Vakanties

We hebben 2 splinternieuwe appartementen naast elkaar met een gemeenschappelijk halletje.

Onze drijfnatte kleding en laarzen zetten we in onze badkamers die voorzien zijn van vloerverwarming die tot 40 graden op te stoken zijn. Isa zal het hier zeker niet koud hebben!

Als ik even mijn neus uit de voordeur steek lijkt het of ik binnen een minuut bevroren ben..

Mijn been wordt hoe langer hoe blauwer en ook steeds stijver…

We eten vanavond lekker zelfgemaakte heerlijke hamburgers, die alexander niet kon weerstaan, hij had er voor alle zekerheid alvast twee voor zichzelf klaar gemaakt. Die gingen erin als koek. Maar de lekkere trek was nog niet verdwenen. Hij bereidde nog een derde exemplaar: geen gewone, maar een dubbele hamburger met extra cheddar kaas. Uiteindelijk bleek dit toch ook voor Alexander een te grote ambitie. Halverwege de dubbele hamburger werd stond hij enigszins bleek op en in eens staat hij in zijn trui buiten adem te happen! En zegt doodleuk “ tja ik had ook de wc kunnen gaan knuffelen” langzaam zakte het maar ik geloof niet dat hij voorlopig nog cheddarcheese gaat eten!

Na een gezellig avondje mah-jong is het wel heerlijk slapen in een steenkoude slaapkamer. Even rust want de kans om het noorderlicht te zien is vandaag 0 % het is helemaal bewolkt! Onze noorderlicht app wordt de hele dag geraadpleegd.

Woensdagochtend ontbijten we uitgebreid in ons eigen huisje, de arctische wind is niet echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan.

Toch gaan we s’middags nog wel even op zoek naar de sea eagles want zovaak komen we niet hier.

Gekleed in Siberische kleding gaan we de enige toeristische route rijden die het schiereiland andoy rijk is. We rijden een smalle wg langs de kust van de atlantische oceaan.

De oceaan bonkt woest op de rotsen en het lijkt of we echt alleen op de wereld zijn, zelfs de watervogels zijn in hun schuilplaats verdwenen.

Na een kwartiertje rijden komen in het leefgebied van de eagles, maar wat

we ook zien…. er vliegt niks!

We komen bij een klein en geheel bevroren zijweggetje wat ons dichter bij de berg brengt.

Alexander begint te glimmen… hier is het echt glad!! Natuurlijk wil hij de auto laten slippen en glijden maar hij wordt snel door mij tot de orde geroepen.

Ook nu zien we geen enkel vliegend dier…

We laten ons niet uit het veld slaan en gaan vreemde dingen doen.

Fluiten met de ramen open… met armen fladderen en die uit de ramen steken…

En Eagle geluiden nadoen.

De topper was de van you tube gedownloade eaglegeluiden op zijn hardst afspelen via de autoradio met de ramen open… ik hoop dat niemand ons daar heeft gezien! Dit was vast een heel raar gezicht! Ook deze bokkensprongen hielpen geen snars. De eagles hoorden ons waarschijnlijk niet of bleven vandaag lekker binnen. We rijden weer weg om verder te gaan. Ineens ziet isa een seaeagle…ak keert de auto.. en keert nog een keer en nog een keer, maar we zien hem niet meer! Hij is alweer verdwenen!

Ook bij de zee zien we niets..

Pas op de terugweg, toen we bijna weer Andenes waren, zag Isabeau er ineens 1…nee 2! Gelukkig konden we even stilstaan en een foto maken, maar ook deze 2 vlogen snel de andere kant op!

We gaan even langs bij Marten om de rekening te betalen en nog even na te praten over ons spectaculaire avontuur en horen verhalen dat het nog veel erger had gekund.

Ook vandaag eten we gewoon “thuis”: ak en isa maken lekkere pasta.

De avond is natuurlijk weer voor het Mah-jong. Fanatiek als wij deze week alle vier zijn.

Af en toe kijken we naar de lucht, maar die is nog steeds geheel bewolkt dus we zien dan toch helemaal niks.. Ook vannacht kunnen we dus weer rustig slapen. We kunnen het noorderlicht in ieder geval niet missen, want het is nu toch niet zichtbaar!

Woelige Baren,

Door de omstandigheden zijn we later dan gepland in risoyhamn aangekomen. We hebben een afspraak voor een walvis safari vanuit Andenes. Vanwege het verwachte slechte weer de komende dagen is er alleen vandaag nog de mogelijkheid de zee op te gaan. We moeten dan wel op tijd in Andenes aankomen, maar dan moeten we nog wel van Risoyhamn naar Andenes rijden. En dat kan nog even duren. Overigens wordt de boot waarmee we op walvis safari gaan bestuurd door een Nederlander: Marten Bril. Hij heeft vijf jaar geleden huis en haard verlaten om in het noorden van Noorwegen een eigen walvis safari onderneming te starten. Niet zonder succes.

Ik stuur marten een berichtje en hij zegt alleen heel simpel “oh, ik zie dat jullie om 12 uur al ingepland staan maar “no stress”….

Ja ja, no stress….dat zorgt dus voor stress!

het is maar een uurtje rijden en er is maar 1 weg dus verkeerd rijden is onmogelijk.

Er wordt voor morgen erg slecht weer voorspeld dus vandaag wil hij 2 keer uitvaren.

Na een uurtje rijden komen we bij de sea safari brygga en gelijk moeten we de isolatiepakken aan.

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan en we vechten om de stugge pakken over onze eigen skikleding en onderlagen aan te doen.

Ik ben het minst soepele van dit gezelschap en als een klein kind helpt een vrouw mij om mij aan te kleden.

Moet mijn sjaal nu onder mijn pak? Of over mijn jas of over mijn pak??? Ik heb een muts, een capuchon aan mijn jas, en een capuchon aan het isolatiepak.

Zo snel mogelijk haalt gj de muts van mijn jas af, ik denk dat ik anders niks meer kan zien en bewegen dat kan ik nu ook al niet!

Over het pak komt ook nog een zwemvest wat ons nog minder mobiel maakt.

Isabeau wil haar zonnebril op maar waar is dat kreng!!!! Terwijl we snel richting de ribboat gedreven worden zoekt isa haar bril waar ze maar kan, maar zonder succes.

Isa zegt vlak voor de boot…. nou, dan ga ik echt niet!!! Kijk, iedereen heeft zijn zonnebril op! Ak, zegt stoïcijns “ kom op, dan kopen we thuis een gewoon een nieuwe!”

We gaan toch de boot op en ak tovert isa haar zonnebril uit de capuchon van haar jas!

Ok, we zijn er klaar voor! Gertjan zit helemaal vooraan, ak schuin erachter, ik in het midden en isa rechts achter.de beste plek voor als je rugklachten hebt.

Binnen een paar minuten blijkt de zee anders dan we hadden verwacht.

De boot bonkt op het water en heeft gewoon moeite om tegen de zee op te boksen! En om niet tussen twee golven onder water te verdwijnen, moet er ook nog een straf tempo gevaren worden.

In een ribboat zit je op een soort zadels en je kan je vasthouden aan de rugleuning van degene die voor je zit.

Nu konden we niet zitten want we moesten heel de tijd staan om geen enorme klappen op ons lijf te krijgen en het lachen verging ons al een beetje…

Diep in mijn hart dacht ik…keer om! Keer om!

De zee werd nog onvoorspelbaarder en de boot kwam volledig uit het water en met een rotklap weer terug op het water…en dit ging maar door!! En door!!!

Er kwam ineens ook nog een flinke wind bij en hierdoor werden we compleet gezandstraald met koud oceaanwater!

Mijn muts zakte zowat over mijn ogen…. ik zag gj zijn muts afzakken… ak omkijken hoe het met isa ging en naast mij huilde al een meisje…. omdat ze doorweekt was en het echt niet meer leuk vond.

Het werd langzamerhand iets rustiger, maar dit duurde een minuut ofzo, ineens zagen we in de verte 4 bultruggen in het water spelen. Normaal zou ik superblij zijn….Eigenlijk dacht ik nu alleen nog hoe we in hemelsnaam terug moesten komen…

Waarschijnlijk is het nu beter om vis in het water te zijn dan mens in een boot…

Ak haalde met steenkoude handen toch zijn go pro tevoorschijn terwijl ik achter mij hoorde zeggen dat iemand gister zo zijn gopro was verloren.

Dit is allemaal niet goed voor mijn gemoedsrust. Ik zie dat gj enorme golven in zijn gezicht krijgt… zie hem knokken om zijn muts niet te verliezen… en om zijn bril te redden! Ik zie ak verwoede pogingen doen om zijn gopro aan te zetten en de goeie kant op te richten. Naast mij zit isa alleen maar water op te vangen, en zachtjes te zeggen… dit is echt niet leuk!! Met moeite zet ze haar zonnebril af en weet niet wat ze ermee moet doen .

Met van de kou en het water bibberende handen lukt het mij om haar bril in mijn zak te stoppen.

Ja, ze zijn leuk….die potvissen…. maar gaan we al terug?????

De vrouw naast mij voelt zich niet goed….meisje aan de andere kant huilt harder en isa zit verstopt in al haar jassen.

Alexander schreeuwt “zet je capuchon op!!!!” Dat lukt haar niet…mij ook niet..

Onze gids snelt te hulp en trekt haar capuchon over haar hoofd.

De duizeligheid van mijn buurvrouw doet Marten besluiten te keren en direct terug te varen naar de haven.

De terugweg is gelukkig wat rustiger en we kunnen nu best een beetje zitten.

Hier zijn alleen geen walvissen meer….

wat zijn we blij dat we heelhuids aan de kant komen!!! Dit is geen weer om te varen!!

Marten was ook niet blij… het weer blijft onvoorspelbaar!

Na een kop warme soep gaan we naar de supermarkt en kopen hamburgers en aanverwante artikelen en vluchten onze appartementen in.

Heerlijk een avondje mah-jongen en even geen kou meer!

En walvisvaarten doen we alleen nog in de zomer!