2 Zon of Regen.
Na een heerlijk, overstromend en bubbelend bad wordt het snel stil in onze geweldige kamers. Eigenlijk zijn het geen kamers, maar appartementen. Een grote voorkamer met balkon en uitzicht op zee, een inloopkast, een badkamer met jacuzzi en een grote slaapkamer, ook al met balkon.
Eindelijk weer een lange nacht later worden we uitgerust en ontspannen wakker en kunnen we gaan genieten van een overheerlijk en “speciaal voor ons verzorgd” vers ontbijt. De “jongelui” die het B&B beheren zijn bijzonder enthousiast en gastvrij. Een jonge Franse knul en zijn vriendin bedienen ons in het zonnetje op het dakterras met uitzicht op zee en uitzicht op de Etna. We zitten helemaal super.
De gespreksonderwerpen tijdens het ontbijt (pas aangeschaft ondergoed )zijn te intiem voor onze mannen die maar dromerig in de verte gaan staan kijken.
De zon staat hoog aan de hemel boven de zee maar de geheimzinnige Etna hult zich in dikke en donkere wolken.
Het ontbijt is overdadig, de quiche en cake zijn zelfgemaakt en overheerlijk. Meerdere koppen prima koffie later gaan we vol goede moed richting de vulkaan.
Het is maar 35 km verder maar de gigantische haarspeldbochten zorgen voor een lange en vermoeiende rit maar dan zie je ook wat! De aanblik van Vier “in zomerse kledij gehulde” toeristen in een pausmobiel toveren een lach op de gezichten van alle sicilianen. Onderweg naar boven verandert het weer… de zon verdwijnt….
Jawel… regen! De donkere wolken in de verte voorspellen ook niet veel goeds.
De wolken boven de vulkaan worden steeds zwarter maar overmoedig trekken lidia en peter de bergschoenen en regenjassen aan.
Na de nodige selfies gaan lidia en ik verzopen terug naar beneden maar de mannen lopen stoïcijns door de asblubber door naar boven.
Lidia en ik zijn bijna bij de krater van de vulkaan geweest en de foto staat van ons vieren op Facebook! Yes!
Verregend bespreken lidia en ik in de auto de problemen van het leven.
De haarlak, shampoo en wax of gel zijn op dit moment onze enige problemen.
Dit is vakantie…
Enige tijd later staan onze mannen, met beslagen brillenglazen en nat tot op peter’s pas aangeschafte nieuwe onderbroek, weer onder het veilige en lage afdak van de pausmobiel.
Onze huurauto lijkt ineens een succes!
Lidia en ik kunnen supermakkelijk op de achterbank gaan zitten en deze ook weer verlaten. De schuifdeuren gaan verder open en niemand kan de deur eruit rijden. Bovendien hebben we meer dan voldoende plek.
Verder rijdend vertellen de mannen dat ze niet veel gezien hebben maar wel 2 maal hetzelfde rondje rond de krater gelopen te hebben. Eigenlijk waren ze verdwaald maar dit klonk beter!
We rijden door op zoek naar de plaatselijke wijngaard maar meer dan een supermarkt in pedara voor broodjes en mortadella zijn we niet gekomen.
Peter’s Zwitserse zakmes doet weer prima dienst als broodmes en de broodjes zijn snel in onze magen verdwenen.
Op advies van de eigenaren van onze B&B rijden we verder naar maletta waar nu het strawberrie festival zou beginnen.
Het schilderachtige dorpje blijkt een regelrechte fuik te zijn. De straatjes richting het centrum worden zo smal dat we er bijna niet meer door kunnen!
Lidia zit voorovergebogen met de handen voor haar ogen zachtjes haar hoofd heen en weer te schudden ondertussen mompelend “dit kan echt niet” “ we komen hier nooit meer uit” en “ dit doen we echt nooit meer”. De buitenspiegels moeten ingeklapt worden om zonder kleerscheuren door de smalle stegen te kunnen rijden.
Ondertussen zien we nergens ook maar 1 aardbei…
Gelukkig komen we heelhuids het centrum weer uit en bij de plaatselijke begraafplaats kunnen we even bijkomen en onze angsten uiten.
Als we bijgekomen zijn brengen de mannen ons met de auto naar beneden en komen zelf naar beneden lopen.
Hier in de straatjes lopen, staan en zitten alleen mannen net als vorig jaar in Portugal. Geen vrouw te bekennen.
Hier zijn we echt een bezienswaardigheid… en het toppunt is wel dat een stokoude man met een even oude telefoon stiekem een foto van ons wil maken.
Lidia steekt hier natuurlijk een duidelijk verstaanbaar stokje voor en de telefoon verdwijnt grijnzend in de man zijn zak.
In een enkel straatje staan lege of bijna lege partytenten met wat rommelmarkt
rotzooi en een terrasje is in geen velden of wegen te bekennen.
Weer een dorpje vol met vreemde snoeshanen!
Hier is niets te beleven, het enige hoogtepunt is het bezoek van peter en lidia aan de plaatselijke drogist waar de oude vrouwtjes zich verzameld hebben om hun kwaaltjes te bespreken.
Hier horen ze ook dat het echte feest pas zondag is, de dag dat wij naar onze volgende bestemming vertrekken.
Op een bankje midden in een straatje drinken we een glas bier en prosecco wat de mannen,bij een achter kralengordijn verstopte, bar halen.
We rijden de snelle weg terug en gaan in riposto op zoek naar een restaurant.
Het leek of er veel keuze was, maar de verwachte terrasjes bleken verse viswinkels te zijn.
We komen terecht in een ,hoe kan het ook anders, Italiaans restaurant waar we pizza’s bestellen.
Lidia, die geen pizza fan is, probeert het ook weer eens maar vindt het natuurlijk niet bijzonder! Het lijkt mij beter dat ze voortaan gewoon iets kiest wat ze echt lekker vind.
Na het eten vertrekken we met een doggybag terug naar onze B&B waar we buiten nog een glaasje drinken en op tijd naar onze kamers vertrekken.
Het werd al snel donker en heel stil.
