Vakanties

Van “Leven met dure port” tot “Begrafenissen met een schort”

Wanneer ik s’morgens vroeg naar buiten kijk is het helemaal bewolkt. Heerlijk dit is zeker een temperatuur voor lidia en mij!!

We gaan ontbijten en eten een Portugese croissant…Portugees of niet helemaal gaar?? Mij maakt het niks uit..ik vind hem lekker en met een kloddertje abrikozenjam is hij om te smullen.

Een plakje ham en een kop Nescafé is volgens de Portugezen een uitgebreid ontbijt.

Wij Hollanders willen dan wel een eitje… maar dat is er niet… Straks maar even naar de Lidl.

Vandaag gaan we naar Porto….de stad die mijn vader zo geweldig vond…. maar ook de stad van de Sandeman… sherry/port van mijn moeder.

Na een geslaagde beklimming, met slippende banden, naar de bewoonde wereld rijden we de heel bochtige maar schitterende route naar Porto.

We rijden het historische centrum in en parkeren de auto in een parkeergarage en gaan op pad.

De eerste weg loopt ook supersteil naar beneden en de volgende ook… straks moeten we dit dus ook weer naar boven en nog een stuk naar boven lopen!!!

We komen bij het water hier zijn souvenirwinkeltjes, marktkramen en terrasjes….en daarboven schijnt het zonnetje dat het een lieve lust is. Gelukkkig is het niet meer zo heet en bovendien waait er een heerlijk windje.

Een kraam met tafelkleden wil ik toch wel even goed bekijken…en tien minuten later ben ik de nieuwe eigenaresse van een supermooi tafelkleed wat gj de rest van de dag mee mag sjouwen. Ik die vroeger twijfelde tot ik er bij neer viel… kan ineens in een paar minuten een besluit nemen! Met een funiculare (een soort tandradbaan met en tram die steil omhoog getrokken wordt) gaan we naar boven de berg op en lopen de brug over naar de andere kant van het water. Beneden ons zien we de porthuizen liggen en superkleine en smalle huisjes. Hele straatjes vol krotten waar hier en daar toch nog iemand lijkt te wonen. Alle huizen hebben hier overigens dezelfde kleur oranje daken! We kopen hier een kaartje voor de kabelbaan die ons over het oude gedeelte heen naar beneden brengt.

Beneden genieten we van het uitzicht op de oude binnenstad van porto die gebouwd is tegen een helling. Dit uitzicht is zo sprookjesachtig dat werkelijk iedereen van jong tot oud een selfie probeert te maken met deze achtergrond en natuurlijk kunnen wij niet achterblijven.

We slenteren op ons gemak langs de boulevard van de Douro en langs de porthuizen. Het is nog veel te vroeg om te gaan “proeven” ook al is het elders op de wereld vast wel borreltijd.

Aan het einde van de boulevard strijken we neer op een terrasje en doen we een poging om een broodje te krijgen.

Alle Portugezen worden snel geholpen en wij worden gewoon voorbij gelopen! Na meerdere pogingen arriveert er een broodje kaas en een paar blikjes cola maar natuurlijk is er weer geen sap voor lidia bij. Weer moeten we zeuren maar dan komt er toch nog een glas met vers mangosap dat met een klap op tafel wordt gezet. De vriendelijkheid straalt hier van de gezichten af… maar niet heus! We gaan terug “klunen” naar de auto dit lukt mij gelukkig ook, zei het niet zonder wat zweetdruppeltjes.

Nog even op zoek naar het vissershaventje maar dit lijkt porto niet te hebben of we kunnen het gewoon niet vinden… We verzeilen al snel in de buitenwijk waar de verschoppelingen van de stad leven in kartonnen dozen…

In het boekje van porto staat een fietstocht beschreven naar het vissersdorpje “Afurada”. Fietsen kunnen we vandaag, tot groot verdriet van lidia, hier niet huren dus moeten we met de auto.

We komen terecht in een schattig klein dorpje met smalle straatjes waar op veel plaatsen de deuren wagenwijd openstaan. Een blik naar binnen is een blik in het verleden. De kleine binnenplaats hangt vol met waslijnen en ik zie een grote ouderwetse tobbe met wasgoed met rondom vrouwen met allemaal kleurige schortjes voor.

Ergens in 1 van de kleine straatjes staan een paar tafeltjes en stoeltjes op een kruispunt dit is echt een terras voor ons!

We blijken bij de plaatselijke bakker annex slager annex kroeg annex dorpshuis te zitten waar ze behalve bier zelfs witte wijn serveren. De wijn gaat hier wel per fles maar die komt toch wel op dus we bestellen er maar 1. Deze fles wijn kost ons het enorme bedrag van 2 euro en 10 cent. Volgens de serveerster zijn de mensen hier niet arm maar “simple but noisy”.

Het lijkt of we in “Coronation Street” terecht gekomen zijn!!! Overal komen vrouwen met schortjes om vandaan en lopen als figuranten heen en weer.

Deuren gaan open en weer dicht.

Vrouwen lopen,veelal in het zwart en met zwarte schorten, heen en weer met rouwboeketten vanuit de plaatselijke rouwbloemist.

Het lijkt of het hele dorp in beweging is!

Op de deur van ieder winkeltje hangen 2 rouwadvertenties,zo ook bij deze bakker.

Het hele dorp haalt bloemen en loopt de steile weg omhoog naar de begraafplaats.
De plaatselijke mannen lijken allen gehandicapt of stokoud en hebben een ding gemeen.
Ze lopen echt allemaal met een hond!
we begrijpen niet veel van dit dorpsleven maar het is in ieder geval een genot om naar te kijken!

Deze “film” gaat eindeloos door… en het liefst wilden we hier blijven zitten maar de terugweg is nog best lang.

We rijden terug naar Castelo de paiva en raken niet uitgepraat over deze dag en al die bijzondere mensen.

In de buurt van ons hotel gaan we op zoek naar een restaurant en na veel omzwervingen komen we bij een klein restaurantje terecht met plastic tafeltjes.

Er is een beknopte menukaart maar hier staat wel een “chateaubriand” op en de keuze is snel gemaakt.

2 grote schalen voor met z’n vieren is meer dan zat en na dit heerlijke eten verzamelen we weer al onze moed en gaan de afdaling aan.

Het is weer gelukt om veilig beneden te komen en na een laatste glaasje zoeken we op tijd de koelte van onze kamers weer op.

“Hoge bergen en Diepe dalen”

Vroeg zitten we aan het ontbijt met zowaar “scrambled eggs” vers brood en vers sap.

De koffertjes zijn al dicht en na een ” bijna laatste conference call” van gj kunnen we op weg. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan zoveel mogelijk via de snelweg. Na een km of 50 zien we ineens een bordje “Pedrogao Grande” 35 km, dat dit zo door brand geteisterde dorp zo dichtbij was wisten we niet.

Ineens zien we blusvliegtuigen af en aan vliegen en een vage brandlucht komt de auto in.

Langzamerhand kleurt de groene omgeving grijs en dood en overal worden verkoolde bomen met kettingzagen geveld en opgeruimd.

De borden langs de kant van de weg zijn verkoold en onleesbaar maar het is meer dan duidelijk waar we zijn.

De aanblik van afgebrande huizen en de verwoeste vangrails wilde ik niet fotograferen.

Een enorm gebied verwoest door vuur.

De laatste 50 km is schitterend! De smalle weggetjes gaan van boven naar beneden en zitten vol met haarspeldbochten. Aan het begin van de middag komen we aan in Castelo de Paiva en gaan op zoek naar ons hotel. We zien een nog smaller weggetje steil naar beneden….nou …dit kan het echt niet zijn!!! Met begeleiding van googlemaps rijden we verder…Het is ineens in plaats van 1 km 6 km geworden! Zou het dan toch??

Het lijkt of we echt ver naar beneden moeten….maar hoe?? Het asfalt maakt plaats voor een karrenspoor en we laten flinke stofwolken achter ons. Uiteindelijk komen we ongeveer op dezelfde plek terecht.

We moeten hier echt naar beneden!!! Steeds als we een stukje naar beneden gereden hebben, terwijl alle piepertjes van de auto op hol slaan, blijkt dat we nog verder moeten!!! Op een gegeven moment als we denken dat het niet smaller en steiler kan stapt gj uit om te gaan kijken… het kan echt nog steiler… en we moeten hier echt naar beneden!!! Als het een ski-piste was geweest, was ik gaan lopen. Maar we moeten verder, want we kunnen zeker niet meer terug. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar we komen toch beneden….

Het eerste wat ik bedenk is dat ik hier gewoon blijf zitten en nooit meer deze weg wil rijden!

We hebben mooie kamers met schitterend uitzicht over de rivier de Douro maar zijn wel geheel afgesloten van de bewoonde wereld. Het blijken appartementen te zijn dus ook hier is geen restaurant! We moeten deze weg dus vaker rijden…als we tenminste willen eten!

We bereiden lidia en peter voor maar die draaien hier hun hand niet voor om en arriveren een half uurtje later.

Na een paar slagen in het zwembad en even in de jacuzzi kleden we ons om en gaan op zoek naar een restaurant.

De weg omhoog lijkt makkelijker als je het vanaf de achterbank bekijkt en een kwartiertje later zitten we bij de enige pizzeria hier in de buurt.

We bestellen een “orange juice” en een fles witte wijn en 2 bier. Bier is makkelijk en komt snel, dan volgt een fles rode wijn..dat gaat fout! Lidia krijgt een flesje sap in plaats van verse sap. Verse sap is er niet…. maar gelukkig wordt de rode wijn omgewisseld voor witte. Tenminste .. het is zogenaamde vinho verde (groene wijn) een kruising tussen appelcider en Lambrusco. Deze wijn moet even wennen maar Ok… Als je vergeet dat je wijn drinkt is het wel lekker fris.

De pizza’s komen!!! Zonder champignons maar met een ei…een ei????

De vertaling van de menukaart naar het Engels is ergens fout gegaan…

Breedglimlachend komt het meisje aanlopen met een schaal verse champignons.

De “foutjes” zijn we snel vergeten!

De temperatuur wordt wat aangenamer en we genieten van de heerlijke pizza’s.

Vlak voor zonsondergang rijden we “de zwarte piste” naar beneden waar we nog een laatste uurtje buiten zitten.

Ook vandaag gaan we op tijd de koelte van onze kamers met schitterend uitzicht opzoeken.

“De Vergane Glorie”

Dinsdagochtend zitten we klokslag 9 uur aan ons laatste ontbijt in de herberg. De oploskoffie en het broodje hebben we binnen 10 minuten achter onze kiezen.

Wanneer we gaan betalen krijgen we nogmaals excuses dat er geen kok was.

Ik heb gertjan nog nooit zo expliciet horen zeggen dat hij echt nooit meer terug zal komen…

We vertrekken richting het midden van Portugal naar Castelo Branca. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan via de grote weg en via Evora.

Het maakt mij niet uit hoe warm het is maar nu we hier toch zijn wil ik echt de “capela dos ossos” zien!

Op het heetst van de dag komen we aan in het centrum van Evora. Googlemaps laat ons rondjes rijden rond de plek waar we moeten zijn dus we parkeren de auto maar ergens langs de kant van de weg.

Dan maar lopen….hele grote oude platanen zorgen nog voor wat beschutting tegen de felle zon maar dit voorkomt niet dat de zweetdruppeltjes bij mij weer tevoorschijn komen.

Evora is een schattig plaatsje maar waarom lopen al die weggetjes toch altijd naar boven??

Er is geen toerist te bekennen als we bij een kerk aankomen maar het is in ieder geval toch wel de goede!!

Voor 4 euro mogen we naar binnen en lopen maar gelijk door het museum wat niet veel soeps is. Dan…de kapel vd botten…

Onze monden vallen bijna open van verbazing…..wie heeft dit verzonnen????

Een kapel die helemaal bekleed is met botten en schedels van monniken ….overal waar je kijkt….rijen vol en keurig geordend!

Bovenaan de deur hangt in het latijn de lugubere tekst “onze botten die hier zijn wachten op die van u”

Echt lang zijn we er niet geweest want het is eigenlijk best luguber en waarom het op de lijst met werelderfgoed staat is ons eigenlijk een raadsel.

De terugweg naar de auto loopt nu naar beneden en gaat gelukkig snel.

In de auto bereikt de thermometer weer de 40 graden en met de airco op zijn hardst rijden we het laatste stuk naar Castelo branco.

Het lijkt of we alleen op de wereld zijn er is geen mens te zien… Portugal heeft 3 dagen van nationale rouw afgekondigd maar dat zal toch niet betekenen dat het complete leven hier plat ligt??

Ongeveer gelijk met lidia en peter komen we aan in een toch wat oubollig en antiek zakenhotel maar wel met de mooie naam “Rainha d’amelia”.

De kamers zijn klein en “stoffig” maar hebben wel een piepklein balkonnetje heerlijk in de volle zon!!!! Snel doe ik de overgordijnen maar dicht. Van te voren wilde ik hier al niet heen… maar nu we er zijn wil ik zeker zo snel mogelijk weer weg.

Peter opperde ook heel voorzichtig of er misschien nog iets anders mogelijk zou kunnen zijn??

Na een drankje in de bar gaan de mannen “even” naar de Lidl voor water en wijn….compleet doorgezweten komen ze ruim drie kwartier later terug met hun tong op hun schoenen. Alle restaurants en winkeltjes zijn ook nog dicht en lijken niet meer open te gaan.

Gertjan zegt dat het vast onmogelijk is om de tweede nacht hier te annuleren. Op internet zie ik dat ons volgende hotel plek heeft en ik ga toch een poging wagen bij de receptie. Wonder boven wonder is het geen probleem en kunnen we gewoon onze tweede nacht hier annuleren!

Opgelucht gaan we het restaurant van het hotel in om wat te eten en om heel snel het nieuwe hotel te reserveren. Schuifelend komt er een groep bejaarde mannen het restaurant in. De hoofdzakelijk sjofel geklede mannen houden hun broek omhoog met bretels en een riem (voor alle zekerheid). Puffend en hijgend zoeken ze allemaal een plekje aan een van de grote tafels en grijpen onmiddellijk naar de flessen wijn die op de tafels staan. Het is de 43e verjaardag van de lokale Rotary club. Men is duidelijk aan verjonging toe.

Dolblij en uitgelaten eten we onverwacht heerlijke vis en pasta vooral de kunstig gevouwen servetten leveren hilarische opmerkingen en foto’s op.

Het is nog steeds heel onaangenaam heet en snel verdwijnen we naar onze kamers waar gertjan nog wat uurtjes aan zijn werk kan besteden…hopelijk is dit de laatste “werkavond”.

Castelo Branco was gewoon uiteindelijk geen bestemming maar enkel een pleisterplaats op de weg naar….

De “Dolfijnentour zonder Dolfijnen”

Maandagochtend hebben we geen ontbijt en zelfs geen koffie! Een tasje met een paar dubbele boterhammen,van gisteren met ham en kaas, en een yoghurtje zonder lepeltje hangt aan de deurkruk van de kamer van lidia en peter. Hier kunnen we pas vanaf 9 uur ontbijten. Wij moeten voor 8 uur weg want we gaan met een boot naar de dolfijnen!

We zijn ruim op tijd in Tavira en hebben zelfs nog tijd voor een kopje koffie! De zon staat nog laag maar is wel alweer bloedheet. Goed ingesmeerd stappen we op het eerste bootje wat ons naar een dichtbijgelegen plaatsje brengt.

Hier moeten we overstappen op een zeewaardig bootje en worden voorzien van enorme grote en onhandige zwemvesten.

Met grote stukken knaloranje piepschuim op onze borsten zitten we(al bijna zwetend) braaf te wachten op verdere orders van onze “kapitein”.

Direct krijgen we te horen dat we niet de zee op kunnen want de wind is te hard! We kunnen dus niet naar de dolfijnen!

Hè??? We hebben net betaald!!! Zeg dat dat gelijk!!! Vandaag is de tour echt onmogelijk en het enige wat ze ons kunnen bieden is een tour over de rivier! Vanaf hier kun je de oceaan horen…. een teken dat het te woest is en niet geschikt voor kleine bootjes…. als je tenminste veilig terug wilt komen.

Wat nu…. we besluiten toch maar te blijven zitten en met een sukkelgangetje worden we over de rivier heen en weer gevaren. Daar zitten we dan met onze enorme zwemvesten…

Tot een uur of 11 sukkelen we door… we hebben zelfs 1 flamingo gezien!!

Teleurgesteld lopen we door Tavira en gaan een kop koffie drinken met een onvermijdelijke tostie erbij.

Terug in ons hotel, eigenlijk meer een jeugdherberg, gaat gj weer werken en duiken wij het heerlijke zwembad in en appen wat met het thuisfront.

Lidia en ik praten wat met de herbergier die ons, terwijl hij tv kijkt, vertelt dat we hier niet kunnen eten! De kok is met de noorderzon vertrokken!!!

Ook vandaag staat er geen biertje in de koelkast…. er is zelfs geen koud water!!,

Peter’s humeur is ver beneden het nulpunt als we worden afgescheept met een kop koffie.

We gaan maar weer met de auto naar Tavira om te eten.

Het is nog te vroeg als we hier zijn alhoewel onze Nederlandse magen hier anders over denken.

Eerst maar weer een terrasje! Peter heeft gelijk een vriendin waarvan de houdbaarheidsdatum verlopen is opgedaan en die kletst honderduit… nadat ze met de ene de andere sigaret op heeft gestoken brandt ze helemaal los!!! Het gaat van cruises naar de bouw van de ooievaarsnesten en van all inclusieve reizen tot de beste restaurantjes van Tavira.

Op haar advies lopen we een steegje in voor een restaurant maar besluiten toch om op het dorpsplein te gaan eten.

Vandaag hebben we genoeg aan 2 salades en 2 voorgerechten met z’n vieren. Voor het restaurant gaat een bandje zingen en spelen… dit is echt vakantie!

Het schepijsje, als toetje, is de kers op de taart.

Terug bij ons hotel zitten we nog maar heel even buiten voor we de koelte van de airco weer opzoeken, dit was de laatste avond in Tavira!! Morgen trekken we weer verder naar “Castelo Branco”.

“Veel Vuur en Water”

We worden wakker doordat onze telefoons piepen, “zijn jullie veilig?”

Kinderen, familieleden, vrienden en collega’s appen ons.

En weer schieten ineens de herinneringen aan Zaventem door mijn hoofd.

Veilig? Wat is er dan?

Al snel komen we er achter dat er een gigantische bosbrand woedt ten oosten van Lissabon.

Mensen zijn omsloten door een verschrikkelijke vuurzee en kunnen geen kant meer op. Opgejaagd door allesverwoestend vuur.

Gelukkig zitten wij veilig aan de kust.

Nadat iedereen gerustgesteld is gaan we proberen het strand te bereiken. Ook vandaag is het verschrikkelijk heet en als blijkt dat we een flink stuk moeten lopen naar de Ferry die ons naar het strand brengt, haak ik af.

Ik wil geen enkel risico lopen en gj en ik gaan de dag zoveel mogelijk in de schaduw doorbrengen.

Peter en lidia gaan wel de hitte trotseren dus we nemen afscheid voor vandaag.

Wij drinken koffie, ik koop een strandjurk, we bespreken een dolfijnentoer, we eten een broodje en rijden langs de kust.

In ieder restaurant en in ieder café zien we beelden van de enorme brand en iedereen praat erover.

Bij Villa Real kunnen we onze auto vlakbij het strand parkeren.

Het zand is zo heet dat we zo snel mogelijk naar het water lopen…oh wat een heerlijk water!!!!! Pas als ik bedenk dat we, een tegenwoordig zo beroemde, selfie moeten maken mis ik mijn telefoon.

Oh,nee die lag op mijn schoot!!! Waar is hij nu???

Een half uurtje later ben ik terug bij onze auto waar mijn telefoon, flink oververhit maar ongedeerd, in het hete zand ligt.

Wat ben ik blij mijn telefoon te zien.

Ook op het terras bij dit dit strand zien we de beelden van het Portugal van nu die afgewisseld worden met beelden van een belangrijke voetbalwedstrijd.

Aan het einde van de dag ontmoeten we peter en lidia weer die naar het strand geweest zijn.

In Tavira eten we met z’n vieren een grote heerlijke salade en een verse hele vis (steenbrasem) wat overigens het enige mogelijke eten van vandaag was.

Ons toetje van vandaag is een heerlijk schepijsje…

Nog even zwemmen en dan hebben we echt genoeg van de hitte en verdwijnen vroeg onze kamer met airco in.

Hier is het heerlijk koel…op een klein tv’tje zien we het laatste nieuws…

64 mensen omgekomen door het allesvernietigende vuur, wat zijn wij blij dat we aan de kust zitten!

“De Helletocht naar het zuiden”

De laatste nacht in Sintra vliegt voorbij en voordat we het door hebben is het alweer ochtend.

We zijn nog maar net in Portugal maar het voelt echt al veel langer. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is gaan we, na de geweldige watervaldouche, naar de ontbijtzaal.

Lidia kijkt nog steeds haar ogen uit en draait ieder kopje en bordje om… alles is antiek en overal staat de naam van het hotel op.

Vandaag doen we, behalve vers brood en gebakken eieren, zelfs de zelf gebakken crêpes eer aan. Na het ontbijt zijn snel de koffertjes dichtgeritst en worden we door anna uitgezwaaid.

De eerste dagen van deze rondreis kunnen niet meer overtroffen worden…. en het hotel kan in ieder geval nergens beter zijn! Op naar de volgende bestemming!

Vol goede moed beginnen we aan de “Toeristische” route naar het zuiden… de door iedereen zo geroemde Algarve. Via de tolweg is het ongeveer 2,5 uur…..maar deze weg???? Af en toe roept lidia mij wakker via de Walkie Talkie… “Nog 80 km rechtdoor!” Gertjan zegt droog “Nou, slaap dan nog maar even door hoor”

We gaan van rotonde naar rotonde…. naar rotonde en zien de buitentemperatuur steeds sneller oplopen…. we gaan van 30 naar jawel….. 41 graden!

De ramen van de auto zijn te warm om aan te raken en we blijven het liefst in de auto!

Tussen de middag eten we bij een benzinepomp, heerlijke verse broodjes en een soort koude kroketten. Snel verdwijnen we weer in de auto’s en zetten de Airco vol aan en op naar de volgend rotonde!!

Ongeveer 7 uur later bereiken we eindelijk onze bestemming, Portugal is toch niet zo groot???? Het is in ieder geval wel een “lang” land!

Herdada da Corte… een oase in het binnenland en vlakbij Tavira. Enigszins verreisd vallen we hier met onze neus in de boter. Vanavond is er toevallig een tapasavond met live bluesmuziek.

We kunnen geen rotonde meer zien dus besluiten unaniem hier mee te eten.

Een half uur later zitten we, net niet meer in de brandende zon, te zweten aan een tafeltje met een bestellijst, met een kleine keus aan tapas, voor onze neus.

Bovenaan de lijst staat onze naam…. “The last table”

Na de lekkere hapjes moeten we toch even het zwembad proberen om wat af te koelen.

Onze”helletocht” is snel vergeten…. heerlijk fris water en het hele zwembad voor ons alleen! Het glas koele witte wijn op de rand maakt de avond kompleet!

Over “de vele druppels tot de beruchte laatste”

Lekker vroeg zijn we wakker maar ontbijten kan pas vanaf 9 uur dus we hebben tijd zat voor onze ochtendrituelen.

Voor mij is dat koffie en een heerlijke douche! Nou, hier valt de douche nog steeds tegen…

Het heerlijke kopje koffie,de mooie kamer en het uitzicht maakt alles goed, als ik maar gewassen ben.

Klokslag 9 uur gaan we richting de eetzaal, hier staat alles waar je s’morgens vroeg van kan dromen. Bovendien is alles vers en zelfgemaakt.

Na het ontbijt gingen we een “wandelingetje” maken….naar het park en paleis van Monserrate. Het weggetje ging al direct naar beneden….. en naar boven….. en weer naar beneden… en jawel.. weer naar boven!

Ik bedacht mij snel hier heb ik geen zin in!!!

Gertjan ging met mij mee terug. We kunnen er vast ook met de auto komen!

Een kwartier later liepen wij al bij het park waar wat later lidia en peter met de tong op de schoenen ook aan kwamen lopen.

Ook hier liepen de weggetjes steil naar beneden en weer steil omhoog.

De voorjaarszon was ondertussen veranderd in een “koperen ploert”en de eerste zweetdruppels verschenen in mijn nek…

Dit werden er steeds meer! Drijfnat liep ik toch rustig door en gelukkig bereikte ook ik het paleis en gelukkig zelfs weer de uitgang!

Bij de auto aangekomen schrikken we….2 diepe krassen op de achterdeur!!!

Oh nee!!! We hadden al gedonder met het autoverhuurbedrijf en waren te gierig om eventuele schade af te kopen. We hebben alleen een borg van 1500 euro afgesloten….nou dit krijgt nog wel een staartje! (Wordt vervolgd..)

We gaan naar het historische centrum van Sintra en aangezien het al middag is slepen we ons het centrum in. Tijd voor een simpele lunch! De weg gaat naar beneden en weer omhoog terwijl ook de temperatuur weer snel omhoog gaat.

Het eerste winkeltje is voor mij zo ook de eerst passende zonnehoed.

Enigszins beschermd lopen we naar het eerste terras en ploffen neer.

Op de kaart staan tosties met zalm en mozzarella en tomaat, maar Ze hebben wel tosties… maar niet met zalm… niet met mozzarella.. en niet met tomaat!

Simpele tosties met ham en kaas zijn het enige wat we kunnen krijgen… doe er maar 4! Maar een tostie hier bestaat uit 4 tosties zoals we die in Nederland kennen.

4 bordjes met 4 tosties… dat zijn er 16!

Er rest ons maar 1 oplossing…uitdelen! Toeristen uit Noorwegen en meisjes uit Frankrijk genieten van hun gratis lunch.

We willen niet meer lopen en peter houdt een “TukTuk” aan regelt een goede prijs en we kunnen instappen.

Sintra per tuktuk… wat een belevenis! Bij alle bezienswaardigheden moeten we uitstappen, een verhaal aanhoren en worden we met onze eigen camera’s op de foto gezet.

Onze gids gilt….”No brakes” als we naar beneden vliegen….gilde “Massage” als we over de keien hobbelden en bij iedere vrouw stopte hij en riep “Lekker ding”. Hij was een blauwe maandag in Nederland geweest en dit was de eerste uitdrukking die hij geleerd had.

We kregen Portugese cakejes, proefden ginja (een likeur van blauwe bessen) en zagen het hele Sintra.

Helemaal door elkaar geschud namen we aan het einde van de middag afscheid van onze gids.

Nog even naar het strand…..de golven van de Atlantische oceaan beuken op de rotsen….ongerept.

Een gratis parkeerplek en een cola of tonic voor 1,5 euro….zeker niet teveel!

Nog even naar praia da adraga het mooiste strand hier.

Nog meer hoge golven….nog hogere….de golven zijn huizenhoog!

Het is ondertussen al laat. We besluiten hier een klein hapje te eten voor we ons hotel op gaan zoeken.

2 tonijnsalades en 2hamburgers daar doen we het vandaag maar mee.

Peter neemt een hap….peter spuugt het gelijk uit… en peter begint te kokhalzen….

Verbaasd kijken we hem aan…kokhalzend schuift hij zijn bord opzij… dit is gewoon rot!

Gertjan schuift het eten op zijn bord heen en weer en prikt de kleine stukjes sla er tussen uit….ik hou niet van witte bonen is zijn smoes.

De hamburgers zijn rauw….en meer dan overtijd! Dit eten we niet.

Lidia is het zat en stuift naar binnen.

Where’s the cook??? Come here!

Ondertussen is de hele staf opgeroepen en gearriveerd.. de baas is het laatst en zegt ons vriendelijk gedag.

Hij komt met de rekening en vraagt vriendelijk of de salade niet helemaal goed was en lidia barst weer los.

Die hoeven we niet te betalen.. maar lidia is nog niet klaar met klagen.

Uiteindelijk verscheurt de baas de rekening( hij wist vast dat het niet goed was)

Peter loopt naar binnen met 10 euro… de wijn en het bier waren goed dus dat betalen we.

Het tientje wordt uit zijn handen gegrist…. wij hebben betaald voor het drinken maar voor het eten?? Geen euro!

In Sintra eten we een lekkere hamburger en tevreden gaan we terug naar ons hotel.

Lidia gaat nog even onder de waterval….. waterval?????? Ja onze geweldige douche!!!!

Gewoon het knopje indrukken…..je moet gewoon het knopje indrukken!

Eenmaal in onze kamer stap ik onder het douchekopje…. en druk het knopje in van de kraan……..Een gigantische hoeveelheid water stroomt over mijn rug….

Wat een geweldig hotel en wat een geweldige douche!!!!

Een waterval van druppels….

Deze druppel was zeker niet de laatste!

Van “Een paar druppels”

Ons eerste hotel ligt bij Sintra een schilderachtig plekje midden in de natuur met uitzicht op de bergen.

Het is maar 30 km bij het vliegveld vandaan maar dit is ineens het echte Portugal!

Dankzij de TomTom van peter rijden we er in 1 keer naar toe. Volgens mij is het een roze huis, maar zo goed als alle huizen zijn hier roze….

De romantische naam “Quinta de Sao Tadeu” doet vermoeden dat we in een sprookje terecht komen en dat is ook zo.

Anna verwelkomt ons en vertelt dat het een huis is dat al 250 jaar van haar familie is.

Het lijkt wel een kasteel! Schitterende kamers met aansluitende (open) badkamers,een heerlijk terras en een sprookjesachtige eetzaal.

Dit is een geweldige plek….

We frissen ons op en gaan op haar advies eten in Cabriz. We zijn binnen 10 minuten bij een echt Portugees restaurant,zonder toeristen maar vol met Portugezen.

De boekjes hebben ons verteld dat we de op tafel gezette hapjes terug moeten sturen (die kosten namelijk geld) maar onze rammelende magen besluiten eensgezind ze toch maar op te eten. Dit is heerlijk!!!

Het plafond van dit restaurant hangt vol met gerookte hammen, bijzondere lampen en landbouwwerktuigen. Kortom dit is een afspiegeling van de Portugese cultuur.

We eten de plaatselijke specialiteit op 2 verschillende manieren…codfish( kabeljauw) met jawel…mayonaise en patat! En gefrituurde codfish met aardappeltjes in schil.

2 grote schotels waar we een paar dagen van hadden kunnen eten.

Dit viel zeker niet tegen!

Terug in ons hotel beseffen we pas hoe moe we zijn van deze dag en besluiten we dat het genoeg was voor vandaag.

Voor we gaan slapen stap ik gewoonte getrouw nog even onder de douche.

Grote zachte en spierwitte badlakens liggen op mij te wachten…

We hebben een enorme brede marmeren douche maar het zielige straaltje lauw water, wat uit een klein douchekopje komt, doet wel een beetje afbreuk aan het “paleis” waar we nu verblijven.

Wat heb ik een geweldig hotel gevonden….. we zijn allemaal razend enthousiast!

Wat is het hier super!

Nou…. als ik iets negatiefs moet bedenken….een iets grotere en vooral hoger hangende douchekop zou toch geen overbodige luxe zijn….

Schoon stap ik onder het douchekopje vandaan en Ik bedenk mij dat dit niet het allerbelangrijkste is….

Het maakt niet uit hoeveel druppels water er over je rug stromen…. als er maar wat druppels water zijn!