Vakanties

We moeten vandaag een beetje opschieten en dat is iets wat best wat stress op levert. Voor 9 uur worden we opgehaald door een bus om naar camp Tamok te gaan. We gaan met een hondenslee door de sneeuw rijden! Om vooral mijn stress te verminderen besluiten we om met onze eigen auto te gaan zodat we onafhankelijk zijn en weg kunnen als we dat willen.

Gertjan gaat op tijd de kou door om de buschauffeur te vertellen dat we niet mee rijden.

Het lijkt nu alsof we alle tijd van de wereld hebben, ook al is dit niet waar. Na het ontbijt verlaten we met onze koffers de kamers en na het uit checken wordt onze bagage veilig in een afgesloten kast gezet.

Na een gezellig autoritje komen we terecht in een onherbergzaam en uitgestorven gebied. Camp Tamok.

Eenmaal aangekomen bij het camp slaat de stress weer toe. Opschieten! De hondenslee staat al klaar. De andere deelnemers hebben de isolatiepakken die klaarliggen al aangetrokken. We hijsen ons in onze isolatiepakken, die over onze skikleding moet, en krijgen dikke moonboots en overwanten die gevoerd zijn met wol. De isolatiepakken zijn dik gevoerd, waterdicht en ruimschoots op maat.

Isa is niet echt enthousiast over onze charmante kledij en vraagt of er niet een iets passender outfit te krijgen is of anders in ieder geval iets in een andere kleur dan rood en gaat naïef op zoek naar een passpiegel.

Ik ben allang blij dat iemand mij helpt om het pak überhaupt aan te krijgen!

We hebben nog net geen zweetdruppels als we, als een stel michelinmannetjes, langzaam richting de hondensleeën strompelen.

Ook Isa’s gezicht klaart op als ze ziet dat het rode pak best leuk is en dat we bovendien met z’n vieren bij elkaar blijven en dat er maar 1 ander stel bij komt. Een Zwitsers stel, waarvan de man ingewikkelde vragen stelt omdat ie zijn telelens van zijn camera mee wil nemen in een reusachtige rugzak. En hoe moet deze gigantische rugzak nu vervoerd worden als je op een hondenslee staat?

Een oude Noorse oermens Tom is onze begeleider en geeft gelukkig heldere uitleg over hoe en wanneer je kan en moet remmen want de honden lopen gewoon door als je niets doet! De bestuurder staat achterop de slee en de passagier zit daarvoor op slee. Het is duidelijk hoe de rollen bij ons verdeeld worden. GJ achterop en ik prinsesseheerlijk op een rendiervel zittend op de slee. We moeten wel zorgen dat onze voeten op de bovenkant van de glij-ijzers van de slee blijven… nou als dat alles is komt het vast goed!

Met bibberige benen ga ik op de slee zitten en GJ gaat erachter aan het stuur staan.

Isa maakt de nodige foto’s zodat ze haar kledij kan keuren voordat ze zich, heel wat soepeler dan ik, installeert op de slee.

Langzaam verlaten we in een rijtje het camp. Na de eerste 5 meter heb ik al het idee dat we harder gaan dan de toegestane maximum snelheid!

Het lijkt of wij als enige zeer onbestuurbare honden hebben, de ene gaat naar links en de ander loopt gewoon de andere kant uit! Ondanks dit blijven we gelukkig toch wel in het goeie spoor.

Oh, dit is toch wel leuk!! Jammer genoeg heeft het hier al 44 dagen niet gesneeuwd dus de sprookjesachtige witte bomen zien we niet want die zijn er niet!

Tom had ons al gewaarschuwd: de honden poepen en plassen dat het een lieve lust is. De ene stopt op zijn gemak op zijn favoriete plekje en de andere heeft zo’n haast dat hij al rennend even tussendoor poept! Zeker in het begin zijn de honden dol enthousiast bezig met rennen en poepen.

Wij sleeën hierachter in de smerige stank en hopen alleen dat de drolletjes ons niet zullen raken! Gelukkig is dit maar een klein stukje…

We genieten van deze tocht en vooral van de omgeving. We gaan over uitgestrekte witte vlaktes en gewoon tussen de bomen door.

Binnen 10 minuten gebeurt wat juist niet moest gebeuren… ik probeer een foto te maken….. onze slee helt naar rechts… mijn voet schiet van het glij ijzer van de slee… mijn been draait naar buiten en daar was de boom!!!

In volle vaart klapt mijn knie tegen de berkenboom en voor ik het door heb lig ik naast de slee op het ijs!!

Ik denk alleen maar dat was mijn been!!! Ik wacht, misselijk van de schrik, wat er gebeurt maar heb geen krak gehoord en voel nog geen pijn.

Moeizaam strompel ik omhoog, niet zo soepel door mijn michelinpak en ga weer op de slee zitten.

Alexander en Isabeau ruilen van plek en ook isa staat soepel achterop de slee en gracieus sleeën zij verder.

Door dit gebeuren is mijn ontspanning ver te zoeken en ik zit vanaf nu verstijfd op onze slee. In de buurt van bomen roep ik alleen maar “ remmen G!”

Halverwege hebben we even pauze en met moeite kan ik opstaan.

Niemand heeft gezien wat er gebeurd is dus ik neem mij voor om voortaan maar hard te gaan gillen…

Het gevoel in mijn been komt een beetje terug in de vorm van pijn…

Vlak voor het einde van de tocht raken we nog een x een boom… gelukkig net niet met mijn hoofd maar met mijn arm en schouder!

Ik ben hier in ieder geval te oud voor geworden en besluit ter plekke dat ik dit voortaan alleen nog in de zomer ga doen… als er geen sneeuw is en dus ook geen hondensleetochten gemaakt kunnen worden!

Voor we weggaan kijken we even in de souvenirshop maar een gevlochten armbandje van 55 euro is toch echt te bizar duur!

Op het terrein staat een “icedome”: een soort gigantische iglo. We begrepen dat je niet in mocht, maar er staat niemand voor de deur, dus als echte Hollanders sluipen we onverstoorbaar naar binnen.

Snel maken we een paar foto’s. Een bizar huis helemaal uit ijs gehakt! Het ziet er allemaal prachtig uit: niet alleen zijn de muren van ijs waarin prachtige rendieren en Huskies zijn uitgehakt, maar ook de bar en de tafels en stoelen zijn van ijs. En dat alles in een mysterieus blauw licht, met zachte ijle muziek op de achtergrond. Binnen 5 minuten komt er een dame naar ons toe…willen jullie een rondleiding?? 50 euro toegang….per persoon!!!!

We zijn even snel weer buiten als dat we binnen waren…we gaan terug naar het hotel!

Wordt vervolgd….

Let’s Go!

Make waffels & Hunt for “the light”.

Zondagochtend gaan we op tijd ontbijten en genieten van een uitgebreid en kakelvers buffet, verantwoord versgebakken bruinbrood, en heerlijke warme croissantjes. De eitjes die heel moeilijk te pellen waren namen we maar voor lief want lekker en vers waren ze wel.

Als echte Hollanders die in het buitenland zijn komt er Nutella en hagelslag uit onze tas te voorschijn om onze tafel compleet te maken.

Heel gelukkig kijk ik om mij heen ik zie gelukkig alles weer! Vanmorgen toen ik mijn ogen open wilde doen zag ik alles wazig en mijn ogen brandden alsof ik onbeschermd urenlang naar de zonsverduistering had gekeken. Toen ik in de spiegel naar mijn ogen keek was het wit helemaal rood en besefte ik pas dat ik met onbeschermde ogen al die tijd in de Siberische kou van min 20 had gestaan.

Ik was al verstandig geworden om thermo ondergoed aan te schaffen maar nu moest ik ook op andere dingen gaan letten .

Uitgerust en geheel voldaan gaan we superdik aangekleed en met zonnebril naar buiten.

Na een klein en heel koud rondje Langs de haven en rond ons hotel gaan we ( toch maar met de auto ) met de kabelbaan naar boven voor een schitterend uitzicht over Tromso en de ongerepte met sneeuw bedekte bergtoppen.

Welk uitzicht het mooiste was laten we in het midden maar de zon, die zowel op De stad als op de bergen scheen, zorgde voor een geweldig plaatje!

Het rondlopen op de bergtop was een uitdaging op zich want alle sneeuw was ijs geworden en dus levensgevaarlijk… zeker voor de oudsten van dit gezelschap.

Alexander leek onze reisleider( en dit willen we graag zo houden) omdat hij zorgde dat wij allemaal in veiligheid kwamen.

Wij accepteren tegenwoordig dat we niet meer de jongsten zijn en namen vanaf dit moment plaats op de achterbank.

We rijden naar breivikeidet een weg door de bergen die wij eerder gereden hebben en herinnerden als een sprookjesachtige rit.

Het was mooi maar niet echt bijzonder met uitzondering van het einde van deze weg.

Een paar jaar terug maakten wij hier onze eerst selfie in de sneeuw en natuurlijk moest dit ook nu.

Alexander en isa zijn altijd al echte selfiemakers geweest dus konden hier hun hart ophalen.

Op de terugweg zijn er af en toe wat witte, bevroren en besneeuwde bomen te zien maar die plekken zijn dun gezaaid.

Isa moet met deze echt witte bomen op de foto…maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan.

De herinneringen aan haar ervaring met de eerst Afrikaanse olifant komt boven…

Ak hier stoppen … nee, stukje verder…nee, terug…. daar waren ze mooier!

Gelukkig lukte het toch om mooie foto’s te maken.

Wat zullen we nu verder vandaag gaan doen??? Alexander heeft een geweldig idee! Let’s make waffels!!! (Ons hotel was in onze hotelselectie terecht gekomen omdat je er s’middags zelf wafels mag bakken)

De gebruiksaanwijzing van het wafelijzer werd door ak aan zijn laars gelapt en in plaats van 1 deed hij er 2 lepels beslag in.

Het wafelijzer leek zijn eigen leven te leiden en in plaats van goud bruine hartvormige wafels gemaakt te hebben ging het wafelijzer langzaam open en stroomde het rijzende beslag er aan alle kanten uit.

Schouderophalend zei hij dat hij er toch maar beter wat minder beslag in kon doen.

Vlak na de wafels gaan we nog even op zoek naar een sportzaak of zoiets want ik maak mij zorgen om mijn ogen en gj ligt nog net niet wakker van het idee dat zijn handen te koud worden.

We huren in een klein winkeltje 2 skibrillen voor maandag ( d-day) en gj koopt “ouderwetse” wanten dus nu moet het goed gaan!

Terug in het hotel eten we nog een hapje van het buffet en vertrekken met onze thermoskannen met thee richting de kust op zoek naar “het Licht”

Na een uurtje rijden is de omgeving al een heel stuk donkerder en zien we steeds auto’s en busjes aan de kant van de weg staan.

Bij een iets grotere plek met uitzicht op een fjord stoppen we ook want in de lucht zien we wat strepen.

Gelukkig is het iets minder koud en zijn we flink dik ingepakt. Netjes naast andere “noorderlicht jagers “ staan we paraat!

Aan de hemel komt een streep en langzaam danst hij door de lucht en ik vergeet direct de kou.

Alexander zet zijn go pro op het dak en maakt foto’s vanuit de warme auto met zijn telefoon.

De techniek staat voor niks maar hij mist wel het plezier van de jacht.

Maar ik moet bekennen dat het er goed uit ziet zeker als je weet dat hij in een warme auto zat!

Deze avond zien we op 3 plekken het groene noorderlicht… hier kwamen we voor!

Tevreden duiken we veel te laat doodmoe onze bedden in en dit was nog maar de eerste echte dag!

Van Evenwicht tot Uitersten!

Het past niet allemaal in 1 koffer hoor!!! Moeten we eigenlijk ook nog handdoeken meenemen? Een noodkreet vanuit spijkcity waar de koffer te klein lijkt terwijl het toch een hele grote is.
Nog even en we gaan naar Noorwegen! We hebben er met z’n vieren 8 maanden naar uit gekeken!
Deze vakantie is de keuze van Alexander en Isabeau..
Zaterdag 24 februari 7 uur in de vroege ochtend vertrekken we, de ene auto komt vanuit Spijkenisse en de andere vanuit Nesselande. We hebben beiden een “Privé chauffeur” Jan en Jos.
Op de A4 rijden we vlakbij elkaar in de buurt en geven steeds de hectometerpaaltjes door maar het lukt ons niet om de Spijkenissers in te halen.
In de buurt van Schiphol is een echt verkeersinfarct ontstaan en dat zaterdagochtend om half 8! Alles staat stil en de auto’s komen van alle kanten!
Ook deze keer komen we toch op tijd en hebben zelfs de paspoorten bij ons.
2 grote koffers checken we in en lopen langzaam met alle losse handbagage, die echt niet te versmaden is, in de file naar de security.
Alles wat, zo zorgvuldig en georganiseerd, was ingepakt moet uit de tassen en kan dan pas door de scanner hierna mogen wij zelf pas door de scan.
Natuurlijk moeten we onze schoenen “ moonboots” , die niet in de koffer konden,uittrekken. Ik moet zelfs mijn vest uit en alles af, alvorens een stagiaire mij mag/ moet fouilleren. En dat allemaal zo vroeg in de morgen. Hierna moet alles weer op de juiste plek in koffertje of tas terecht komen..
Na de controle komen we in een ongelofelijke drukte terecht. Een voorbeeld hiervan is dat ik 22 mensen voor mij had..bij de toiletten. Gelukkig lukte het om een kop koffie en een tafeltje te vinden. Ons vliegtuig is splinternieuw maar wel klein, een slurf past er niet aan dus we moeten met de trap en onze handbagage moet het ruim in.
Ruim een half uur te laat vertrekt ons vliegtuigje richting Kopenhagen.
Isa heeft klamme handen maar gelukkig deze keer alleen met het stijgen en het dalen.
Het is heerlijk weer dus we zien regelmatig land onder ons. Op het vliegveld van Kopenhagen hebben we de tijd om wat te eten en het eerste hotdogkraampje vallen we aan en genieten van de enige worst die nog verkrijgbaar is.
Het tweede vliegtuig is groter maar ook nu moeten we via een trap in het vliegtuig komen. Hier is het zo koud dat ik mijn jas maar dicht doe…
2,5 uur en met alleen wat klamme handjes van isa landen we in een soort Siberië.
Op de luchthaven krijgen we natuurlijk een andere auto dan we gereserveerd hebben, maar de zilveren Mazda SUV tovert een grote grijns op de gezichten van de mannen.
Het korte ritje door het donkere Tromso naar de dichtstbijzijnde supermarkt is wat vreemd doordat we niet bij de supermarkt kunnen komen.
Tegen het verkeer inrijden zorgt voor fronsende en meewarig “nee schuddende” Noren.
Isabeau bezorgt ons de slappe lach doordat ze bloedserieus opmerkt dat we een “weegje” hiernaast hadden moeten rijden.
Nadat we een supermarkt geplunderd hebben zien we vlakbij ons hotel ook een grote supermarkt. Die was gewoon op loopafstand.
Isabeau en ik worden voor de deur van het hotel gedropt en de mannen zoeken de meest betaalbare parkeergarage.
Nadat we de koffers op de kamer gebracht hebben eten we snel een warm hapje van het buffet.
Bepakt met Thermokleding en mutsen, warme thee en dikke jassen, de go pro en het fototoestel in de aanslag gaan we op zoek naar “het licht”
Eenmaal in de bergen lijkt overal teveel lichtvervuiling en we rijden en rijden maar door.
Ondertussen beoordelen we met elkaar het hotel. Het is een super hotel!
Isabeau heeft nog wel wat vragen…
We hebben een badjas op onze kamer en isa vraagt weer heel serieus
Die Badjas…waar is die dan voor? Uh.. isa, misschien gewoon om aan te trekken???
Oh, en die Theezakjes… wat moet ik daar dan mee??? Mag ik die dan gebruiken?
De stemming zit er goed in en ak merkt op, ja als we nu al het noorderlicht zien hebben we niks te wensen meer… dat is dus best saai!
Is dat een beginnende streep?? Kijk!!!!!
We stoppen op een plek waar best wel veel licht is en het zo ongelofelijk koud is.
De wind gaat dwars door alles heen…maar we zien het licht wat niet heel sterk is maar het is er wel.
In deze vreselijke kou een fototoestel instellen is echt onmogelijk,bovendien lijkt het of mijn hersenen ook diepgevroren zijn. Ik weet echt niks meer en kan geen
Knopje vinden op mijn camera!
Alexander rommelt met zijn Go pro, ondertussen aan een stuk door klagend dat hij het in zijn hele leven niet zo koud heeft gehad.
Min 8 maar de wind bevriest alles…een statief uitschuiven?? Ak rent ermee rond om niet te bevriezen en ondertussen schuift hij poten in of uit.
Noooit, nee, noooit ga ik meer zonder thermokleding of skibroek hier naar buiten. Jazeker, dit zegt alexander….mijn zoon die ik de afgelopen 33 jaar nog nooit heb horen zeggen dat hij het koud heeft! Gertjan en isa blijven het meest in de auto en kijken door de ramen. Na 5 minuten moet je echt de auto in om niet echt te bevriezen. Dit weer moet serieus genomen worden en we warmen wat op terwijl we steeds een stukje terug rijden.
Alexander en ik gaan voor de foto’s… en vragen elkaar steeds “ niet bevriezen he mam? Let op je handen!!! Ga die auto in!!!
Om een uur of 23 willen we niet meer naar buiten, het lijkt gevaarlijk deze kou!
We worden er zelfs misselijk van. Eenmaal terug in het hotel blijkt pas hoe moe we zijn… nog een kopje thee en een glaasje wijn en heel snel staan we onder een warme douche en liggen onder het warme dekbed.
Het wit van mijn ogen is rood geworden van de kou.
Misschien moet ik voortaan toch iets minder lang in de kou staan…maar voor nu mogen ze gewoon dichtvallen.
En ook het raam wat ik altijd saboteer als het niet open kan mag vannacht gewoon dichtblijven.

Van “Leven met dure port” tot “Begrafenissen met een schort”

Wanneer ik s’morgens vroeg naar buiten kijk is het helemaal bewolkt. Heerlijk dit is zeker een temperatuur voor lidia en mij!!

We gaan ontbijten en eten een Portugese croissant…Portugees of niet helemaal gaar?? Mij maakt het niks uit..ik vind hem lekker en met een kloddertje abrikozenjam is hij om te smullen.

Een plakje ham en een kop Nescafé is volgens de Portugezen een uitgebreid ontbijt.

Wij Hollanders willen dan wel een eitje… maar dat is er niet… Straks maar even naar de Lidl.

Vandaag gaan we naar Porto….de stad die mijn vader zo geweldig vond…. maar ook de stad van de Sandeman… sherry/port van mijn moeder.

Na een geslaagde beklimming, met slippende banden, naar de bewoonde wereld rijden we de heel bochtige maar schitterende route naar Porto.

We rijden het historische centrum in en parkeren de auto in een parkeergarage en gaan op pad.

De eerste weg loopt ook supersteil naar beneden en de volgende ook… straks moeten we dit dus ook weer naar boven en nog een stuk naar boven lopen!!!

We komen bij het water hier zijn souvenirwinkeltjes, marktkramen en terrasjes….en daarboven schijnt het zonnetje dat het een lieve lust is. Gelukkkig is het niet meer zo heet en bovendien waait er een heerlijk windje.

Een kraam met tafelkleden wil ik toch wel even goed bekijken…en tien minuten later ben ik de nieuwe eigenaresse van een supermooi tafelkleed wat gj de rest van de dag mee mag sjouwen. Ik die vroeger twijfelde tot ik er bij neer viel… kan ineens in een paar minuten een besluit nemen! Met een funiculare (een soort tandradbaan met en tram die steil omhoog getrokken wordt) gaan we naar boven de berg op en lopen de brug over naar de andere kant van het water. Beneden ons zien we de porthuizen liggen en superkleine en smalle huisjes. Hele straatjes vol krotten waar hier en daar toch nog iemand lijkt te wonen. Alle huizen hebben hier overigens dezelfde kleur oranje daken! We kopen hier een kaartje voor de kabelbaan die ons over het oude gedeelte heen naar beneden brengt.

Beneden genieten we van het uitzicht op de oude binnenstad van porto die gebouwd is tegen een helling. Dit uitzicht is zo sprookjesachtig dat werkelijk iedereen van jong tot oud een selfie probeert te maken met deze achtergrond en natuurlijk kunnen wij niet achterblijven.

We slenteren op ons gemak langs de boulevard van de Douro en langs de porthuizen. Het is nog veel te vroeg om te gaan “proeven” ook al is het elders op de wereld vast wel borreltijd.

Aan het einde van de boulevard strijken we neer op een terrasje en doen we een poging om een broodje te krijgen.

Alle Portugezen worden snel geholpen en wij worden gewoon voorbij gelopen! Na meerdere pogingen arriveert er een broodje kaas en een paar blikjes cola maar natuurlijk is er weer geen sap voor lidia bij. Weer moeten we zeuren maar dan komt er toch nog een glas met vers mangosap dat met een klap op tafel wordt gezet. De vriendelijkheid straalt hier van de gezichten af… maar niet heus! We gaan terug “klunen” naar de auto dit lukt mij gelukkig ook, zei het niet zonder wat zweetdruppeltjes.

Nog even op zoek naar het vissershaventje maar dit lijkt porto niet te hebben of we kunnen het gewoon niet vinden… We verzeilen al snel in de buitenwijk waar de verschoppelingen van de stad leven in kartonnen dozen…

In het boekje van porto staat een fietstocht beschreven naar het vissersdorpje “Afurada”. Fietsen kunnen we vandaag, tot groot verdriet van lidia, hier niet huren dus moeten we met de auto.

We komen terecht in een schattig klein dorpje met smalle straatjes waar op veel plaatsen de deuren wagenwijd openstaan. Een blik naar binnen is een blik in het verleden. De kleine binnenplaats hangt vol met waslijnen en ik zie een grote ouderwetse tobbe met wasgoed met rondom vrouwen met allemaal kleurige schortjes voor.

Ergens in 1 van de kleine straatjes staan een paar tafeltjes en stoeltjes op een kruispunt dit is echt een terras voor ons!

We blijken bij de plaatselijke bakker annex slager annex kroeg annex dorpshuis te zitten waar ze behalve bier zelfs witte wijn serveren. De wijn gaat hier wel per fles maar die komt toch wel op dus we bestellen er maar 1. Deze fles wijn kost ons het enorme bedrag van 2 euro en 10 cent. Volgens de serveerster zijn de mensen hier niet arm maar “simple but noisy”.

Het lijkt of we in “Coronation Street” terecht gekomen zijn!!! Overal komen vrouwen met schortjes om vandaan en lopen als figuranten heen en weer.

Deuren gaan open en weer dicht.

Vrouwen lopen,veelal in het zwart en met zwarte schorten, heen en weer met rouwboeketten vanuit de plaatselijke rouwbloemist.

Het lijkt of het hele dorp in beweging is!

Op de deur van ieder winkeltje hangen 2 rouwadvertenties,zo ook bij deze bakker.

Het hele dorp haalt bloemen en loopt de steile weg omhoog naar de begraafplaats.
De plaatselijke mannen lijken allen gehandicapt of stokoud en hebben een ding gemeen.
Ze lopen echt allemaal met een hond!
we begrijpen niet veel van dit dorpsleven maar het is in ieder geval een genot om naar te kijken!

Deze “film” gaat eindeloos door… en het liefst wilden we hier blijven zitten maar de terugweg is nog best lang.

We rijden terug naar Castelo de paiva en raken niet uitgepraat over deze dag en al die bijzondere mensen.

In de buurt van ons hotel gaan we op zoek naar een restaurant en na veel omzwervingen komen we bij een klein restaurantje terecht met plastic tafeltjes.

Er is een beknopte menukaart maar hier staat wel een “chateaubriand” op en de keuze is snel gemaakt.

2 grote schalen voor met z’n vieren is meer dan zat en na dit heerlijke eten verzamelen we weer al onze moed en gaan de afdaling aan.

Het is weer gelukt om veilig beneden te komen en na een laatste glaasje zoeken we op tijd de koelte van onze kamers weer op.

“Hoge bergen en Diepe dalen”

Vroeg zitten we aan het ontbijt met zowaar “scrambled eggs” vers brood en vers sap.

De koffertjes zijn al dicht en na een ” bijna laatste conference call” van gj kunnen we op weg. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan zoveel mogelijk via de snelweg. Na een km of 50 zien we ineens een bordje “Pedrogao Grande” 35 km, dat dit zo door brand geteisterde dorp zo dichtbij was wisten we niet.

Ineens zien we blusvliegtuigen af en aan vliegen en een vage brandlucht komt de auto in.

Langzamerhand kleurt de groene omgeving grijs en dood en overal worden verkoolde bomen met kettingzagen geveld en opgeruimd.

De borden langs de kant van de weg zijn verkoold en onleesbaar maar het is meer dan duidelijk waar we zijn.

De aanblik van afgebrande huizen en de verwoeste vangrails wilde ik niet fotograferen.

Een enorm gebied verwoest door vuur.

De laatste 50 km is schitterend! De smalle weggetjes gaan van boven naar beneden en zitten vol met haarspeldbochten. Aan het begin van de middag komen we aan in Castelo de Paiva en gaan op zoek naar ons hotel. We zien een nog smaller weggetje steil naar beneden….nou …dit kan het echt niet zijn!!! Met begeleiding van googlemaps rijden we verder…Het is ineens in plaats van 1 km 6 km geworden! Zou het dan toch??

Het lijkt of we echt ver naar beneden moeten….maar hoe?? Het asfalt maakt plaats voor een karrenspoor en we laten flinke stofwolken achter ons. Uiteindelijk komen we ongeveer op dezelfde plek terecht.

We moeten hier echt naar beneden!!! Steeds als we een stukje naar beneden gereden hebben, terwijl alle piepertjes van de auto op hol slaan, blijkt dat we nog verder moeten!!! Op een gegeven moment als we denken dat het niet smaller en steiler kan stapt gj uit om te gaan kijken… het kan echt nog steiler… en we moeten hier echt naar beneden!!! Als het een ski-piste was geweest, was ik gaan lopen. Maar we moeten verder, want we kunnen zeker niet meer terug. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar we komen toch beneden….

Het eerste wat ik bedenk is dat ik hier gewoon blijf zitten en nooit meer deze weg wil rijden!

We hebben mooie kamers met schitterend uitzicht over de rivier de Douro maar zijn wel geheel afgesloten van de bewoonde wereld. Het blijken appartementen te zijn dus ook hier is geen restaurant! We moeten deze weg dus vaker rijden…als we tenminste willen eten!

We bereiden lidia en peter voor maar die draaien hier hun hand niet voor om en arriveren een half uurtje later.

Na een paar slagen in het zwembad en even in de jacuzzi kleden we ons om en gaan op zoek naar een restaurant.

De weg omhoog lijkt makkelijker als je het vanaf de achterbank bekijkt en een kwartiertje later zitten we bij de enige pizzeria hier in de buurt.

We bestellen een “orange juice” en een fles witte wijn en 2 bier. Bier is makkelijk en komt snel, dan volgt een fles rode wijn..dat gaat fout! Lidia krijgt een flesje sap in plaats van verse sap. Verse sap is er niet…. maar gelukkig wordt de rode wijn omgewisseld voor witte. Tenminste .. het is zogenaamde vinho verde (groene wijn) een kruising tussen appelcider en Lambrusco. Deze wijn moet even wennen maar Ok… Als je vergeet dat je wijn drinkt is het wel lekker fris.

De pizza’s komen!!! Zonder champignons maar met een ei…een ei????

De vertaling van de menukaart naar het Engels is ergens fout gegaan…

Breedglimlachend komt het meisje aanlopen met een schaal verse champignons.

De “foutjes” zijn we snel vergeten!

De temperatuur wordt wat aangenamer en we genieten van de heerlijke pizza’s.

Vlak voor zonsondergang rijden we “de zwarte piste” naar beneden waar we nog een laatste uurtje buiten zitten.

Ook vandaag gaan we op tijd de koelte van onze kamers met schitterend uitzicht opzoeken.

“De Vergane Glorie”

Dinsdagochtend zitten we klokslag 9 uur aan ons laatste ontbijt in de herberg. De oploskoffie en het broodje hebben we binnen 10 minuten achter onze kiezen.

Wanneer we gaan betalen krijgen we nogmaals excuses dat er geen kok was.

Ik heb gertjan nog nooit zo expliciet horen zeggen dat hij echt nooit meer terug zal komen…

We vertrekken richting het midden van Portugal naar Castelo Branca. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan via de grote weg en via Evora.

Het maakt mij niet uit hoe warm het is maar nu we hier toch zijn wil ik echt de “capela dos ossos” zien!

Op het heetst van de dag komen we aan in het centrum van Evora. Googlemaps laat ons rondjes rijden rond de plek waar we moeten zijn dus we parkeren de auto maar ergens langs de kant van de weg.

Dan maar lopen….hele grote oude platanen zorgen nog voor wat beschutting tegen de felle zon maar dit voorkomt niet dat de zweetdruppeltjes bij mij weer tevoorschijn komen.

Evora is een schattig plaatsje maar waarom lopen al die weggetjes toch altijd naar boven??

Er is geen toerist te bekennen als we bij een kerk aankomen maar het is in ieder geval toch wel de goede!!

Voor 4 euro mogen we naar binnen en lopen maar gelijk door het museum wat niet veel soeps is. Dan…de kapel vd botten…

Onze monden vallen bijna open van verbazing…..wie heeft dit verzonnen????

Een kapel die helemaal bekleed is met botten en schedels van monniken ….overal waar je kijkt….rijen vol en keurig geordend!

Bovenaan de deur hangt in het latijn de lugubere tekst “onze botten die hier zijn wachten op die van u”

Echt lang zijn we er niet geweest want het is eigenlijk best luguber en waarom het op de lijst met werelderfgoed staat is ons eigenlijk een raadsel.

De terugweg naar de auto loopt nu naar beneden en gaat gelukkig snel.

In de auto bereikt de thermometer weer de 40 graden en met de airco op zijn hardst rijden we het laatste stuk naar Castelo branco.

Het lijkt of we alleen op de wereld zijn er is geen mens te zien… Portugal heeft 3 dagen van nationale rouw afgekondigd maar dat zal toch niet betekenen dat het complete leven hier plat ligt??

Ongeveer gelijk met lidia en peter komen we aan in een toch wat oubollig en antiek zakenhotel maar wel met de mooie naam “Rainha d’amelia”.

De kamers zijn klein en “stoffig” maar hebben wel een piepklein balkonnetje heerlijk in de volle zon!!!! Snel doe ik de overgordijnen maar dicht. Van te voren wilde ik hier al niet heen… maar nu we er zijn wil ik zeker zo snel mogelijk weer weg.

Peter opperde ook heel voorzichtig of er misschien nog iets anders mogelijk zou kunnen zijn??

Na een drankje in de bar gaan de mannen “even” naar de Lidl voor water en wijn….compleet doorgezweten komen ze ruim drie kwartier later terug met hun tong op hun schoenen. Alle restaurants en winkeltjes zijn ook nog dicht en lijken niet meer open te gaan.

Gertjan zegt dat het vast onmogelijk is om de tweede nacht hier te annuleren. Op internet zie ik dat ons volgende hotel plek heeft en ik ga toch een poging wagen bij de receptie. Wonder boven wonder is het geen probleem en kunnen we gewoon onze tweede nacht hier annuleren!

Opgelucht gaan we het restaurant van het hotel in om wat te eten en om heel snel het nieuwe hotel te reserveren. Schuifelend komt er een groep bejaarde mannen het restaurant in. De hoofdzakelijk sjofel geklede mannen houden hun broek omhoog met bretels en een riem (voor alle zekerheid). Puffend en hijgend zoeken ze allemaal een plekje aan een van de grote tafels en grijpen onmiddellijk naar de flessen wijn die op de tafels staan. Het is de 43e verjaardag van de lokale Rotary club. Men is duidelijk aan verjonging toe.

Dolblij en uitgelaten eten we onverwacht heerlijke vis en pasta vooral de kunstig gevouwen servetten leveren hilarische opmerkingen en foto’s op.

Het is nog steeds heel onaangenaam heet en snel verdwijnen we naar onze kamers waar gertjan nog wat uurtjes aan zijn werk kan besteden…hopelijk is dit de laatste “werkavond”.

Castelo Branco was gewoon uiteindelijk geen bestemming maar enkel een pleisterplaats op de weg naar….

De “Dolfijnentour zonder Dolfijnen”

Maandagochtend hebben we geen ontbijt en zelfs geen koffie! Een tasje met een paar dubbele boterhammen,van gisteren met ham en kaas, en een yoghurtje zonder lepeltje hangt aan de deurkruk van de kamer van lidia en peter. Hier kunnen we pas vanaf 9 uur ontbijten. Wij moeten voor 8 uur weg want we gaan met een boot naar de dolfijnen!

We zijn ruim op tijd in Tavira en hebben zelfs nog tijd voor een kopje koffie! De zon staat nog laag maar is wel alweer bloedheet. Goed ingesmeerd stappen we op het eerste bootje wat ons naar een dichtbijgelegen plaatsje brengt.

Hier moeten we overstappen op een zeewaardig bootje en worden voorzien van enorme grote en onhandige zwemvesten.

Met grote stukken knaloranje piepschuim op onze borsten zitten we(al bijna zwetend) braaf te wachten op verdere orders van onze “kapitein”.

Direct krijgen we te horen dat we niet de zee op kunnen want de wind is te hard! We kunnen dus niet naar de dolfijnen!

Hè??? We hebben net betaald!!! Zeg dat dat gelijk!!! Vandaag is de tour echt onmogelijk en het enige wat ze ons kunnen bieden is een tour over de rivier! Vanaf hier kun je de oceaan horen…. een teken dat het te woest is en niet geschikt voor kleine bootjes…. als je tenminste veilig terug wilt komen.

Wat nu…. we besluiten toch maar te blijven zitten en met een sukkelgangetje worden we over de rivier heen en weer gevaren. Daar zitten we dan met onze enorme zwemvesten…

Tot een uur of 11 sukkelen we door… we hebben zelfs 1 flamingo gezien!!

Teleurgesteld lopen we door Tavira en gaan een kop koffie drinken met een onvermijdelijke tostie erbij.

Terug in ons hotel, eigenlijk meer een jeugdherberg, gaat gj weer werken en duiken wij het heerlijke zwembad in en appen wat met het thuisfront.

Lidia en ik praten wat met de herbergier die ons, terwijl hij tv kijkt, vertelt dat we hier niet kunnen eten! De kok is met de noorderzon vertrokken!!!

Ook vandaag staat er geen biertje in de koelkast…. er is zelfs geen koud water!!,

Peter’s humeur is ver beneden het nulpunt als we worden afgescheept met een kop koffie.

We gaan maar weer met de auto naar Tavira om te eten.

Het is nog te vroeg als we hier zijn alhoewel onze Nederlandse magen hier anders over denken.

Eerst maar weer een terrasje! Peter heeft gelijk een vriendin waarvan de houdbaarheidsdatum verlopen is opgedaan en die kletst honderduit… nadat ze met de ene de andere sigaret op heeft gestoken brandt ze helemaal los!!! Het gaat van cruises naar de bouw van de ooievaarsnesten en van all inclusieve reizen tot de beste restaurantjes van Tavira.

Op haar advies lopen we een steegje in voor een restaurant maar besluiten toch om op het dorpsplein te gaan eten.

Vandaag hebben we genoeg aan 2 salades en 2 voorgerechten met z’n vieren. Voor het restaurant gaat een bandje zingen en spelen… dit is echt vakantie!

Het schepijsje, als toetje, is de kers op de taart.

Terug bij ons hotel zitten we nog maar heel even buiten voor we de koelte van de airco weer opzoeken, dit was de laatste avond in Tavira!! Morgen trekken we weer verder naar “Castelo Branco”.

“Veel Vuur en Water”

We worden wakker doordat onze telefoons piepen, “zijn jullie veilig?”

Kinderen, familieleden, vrienden en collega’s appen ons.

En weer schieten ineens de herinneringen aan Zaventem door mijn hoofd.

Veilig? Wat is er dan?

Al snel komen we er achter dat er een gigantische bosbrand woedt ten oosten van Lissabon.

Mensen zijn omsloten door een verschrikkelijke vuurzee en kunnen geen kant meer op. Opgejaagd door allesverwoestend vuur.

Gelukkig zitten wij veilig aan de kust.

Nadat iedereen gerustgesteld is gaan we proberen het strand te bereiken. Ook vandaag is het verschrikkelijk heet en als blijkt dat we een flink stuk moeten lopen naar de Ferry die ons naar het strand brengt, haak ik af.

Ik wil geen enkel risico lopen en gj en ik gaan de dag zoveel mogelijk in de schaduw doorbrengen.

Peter en lidia gaan wel de hitte trotseren dus we nemen afscheid voor vandaag.

Wij drinken koffie, ik koop een strandjurk, we bespreken een dolfijnentoer, we eten een broodje en rijden langs de kust.

In ieder restaurant en in ieder café zien we beelden van de enorme brand en iedereen praat erover.

Bij Villa Real kunnen we onze auto vlakbij het strand parkeren.

Het zand is zo heet dat we zo snel mogelijk naar het water lopen…oh wat een heerlijk water!!!!! Pas als ik bedenk dat we, een tegenwoordig zo beroemde, selfie moeten maken mis ik mijn telefoon.

Oh,nee die lag op mijn schoot!!! Waar is hij nu???

Een half uurtje later ben ik terug bij onze auto waar mijn telefoon, flink oververhit maar ongedeerd, in het hete zand ligt.

Wat ben ik blij mijn telefoon te zien.

Ook op het terras bij dit dit strand zien we de beelden van het Portugal van nu die afgewisseld worden met beelden van een belangrijke voetbalwedstrijd.

Aan het einde van de dag ontmoeten we peter en lidia weer die naar het strand geweest zijn.

In Tavira eten we met z’n vieren een grote heerlijke salade en een verse hele vis (steenbrasem) wat overigens het enige mogelijke eten van vandaag was.

Ons toetje van vandaag is een heerlijk schepijsje…

Nog even zwemmen en dan hebben we echt genoeg van de hitte en verdwijnen vroeg onze kamer met airco in.

Hier is het heerlijk koel…op een klein tv’tje zien we het laatste nieuws…

64 mensen omgekomen door het allesvernietigende vuur, wat zijn wij blij dat we aan de kust zitten!