We moeten vandaag een beetje opschieten en dat is iets wat best wat stress op levert. Voor 9 uur worden we opgehaald door een bus om naar camp Tamok te gaan. We gaan met een hondenslee door de sneeuw rijden! Om vooral mijn stress te verminderen besluiten we om met onze eigen auto te gaan zodat we onafhankelijk zijn en weg kunnen als we dat willen.
Gertjan gaat op tijd de kou door om de buschauffeur te vertellen dat we niet mee rijden.
Het lijkt nu alsof we alle tijd van de wereld hebben, ook al is dit niet waar. Na het ontbijt verlaten we met onze koffers de kamers en na het uit checken wordt onze bagage veilig in een afgesloten kast gezet.
Na een gezellig autoritje komen we terecht in een onherbergzaam en uitgestorven gebied. Camp Tamok.
Eenmaal aangekomen bij het camp slaat de stress weer toe. Opschieten! De hondenslee staat al klaar. De andere deelnemers hebben de isolatiepakken die klaarliggen al aangetrokken. We hijsen ons in onze isolatiepakken, die over onze skikleding moet, en krijgen dikke moonboots en overwanten die gevoerd zijn met wol. De isolatiepakken zijn dik gevoerd, waterdicht en ruimschoots op maat.
Isa is niet echt enthousiast over onze charmante kledij en vraagt of er niet een iets passender outfit te krijgen is of anders in ieder geval iets in een andere kleur dan rood en gaat naïef op zoek naar een passpiegel.
Ik ben allang blij dat iemand mij helpt om het pak überhaupt aan te krijgen!
We hebben nog net geen zweetdruppels als we, als een stel michelinmannetjes, langzaam richting de hondensleeën strompelen.
Ook Isa’s gezicht klaart op als ze ziet dat het rode pak best leuk is en dat we bovendien met z’n vieren bij elkaar blijven en dat er maar 1 ander stel bij komt. Een Zwitsers stel, waarvan de man ingewikkelde vragen stelt omdat ie zijn telelens van zijn camera mee wil nemen in een reusachtige rugzak. En hoe moet deze gigantische rugzak nu vervoerd worden als je op een hondenslee staat?
Een oude Noorse oermens Tom is onze begeleider en geeft gelukkig heldere uitleg over hoe en wanneer je kan en moet remmen want de honden lopen gewoon door als je niets doet! De bestuurder staat achterop de slee en de passagier zit daarvoor op slee. Het is duidelijk hoe de rollen bij ons verdeeld worden. GJ achterop en ik prinsesseheerlijk op een rendiervel zittend op de slee. We moeten wel zorgen dat onze voeten op de bovenkant van de glij-ijzers van de slee blijven… nou als dat alles is komt het vast goed!
Met bibberige benen ga ik op de slee zitten en GJ gaat erachter aan het stuur staan.
Isa maakt de nodige foto’s zodat ze haar kledij kan keuren voordat ze zich, heel wat soepeler dan ik, installeert op de slee.
Langzaam verlaten we in een rijtje het camp. Na de eerste 5 meter heb ik al het idee dat we harder gaan dan de toegestane maximum snelheid!
Het lijkt of wij als enige zeer onbestuurbare honden hebben, de ene gaat naar links en de ander loopt gewoon de andere kant uit! Ondanks dit blijven we gelukkig toch wel in het goeie spoor.
Oh, dit is toch wel leuk!! Jammer genoeg heeft het hier al 44 dagen niet gesneeuwd dus de sprookjesachtige witte bomen zien we niet want die zijn er niet!
Tom had ons al gewaarschuwd: de honden poepen en plassen dat het een lieve lust is. De ene stopt op zijn gemak op zijn favoriete plekje en de andere heeft zo’n haast dat hij al rennend even tussendoor poept! Zeker in het begin zijn de honden dol enthousiast bezig met rennen en poepen.
Wij sleeën hierachter in de smerige stank en hopen alleen dat de drolletjes ons niet zullen raken! Gelukkig is dit maar een klein stukje…
We genieten van deze tocht en vooral van de omgeving. We gaan over uitgestrekte witte vlaktes en gewoon tussen de bomen door.
Binnen 10 minuten gebeurt wat juist niet moest gebeuren… ik probeer een foto te maken….. onze slee helt naar rechts… mijn voet schiet van het glij ijzer van de slee… mijn been draait naar buiten en daar was de boom!!!
In volle vaart klapt mijn knie tegen de berkenboom en voor ik het door heb lig ik naast de slee op het ijs!!
Ik denk alleen maar dat was mijn been!!! Ik wacht, misselijk van de schrik, wat er gebeurt maar heb geen krak gehoord en voel nog geen pijn.
Moeizaam strompel ik omhoog, niet zo soepel door mijn michelinpak en ga weer op de slee zitten.
Alexander en Isabeau ruilen van plek en ook isa staat soepel achterop de slee en gracieus sleeën zij verder.
Door dit gebeuren is mijn ontspanning ver te zoeken en ik zit vanaf nu verstijfd op onze slee. In de buurt van bomen roep ik alleen maar “ remmen G!”
Halverwege hebben we even pauze en met moeite kan ik opstaan.
Niemand heeft gezien wat er gebeurd is dus ik neem mij voor om voortaan maar hard te gaan gillen…
Het gevoel in mijn been komt een beetje terug in de vorm van pijn…
Vlak voor het einde van de tocht raken we nog een x een boom… gelukkig net niet met mijn hoofd maar met mijn arm en schouder!
Ik ben hier in ieder geval te oud voor geworden en besluit ter plekke dat ik dit voortaan alleen nog in de zomer ga doen… als er geen sneeuw is en dus ook geen hondensleetochten gemaakt kunnen worden!
Voor we weggaan kijken we even in de souvenirshop maar een gevlochten armbandje van 55 euro is toch echt te bizar duur!
Op het terrein staat een “icedome”: een soort gigantische iglo. We begrepen dat je niet in mocht, maar er staat niemand voor de deur, dus als echte Hollanders sluipen we onverstoorbaar naar binnen.
Snel maken we een paar foto’s. Een bizar huis helemaal uit ijs gehakt! Het ziet er allemaal prachtig uit: niet alleen zijn de muren van ijs waarin prachtige rendieren en Huskies zijn uitgehakt, maar ook de bar en de tafels en stoelen zijn van ijs. En dat alles in een mysterieus blauw licht, met zachte ijle muziek op de achtergrond. Binnen 5 minuten komt er een dame naar ons toe…willen jullie een rondleiding?? 50 euro toegang….per persoon!!!!
We zijn even snel weer buiten als dat we binnen waren…we gaan terug naar het hotel!
Wordt vervolgd….
