Vakanties

8 Water en Wijn.

Uitgerust zitten we aan ons ontbijt en genieten vooral van de heerlijke verse koffie. Peter doet zijn best om Benina duidelijk te maken dat hij een 10 minuten gekookt eitje wil hebben. Voor Benina is dit weer een reden om hem even aan te raken. Maar hoe dan ook we krijgen supergoed gekookte eitjes! Peter is overigens ook de enige naam die zij onthouden heeft.

Na rijp beraad besluiten we vanavond hier te eten inclusief rondleiding en wijnproeverij ook al schrikken we straks misschien wel van de prijs.

We gaan eerst nog even naar de vallei di Templi en komen daar op het heetst van de dag aan. De zon brandt dat het een lieve lust is en ik kijk met angst en beven naar de heuvel die we omhoog moeten lopen. Gelukkig besluiten de mannen dat het misschien beter is om met de taxi naar boven te gaan zodat we alleen naar beneden hoeven te lopen.

Gelukkig valt het nu dus allemaal mee en we genieten van de wandeling, door de bloedhete zon, tussen de resten van de oude Griekse tempels.

We zijn er in ieder geval geweest en hadden het zeker niet willen missen.

Op ons gemak rijden we terug en gaan met onze handdoeken en iPads naar het supermooie en moderne zwembad waar alleen de toegangsweg nog niet is aangelegd. Gisteren heeft gj een poging gedaan om ongeschonden het zwembad te bereiken. Omdat het net heel hard geregend had, was het pad een grote blubberpoel. Gevolg was dat het zwembad wel bereikbaar was, maar dat de schoenen van gj van onder tot boven onder een dikke laag blubber kwam te zitten. Gelukkig is het blubberpad van gisteren nu helemaal opgedroogd en komen we zonder vieze schoenen boven.

Zo’n kleine B&B en dan zo’n gigantisch 2delig zwembad! Aan de rand van het zwembad staat nog een enorme galerij met sauna en een grote jacuzzi , toiletten en douches en natuurlijk is alles voorzien voorzien van muziek.

Een paar uur genieten, lezen, stiekeme dutjes en een avontuurlijke wandeling van gertjan later gaan we ons omkleden voor de avond.

Een groot gezelschap schuift ook aan en zoals later blijkt waren dit de gasten van de bruiloft van gisteren aan het strand.

De rondleiding geeft ons een goed beeld van wat Roberto hier in 12 jaar heeft neergezet. Dit is allemaal niet mis! De Italiaanse uitleg wordt voor ons door een Canadese vrouw vertaald zodat ook wij er iets van begrijpen.

Op dit moment is hij bezig om een grot neer te zetten om zijn eigen prosecco van wat meer bubbels te voorzien. Dit is iets meer dan een simpele verbouwing.

De weg naar het zwembad lijkt nog geen prioriteit te hebben.

Binnen staan er strak gedekte witte tafels klaar en de eerste flessen bubbeltjes worden ontkurkt. Het lijkt erop dat wij 5 gangen te verwerken krijgen!

Het feit dat lidia geen wijn lust wordt niet echt gerespecteerd en glas na glas wordt breedlachend gevuld door roberto.

Dit levert overigens hilarische foto’s op welke ik naar Tirza stuur en waarop ik ook de reactie krijg van “wat heb je met mijn moeder gedaan??”

Vele hapjes en drankjes later houden we het voor gezien en strijken nog even neer op ons eigen terras.

Moe en voldaan na weer een volle dag!

7 Fris en Fruitig.

Na ons laatste ontbijt in Cefalù moeten we richting Montallegro. Nu weer met 2 auto’s achter elkaar.

De walkie talkies gaan weer aan maar binnen 2 minuten zijn we elkaar al kwijtgeraakt en horen we niks wat we ook proberen. Eenmaal op de tolweg denken we dat peter voor ons zit en rijden we net iets harder dan de toegestane snelheid maar zien nergens een Opel Corsa.

Wanneer we ontdekken dat hij niet voor maar achter ons zit komt het snel weer goed, wij staan even stil en peter verschijnt in onze achteruitkijkspiegel.

De omgeving wordt hier ongerepter,schoner,leger en ruiger.

Onze volgende bestemming is niet zo ver weg dus hebben we alle tijd om onderweg het maffiastadje Corleone te bezoeken. Daar is een museum gewijd aan het ontstaan en de bestrijding van de maffia.

Sneller dan verwacht komen we in de buurt en iedere geblindeerde auto is voor mij een lid van de maffia.

Ze zijn overal! Geblindeerde zwarte en geblindeerde witte auto’s! Zelfs op rotondes staan er geparkeerde auto’s. Geblindeerd, maar wel een chauffeur erin. Iedereen met een zonnebril is ineens verdacht!

We omzeilen de fuiken van corleone en zetten onze auto op de eerste de beste parkeerplaats.

Nadat we hier ons gebruikelijke stokbroodje met mortadella, kaas en ham gegeten hebben lopen we langzaam door de fuiken van het centrum naar het maffiamuseum.

Eenvoudig maar ongelofelijk indrukwekkend… Het museum licht de gruwelijke historie toe van het geweld en het leed dat de maffia vooral op Sicilie aangericht heeft. Politie, rechters, gewone burgers, niemand ontkwam aan het moorddadige geweld van de maffia.

Dit is gebeurd tijdens ons leven… dit was en is onderdeel van ons leven. Want de maffia is nog steeds niet volledig ontmanteld en heeft nog steeds een rol te te spelen in Italië, zij het minder prominent en minder gewelddadig.

Na een indrukwekkende maar simpele rondleiding drinken we een glaasje op het enige terras van corleone waar de plaatselijke bejaarde mannetjes genieten van een beetje leven in de brouwerij. Zij zitten voor de deur van de bar waar we onze drankjes nuttigen en kletsen met elkaar met het volume van een marktkoopman. Ze praten allemaal onafgebroken. Soms luistert er iemand, soms zijn ze tegelijkertijd aan het woord. Duidelijk is zeker dat dit een dagelijks tafereel is, dat al jaren aan gang is en nog jaren zal duren.

Enigszins ontdaan door het verhaal over de maffia, gaan we verder, peter en lidia rechtstreeks naar Montallegro en wij eerst naar het kerkhof van Corleone.

Een paar uur later krijg ik een berichtje dat de weg niet zo heel best is en vol water staat. Bovendien regent het pijpenstelen!

Wij lopen over het cimitero en zien de donkere wolken boven ons verschijnen maar er komt geen enkele druppel uit.

De gedachte dat er maffiosi hier begraven liggen geeft mij een vervelend gevoel en korter dan anders lopen we hier rond.

Donkere wolken pakken zich steeds meer samen en we zetten Google Maps aan.

De telefoon stuurt ons steeds terug… weer een fuik in… het kan smaller!

Een weg alleen geschikt voor landbouwverkeer… de gaten worden te groot en veranderen in afgronden die niet geschikt zijn voor een gewone auto.

We keren maar weer… We komen weer in Corleone terecht. En verlaten het weer via een andere kant, om uiteindelijk weer op dezelfde weg met gaten terecht te komen.

We keren nog een keer en nadat we de oude mannetjes voor de vierde keer gepasseerd hebben rijden we toch maar door. Er zal dus geen andere weg zijn dan deze.

Gaten…. water… overstekende geiten en doodlopende weggetjes…

Ineens lijkt het goed te gaan, de weg wordt beter en we komen meer toeristen tegen.

Ik app lidia.

Li… we zijn er bijna! En krijgen terug dat het er geweldig is en dat ze aan de koffie zitten.

Op tijd zijn we bij onze nieuwe bestemming en rijden de lange oprijlaan naar de ingang. Daar zien we een gigantisch gebouw, prachtig zandkleurig met een kolossale ingangspoort, dat alles versierd met palmbomen en oleanders.

Een enorm complex omgeven door duizenden wijnranken en verder in de omgeving helemaal niks. Wij zijn flink afgesloten van de buitenwereld.

Een wijnboerderij met supermoderne en van domotica voorziene kamers maar met eigenaren die geen woord buiten de deur spreken. Ze praten honderduit, alles in het Italiaans. Ze zijn supervriendelijk, maar uiten de vriendelijkheid in rap en onnavolgbaar Italiaans.

We proberen een gesprek op te zetten, maar ontvangen lachend en proestend de sleutel van onze kamers voor de komende 2 nachten.

Wij zijn bevoorrecht en hebben een kamer met een mooi terras met uitzicht op de landerijen vol met goed geïrrigeerde wijnstokken. We moeten wel even langs onze buren die met de gordijnenen open, lui op hun bed een fles wijn soldaat maken en moeten enorme moeite doen om dit NIET te zien.

We gaan naar het strand om een hapje te eten. Er zijn vier restaurants op een paar kilometers van ons complex aan het straks. Volgens internet moeten we het meest linker restaurant hebben met de Duitse dame.

Zonder nadenken lopen we hierheen en bestellen waar we trek in hebben of het nu op de kaart staat of niet.

Mosselen staan niet op de kaart, maar kunnen we voor jullie klaarmaken. Voor we het weten staat er prachtige borden met overheerlijke mosselen voor onze neus.

Het is goed om hier te zijn!

Op het terras staat een grote tafel klaar met glazen, bloemen en hapjes welke duidelijk niet voor ons zijn. We vragen ons af wat de bedoeling ervan is.

Er komt een bruidspaar! Als wij uitgegeten zijn arriveren de feestelijk en duur geklede gasten. Prachtige Italiaanse jongemannen in scherp gesneden kostuums en slanke jongedames op stiletto’s die zich in strakke jurken hebben gestoken.

Tijdens de prachtig roodgekleurde zonsondergang verschijnt een bloedmooie en superslanke echt Italiaanse bruid en een boomlange bruidegom omgeven door fotografen en een filmploeg.

Voor even zijn we onderdeel van een sprookje wat alleen enigszins gehinderd word door de lucht van dagenoude dooie vis wat we maar even voor lief nemen.

Er is weer een dag voorbij en nog even zitten we op ons privé terras met uitzicht over de druiven. Praten na over het huwelijks spektakel dat we hebben beleefd en de prachtige wijngaard. Boordevol heerlijk fruit. We zijn weer eens met de neus in de boter gevallen.

Buiten is het afgekoeld en fris maar binnen zo warm dat we maar met de deur open slapen! We worden morgen vast fris en fruitig weer wakker.

6 Ziek en Gezond.

Het is vakantie dus wij hebben het idee dat we een gat in de dag kunnen en mogen slapen.

Lidia is om 6 en wij zijn om 7 uur klaarwakker en binnen heel korte tijd zitten we gezellig met z’n vieren aan het ontbijt.

Help… help daar komt onze Giorgi.

Waar hebben jullie gegeten??? Ik heb toch gezegd waar jullie moesten gaan eten?

Het lijkt wel of mijn hart op hol slaat…een echte bemoeial! Niks voor mij dus!

Moeten wij verantwoording afleggen waar we gisteravond gegeten hebben?

Boven mijn hoofd zie ik 2 camera”s die iedere beweging van ons vastleggen.

Ineens zien we nog meer camera’s zelfs in de tuin! En er staan of hangen er vast nog veel meer.

Na het ontbijt (we durven echt geen 2 eitjes te eten vanwege de camera’s!) willen lidia en ik willen even zwemmen in ons privé zwembad.

Zwemmen? Giorgi heeft ons verteld over zijn robot die het zwembad schoon houdt en hem duizend euro gekost heeft. De robot is het zwembad aan het onderhouden en niemand weet wanneer hij lunchpauze heeft. Misschien staan we wel onder stroom als we het water in gaan!

Peter trekt de robot uiteindelijk op de kant. Ik zwem 10 meter en vraag mij ineens af waar de camera staat.

Weg…. dat zwembad uit! Ondertussen hebben de mannen vanmorgen een boot geregeld en we pakken een tasje met zwemspullen en een paar flesjes water. Wij hebben geen badlakens bij ons en 3 euro om een badlaken te huren van Giorgi is ons te gortig en dus smokkel ik onopvallend een handdoek mee onder mijn jurk. Ik lijk plotseling op mijn dochter. Ook dit is vast op beeld vastgelegd.

We huren een kleiner bootje omdat peter zijn vaarbewijs heeft thuisgelaten. Maar we krijgen wel korting van de Renzo de hartelijke eigenaar.

De boot moet volgetankt maar dan wel op zijn Italiaans. Hij wordt handmatig naar een zandbank gesleept en de benzine slang moet tientallen meters verder door het water getrokken worden. En alles gaat op het dooie gemak.

Met een slakkengangetje varen we langs de kust en genieten met volle teugen als we al onze gezondheidsprobleempjes even buiten beschouwing laten.

Peter heeft keelpijn en voelt zich niet lekker, lidia heeft buikpijn en is wat misselijk, zij ligt languit op het voordek… gj heeft een rood, zielig en pijnlijk oog en ligt het laatste stuk van onze tocht languit, en voor dood, op het achterdek. ik heb gelukkig alleen maar mijn zielige achillespees maar zeur alleen als het te hard gaat.

Onze senioren vakantie! Volgende keer nemen we maar een eigen arts mee.

Een half uurtje eerder zijn we terug in het haventje want we moeten nog ons dagelijks uitstapje naar de pharmacia maken.

Na pleisters en keeltabletten moeten we nu nog oogdruppels hebben.

We kleden ons even om bij Giorgi en gaan weer met de auto naar beneden.

Langzaam lopen we door de toeristische straatjes en gaan naar de apotheek waar we snel een flesje optrex voor het oog van gj kunnen kopen.

De eerste druppels in gj zijn oog zijn een weldaad en enthousiast storten we ons op de keuze van het laatste restaurant in Cefalù.

Natuurlijk met uitzicht op zee… natuurlijk Italiaans en natuurlijk moeten ze vroeg open zijn.

Natuurlijk moet ik nog even een toeristisch winkeltje in waar ik en pinokkio trekpoppetje kan kopen. 3 euro goedkoper dan in de hoofdstraat.

Drie op een rij… het spelletje van vroeger zit nog in ons systeem… 10 minuten later zitten we in het derde restaurant op rij met uitzicht op zee.

Weer antipasti… weer insalata misto en weer aubergines .

Gewoontes zijn zeer snel eigen gemaakt.. net als de verse pasta!

Tevreden lopen en rijden we weer terug. Het afscheid van Cefalù … het leukste plaatsje van sicilië.

Morgen weer verder… voor nu lekker slapen en morgen hoop ik gezond weer op!

De druppels in Gj’s ogen zijn geweldig!

Ik heb genoeg aan een kleine pleister,lidia eet morgen alleen nog fruit en het hoestje van peter? Met de airco in de auto op 24 graden gaat het de goede kant op.

En ik? Zet het raam zo ver mogelijk open en slaap een droomloze slaap.

Morgen gaan we weer verder.

5 Kreunend en Steunend.

Kreunend komen gj en ik ons bed uit, wij zijn echt geen harde matrassen meer gewend!

Gelukkig krijgen we verse Koffie americano en een vers broodje doen in dit geval wonderen en langzaam komen we weer in onze huidige vorm. De huisdieren van Giorgi zijn al helemaal aan ons gewend en liggen languit op de banken te slapen of komen gezellig naast gj ( die dit helemaal niks vindt) liggen.

Peter en lidia willen na het ontbijt la Roca beklimmen… gelukkig hoef ik niet mee en gj schaart zich achter mij.

Onze wegen scheiden zich voor een paar uur.

Peter en lidia vertrekken met rugzak en water… de paden op en de lanen in!

Wij gaan met de auto het binnenland in.

Wij rijden een route die ons door meerdere kleine plaatsjes voert.

Neeeee, we gaan niet naar de centra daar zijn alleen maar fuiken!

Siciliaanse fuiken zijn de weggetjes die door de dorpjes gaan en eigenlijk niet geschikt voor huurauto’s die hier veel te breed voor zijn.

Zelfs met ingeklapte spiegels kunnen wij er niet door.

Ergens in de middle of nowhere waar we ook weer niet kunnen plassen of koffie drinken krijgen we een foto van lidia.

Met de armen omhoog heeft zij scheldend en tierend de berg als een rasechte klipgeit bedwongen.

Wij zitten heerlijk in onze auto met airco en besteden onze energie aan het maken van de best mogelijke selfies.

De omgeving is geweldig maar wordt overal verstoord door afval…

Overal afval aan deze kant van sicilië waar je ook kijkt.

Dit lijkt een gigantisch probleem waar geen oplossing voor is.

Bijna terug bij onze B&B zien we peter en lidia lopen met een stokbrood onder hun arm.

Dolblij stappen ze bezweet achterin en rijden we naar boven.

Aan het einde van de middag gaan gj en ik vooruit, we moeten babyzaken in!

Blij dat er 1 open is gaan we naar binnen… rompertjes en pakjes met stropdasjes…. De smaak van de Italianen over babykleertjes komt niet overeen met onze voorkeur.

De 2de winkel is zo mogelijk nog erger en eer ik binnen ben ben ik alweer buiten .

Teleurgesteld lopen we op ons gemak Cefalù binnen en kijken etalages van alle kleine winkeltjes.

In een heel klein winkeltje met heel weinig keus ziet gj een pakje met een boksende panda. Dit wordt het. We appen een foto van het pakje naar Nederland. Maar er komt geen bevestiging.

We lopen nog een stukje verder maar besluiten toch terug te gaan en het pakje te kopen. Gj heeft een kadootje voor Jos.

De verkoopster heeft het drukker met telefoneren dan dat ze aandacht heeft voor ons. Nee, we gaan toch niet weg… dit vinden we nooit meer.

Zwijgend betalen we en zwijgend wordt het ingepakt. In Nederland is dit onacceptabel…. ach, wij slikken het toch maar. Na een opmerking van ons roept de verkoopster iets over ‘ importante’. Alsof een klant dat niet is.

Eenmaal aan de aperol spritz op een terras op het plein voor de dom van Cefalù zijn we blij met onze aankoop!

Tien minuten later komen peter en lidia aanlopen en ons enige probleem is nog waar en wat gaan we eten…

Op ons gemak kuieren we naar de restaurantjes met uitzicht op zee.

Het lijkt of alle restaurants dezelfde kaart hebben dus het maakt niks uit waar we heen gaan.

Lidia kiest…hier hebben ze pasta… brood en wijn en hier gaat de zon ook onder. Het is altijd goed. Pasta, aubergines en vis. We eten weer voortreffelijk.

Alleen moeten we weer naar boven lopen…. de kortere route is zo steil!

Je moet er iets voor over hebben.. maar dan heb je ook wat!

Tevreden en moe arriveren we weer bij Giorgi die op zijn gemak in zijn korte broek op de bank hangt. De camera doet zijn werk wel en achter ons sluiten de hekken.

Ook deze dag is vol…

Buona Notte!

4 Omhoog en Omlaag

Na ons vroege ontbijt met een gekookt eitje en de nodige koppen koffie pakken we de auto in. Na een hartelijk afscheid van Andrea en ethel gaan we op weg om sicilië te verkennen.

We gaan kijken of we, voor we naar Cefalù gaan, met de boot naar lipari en stromboli kunnen varen.

In plaats van naar messina gaan we naar Milazzo. Andrea had ons verteld dat een tripje naar deze eilanden sneller en goedkoper via Milazzo werden aangeboden. De tocht is hier meer dan de de helft goedkoper. We komen in de buurt en het is hier een drukte van belang! Dit is echt een ander stukje sicilie!

We parkeren even de auto’s en gaan op onderzoek uit, zoals op veel plekken is hier enorme concurrentie. Met een berg informatie gaan we eerst maar even koffie drinken… jammer genoeg kunnen we hier alleen niet plassen!

Ik krijg een app van char dat ze toch even langs het ziekenhuis moet en mijn vrolijke humeur verdwijnt als sneeuw voor de zon om even plaats te maken voor bezorgdheid.

Gelukkig is dit van korte duur, spruit is gezond alleen char zelf is een beetje ziek.

We besluiten om toch maar eerst naar Cefalù te rijden en van daar uit te kijken of we toch nog terug willen naar Milazzo. Het kost tenslotte toch meer dan anderhalf uur.

Het is een lange rit zonder dat we kunnen plassen, er is onderweg namelijk helemaal niks! Geen tankstation, geen parkeerplaats, geen afrit, niets.

Op een gegeven moment zie ik niet meer hoe mooi het buiten is….ik moet alleen maar plassen!

Hoe vervelend ook… als ik het echt niet meer vol kan houden ga ik toch maar naast de auto plassen, zelfs de vangrail is te hoog om nog wat beschutting van bomen en planten te krijgen!

Mijn humeur daalt hierdoor tot ver onder nul.

Toch komen we in Cefalù aan waar onze B&B onvindbaar lijkt. Uh… moeten we HIER naar beneden?????

Maar nadat we een stukje verder gereden hebben zeggen we….. Uh…..moeten we HIER naar boven?????

Volgens de beschrijving is het glooiend…. NOU…glooiend.

Het lijkt Portugal wel!!!! Het is steil omhoog. Het lijkt de Alp d’huez wel.

Vol gas rijden we in 1 keer naar boven en komen bij het hek terecht.

De, zoals later blijkt, bemoeizieke eigenaar dirigeert ons op een parkeerplek die hooguit geschikt is voor een dinky toy.

Wanneer de auto’s toch geparkeerd zijn krijgen we een enorm langdradige uitleg van Giorgi die vooral over hemzelf gaat. “Tegenwoordig kost een robot voor zijn zwembad wel 1000 euro!” Gevolgd door zijn dwingende adviezen waar we moeten gaan eten.

Nadat we eindelijk heerlijk hebben kunnen plassen gaan we lopend naar beneden naar het oude centrum van Cefalù.

Het is best warm maar nog wel uit te houden als je naar beneden loopt.

Kleine romantische straatjes met overal terrasjes en kleine winkeltjes aan alle kanten om ons heen.

Lidia en peter kopen een ijsje en langzaam wandelen we verder naar beneden.

Op het grote plein in het centrum drinken we een glaasje (ik natuurlijk “Aperol spritz”)en kijken onze ogen uit.

Waarom leven wij zo gehaast?? Alle bankjes zijn bezet door oude gerimpelde mannetjes en enkele vrouwtjes die aan een stuk door met elkaar zitten te kletsen en niet van plan zijn hier snel mee te zullen stoppen.

Ook wij zitten heerlijk rustig maar kletsen ondertussen, zonder dit te beseffen, elkaar de oren van het hoofd.

De enige zorg die wij nu hebben is “waar gaan we straks eten”

Keuze zat maar vooral tijd zat.

Onze Nederlandse magen vragen al een tijdje om wat warms te eten maar dit is Italië!

Er is nog geen restaurant te vinden wat open is! Terwijl het toch al zeven uur geweest is. Om half acht blijkt restaurant Kenties wel degelijk al open te zijn. We zijn de eerste gasten.

Eten met uitzicht op zee! We volgen het advies van joyce op. Wel een beetje prijzig maar behalve dat we lekker eten kan je er ook nog eens plassen!

Pasta met mosselen en zwaardvis.. “lekkerder kan niet” zeggen we terwijl we de zon in de zee zien zakken.

De weg terug is een helletocht het eerste stuk naar boven maar vandaag hebben we in ieder geval genoeg gelopen!

We storten neer in de pausmobiel die ons snel en makkelijk het laatste stuk van de de berg opbrengt en niet veel later vallen we neer op onze harde matrassen.

Er gaat geen licht meer aan de dag was meer dan vol.

3 Hollen of Stilstaan.

Vandaag willen we eerder ontbijten want het is de laatste hele dag hier.

Als ik naar buiten kijk zie ik blauwe lucht!

Voor achten zijn we gedoucht en staan wij samen bloot aan onze mooie wastafel te scheren en af te drogen.

Vanuit het niets horen we een enorme harde knal en het glas vliegt om onze oren.

ik voel een gemene scherpe pijn aan mijn voet.

In shock zie ik overal glas en bloed op de grond…. de badwand ligt in duizenden stukjes op de grond en wij staan hier midden in!

We beseffen eigenlijk niet wat er aan de hand is en een beetje paniek maakt zich bijna van mij meester.

Gj staat bloot met een ingezeept gezicht in het glas terwijl het bloed uit zijn voet loopt.

Ik sta nog bloot en nat naast hem en zie niet waar al het bloed vandaan komt.

Wat doe je dan???? Gj gooit een handddoek op de grond en ik vraag een handdoek om niet al te bloot hulp te gaan halen.

De handdoek die ik krijg bedekt net een stukje van mijn rug!

Strompelend en een bloedspoor achterlatend doe ik snel mijn oude nachthemd aan en loop naar de kamer van lidia en peter.

Ik bonk op de deur en de gezichten van lidia en peter staan geschrokken als ze mij zo voor de deur zien staan.

Of lidia nu eerst hulp is gaan halen, mijn voet met water heeft gespoeld of is gaan kijken en gertjan zijn schoenen aan heeft laten trekken weet ik door de schrik echt niet meer.

Enorme chaos op de vroege ochtend.

Alles ging snel… er kwamen handdoeken, theedoeken en geïmproviseerd verband.

Andrea (van de B&B) liep van hot naar her en haalde paniekerig alles erbij wat maar nuttig zou kunnen zijn tot aan een gebruikt rolletje verband aan toe.

Hij wilde een dokter halen of een ambulance bellen maar kwam gelukkig alleen terug met de schoonmaakster die ook verpleegster is.

Nadat het meeste bloed was weggespoeld restte er wat snijwondjes en bij mij een vervelend wondje op mijn achillespees.

Jodium en een paar pleisters zorgden voor weer wat rust.

Een enorme chaos van glas en bloed bleef erover.

Dit had echt weer heel anders af kunnen lopen, we hebben weer geluk gehad en weer hadden we een engeltje op onze schouders!

Een uurtje later dan anders zitten we onder een hele blauwe hemel aan het heerlijke zelfgemaakte ontbijt.

Nadat de ergste schrik gezakt is pakken we onze tassen en willen nogmaals naar de Etna.

De wolken rond de vulkaan zijn zo mogelijk nog donkerder geworden en het wordt dus weer tijd voor plan B.

Deze vakantie hebben we voor alles “sowieso” een plan B omdat het weer deze tijd heel onvoorspelbaar is. Lidia en ik genieten hier overigens met volle teugen van!

Plan B is richting het strand omdat het daar vaak helder en wolkenloos is. Een uurtje later zitten we aan een koud glas drinken en genieten van de mooie zee met kapitale jachten.

Peter gaat pootjebaden om zijn blaar op zijn hiel eerder te laten genezen. Gj gaat een “stukje” wandelen en komt met natte sokken en schoenen vol steentjes terug. Het overstappen van de ene op de andere rots is dus niet zonder slipgevaar.

De meisjes zitten in de schaduw en kletsen, kletsen en kletsen nog een beetje.

We rijden verder langs de kustweg richting Naxos en Taormina. Het is heerlijk weer als we in naxos op zoek gaan naar een broodje.

Bij een simpel strandtentje eten we warme en verse panini”s terwijl het in de verte begint te onweren en te regenen.

Wanneer de broodjes op zijn is het weer droog en de blauwe hemel is weer terug.

We rijden langzaam terug naar riposto en zien weer het (al zo vertrouwde) afval in de bermen en op straat liggen.

Eenmaal terug bij onze B&B gaat peter “even” rusten en valt gelijk in een diepe snurkende slaap.

Wij gaan naar het dakterras voor een kopje thee wat net klaar is als de stroom weer eens uitvalt.

Peter wordt van zijn bed gelicht en beweert bij hoog en bij laag dat hij echt niet geslapen heeft.

Andrea komt met de rekening die voor ons onacceptabel is … we hoeven nog minder dan de helft te betalen! Hij heeft niets fout gedaan! Hij heeft die glaswand niet op scherp gezet!

We betalen de 165 euro…. en storten het restant op zijn privérekening.

Hij belooft er een First-Aid kit van te kopen.

Vanavond laten we sushi bezorgen en na een half uur het menu bestudeerd te hebben kan Andrea onze box bestellen.

Het duurt nog even voor het bestelautootje er is,maar dan heb je ook wat!

Onze tafel is gedekt en aangevuld met een fles wijn van het huis.

In alle rust genieten we van de verse vis…. wat een vreemde dag! Hij begon zo chaotisch en rommelig en eindigt met een Japanse harmonie. Het was echt hollen of stilstaan.

Vlak voor de nacht valt wordt riposto wakker en is het een herrie van jewelste. Overdag is er geen kip opstaat te bekennen, maar nu lijkt het wel of alle jongeren, maar ook volwassenen besloten hebben op de boulevard voor onze deur te gaan wandelen. Prachtig om te zien, allemaal luid pratend met brede gebaren. Flaneren ze heen en weer over de boulevard. Of erger met de auto, met een boembox van minstens 100 watt, de volumeknop voluit een Italiaanse schlager laten horen. Met het raam open kun je elkaar op sommige momenten niet verstaan. De tegenstelling met overdag kan niet groter zijn. Ook hier lijkt het hollen of stilstaan.

De ramen en deuren gaan dicht om de herrie buiten te sluiten en de airco zorgt geluidloos voor frisse lucht!

2 Zon of Regen.

Na een heerlijk, overstromend en bubbelend bad wordt het snel stil in onze geweldige kamers. Eigenlijk zijn het geen kamers, maar appartementen. Een grote voorkamer met balkon en uitzicht op zee, een inloopkast, een badkamer met jacuzzi en een grote slaapkamer, ook al met balkon.

Eindelijk weer een lange nacht later worden we uitgerust en ontspannen wakker en kunnen we gaan genieten van een overheerlijk en “speciaal voor ons verzorgd” vers ontbijt. De “jongelui” die het B&B beheren zijn bijzonder enthousiast en gastvrij. Een jonge Franse knul en zijn vriendin bedienen ons in het zonnetje op het dakterras met uitzicht op zee en uitzicht op de Etna. We zitten helemaal super.

De gespreksonderwerpen tijdens het ontbijt (pas aangeschaft ondergoed )zijn te intiem voor onze mannen die maar dromerig in de verte gaan staan kijken.

De zon staat hoog aan de hemel boven de zee maar de geheimzinnige Etna hult zich in dikke en donkere wolken.

Het ontbijt is overdadig, de quiche en cake zijn zelfgemaakt en overheerlijk. Meerdere koppen prima koffie later gaan we vol goede moed richting de vulkaan.

Het is maar 35 km verder maar de gigantische haarspeldbochten zorgen voor een lange en vermoeiende rit maar dan zie je ook wat! De aanblik van Vier “in zomerse kledij gehulde” toeristen in een pausmobiel toveren een lach op de gezichten van alle sicilianen. Onderweg naar boven verandert het weer… de zon verdwijnt….

Jawel… regen! De donkere wolken in de verte voorspellen ook niet veel goeds.

De wolken boven de vulkaan worden steeds zwarter maar overmoedig trekken lidia en peter de bergschoenen en regenjassen aan.

Na de nodige selfies gaan lidia en ik verzopen terug naar beneden maar de mannen lopen stoïcijns door de asblubber door naar boven.

Lidia en ik zijn bijna bij de krater van de vulkaan geweest en de foto staat van ons vieren op Facebook! Yes!

Verregend bespreken lidia en ik in de auto de problemen van het leven.

De haarlak, shampoo en wax of gel zijn op dit moment onze enige problemen.

Dit is vakantie…

Enige tijd later staan onze mannen, met beslagen brillenglazen en nat tot op peter’s pas aangeschafte nieuwe onderbroek, weer onder het veilige en lage afdak van de pausmobiel.

Onze huurauto lijkt ineens een succes!

Lidia en ik kunnen supermakkelijk op de achterbank gaan zitten en deze ook weer verlaten. De schuifdeuren gaan verder open en niemand kan de deur eruit rijden. Bovendien hebben we meer dan voldoende plek.

Verder rijdend vertellen de mannen dat ze niet veel gezien hebben maar wel 2 maal hetzelfde rondje rond de krater gelopen te hebben. Eigenlijk waren ze verdwaald maar dit klonk beter!

We rijden door op zoek naar de plaatselijke wijngaard maar meer dan een supermarkt in pedara voor broodjes en mortadella zijn we niet gekomen.

Peter’s Zwitserse zakmes doet weer prima dienst als broodmes en de broodjes zijn snel in onze magen verdwenen.

Op advies van de eigenaren van onze B&B rijden we verder naar maletta waar nu het strawberrie festival zou beginnen.

Het schilderachtige dorpje blijkt een regelrechte fuik te zijn. De straatjes richting het centrum worden zo smal dat we er bijna niet meer door kunnen!

Lidia zit voorovergebogen met de handen voor haar ogen zachtjes haar hoofd heen en weer te schudden ondertussen mompelend “dit kan echt niet” “ we komen hier nooit meer uit” en “ dit doen we echt nooit meer”. De buitenspiegels moeten ingeklapt worden om zonder kleerscheuren door de smalle stegen te kunnen rijden.

Ondertussen zien we nergens ook maar 1 aardbei…

Gelukkig komen we heelhuids het centrum weer uit en bij de plaatselijke begraafplaats kunnen we even bijkomen en onze angsten uiten.

Als we bijgekomen zijn brengen de mannen ons met de auto naar beneden en komen zelf naar beneden lopen.

Hier in de straatjes lopen, staan en zitten alleen mannen net als vorig jaar in Portugal. Geen vrouw te bekennen.

Hier zijn we echt een bezienswaardigheid… en het toppunt is wel dat een stokoude man met een even oude telefoon stiekem een foto van ons wil maken.

Lidia steekt hier natuurlijk een duidelijk verstaanbaar stokje voor en de telefoon verdwijnt grijnzend in de man zijn zak.

In een enkel straatje staan lege of bijna lege partytenten met wat rommelmarkt

rotzooi en een terrasje is in geen velden of wegen te bekennen.

Weer een dorpje vol met vreemde snoeshanen!

Hier is niets te beleven, het enige hoogtepunt is het bezoek van peter en lidia aan de plaatselijke drogist waar de oude vrouwtjes zich verzameld hebben om hun kwaaltjes te bespreken.

Hier horen ze ook dat het echte feest pas zondag is, de dag dat wij naar onze volgende bestemming vertrekken.

Op een bankje midden in een straatje drinken we een glas bier en prosecco wat de mannen,bij een achter kralengordijn verstopte, bar halen.

We rijden de snelle weg terug en gaan in riposto op zoek naar een restaurant.

Het leek of er veel keuze was, maar de verwachte terrasjes bleken verse viswinkels te zijn.

We komen terecht in een ,hoe kan het ook anders, Italiaans restaurant waar we pizza’s bestellen.

Lidia, die geen pizza fan is, probeert het ook weer eens maar vindt het natuurlijk niet bijzonder! Het lijkt mij beter dat ze voortaan gewoon iets kiest wat ze echt lekker vind.

Na het eten vertrekken we met een doggybag terug naar onze B&B waar we buiten nog een glaasje drinken en op tijd naar onze kamers vertrekken.

Het werd al snel donker en heel stil.

Alleen Voor Leven of Dood.

Donderdag 14 juni nog in het holst van de nacht staan lidia en peter uitgelaten moor toch een beetje ingekakt voor de deur. Lidia had enigszins versleten 3 x de wekker zonder nadenken uitgeslagen. Ondanks dit zaten ze binnen 10 minuten schoon en enigszins geschoren in de auto.

Ook bij ons ging het opstaan zeer moeizaam door het late bezoek van els die gisteravond alleen maar even appte of ik nog aangekleed was. Ze vertrok duizend tranen en een fles wijn later tevreden naar haar bed.

Ook wij stonden dus te laat op.

Gj ging op zijn dooie gemak nog het koffiezetapparaat schoonmaken en zijn tanden poetsen terwijl wij stonden te trappelen om enigszins op tijd naar Schiphol te gaan.

Veel te laat is volgens gj ruim op tijd.

De auto moet ergens buiten Schiphol geparkeerd maar waar de ingang is is niet duidelijk, zeg maar onvindbaar.

3 ingangen later werkt de parkeerkaart en kunnen wij aanschuiven in een giga rij van trappelende vakantiegangers die wel ruim op tijd zijn vertrokken.

In een helemaal volgestouwde bus worden we naar het vliegveld gereden en bij het begin van Schiphol worden we er even snel weer uitgegooid.

We moeten een “klein” stukje lopen en met mijn tong op mijn gympen vliegen we km na km over de luchthaven.

Natuurlijk levert dit een “deja vu” op en al scheldend op gj, “volgende keer gaan we echt op tijd weg” komen we bij de security terecht.

Oh, gelukkig een korte rij… maar net als bij de Efteling gaan de rijen zig zag heen en weer en ineens zien we boven ons het bordje 20/25 min hangen.

Een snelle blik op ons horloge levert bijna stress op.

Geen tijd voor koffie, zelfs geen tijd om te plassen.

We moeten over 10 minuten het vliegtuig in en het is nog minstens 15 minuten lopen…

Mijn hart slaat op hol…. en we moeten snelwandelen.

Vlak na ons sluit de gate en scheldend ga ik het vliegtuig in, gj zegt doodleuk “we zijn er nu toch?”

Op tijd gaan we de lucht in en zien ons kouwe kikkerlandje onder ons verdwijnen.

Bijna 3 uur later met uitzicht op de Etna wordt onze landing onderbroken doordat er een helikopter voor ons in de weg vloog. De tweede poging met een super uitzicht op de vulkaan lukte en gelukkig kunnen we toch nog veilig landen op het vliegveld van Catania.

We moeten nog even blijven zitten omdat er iemand onwel geworden is en de ambulance moet komen. Gehoorzaam blijft iedereen stil zitten.

Nog voordat ik haar dit heb kunnen vertellen, weet Charly alles al door foto’s van een stewardess uit het vliegtuig, die op instagram verschijnen.

Heerlijk… eindelijk, de zo verdiende, vakantie!

We gaan genieten van het “niet door mij gekozen” Sicilië.

Ik ben benieuwd!

We gaan de huurauto’s halen en onze wegen scheiden voor een uurtje omdat we bij verschillende bedrijven gehuurd hebben.

Peter en lidia komen een uurtje later vrolijk aanrijden met een acceptabele zilveren Opel Corsa.

gj en ik staan bedremmeld en teleurgesteld bij onze gehuurde Mazda CX3 (of vergelijkbare auto….).

Op Sicilië is dit dus een “Paus mobiel”… een afgrijselijk lelijke, rolstoelvriendelijke, geblindeerde zwarte Volkswagen caddy.

Dit is even slikken. Maar….Wat er ook gebeurt… wat voor weer het is… of het een leuk eiland is of niet. Wij gaan genieten! “Whatever happens”

Wij rijden naar Riposto en bij de eerste de beste supermarkt kopen we broodjes, mortadella, ham en kaas en op een pleintje tussen de duiven eten we ons eerste Siciliaanse broodje.

Ons eerste B&B “ Mar dei poeti” heeft uitzicht op zee, geluid van krekels, airco en een bubbelbad.

De eerste dag van onze vakantie die hopelijk nog 10 dagen duurt is geweldig begonnen en met vers gevangen, maar duur betaalde vis op ons bord in een restaurant aan zee, ook fantastisch geëindigd.

Er zijn maar 2 dingen die dit kunnen verstoren.

Alleen “Leven of Dood”.