Van Evenwicht tot Uitersten!
Het past niet allemaal in 1 koffer hoor!!! Moeten we eigenlijk ook nog handdoeken meenemen? Een noodkreet vanuit spijkcity waar de koffer te klein lijkt terwijl het toch een hele grote is.
Nog even en we gaan naar Noorwegen! We hebben er met z’n vieren 8 maanden naar uit gekeken!
Deze vakantie is de keuze van Alexander en Isabeau..
Zaterdag 24 februari 7 uur in de vroege ochtend vertrekken we, de ene auto komt vanuit Spijkenisse en de andere vanuit Nesselande. We hebben beiden een “Privé chauffeur” Jan en Jos.
Op de A4 rijden we vlakbij elkaar in de buurt en geven steeds de hectometerpaaltjes door maar het lukt ons niet om de Spijkenissers in te halen.
In de buurt van Schiphol is een echt verkeersinfarct ontstaan en dat zaterdagochtend om half 8! Alles staat stil en de auto’s komen van alle kanten!
Ook deze keer komen we toch op tijd en hebben zelfs de paspoorten bij ons.
2 grote koffers checken we in en lopen langzaam met alle losse handbagage, die echt niet te versmaden is, in de file naar de security.
Alles wat, zo zorgvuldig en georganiseerd, was ingepakt moet uit de tassen en kan dan pas door de scanner hierna mogen wij zelf pas door de scan.
Natuurlijk moeten we onze schoenen “ moonboots” , die niet in de koffer konden,uittrekken. Ik moet zelfs mijn vest uit en alles af, alvorens een stagiaire mij mag/ moet fouilleren. En dat allemaal zo vroeg in de morgen. Hierna moet alles weer op de juiste plek in koffertje of tas terecht komen..
Na de controle komen we in een ongelofelijke drukte terecht. Een voorbeeld hiervan is dat ik 22 mensen voor mij had..bij de toiletten. Gelukkig lukte het om een kop koffie en een tafeltje te vinden. Ons vliegtuig is splinternieuw maar wel klein, een slurf past er niet aan dus we moeten met de trap en onze handbagage moet het ruim in.
Ruim een half uur te laat vertrekt ons vliegtuigje richting Kopenhagen.
Isa heeft klamme handen maar gelukkig deze keer alleen met het stijgen en het dalen.
Het is heerlijk weer dus we zien regelmatig land onder ons. Op het vliegveld van Kopenhagen hebben we de tijd om wat te eten en het eerste hotdogkraampje vallen we aan en genieten van de enige worst die nog verkrijgbaar is.
Het tweede vliegtuig is groter maar ook nu moeten we via een trap in het vliegtuig komen. Hier is het zo koud dat ik mijn jas maar dicht doe…
2,5 uur en met alleen wat klamme handjes van isa landen we in een soort Siberië.
Op de luchthaven krijgen we natuurlijk een andere auto dan we gereserveerd hebben, maar de zilveren Mazda SUV tovert een grote grijns op de gezichten van de mannen.
Het korte ritje door het donkere Tromso naar de dichtstbijzijnde supermarkt is wat vreemd doordat we niet bij de supermarkt kunnen komen.
Tegen het verkeer inrijden zorgt voor fronsende en meewarig “nee schuddende” Noren.
Isabeau bezorgt ons de slappe lach doordat ze bloedserieus opmerkt dat we een “weegje” hiernaast hadden moeten rijden.
Nadat we een supermarkt geplunderd hebben zien we vlakbij ons hotel ook een grote supermarkt. Die was gewoon op loopafstand.
Isabeau en ik worden voor de deur van het hotel gedropt en de mannen zoeken de meest betaalbare parkeergarage.
Nadat we de koffers op de kamer gebracht hebben eten we snel een warm hapje van het buffet.
Bepakt met Thermokleding en mutsen, warme thee en dikke jassen, de go pro en het fototoestel in de aanslag gaan we op zoek naar “het licht”
Eenmaal in de bergen lijkt overal teveel lichtvervuiling en we rijden en rijden maar door.
Ondertussen beoordelen we met elkaar het hotel. Het is een super hotel!
Isabeau heeft nog wel wat vragen…
We hebben een badjas op onze kamer en isa vraagt weer heel serieus
Die Badjas…waar is die dan voor? Uh.. isa, misschien gewoon om aan te trekken???
Oh, en die Theezakjes… wat moet ik daar dan mee??? Mag ik die dan gebruiken?
De stemming zit er goed in en ak merkt op, ja als we nu al het noorderlicht zien hebben we niks te wensen meer… dat is dus best saai!
Is dat een beginnende streep?? Kijk!!!!!
We stoppen op een plek waar best wel veel licht is en het zo ongelofelijk koud is.
De wind gaat dwars door alles heen…maar we zien het licht wat niet heel sterk is maar het is er wel.
In deze vreselijke kou een fototoestel instellen is echt onmogelijk,bovendien lijkt het of mijn hersenen ook diepgevroren zijn. Ik weet echt niks meer en kan geen
Knopje vinden op mijn camera!
Alexander rommelt met zijn Go pro, ondertussen aan een stuk door klagend dat hij het in zijn hele leven niet zo koud heeft gehad.
Min 8 maar de wind bevriest alles…een statief uitschuiven?? Ak rent ermee rond om niet te bevriezen en ondertussen schuift hij poten in of uit.
Noooit, nee, noooit ga ik meer zonder thermokleding of skibroek hier naar buiten. Jazeker, dit zegt alexander….mijn zoon die ik de afgelopen 33 jaar nog nooit heb horen zeggen dat hij het koud heeft! Gertjan en isa blijven het meest in de auto en kijken door de ramen. Na 5 minuten moet je echt de auto in om niet echt te bevriezen. Dit weer moet serieus genomen worden en we warmen wat op terwijl we steeds een stukje terug rijden.
Alexander en ik gaan voor de foto’s… en vragen elkaar steeds “ niet bevriezen he mam? Let op je handen!!! Ga die auto in!!!
Om een uur of 23 willen we niet meer naar buiten, het lijkt gevaarlijk deze kou!
We worden er zelfs misselijk van. Eenmaal terug in het hotel blijkt pas hoe moe we zijn… nog een kopje thee en een glaasje wijn en heel snel staan we onder een warme douche en liggen onder het warme dekbed.
Het wit van mijn ogen is rood geworden van de kou.
Misschien moet ik voortaan toch iets minder lang in de kou staan…maar voor nu mogen ze gewoon dichtvallen.
En ook het raam wat ik altijd saboteer als het niet open kan mag vannacht gewoon dichtblijven.
