Vakanties

9 ‘Whalestail’

De wekker gaat heel vroeg en nog voor zeven uur staan we bepakt en bezakt voor de deur van de ontbijtzaal. De zaal is nog gesloten en we zijn niet eens de eerste die voor de deur wachten. Klokslag zeven uur gaat de deur open. Gauw een broodje en een flinke kop koffie of thee. Gelukkig hebben we nog net tijd om het door te slikken.

Het is nog geen tien minuten lopen van het hotel naar de Hurtigruten over de ijzige weg, maar we hebben nu wel onze koffers en tassen, die we mee moeten slepen. En die zijn nogal groot en het zijn er bovendien heel wat. En dat over een door bevroren sneeuw hobbelig glad trottoir. Gezien de bagage lijkt het wel of we tien weken wegblijven, maar het zijn toch echt maar tien dagen! De bagagekaravaan glibbert bepakt en bezakt naar de haven. Zou dit alleen komen omdat Marianne van de modepolitie, er deze keer bij is? Ook de weersverwachting van min 30 is hier schuldig aan. We hebben tenslotte karrevrachten thermisch ondergoed, warme sokken, mutsen, sjaals en truien meegenomen.

Na onze traditionele selfies, natuurlijk deze keer met alle bagage, gaan we de boot op. Nee, niet zoals in een film via de loopplank, maar doodgewoon de trap op.

Eenmaal boven kunnen we na het inchecken onze bagage in een aparte ruimte kwijt, wat ons heel wat meer bewegingsruimte geeft. Ik hoop wel dat mijn dure en tot nu toe amper gebruikte fotospullen hier veilig staan.

Tot negen uur is er nog geen koffie te krijgen dus in plaats van de klok vooruit te kijken, gaan we naar het dek. De wind is koud, maar het is gelukkig droog, terwijl we langzaam Harstad achter ons laten. Het uitzicht aan alle kanten op de kust en de lucht is zo mooi, dat vooral Elsie en Ruud niet weten waar ze als eerste foto’s van moeten maken.

Klokslag negen uur halen we koffie met versgebakken bolussen erbij en genieten nu van het uitzicht, lekker warm, achter het glas.

We hebben ons geïnstalleerd (een soort handdoekjes leggen) rond 2 tafeltjes waar onze handtassen en jassen om de beurt, door één van ons bewaakt worden.

Arianne en Marianne nemen serieus plaats aan de puzzeltafel en storten zich op een legpuzzel van een Hurtigrutenboot.

Op een gegeven moment gaan ze zelfs op zoek naar een winkeltje om een puzzel te kopen. Gelukkig waren de puzzels uitverkocht, want wanneer zouden we hier tijd voor hebben? En wie had hem nog mee kunnen sjouwen?

De uren verstrijken terwijl er af en toe iemand naar buiten verdwijnt om foto’s te maken.

In de buurt van Tromsø aangekomen klinkt er ineens een enthousiaste mededeling door de luidsprekers. Er zijn twee killer whales (orca’s) gesignaleerd vlakbij de boot!

GJ en ik, die op dat moment de oppasbeurt hebben, pakken snel alle bagage en jassen bij elkaar en lopen zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde raam.

Tot onze opluchting zien wij Els en Ruud op de juiste plek onder ons op het dek staan met camera’s en grote lenzen in de aanslag.

Vlak voor ons zien we twee enorme orca’s door het water duiken…we hebben ze toch gezien! Er dobbert ook nog een ribboat naast. Het is fantastisch: orca’s, zo maar vlakbij Tromso … een plaats waar ze nu niet horen te zijn, zwemmen ze rond een ribboat. We hebben dit avontuur gemist in Andenes, maar onverwacht gratis gekregen! Ruud heeft zelfs foto’s kunnen maken!

Maar Ruud en Els, die altijd meer dan op tijd op een afgesproken plaats zijn, zijn nergens te vinden wanneer we van boord moeten gaan. GJ en ik staan al te trappelen om van boord te gaan, want de boot vaart de haven al in en ik wil mijn fototas terug!

Maar weer komt alles goed en zijn we op tijd bij de uitgang en ik heb mijn tas terug!

Glijdend en glibberend lopen we het kleine, door een omweg iets grotere, stukje naar ons, al zo vertrouwde, hotel With.

Eindelijk hebben we, voor deze laatste dagen, kamers op dezelfde verdieping.

Nadat we opgefrist zijn gaan we de beroemde wafels maken en Marianne maakt dezelfde fout die Alexander vorig jaar ook maakte: niet één maar twee lepels beslag. Als dan het wafelijzer dicht gaat, stroomt het beslag, zoals we vaker hebben gezien, over het hele wafelijzer en over de tafel. Er wordt druk overlegd met de andere gasten over de juiste hoeveelheid. Gelukkig is het eindresultaat een geurige, ietwat dikke, maar heerlijk wafel. Met een klodder room, cranberriesaus of de typisch Noorse bruine kaas is ook hier sprake van een godenmaal.

Het wafeluurtje en een klein rondje langs de winkeltjes van Tromsø gaat ongemerkt over in het avondbuffet met lekkere salades en malse ondefinieerbare witvis.

Het regent, dus we besluiten om s’avonds niet meer weg te gaan en met een zelfgekochte fles witte wijn pikken we de grote tafel in de lobby in.

De thirty secondskaarten komen op tafel, maar voordat van onze net volgeschonken glazen hebben kunnen nippen, komt de receptioniste op hoge poten aanlopen om ons op onze vingers tikken.

Nee, er mogen hier geen zelf meegenomen flessen wijn gedronken worden! Nee, en bovendien mag deze fles hier niet eens zijn… Hij moet naar de kamer gebracht en wel NU. Gertjan brengt stoïcijns de fles naar boven, nadat hij hem toch nog even leeggeschonken heeft in limonadeglazen.

De kaartjes komen weer op tafel en vooral Marianne is fanatiek en voor we het goed en wel doorhebben heeft GJ de bijnaam Lullo naar zijn hoofd geslingerd gekregen.

Buiten regent het nog steeds maar gelukkig weten we nu nog niet dat dit de komende dagen zo zal blijven.

Op tijd vertrekken we naar onze kamers… vandaag jammer genoeg geen noorderlicht alleen de diepe duisternis van de nacht.

8 What’s in a Name…

Vandaag zijn we allemaal redelijk vroeg uit de veren en pakken onze koffers.

Marianne en Els halen, al kakelend, verse broodjes bij de bakker voor het ontbijt en de lunch onderweg.

Tijdens het ontbijt maken we gelijk onze broodjes klaar en nu komen de door Arianne meegenomen boterhamzakjes goed van pas. Met elkaar is het huis snel opgeruimd en alles ingepakt.

Gertjan gaat Martin even betalen, jammer genoeg hebben wij hem nu niet meer gezien of geroken .
Ondertussen laadt Ruud de auto’s in en zelfs de pizza’s en het laatste beetje wijn gaat mee. De mannen gaan bij de bakkerswinkel aan de overkant koffie drinken en de vrouwen gaan toch nog even naar de, naast ons appartement gelegen, plaatselijke bloemist om wat souvenirs te kopen.

Tevreden met onze kleine kadootjes vertrekken we op tijd richting Harstad.

Deze keer rijdt Ruud voorop, zodat zij nu zelf hun fotomomenten kunnen kiezen. Regelmatig stoppen we dan ook om mooie vergezichten te fotograferen.

Langzaam gaat het af en toe weer sneeuwen en de weg bij het tankstation is spiegelglad. Ruud zet voordat hij het tankstation binnen rijdt, Arianne en Els bij de weg, af zodat ze foto’s kunnen maken. Ik probeer nadat ik geplast heb, vanaf de auto naar Arianne en Els toe te lopen, maar zelfs met spikes onder mijn laarzen lukt het mij niet het weggetje over te steken om een sigaar te gaan roken.

Marianne koopt een paar “jappen” voor onderweg en loopt wel op haar gemak naar de overkapping aan de overkant. Ik durf en kan dit echt niet.

Gelukkig wil GJ mij erheen rijden en even later staan we gezamenlijk onder het afdak. Weer een goede plek voor onze nu al legendarische selfies.

Terwijl we, in verband met onze verschillende lengtes, een goede opstelling proberen te vinden, krijgt Ruud last van koude voeten en stampt flink op de grond. Hij merkt niet dat hij in een smerige blubberplas staat te stampen. Het altijd onberispelijke schoeisel en de smetteloze kledij van Marianne is plotseling niet onberispelijk en smetteloos meer. In reactie hierop dicht Marianne hem de vriendelijke bijnaam “lijpstraal” (of is het “leipstraal?”) toe. Gelukkig is haar broek zwart dus het leed is te overzien maar de geuzennaam voor Ruud is een feit.

Onderweg zien we nog een kudde “wilde” rendieren, die overigens wel een halsband om hebben, waar Els en Ruud zich uit kunnen leven met fotograferen.

Net als op de heenweg komen we in de middle of nowhere een aantal stoplichten tegen maar nu hebben we ook de grote en zware tegenliggers. Op de heenweg stonden we gewoon stil terwijl er geen verkeer aankwam. Nu maken de vrachtwagens diepe sporen in de blubber.

Halverwege vinden we gelukkig een sanitaire stop waar we ons ook gelijk op de koude pizza’s en broodjes storten.

We gaan naar onze volgende stop, hetzelfde restaurantje voor koffie met taart als op de heenweg. Ruud verheugt zich hier al de hele dag op.

Hier ligt helemaal geen sneeuw meer en kunnen we hele andere foto’s maken van de schilderachtige Rorbuer die onder ons aan het water liggen. Bovendien raken we deze keer Arianne niet meer kwijt.

Aan het einde van de middag zijn we bij ons hotel in Harstad waar we jammer genoeg onze gekregen vouchers voor een gratis overnachting niet kunnen gebruiken. Dit wordt dus een extra weekendje weg! We krijgen wel een upgrade naar een grotere kamer als pleister op de wonde.

Ruud en GJ gaan de auto’s inleveren en direct op zoek naar de opstapplaats van de Hurtigruten.

De dames brengen in de tussentijd de bagage wel naar de juiste kamers. De hoeveelheid koffers en tassen is enorm voor maar zes mensen en dit wordt vast meerdere keren lopen.

Marianne en Els gaan de eerste koffers met de lift naar hun kamer brengen. Dit duurde echt een eeuwigheid en Arianne en ik worden een beetje ongeduldig.

Mijn geduld is ineens op en ik ga naar de lift om de volgende koffers weg te brengen..

De deur gaat open en tot mijn verbazing staan de dames nog gewoon in de lift!

De langslopende receptioniste merkt op “ oh ja, ik vergat te zeggen dat deze lift niet op de 2de verdieping stopt”!

Verbouwereerd gaan de dames met de koffers naar de andere lift, ze begrepen er al helemaal niks van en hadden al aan verkeerde kamerdeuren staan rammelen.

Voordat de mannen terug zijn hebben we alles op de juiste plek en spoeden we ons naar de bar.

Zonder blikken of blozen bestellen we een fles wijn van 45 euro bij de barman.

Hè, dit is toch de receptionist???? De verwarring is compleet als de receptionist aan komt lopen. Het is een eeneiige tweeling! Elsie heeft gelijk weer een reden om uitgebreid te gaan kletsen maar de aantrekkingskracht van een glas koele witte wijn wint het deze keer toch.

Terwijl ik even buiten voor het raam een sigaar opsteek maakt Els superlelijke foto’s van mijn hoofd waar haar hoofd in te zien is.

Na de borrel gaan we op zoek naar het sushirestaurant wat heel goed moet zijn. Binnen 10 minuten komen we in een saai winkelcentrum terecht waar we een verdieping hoger een niet al te gezellig sushirestaurantje vinden. Banken met kunststof bekleding, plastic stoelen, fel kunstlicht, een televisie die op de verkeerde zender staat en de enige andere bezoekers zijn een aantal jongelui die hun maaltijd al lang en breed op hebben. En er is ook geen personeel aanwezig. We hebben het idee, dat hier weer een Plan B noodzakelijk is. Nadat Ruud op een soort deurbel heeft gedrukt, verschijnt er uit het niets een Aziaat aan onze tafel. Biedt ons de kaart aan en gaat onze drankjes halen.

Na een tijd de kaart bestudeerd te hebben kiezen we toch voor de makkelijkste weg en bestellen twee grote schalen met allerlei soorten sushi. Marianne en Arianne willen alleen garnalen en die zitten er meer dan genoeg bij.

Het blijkt een fantastische keuze. Alles is top. We genieten enorm en de afwezigheid van bediening is ineens niet meer erg.

Helemaal voldaan gaan we uren later terug naar het hotel, langs de weg liggen enorme hopen sneeuw die natuurlijk weer uitnodigen voor selfies. Het bewijs dat we echt veel sneeuw hebben gezien.

Morgen moeten we vroeg op om met de Hurtigruten naar Tromsø te varen en Ruud en Arianne gaan als we bij het hotel zijn gelijk naar hun kamer.

Na een kopje thee bij Els en Marianne ga ik ook naar onze eigen kamer waar GJ voetbal kijkend voor de buis hangt.

Weer een dag voorbij en straks op naar het volgende avontuur!

7 Grauw maar Gezellig

Ondanks het gammele bed van Marianne en onze Spartaans ingerichte slaapkamers hebben we toch allemaal heerlijk geslapen. We zitten fris en fruitig aan ons ontbijt en al snel komt de vraag “Wat kunnen we gaan doen met dit snertweer?”

We gaan op zijn minst eerst een stukje wandelen naar de vuurtoren. Arianne durft dit niet aan en stort zich op haar al bijna 30 jaar durende babyborduurproject… dan kan zij in ieder geval niet vallen .

Met z’n vijven lopen we naar de kust en de vuurtoren, terwijl het hoe kan het ook anders, begint te regenen.

De wind begint een echte storm te worden, terwijl we aan de ruige Atlantische kust terecht komen. Het uitzicht is geweldig: schuimkoppen op de kolkende, wilde branding, in de verte eilanden met scherpe bergpieken, een blauwe lucht met in de verte dreigende donkere wolken en schreeuwende tegen de wind vechtende, dwarrelende meeuwen. Al snel worden de camera’s in gereedheid gebracht.

Een aaneenschakeling van fotomomenten met camera”s en iPhones.

Nu worden er meer foto’s van mensen gemaakt, dan van de woest op de rotsen beukende golven. De mannen die lachend tegen de wind inhangen en de vrouwen die met moeite overeind kunnen blijven, zorgen voor mooie plaatjes welke omlijst worden door schitterende wolkenluchten. Marianne klautert als eerste naar boven. Het middelpunt is hier de enorme vuurtoren met de grote zonnewijzer aan de voet. Hier waait de wind op zijn hardst en kunnen Marianne en ik bijna niet meer overeind blijven. Na de nodige selfies lopen we verder.

In de haven liggen de boten die ons naar de walvissen hadden kunnen brengen, maar geen van alle durft vandaag of morgen uit te varen.

We hebben in ieder geval gezien wat we hier hadden kunnen doen, maar ach, dit is toch “de vakantie van plan B”

We lopen nog even langs de leuke, maar natuurlijk dichte (het is tenslotte zondag), winkeltjes en vergapen ons aan de leuke hebbedingetjes in de etalage. Wat een rust we kunnen toch helemaal niks kopen vandaag. Morgen ontkomen we hier vast niet aan.

Helemaal uitgewaaid komen we met onze “ bad hair day” kapsels, compleet natgeregend terug in ons appartement waar Arianne nog steeds niet klaar is met haar borduurwerk.

Tijdens onze lunch, het onderwerp aan tafel is nu het “afvallen”, waar ook Ruud best moeite mee heeft, komt Marianne droog uit de hoek “zo Ruud jij maakt er ook wel een feestje van….”, kijkend naar zijn broodje dat belegd wordt met salami, kaas, tomaat en mayonaise. Els vergoelijkt dit door te zeggen dat ook zij een laag suikergehalte heeft.

Na onze uitgebreide lunch gaan we, ondanks het slechte weer, het rondje eiland rijden.

Zoals we al verwacht hadden is er geen arend te bekennen en moeten we het doen met de bizarre wolkenluchten waar heel af en toe een streepje zonlicht of blauw tevoorschijn piept.

Ik bedenk mij dat ik niet de enige ben die dit erg interessant vind, als Ruud stopt bij de eerste de beste begraafplaats.

In plaats van in bergen sneeuw staan we nu in het gras, zompig van de gesmolten sneeuw. Het is beduidend kouder en zeker minder romantisch dan sneeuw. Ook de begraafplaats heeft nu niets sinisters meer. Vorig jaar was het een half in de sneeuw bedolven begraafplaats waar onregelmatige schots en scheve grafzerken uit de sneeuw leken te groeien. Dat alles tegen een asgrauwe lucht gaf een sinister beeld.

Toch is het weer een schitterende rit met nu meer kleuren dan wanneer er sneeuw ligt. Regelmatig zijn we de auto van Ruud kwijt, maar dit levert niemand stress op, want er is toch maar één weg. Je kunt hier niet verdwalen.

Met maar vier adelaars, die enorm hoog in de lucht zweven, moeten we het deze keer doen. Els en Ruud staan in de regen en de wind en wij kijken vanuit de warme auto toe en ik maak alleen een foto van de fotografen.

Na alle begraafplaatsen vereeuwigd te hebben gaan we warme choco drinken bij het enige aanwezige winkeltje/ koffiehoekje in tientallen kilometers omtrek: in de metropool Nordmela!

De lucht van vis is hier sterk aanwezig maar dit weerhoudt ons niet om lekkere chocola te kopen.

Verkwikt rijden we verder en zien nog steeds geen enkel levend en /of vliegend wezen. Ondertussen begint het te sneeuwen en hierdoor weten we zeker dat we echt niets meer zullen zien. Vol gas, voor zover mogelijk, rijden we terug naar Andenes en gaan op zoek naar een supermarkt, die open is op zondag. We boffen. Vlak buiten het stadje vinden we er één en met een doosje eieren en eiersalade zijn we dan ook meer dan tevreden.

s’Avonds gaan we naar de plaatselijke en pas gemoderniseerde pizzeria waar we genieten van verse pizza’s en pasta. Gewapend met een doggybag met de resten van de pizza’s, lopen we het kleine stukje terug naar het appartement.

De rest van de avond vullen we met zeer persoonlijke, dus ook emotionele, vragenspelletjes, terwijl we ook nog eens heel zuinig met de wijn moeten doen.

Die is namelijk bijna op.

Doodmoe door de heftige gesprekken gaan we redelijk op tijd naar onze “luxe” slaapkamers voor de laatste nacht in het onherbergzame Andenes.

Morgen weer een nieuwe dag en op weg naar onze volgende bestemming!

Andenes was niet wat we ervan verwacht hadden, we hebben geen walvis gezien, maar wel heel verhelderend.

Het was hier grauw en somber, maar wel met een gouden randje.