“Hoge bergen en Diepe dalen”
Vroeg zitten we aan het ontbijt met zowaar “scrambled eggs” vers brood en vers sap.
De koffertjes zijn al dicht en na een ” bijna laatste conference call” van gj kunnen we op weg. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan zoveel mogelijk via de snelweg. Na een km of 50 zien we ineens een bordje “Pedrogao Grande” 35 km, dat dit zo door brand geteisterde dorp zo dichtbij was wisten we niet.
Ineens zien we blusvliegtuigen af en aan vliegen en een vage brandlucht komt de auto in.
Langzamerhand kleurt de groene omgeving grijs en dood en overal worden verkoolde bomen met kettingzagen geveld en opgeruimd.
De borden langs de kant van de weg zijn verkoold en onleesbaar maar het is meer dan duidelijk waar we zijn.
De aanblik van afgebrande huizen en de verwoeste vangrails wilde ik niet fotograferen.
Een enorm gebied verwoest door vuur.
De laatste 50 km is schitterend! De smalle weggetjes gaan van boven naar beneden en zitten vol met haarspeldbochten. Aan het begin van de middag komen we aan in Castelo de Paiva en gaan op zoek naar ons hotel. We zien een nog smaller weggetje steil naar beneden….nou …dit kan het echt niet zijn!!! Met begeleiding van googlemaps rijden we verder…Het is ineens in plaats van 1 km 6 km geworden! Zou het dan toch??
Het lijkt of we echt ver naar beneden moeten….maar hoe?? Het asfalt maakt plaats voor een karrenspoor en we laten flinke stofwolken achter ons. Uiteindelijk komen we ongeveer op dezelfde plek terecht.
We moeten hier echt naar beneden!!! Steeds als we een stukje naar beneden gereden hebben, terwijl alle piepertjes van de auto op hol slaan, blijkt dat we nog verder moeten!!! Op een gegeven moment als we denken dat het niet smaller en steiler kan stapt gj uit om te gaan kijken… het kan echt nog steiler… en we moeten hier echt naar beneden!!! Als het een ski-piste was geweest, was ik gaan lopen. Maar we moeten verder, want we kunnen zeker niet meer terug. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar we komen toch beneden….
Het eerste wat ik bedenk is dat ik hier gewoon blijf zitten en nooit meer deze weg wil rijden!
We hebben mooie kamers met schitterend uitzicht over de rivier de Douro maar zijn wel geheel afgesloten van de bewoonde wereld. Het blijken appartementen te zijn dus ook hier is geen restaurant! We moeten deze weg dus vaker rijden…als we tenminste willen eten!
We bereiden lidia en peter voor maar die draaien hier hun hand niet voor om en arriveren een half uurtje later.
Na een paar slagen in het zwembad en even in de jacuzzi kleden we ons om en gaan op zoek naar een restaurant.
De weg omhoog lijkt makkelijker als je het vanaf de achterbank bekijkt en een kwartiertje later zitten we bij de enige pizzeria hier in de buurt.
We bestellen een “orange juice” en een fles witte wijn en 2 bier. Bier is makkelijk en komt snel, dan volgt een fles rode wijn..dat gaat fout! Lidia krijgt een flesje sap in plaats van verse sap. Verse sap is er niet…. maar gelukkig wordt de rode wijn omgewisseld voor witte. Tenminste .. het is zogenaamde vinho verde (groene wijn) een kruising tussen appelcider en Lambrusco. Deze wijn moet even wennen maar Ok… Als je vergeet dat je wijn drinkt is het wel lekker fris.
De pizza’s komen!!! Zonder champignons maar met een ei…een ei????
De vertaling van de menukaart naar het Engels is ergens fout gegaan…
Breedglimlachend komt het meisje aanlopen met een schaal verse champignons.
De “foutjes” zijn we snel vergeten!
De temperatuur wordt wat aangenamer en we genieten van de heerlijke pizza’s.
Vlak voor zonsondergang rijden we “de zwarte piste” naar beneden waar we nog een laatste uurtje buiten zitten.
Ook vandaag gaan we op tijd de koelte van onze kamers met schitterend uitzicht opzoeken.
