Een onverwachte Parel
Wanneer ik wakker schrik besef ik dat ik allang onder de douche had moeten staan en misschien mijn koffer al ingepakt had moeten hebben.
Gertjan is waarschijnlijk de heuvel van Sintra al opgelopen en Lidia en Peter zijn vast al reisklaar.
Langzaam rol ik mijn bed uit en stap onder onze geweldige stortdouche en net op dat moment komt Gj ademloos binnen.
Snel zijn we allemaal klaar voor ons laatste overheerlijke ontbijt, de koffer van Lidia en Peter zit al in de auto terwijl de inhoud van onze koffer nog verspreid ligt over onze kamer.
We genieten van heerlijk scrammbled eggs en fantastische koffie terwijl ik naast mij zachtjes oh,oh hoor.
Beteuterd zie ik weer een brug in Gj’s hand… deze keer was het niet eens een broodje maar een gewone boterham.
Ach ja, volgens mij hebben we nog nooit een tandarts in Portugal bezocht.
Ik kan het niet laten om de kinderen op de hoogte te brengen en droog en gevat stuurt Ak een foto van een brug in Lissabon met de opmerking dat ze daar geweldig mooie bruggen hebben!
Er wordt een afspraak geregeld in Lissabon waar iemand voor 100 euro hem er wel even in wil plakken.
We wachten wel tot we in nazaré zijn…
Via de toeristische route rijden we noordwaarts en stoppen een paar uur later in een klein dorpje… Nou, Peter zet zijn kleine fiatje 500 ineens ergens neer en wij zoeken wanhopig een ietsje groter parkeer plekje.
Ergens onder aan een heuvel aan het eind van het het dorp is eindelijk plek en zwoegend lopen wij het hele eind naar boven. Lidia en Peter zitten nog net niet ongeduldig in de schaduw van een boom te wachten. We hebben een terras met vier tafeltjes dat direct in de bocht van een weg ligt. De vrachtwagens denderen voorbij. We kunnen ze bijna aanraken, maar zeker ruiken. Op het terras zitten vier oude vrouwen te kakelen, maar bij het zien van gasten worden tafels verschoven, stoelen aangerukt en verdwijnen twee van de vier vrouwen luid pratend. In de uitlaatgassen van de voorbijrazende auto’s drinken we koffie en kunnen we gelukkig plassen. De damestoilet is helaas kapot. Maar onder begeleiding van de twee oude dames worden we naar het heren toilet gebracht en wordt ons gevraagd of het echt allemaal goed was.
We gaan verder richting nazaré en genieten van de omgeving en de uitbundig bloeiende bermen.
Wanneer het tijd is voor de lunch stoppen we bij een wegrestaurantje met formica tafeltjes in de serre, maar damasten tafelkleden en wijnglazen binnen. Binnenglijdt het wel een Van der Valk vestiging, terwijl het buiten nog niet voldoet voor de afhaalchinees. We zien geen van beide aanbiedingen als mogelijke locatie voor de lunch. Dan toch maar een boterham van de supermarkt. Bij de intermarché kopen we gelijk een overlevingspakket voor in ons appartement en eten dubbelgeklapte boterhammen met ham en kaas.
In de loop van de middag komen we aan in het Zandvoort aan zee van Portugal.
Ons appartement moet ergens aan de boulevard liggen. De boulevard hebben we snel gevonden, maar ons appartement kost meer tijd. In het midden van de boulevard parkeren we de auto’s en Peter loopt de ene kant op en Gj de andere kant. Lidia en ik blijven achter terwijl we de parkeerwachter die ijverig bonnen uitschrijft nauwlettend in het oog houden.
Op hoge poten loopt Lidia naar deze man toe om te vragen waar we moeten zijn.
Zoals altijd komt alles goed en worden we wat later binnen gelaten in een supermodern appartement met uitzicht op zee!
Het is heerlijk weer en we lopen de boulevard op richting het centrum waar het een drukte van jewelste is.
Overal zien we Portugezen in klederdracht alle kanten op lopen.
Midden op het strand is een podium gebouwd waar een folklore festival gaande is.
Steeds komen er nieuwe groepjes op het podium volksdansen begeleid door verschrikkelijke zangers en zangeressen. Er zijn schreeuwende jongedames met piepstemmen, oude mannen met krakende stemmen en amechtige oudere naar adem happende vrouwen die zingen. Ze hebben twee dingen gemeen: ze schreeuwen zo hard mogelijk en zingen buitengewoon vals.
Het is leuk om naar te kijken maar het is echt niet om aan te horen en automatisch stop ik mijn vingers in mijn oren. Het lijkt wel of slechts enkele toeschouwers het eens zijn met onze waardering. Het gros klapt vrolijk mee met de muziek en applaudisseert enthousiast tussen de liedjes. Overigens is volksdansen hier in Portugal bijzonder eenvoudig. Je houdt beide armen in de lucht alsof je de was ophangt en je draait een beetje om je eigen as. Wisselend linksom en rechtsom. De heren stampen daartussen door een paar maar tegelijkertijd op de grond. Kortom een schriftelijke cursus volksdansen is hier blijkbaar met voldoende resultaat gevolgd.
We vluchten al snel naar het dichtstbijzijnde terrasje waar we enigszins beschermd worden voor zowel de zon, ondertussen de koperen ploert, als voor de zang.
De uitvoering van Ben zijn Delila in Turkije was hierbij vergeleken geweldig!
Wanneer het podium verlaten is gaan wij op zoek naar een restaurant.
Volgens internet kan je hier overal geweldig eten dus strijken we neer in een klein zijstraatje in een zo mogelijk nog kleiner restaurantje.
Met moeite wringen wij onze grote Nederlandse lichamen tussen de kleine tafeltjes door en hebben gelijk onze persoonlijke ober die niet van onze zijde wijkt.
Opdringerig is nog net niet het juiste woord…
We worden positief verrast door de grote eerst aan ons getoonde zeebaars, inktvis en zalm en verwachten hierdoor gelijk een enorme rekening.
Niets is minder waar…
Zelfs de door ons uitgekozen wijn, die er overigens niet was en welke vervangen werd door een betere bleek goedkoper te zijn.
Tevreden gaan we voor een toetje, koffie, port en ijsjes naar de grote ijssalon wat ook een enorm succes bleek.
Alles voor herhaling vatbaar.
Dit is zeker geen Zandvoort aan zee… maar een parel aan de Portugese kust!
Vol verwachting gaan we slapen met het rustgevende geruis van de zee als een welkom achtergrondgeluid.
