook nog uit haar skibroek gescheurd door al die lagen kleding die we aanhebben om niet te bevriezen…

Dan toch maar eerst de bagage alvast de auto in proppen. We zijn uit gecheckt bij het hotel en moeten reisklaar voor de tocht met de Hurtigruten.

De georganiseerde grote koffers eerst en dan pas de kleine koffertjes waar de spulletjes voor de reis met de boot in zitten.

We hebben nog een hele lange avond voor ons omdat de Hurtigruten, die ons naar risoyhamn zal brengen, pas om 23.45 aankomt in Tromso.

We halen bij de supermarkt nog wat proviand en lopen per stel een rondje op zoek naar een restaurant.

Ak en isa lopen waarschijnlijk rechtstreeks naar de souvenirshop want je kan het maar gedaan hebben!

Ik blijf hangen voor de pizzeria terwijl gj nog een rondje maakt hierdoor heb ik de ter aarde storting van gj gemist.

Overmoedig doorstappend verloor hij de grip op de bevroren weg en viel op zijn knie. De ter hulp geschoten jongelui stelde hij gerust…nee, hoor… ik heb geen hulp nodig! Ikke kan zelf! Hij strompelde al kreunend verder. Niemand hoeft me te helpen.

Unaniem besluiten we naar Pépé’s pizza te gaan waar we heerlijke pizza’s eten met een glas wijn van wel 8 euro.

Ak en isa bedenken dat ze “handdoekjes gaan leggen” op de loungestoelen van de Hurtigruten om lui vanaf de boot naar buiten te kunnen kijken… ak moet dit natuurlijk wel even alleen gaan doen.

Isabeau vraagt zich bovendien af of we nog zwemvestinstructie gaan krijgen op de boot en hoevaak zo’n boot al gezonken is.

Kortom we hebben lol gehad. Het redelijk prijzige “ minidessert” was zo groot als een kleine bonbon… maar we kregen er wel 2 lepels bij!

We hebben nog tijd zat na het eten en doordat er zich weer fotografen verzameld hebben voor ons hotel gaan we nog een rondje maken op zoek naar het licht. We gaan weer naar de plek waar we een paar dagen eerder het noorderlicht gezien hebben.

Wanneer we de stad uit zijn en bijna het pikkedonker inrijden stel ik de vraag waar onze, op Schiphol gekregen, “Holland tas” gebleven is.

Het blijft doodstil in de auto… die tas heb ik niet gezien… Uh..ik ook niet! Er zit niet meer in dan vuile was, maar toch.

Waarschijnlijk staat de tas nog in het hotel, zonder mopperen draait alexander de auto en rijdt op zijn gemak terug naar het hotel.

Ergens verdekt opgesteld staat onze tas inderdaad nog achterin de kast van de koffers. Blij nemen we onze vuile was in ontvangst.

Het is nu te laat om nog de stad uit te gaan rijden daarom installeren we ons met telefoon en kopje thee in de huiskamer van het hotel.

Af en toe kijken we nog even naar buiten want je weet maar nooit! En ja hoor…Langzaam verschijnt er weer de vage streep in de lucht!

Gertjan is zo lief om mijn statief uit de auto te halen want een mogelijkheid om foto’s te maken mag ik toch niet voorbij laten gaan.

Rond 23.30 rijden we naar de plek waar de MS Nordkap de boot van de Hurtigruten, straks aan zal meren en in de verte zien we de lichtjes van de boot al verschijnen.

Netjes op tijd staan we in de rij om de boot op te gaan maar er gebeurt niet echt veel.

Wat er wel gebeurt is dat de lucht weer gaat bewegen en de lucht kleurt groen…

Nee,ik heb net mijn camera ingepakt…ik doe het nu niet meer. Het licht wordt steeds grilliger dus ik pak toch weer snel mijn camera….statief ook maar weer snel uitgeschoven. Gewoon terwijl wij staan te wachten maak ik foto’s.

Een zwarte auto rijdt achteruit de boot op….een tijd later komt hij er weer uit rijden met een wit kruis op het dak.

Bizar in het groenige licht…

Ik pak al mijn fotospullen in…het is goed zo.

Later dan normaal mogen we de boot op en brengen snel onze spullen in de hutten.

In de snijdende kou zien we vanaf het dek de lichtjes van Tromso verdwijnen.

Gertjan en ik verdwijnen na een poosje in ons hutje voor vannacht en horen niets meer tot de ochtend.

Alexander en Isabeau verkennen nog op hun gemak de Nordkap tot een uur of 3.30 uur en worden om 5.30 ook nog wakker van het noorderlicht alert. Dat is het signaal dat de kapitein of de dienstdoende stuurman het noorderlicht gezien heeft.

Ze hebben zich snel aangekleed maar waren toch te laat om nog iets te zien.

Na veel te weinig slaap zaten we toch fris en fruitig om 9 uur aan het uitgebreide ontbijtbuffet.

Ak en isa maken nog even de “Titanic foto’s” en we genieten van het schitterende uitzicht op de Noorse kust.

Rond 11 uur varen we de haven van risoyhamn binnen… weer een hoogtepunt van deze week voorbij.

We moeten vandaag een beetje opschieten en dat is iets wat best wat stress op levert. Voor 9 uur worden we opgehaald door een bus om naar camp Tamok te gaan. We gaan met een hondenslee door de sneeuw rijden! Om vooral mijn stress te verminderen besluiten we om met onze eigen auto te gaan zodat we onafhankelijk zijn en weg kunnen als we dat willen.

Gertjan gaat op tijd de kou door om de buschauffeur te vertellen dat we niet mee rijden.

Het lijkt nu alsof we alle tijd van de wereld hebben, ook al is dit niet waar. Na het ontbijt verlaten we met onze koffers de kamers en na het uit checken wordt onze bagage veilig in een afgesloten kast gezet.

Na een gezellig autoritje komen we terecht in een onherbergzaam en uitgestorven gebied. Camp Tamok.

Eenmaal aangekomen bij het camp slaat de stress weer toe. Opschieten! De hondenslee staat al klaar. De andere deelnemers hebben de isolatiepakken die klaarliggen al aangetrokken. We hijsen ons in onze isolatiepakken, die over onze skikleding moet, en krijgen dikke moonboots en overwanten die gevoerd zijn met wol. De isolatiepakken zijn dik gevoerd, waterdicht en ruimschoots op maat.

Isa is niet echt enthousiast over onze charmante kledij en vraagt of er niet een iets passender outfit te krijgen is of anders in ieder geval iets in een andere kleur dan rood en gaat naïef op zoek naar een passpiegel.

Ik ben allang blij dat iemand mij helpt om het pak überhaupt aan te krijgen!

We hebben nog net geen zweetdruppels als we, als een stel michelinmannetjes, langzaam richting de hondensleeën strompelen.

Ook Isa’s gezicht klaart op als ze ziet dat het rode pak best leuk is en dat we bovendien met z’n vieren bij elkaar blijven en dat er maar 1 ander stel bij komt. Een Zwitsers stel, waarvan de man ingewikkelde vragen stelt omdat ie zijn telelens van zijn camera mee wil nemen in een reusachtige rugzak. En hoe moet deze gigantische rugzak nu vervoerd worden als je op een hondenslee staat?

Een oude Noorse oermens Tom is onze begeleider en geeft gelukkig heldere uitleg over hoe en wanneer je kan en moet remmen want de honden lopen gewoon door als je niets doet! De bestuurder staat achterop de slee en de passagier zit daarvoor op slee. Het is duidelijk hoe de rollen bij ons verdeeld worden. GJ achterop en ik prinsesseheerlijk op een rendiervel zittend op de slee. We moeten wel zorgen dat onze voeten op de bovenkant van de glij-ijzers van de slee blijven… nou als dat alles is komt het vast goed!

Met bibberige benen ga ik op de slee zitten en GJ gaat erachter aan het stuur staan.

Isa maakt de nodige foto’s zodat ze haar kledij kan keuren voordat ze zich, heel wat soepeler dan ik, installeert op de slee.

Langzaam verlaten we in een rijtje het camp. Na de eerste 5 meter heb ik al het idee dat we harder gaan dan de toegestane maximum snelheid!

Het lijkt of wij als enige zeer onbestuurbare honden hebben, de ene gaat naar links en de ander loopt gewoon de andere kant uit! Ondanks dit blijven we gelukkig toch wel in het goeie spoor.

Oh, dit is toch wel leuk!! Jammer genoeg heeft het hier al 44 dagen niet gesneeuwd dus de sprookjesachtige witte bomen zien we niet want die zijn er niet!

Tom had ons al gewaarschuwd: de honden poepen en plassen dat het een lieve lust is. De ene stopt op zijn gemak op zijn favoriete plekje en de andere heeft zo’n haast dat hij al rennend even tussendoor poept! Zeker in het begin zijn de honden dol enthousiast bezig met rennen en poepen.

Wij sleeën hierachter in de smerige stank en hopen alleen dat de drolletjes ons niet zullen raken! Gelukkig is dit maar een klein stukje…

We genieten van deze tocht en vooral van de omgeving. We gaan over uitgestrekte witte vlaktes en gewoon tussen de bomen door.

Binnen 10 minuten gebeurt wat juist niet moest gebeuren… ik probeer een foto te maken….. onze slee helt naar rechts… mijn voet schiet van het glij ijzer van de slee… mijn been draait naar buiten en daar was de boom!!!

In volle vaart klapt mijn knie tegen de berkenboom en voor ik het door heb lig ik naast de slee op het ijs!!

Ik denk alleen maar dat was mijn been!!! Ik wacht, misselijk van de schrik, wat er gebeurt maar heb geen krak gehoord en voel nog geen pijn.

Moeizaam strompel ik omhoog, niet zo soepel door mijn michelinpak en ga weer op de slee zitten.

Alexander en Isabeau ruilen van plek en ook isa staat soepel achterop de slee en gracieus sleeën zij verder.

Door dit gebeuren is mijn ontspanning ver te zoeken en ik zit vanaf nu verstijfd op onze slee. In de buurt van bomen roep ik alleen maar “ remmen G!”

Halverwege hebben we even pauze en met moeite kan ik opstaan.

Niemand heeft gezien wat er gebeurd is dus ik neem mij voor om voortaan maar hard te gaan gillen…

Het gevoel in mijn been komt een beetje terug in de vorm van pijn…

Vlak voor het einde van de tocht raken we nog een x een boom… gelukkig net niet met mijn hoofd maar met mijn arm en schouder!

Ik ben hier in ieder geval te oud voor geworden en besluit ter plekke dat ik dit voortaan alleen nog in de zomer ga doen… als er geen sneeuw is en dus ook geen hondensleetochten gemaakt kunnen worden!

Voor we weggaan kijken we even in de souvenirshop maar een gevlochten armbandje van 55 euro is toch echt te bizar duur!

Op het terrein staat een “icedome”: een soort gigantische iglo. We begrepen dat je niet in mocht, maar er staat niemand voor de deur, dus als echte Hollanders sluipen we onverstoorbaar naar binnen.

Snel maken we een paar foto’s. Een bizar huis helemaal uit ijs gehakt! Het ziet er allemaal prachtig uit: niet alleen zijn de muren van ijs waarin prachtige rendieren en Huskies zijn uitgehakt, maar ook de bar en de tafels en stoelen zijn van ijs. En dat alles in een mysterieus blauw licht, met zachte ijle muziek op de achtergrond. Binnen 5 minuten komt er een dame naar ons toe…willen jullie een rondleiding?? 50 euro toegang….per persoon!!!!

We zijn even snel weer buiten als dat we binnen waren…we gaan terug naar het hotel!

Wordt vervolgd….