Vakanties

12 nooit alleen

Het laatste ontbijt doen we alle eer aan want we weten niet waar en wanneer we weer tijd hebben om wat te eten.

Onze koffers zijn snel gepakt en wat er niet meer in kan laten we achter in onze hotelkamers( ja, ook de rum!)

Een laatste kop koffie en nog wat selfies voor de deur van het hotel als afscheid.

Langzaam begint het te sneeuwen en ineens is er niemand meer die geïnteresseerd kijkt op de noorderlicht app. De vakantie is voorbij! en wat voor weer het vandaag zal worden maakt ons niks meer uit.

We pakken voor de laatste keer de supermooie Volvo’s in voor de laatste korte rit naar het vliegveld.

Heel erg ruim op tijd zijn we op het vliegveld van tromso en zijn de auto’s zonder enig probleem weer ingeleverd.

Het is ook een opluchting als we onze grote koffers ingeleverd hebben en met alleen onze handbagage de douane door moeten.

Deze keer gaat dit snel en duiken we de eerste de beste, weer een “O’learys” koffietent in.

Ons vliegtuig vertrekt redelijk op tijd naar Oslo wat maar een hele korte reis is. Ergens hadden we vertraging maar op welk vliegveld dit nu was ben ik echt vergeten. Het vliegveld van Oslo is ons bekend van de heenreis en marianne wil hier nog wel even winkelen.

Uitgerust en vol goeie moed gaan we daar op zoek naar de “niet in Nederland verkrijgbare’ donkerblauwe Michael Kors gympen.

Gelukkig heeft ze (marianne dus) ze snel en gevonden en ook nog eens gekocht! Els twijfelt over een MK tas maar doet het toch maar niet.

Helemaal voldaan,ondanks het slechte weer, en ondanks alles wat we NIET gedaan hebben gaan we, met onze hoofden vol met mooie herinneringen,het laatste vliegtuig in en landen op tijd in Amsterdam .

Tot mijn enorme verbazing zie ik ineens Charlotte en Jos…. maar voor dat dit echt tot mij doordringt heb ik mijn kleinzoon in mijn armen…

Wat ben ik toch bevoorrecht ….

Ik leef nog! Ik heb een geweldige vakantie gehad en wordt ook nog eens zo weer thuis in eigen land ontvangen….

met al die armen om mij heen… ben ik “waar ook ter wereld” nooit alleen.

11 Het Licht… aan of uit.

De hele dag ligt nog voor ons open als we om 8.30 weer fris en fruitig met Ruud en Arianne al aan de koffie zitten.

Bij de dames moeten de kapsels nog gedaan en dat vergt soms wat meer tijd dan bij ons, maar dat zien we er dan ook wel vanaf.

De dames komen een kwartiertje later vrolijk kwebbelend naar beneden en tijdens het ontbijt maken we plannen voor vandaag.

We gaan op advies van een stel Australische dames naar een rendierfarm in de buurt ipv weer anderhalf uur rijden naar camp Tamok.

Het weer ziet er vandaag beter uit dus vol goede moed, maar wel met thermo ondergoed aan, gaan we op weg.

20 minuten later staan we bij een veredelde kinderboerderij omsloten met grote hekken.

De grote open vlakte is vol met toeristen die voor 130 euro pp een opgesloten rendier kunnen aaien of een rondje kunnen sleeën

… nadat we unaniem besloten hebben dit zeker niet te doen wandelen we nog wel een stukje langs de omheining.

Hier kunnen we nog gratis foto’s maken, niet alleen van de rendieren, maar vooral van onszelf en onze voetafdrukken in de sneeuw.

De omgeving is schitterend vooral het uitzicht op de zonnige bergtoppen en als je de omheining gewoon even wegdenkt.

Na de nodige grappige selfies waarbij we regelmatig een flink stuk in de sneeuw wegzakken houden we het voor gezien en vertrekken we zonder 1 cent uitgegeven te hebben. We hebben Gratis plezier gehad en ook nog een flinke kudde rendieren gezien.

We gaan met de kabelbaan van Tromso naar boven en parkeren onze auto op de betaalde glibberige parkeerplaats. Terwijl ik richting kassa loop zie ik bovenop de parkeerautomaat een portemonnee liggen.

Bij de kassa kijken we hierin en zien dat hij van een hier werkende Tsjech is.

Op een oude universiteitspas staat zijn volledige naam en bovendien een leuke foto! Het jaartal zagen we toen nog niet.

De portemonnee geven eerlijk als we zijn we bij de kassa af.

Ik kom op het idee om deze man op Facebook op te zoeken en Els vindt hem direct.

Een berichtje via messenger wordt gelijk gelezen en deze man blijkt boven op de berg te zijn.

Ik haal snel de portemonnee op bij de kassa en neem deze mee naar de kabelbaan.

De man wilde net naar beneden gaan maar wil nu wel even op ons wachten.

De blije man zien wij gelijk staan boven, jammer genoeg is het niet meer de leuke jonge man van de foto maar een man van middelbare leeftijd…

We willen geen financieel bedankje van hem dat hebben we niet nodig.

Via messenger klets ik nog even met hem over beranovka maar op het moment dat er een een enorme hoeveelheid hartjes verschijnt stop ik het gesprek maar.

We zijn boven waar we een fantastisch uitzicht op de omgeving hebben en zonder nadenken of overleg lopen we direct richting het restaurant voor de broodnodige koffie en patato wedges.

De zon schijnt nu veel uitbundiger wanneer we naar buiten lopen en ademloos om ons heen kijken. Het uitzicht op Tromso… het uitzicht op de schitterend door de zon geaccentueerde bergen. Ik kan alleen maar bedenken hoe bevoorrecht wij zijn om hier en nu op deze plek te zijn.

Vandaag hebben we de meest leuke selfies gemaakt, maar ook de meest ‘in mijn ogen’ doodenge. Els facetimet of is het facetimed met haar zus terwijl ze ongemerkt steeds verder richting afgrond loopt.

Ook gj houdt wel van een risicootje en doet ook nog een stap naar achter. Ik kan hier niet mee omgaan en loop richting een veiliger plek.

Met meer dan genoeg foto’s gaan we tevreden met de kabelbaan naar beneden.

We hebben nog tijd over en gaan naar de ‘icecathedral’ van Tromso.

Na de 5 euro toegang, betalen voor een kerk kan ik nog steeds niet begrijpen, betaald te hebben komen we in de kerk.

Het enige mooie hier was de grote kandelaar met brandende kaarsjes met gelukkig nog een mooie plek voor de kaarsen van marianne en mij.

Nieuwe emotieloze glas in lood ramen en te koop aangeboden posters van het noorderlicht en verder niks bijzonders.

Snel stond ik buiten…. en even later volgde de rest. Het wordt weer tijd voor de wafels!en natuurlijk nog op jacht!

Veilig komen we bij het hotel aan en de mannen brengen de auto’s terug naar de grote ondergrondse parkeergarage (daar zullen ze nog wel spijt van krijgen!)

Toch enigszins opgejaagd maken Els en Marianne zo snel mogelijk wafels voor iedereen en sneller dan het licht verdwijnt de eerste en de tweede wafel bij Ruud naar binnen.

Lopend gaan we naar de winkeltjes waar onze wegen even scheiden. Ruud en Arianne moeten nog een koelkastmagneet kopen en de rest gaat op zoek naar een kadootje voor Daniël. De magneet blijkt geen probleem te zijn maar dat kadootje voor daniël gaat niet lukken.

Een houten autootje van 40 euro is teveel van het goede…

Marianne wil nog een armbandje kopen en gelukkig lukt dit wel en verguld loopt ze met haar nieuwe zilveren armbandje even later naar buiten.

Bij O’leary’s gaan we ons afscheidsdrankje drinken aan een grote en hoge tafel. Els is nieuwsgierig en probeert het middenstuk van de tafel open te maken om te kijken of er iets onder zit en waar dit voor dient.

Met een klap valt het hele middenstuk op de grond en de toegesnelde ober helpt ons snel uit de droom… hij weet het dus ook niet!

Het laatste biertje, glaasje wijn of de lekkere cocktail zijn toch echt het begin van het einde van deze bijzondere vakantie. Ondertussen is het weer tijd geworden voor de noorderlichtapps en serieus kijken we naar de metertjes en de verwachting voor deze avond en nacht.

We lopen terug naar ons hotel terwijl het al donker begint te worden en wij dus gelijk steeds de lucht afspeuren. Het is helder en we weten het niet zeker maar zien we nu al iets??? Is dat nu groen???? Midden in tromso lijkt de licht te gaan bewegen.

Enthousiast kijken we alle kanten uit… Terwijl we bij het water aan komen weten we het zeker ….

Het licht is er weer!!!! Kijk!!! Boven je…daar! Nee, het is nu daar!!!

We moeten nog eten maar dit wordt echt geen uitgebreid afscheidsdiner.

Snel een stukje vis, wat salade en een aardappeltje is vandaag genoeg. We eten met de telefoons naast ons bord terwijl de metertjes van het noorderlicht er steeds positiever uit gaan zien. Welke kant moeten we op??? De receptioniste heeft een mening, de Duitse toeristen hebben een mening en de ober geeft ons het, dichtstbijzijnde, advies om naar het museum te gaan want daar zou het donker genoeg zijn.

Omkleden en fotospullen pakken.. we moeten gaan!!!!

De mannen halen, ondertussen overleggend, onze auto’s uit de parkeergarage.

Wij vrouwen wachten rustig en lekker warm in de lobby tot we opgehaald worden.

Ik ga toch maar even naar buiten en tot mijn enorme verbazing kleurt de lucht boven het hotel diepgroen.

Ik klop hard op het dubbele glas zonder resultaat en de dames kletsen vrolijk door.

Dan maar naar binnen en in mijn enthousiasme loop ik bijna door de glazen deur.

Kom!!! NU!! Gelukkig luisteren ze gelijk en een minuut later staan we met open mond naar de bizarre lucht te kijken.

De trap naar de hemel lijkt ineens weer dichtbij… groen, groener.. wild beweegt het licht boven ons in de lucht.

Kijk!!! Kijk nou! Het groene licht wordt roze.. en de kleuren dansen snel boven ons door de lucht. Wat is dit mooi, wat is dit geweldig en zo bijzonder.

Zonder camera’s kijken we alleen met onze ogen. Alleen Marianne’s iPhone, weer is het die iPhone, heeft dit vastgelegd.

Zo snel als het er was lijkt het weer verdwenen wanneer de mannen met onze auto’s aan komen rijden.

Zij hebben niks gezien… ze hadden het te druk met kletsen en de metertjes op hun telefoon.

We rijden achter elkaar naar het museum maar eenmaal aangekomen zijn we onze volgauto kwijt. Terwijl ik in de veel te lichte omgeving foto’s probeer te maken belt marianne, weer met die iPhone, Ruud die op een heel andere plaats terecht is gekomen.

Het heeft wat voeten in de aarde om elkaar terug te vinden maar een supermarkt blijkt de beste plek om elkaar terug te vinden.

De lucht beweegt nog steeds maar toch gaan we verder op zoek naar het donker.

Eenmaal buiten tromso zien we alleen maar wolken en niet meer dan wat vage groene vlekken.

Na meerdere pogingen het licht toch te vangen met een camera geven we het op.

Het is goed zo. We hebben meerder malen genoten van dit natuurfenomeen en zijn meer dan tevreden.

Op onze kamer drinken we een laatste glas en een aantal gevaarlijk lekkere kleine glaasjes kadogekregen rum en starten we de rondvraag van de week.

Vonden we deze vakantie leuk? Hebben we problemen gehad? Zijn er irritatie geweest? Na al onze antwoorden is er maar een conclusie mogelijk.

Deze vakantie was geweldig en meer dan zeker voor herhaling vatbaar.

Zelfs het weer heeft hier geen vat op gehad.

Het samengeraapte zooitje is veranderd in een….hele hechte horde…

10 Alles Komt en Gaat

Volgens onze weerapp zal het de hele dag in Noorwegen blijven regenen. We besluiten tijdens het ontbijt om dan maar naar Finland te rijden. In Finland lijkt het droog te blijven met hier en daar een vlokje sneeuw.

Als echte zuinige Nederlanders maken we voor 1 keer tijdens ons ontbijt onze lunch klaar.

Broodjes ham in een servetje verdwijnen in onze handtassen want je weet maar nooit waar we terecht komen.

We rijden vrolijk door de regen Tromso uit en door het zo mooie landschap wat er nu toch een beetje mistroostig uit ziet.

We drinken onderweg uitgebreid koffie, natuurlijk met taart, in het enig aanwezige restaurantje. Stel dat we niks meer tegenkomen hebben we nu in ieder geval wat in onze magen en natuurlijk geplast.

We rijden verder naar het noorden en de regen verandert in natte sneeuw en langzaam in echte sneeuw.

Zo hoort Noorwegen eruit te zien in de winter! Behalve dat het er mooier uitzien worden de wegen ook weer witter en dus gladder.

De vrachtwagens trekken zich hier niets van aan en denderen gewoon door een wolk van sneeuw achter zich latend.

We komen bij de grens van Fins Lapland bij Kilpisjärvi waar het steeds harder gaat sneeuwen en stappen uit voor onze fotomomentjes.

We maken er gelijk een lunch van en zijn blij met onze meegenomen broodjes want hier is geen restaurantje in de wijde omgeving te vinden.

Als de broodjes op zijn moeten we toch nog een stuk verder rijden want er moet natuurlijk weer geplast worden door de dames.

Een stuk verder zien we dat er waarschijnlijk binnenkort een restaurant zal komen en opgelucht slaken we een diepe zucht wanneer er een groot gebouw in de verte opdoemt. Het parkeerterrein is zo goed als leeg… vol goede moed stappen we uit.

Maar de deuren zijn dicht…. en het begint ook weer te sneeuwen.

In de verte staan huisjes, caravans en nog een groter gebouw en de mannen gaan op zoek.

Alles lijkt dicht, zelfs de caravans met voortenten zien er spookachtig verlaten uit.

Gertjan ontdekt dat de deur van het grote gebouw open is en zo snel mogelijk lopen we door de diepe sneeuw hem tegemoet over het glibberige pad naar boven. Via een steile donkere trap lopen we naar beneden…

Hier zijn een heleboel douches maar gelukkig ook wc’s!!!

Alleen op de sombere gang vinden we een lichtknopje maar het plassen moet wel in het donker. Gelukkig is dit geen probleem en hier kunnen we eindelijk maar wel illegaal plassen!!!!

Eenmaal weer opgelucht buiten sneeuwt het ineens heel hard en besluiten we terug te gaan in plaats van verder.

Onderweg is er gelukkig nog tijd voor fotomomenten maar Marianne en ik blijven in de auto want het is koud en nat buiten.

Met de iPhone maakt Marianne dezelfde foto als die Els en Ruud buiten maken met hun grote camera’s.

Snel verbeter ik stiekem de foto een beetje en later zullen we zien dat dit de een van de mooiste foto’s van dit uitzicht is! We hebben het nog druk vanmiddag en vanavond en rijden nu in een keer door naar ons hotel.

We moeten nog wafels eten, we moeten nog souvenirs kopen, nog borrelen,nog eten)

We gaan terug naar het hotel om ons om te kleden voor wafels en diner.

Eigenlijk willen we nu alles snel want de spanning stijgt… tijdens de wafels en tijdens het diner houden we alle noorderlicht apps constant angstvallig in de gaten en overleggen wat de beste plek zou kunnen zijn en wat de betekenis is van alle metertjes.

Niemand weet hier het juiste antwoord op, het blijft allemaal een gok.

Gelijk na ons diner van varkensfiletlapjes met gewone aardappels gaan we ons snel Reisklaar maken.

Dikke kleren, thermo ondergoed, handschoenen, mutsen en sjaals en natuurlijk onze uitgebreide collectie fotoapparatuur wordt in gereedheid gebracht.

Iedereen staat te popelen…

Welke kant op?? We gokken op de route die vorig jaar zeer succesvol was en via het doolhof van tunneltjes rijden we naar Sommaroy.

Regelmatig kijken we door het open raam naar de lucht om te zien of we iets zien. Ineens zien we iets vaags aan de onbewolkte lucht en we besluiten om te stoppen. Glibberend op een te kleine parkeerplaats verandert de lucht van kleur en zo snel mogelijk brengen we onze statieven in paraatheid.

Met de rillingen over mijn rug zie ik het geheimzinnige en onvoorspelbare groene licht tussen de bomen door bewegen.

Even snel als het er was is het bijna verdwenen wat ons opjaagt om verder te rijden.

Zal het nog eens verschijnen? Zullen we het nog eens zien???

Steeds opnieuw verandert de lucht en steeds weer rijden we verder.

Bij het strandje zien we boven de bergen het groene licht maar niet echt heel spectaculair.

We rijden verder en verder maar echt donker is het hier niet en toch maken we foto’s.

DE plek om het licht te ziens al ingepikt door busjes met toeristen die gezellig bij het kampvuur zitten.

We rijden de ons al bekende parkeerplek op en stappen uit.

Dit is DE plek…wat zijn we blij dat we de weg konden vinden! De lichten uitdoen van een nieuwe Volvo is nog niet zo gemakkelijk bij ons en onze auto verspreidt een enorme hoeveelheid xenonlicht.

Gj doe die lichten uit!!! Uh…hoe??? Wat hij ook probeert de lichten blijven branden.. de gids begint te schelden maar Gj krijgt ze niet uit.

Zelfs wij worden kribbig en Gj zet ten einde raad de auto maar een aantal meters verder.

Gertjan doet een vergeten open zijraam dicht en jawel de volvolichten gaan eindelijk uit. Het groene licht danst om ons heen.

Waar moeten we kijken… waar is het het mooiste…

Wanneer het licht minder wordt gaan we verder en stoppen we bij een bus toeristen waar we rustig wachten tot zij weggaan. Het licht danst boven de bergen en wordt af en toe gestoord door voorbijrijdende auto’s wat overigens wel mooie foto’s oplevert.

Vlak voordat de bevriezing van handen en voeten intreedt besluiten we dat het genoeg geweest is en stappen in onze verwarmde luxe auto’s.

Terug naar Tromso… onderweg stoppen we nog 1 maal op de eerste parkeerplaats waar alleen de ‘Diehards’ Ruud en Els nog even de auto uit gaan.

In het pikkedonker komen we tevreden terug in ons hotel.

Wat een avond, wat bijzonder… weeeer hebben we het licht gezien!