Vakanties

In de sneeuw ..of ingesneeuwd?

Heerlijk
uitgerust worden we wakker in een sprookjesachtige ,witte
wereld die steeds witter wordt.Na een heerlijk ontbijtje met ,volgens Lidia,
alleen “iets te zachte”(Peet
,je weet dat ik dat echt niet lust!) eieren wordt het tijd voor een plan de
campagne! In de verre omtrek is geen restaurant te vinden dus er moet vandaag
weer gekookt worden tot groot ongenoegen van de dames.Een poging om met de
auto’s de enige supermarkt van de hele omgeving te bereiken loopt op niets uit
door een gestrande vrachtwagen die de enig aanwezige weg geblokkeerd heeft.
Onverrichter zake keren we moeizaam om. Tijd voor plan twee….de mannen gaan
lopen ! Halfbevroren en zonder boodschappen komen ze een uurtje later dik onder
de sneeuw terug ,plan mislukt !de derde poging ,nogmaals met de auto slaagt en
met een zak diepvriesvoer komen ze terug.

Onze
laatste noorse uren breken aan en vliegen om ,eten,opruimen en koffers pakken
.De dag eindigt met herinneringen aan een Barre,Bijzondere ,Buitenlandse maar
vooral onvergetelijke week! Na een voorspoedige reis komen we op tijd bij de
luchthaven van Tromsø aan,het sneeuwt ondertussen echt heel hard ! Nogmaals
proberen wij een selfie te maken maar het resultaat is nog steeds niet geweldig!
Dit blijft voor ons een uitdaging!

Onze
huurauto’s en de koffers zijn heel snel ingeleverd en precies volgens schema
eten we onze laatste broodjes en hard gekookte eieren op en vullen nog een keer
onze flesjes met fris en gratis water.

Iets
later dan gepland,doordat het vliegtuig eerst uitgebreid gede-iced moest
worden, vertrekken we richting Stockholm en Amsterdam.

Onder
ons wordt het schitterende landschap steeds kleiner totdat we in de wolken
verdwijnen ..

Mislukt of
Gelukt?

Als we onze ogen openen
sneeuwt het hard! Heel hard, Grote vlokken. De rits van Peters ski-jas lijkt
het nu echt (na meerdere bijzondere reparaties met zakmes, trekdrop, paperclip,
elastiek en andere attributen) begeven te hebben. Hij lijkt nu echt niet meer
dicht te kunnen. We ontbijten en proppen wat botertjes en zakjes thee in onze
tas en na het betalen (de thermosfles koffie was gewoon gratis) gaan we op weg.
We moeten naar onze laatste verblijfplaats een rorbu (dat is een vissershuis)
een paar honderd kilometer hier vandaan. Gelukkig zijn we op tijd, want het is
een lange rit en we zullen er waarschijnlijk niet voor donker zijn… Ik geniet
met volle teugen van het landschap, maar GJ heeft geen tijd om te zien wat ik
zie, want Peter geeft gas!!!! We hebben haast! En met meer dan 70 km per
uur scheuren we door een landschap wat zoooo mooi is, dat je er zelfs wandelend
nog niet alles kan zien. Het weer is weer even grillig als het landschap.
Sneeuw, zon, hagel, ijzel, regen en wind ….de lucht is afwisselend wit,
grijs, blauw, groen en zwart….of een willekeurige combinatie ervan. In een
paar uur tijd zien we alle mogelijke afwisselende vergezichten en weertypen.
Peter
zijn auto geeft de melding dat één van de banden “af ging lopen”. Zou
dit betekenen dat er een lek is?? Bij het eerstvolgende plaatsje, gaan we naar
een tankstation, waar peter constateert dat er niks mis is met zijn banden.
Gelukkig kunnen we er ook plassen en een broodje kopen. Precies volgens plan
komen we zes uur later aan in Sjovegan bij „Garnes Brygge”. De receptie is
uitgestorven. Verder staan er Poolse auto’s op de parkeerplaats en blijken er
een paar huizen in aanbouw. Er wordt flink gewerkt door een aantal Polen, dus
dat belooft wat! Op de deur van de receptie hangt een briefje met een
telefoonnummer, dat gebeld moet worden als de receptie onbemand is. Het
blijkt niet meer op te leveren dan de voicemail van Anders, de eigenaar van de
rorbu. Na verloop van tijd besluiten we de Polen van hun werk te halen.
Uiteindelijk vertelt één van deze mannen dat de baas in Thailand op vakantie is
en dat de sleutel waarschijnlijk gewoon in de deur zit. En ja hoor, de deur van
één van de rorbu’s is gewoon open. We hebben een schattig huisje. Alleen de
verwarming lijkt wat geïmproviseerd… een van de kamers heeft gewoon helemaal
geen verwarming! Krijgt gelijk de naam “kouwe koffer kamer”. De
tweepersoonsbedden hebben een stapelbed boven hun hoofd. Zijn dus alleen
geschikt voor mensen die roerloos kunnen slapen. Aangezien ik daar niet bij
hoor en ik wel van kou hou, maar niet diepgevroren hoef te worden, verbouw ik
de kamer met twee eenpersoonsbedden om naar een tweepersoonskamer. Het uitzicht
is hier wel schitterend! De rorbu staat aan de oever van een fjord met prachtig
blauw helder water. We kunnen nog net een kwartier genieten van onze veranda
boven het water, voordat de zon weer ondergaat.

De mannen koken spaghetti met karbonade deig
(gehakt) uit Noorwegen en een zakje met vanuit Nederland geïmporteerde saus van
Knorr. Dit levert hilarische taferelen op aangezien de afzuigkap op navelhoogte
hangt. Zelfs ik moet me buigen om er onder te kijken, laat staan als je iets
langer bent. Je ziet niets van de inhoud van de pan Dat krijg je ervan als je Poolse
bouwvakkers geen duidelijke instructies meegeeft!

Gevangen(v)is…

Na het ontbijt gaan we toeristje spelen en
gaan de toeristische route over een gedeelte van het eiland rijden. De kust is
zo mooi!! Op de ene plek ligt veel sneeuw, op de andere niet. Soms sneeuwt het
en soms schijnt de zon en iedere keer opnieuw is ons uitzicht adembenemend
mooi. Ook de temperatuur wisselt: van plus 2 tot min 11. Niets is zo
veranderlijk als het weer in Noorwegen! We rijden door het berggebied waar de
sea-eagles wonen. Ja hoor, de eerste vliegt over en al snel volgen er een
aantal andere. Ze vliegen statig in de tegengestelde richting. We rijden een
stukje terug en zien een stuk of tien sea-eagles met z’n alle rond de laatste
plas water zitten. Om de beurt vliegen ze weg… Hoog de bergen weer in. We
rijden langs de kust met wilde golven, rotsen die uit de zee steken en een
eenzaam bordje “camping”. Niemand te bekennen hier, behalve enorme
zwermen meeuwen met hier en daar een verdwaalde sea-eagle, die denkt een visje
of een meeuw mee te pikken. We komen langs een begraafplaats, waar de
grafstenen net boven de sneeuw uitkomen en waar vlak voor de ingang een
duidelijk bordje staat met de tekst “no camping”! Alsof iemand hier
midden in de winter in zo’n leeg land, deze plek voor zijn tentje uit zou
zoeken!! We komen eindelijk bij een klein dorpje met één
winkeltje/benzinepomp/dorpskroeg. Hier verkopen ze behalve de
hoogstnoodzakelijke levensmiddelen, ook handgemaakte zeep, potjes kruiden en
gebreide dikke sokken. Maar het meest belangrijke is…ze hebben een wc!!!!
Opgelucht en een zeepje rijker, rijden we een stukje verder, maar besluiten
toch te keren. We hebben genoeg van het eiland gezien. Bij het aurora centrum
in Andenes gaan we toch maar even kijken en krijgen een korte rondleiding en
een film van een kwartiertje over het noorderlicht waarna we nog even 12,50
euro pp mogen afrekenen. Eenmaal terug in ons hotel gaan we ons maar weer eens
omkleden om uit eten te gaan. Nog noooooit heb ik mij zo vaak verkleed op één
dag, als deze week in Noorwegen…Maar alles went, dus dit ook. Alleen mijn
Pocahontas laarzen heb ik altijd aan! We gaan uit eten in het enige echte
restaurant van Andenes…..”Arresten” de vroegere gevangenis waar de
dronken lorren uit de omgeving hun roes moesten uitslapen. De zalm en de
heilbot waren lekker! Waren vast net “gevangen”. GJ en ik zijn nog
bij de vuurtoren geweest om noorderlicht te spotten maar tevergeefs. Terug in
het hotel rook ik mijn laatste sigaret hangend uit het raam. Morgen gaan we
weer verder!

Een “Rib” uit ons lijf!

Na
een uurtje rijden door een sprookjesachtig landschap rijden we Andenes binnen.
Een plaatsje met maar een paar straten. Op de hoek van de hoofdstraat zien we
ons hotel voor de komende twee nachten. We zijn amper binnen of er wordt aan
ons gevraagd of we nog mee willen met een walvissafari. Eer we het door hebben
moeten we opschieten, want ze wachten nog even op ons!! Morgen en overmorgen
komt er een gemene oostenwind en dan wordt er niet gevaren. Dus nu of niet
meer!!! De koffers gooien we in onze kamers. Lidia slikt snel een primatour. We
laten alles gewoon achter. Glibberend en glijdend lopen we de 400 meter naar
het vertrekpunt van de boot. De mannen trekken hun creditcard …KASSA !!!! en
pas na de betaling horen we dat het een ribboat is! Een rubberboot met een
sterke motor, waar je op een soort brommerzadel achter elkaar plaats neemt. EN
DAT IS NU JUIST HET ENIGE DAT LIDIA EN IK NIET WILDEN DOEN!!!! Dit durven
we niet!!!!!!! De schipper is een Nederlander. Dat stemt enigszins gerust, maar
we durven nog steeds niet. Niemand luistert naar ons, ook de schipper niet.
Voor we het goed en wel beseffen, worden in een soort astronautenpak gehesen
(over onze dikke jassen, dus XL), waar je in kan blijven drijven. Daaroverheen
komt ook nog eens een zwemvest! Ik besluit mijn cameratas maar niet mee te
nemen en laat ook deze gewoon onbeheerd achter in het kantoor van de
organisatie. Als een stelletje opgeblazen Teletubbies, die niet eens om kunnen
kijken, schuifelen we richting de boot.

Het lijkt een soort kermisattractie en we
nemen plaats op het zadel van onze “hobbelpaarden”. Iemand wel
eens geprobeerd met zoveel lagen kleding ergens je been over te gooien????? Met
hulp van Peter is het mij gelukkig nog gelukt ook. Nu nog langzaam varen we de
zee op. Maar,,,dit is superleuk!!!! Binnen 10 minuten wordt er van achter
geschreeuwd…Whale on the left!!!!! En onze eerste vin is een feit!!!! Onze
schipper lijkt precies te weten wat de walvissen doen: Now !!!!! He’s
diving!!!!!! En de walvisstaart komt boven water!!! Dit is super!!!! Een paar
uur lang varen we van de ene naar de andere walvis(sen) en genieten met volle
teugen! We zien potvissen, vinvissen en bultruggen. Dankzij onze enorme pakken
hebben we het zeker niet koud. Zelfs als we water in ons gezicht krijgen hebben
we daar geen last van. Als ik om mij heen kijk lijkt het of we in Siberië zijn
…alleen besneeuwde bergtoppen en schitterende wolken. En nu?? Nu kan ik
alleen maar foto’s met mijn ogen maken …

Bij de laatste drie walvissen duiken een
aantal meisjes met een snorkel en duikbril het ijskoude water in. Drie
bultruggen spelen rond onze boot. Maar de meisjes vergeten naar beneden te
kijken. Tot groeiend ongenoegen van de schipper. Hij schreeuwt …LOOK !!! DOWN
!!! De meisjes spartelen wat rond en weer schreeuwt hij….DOWN!!! Of ze nu
onder water gekeken hebben of niet, ik weet het niet, maar de bultruggen waren
boven water veel leuker om naar te kijken!!!! In de verte zien we slecht weer
aankomen van alle kanten….en onze schipper geeft gas!!!! Met een noodvaart
varen we terug naar de haven …Oh wat zijn wij blij dat we zijn meegegaan!!!!

Uitzicht???

Na
onze avonturen van vanmiddag ontmoeten we elkaar weer in ons hotel. Eigenlijk
zijn we dakloos. Omdat we vanavond laat met de Hurtigruten gaan varen en aan
boord slapen, hebben we geen kamer meer om ons te verkleden. Onze koffers staan
in een kast in de hal van het hotel. En we vinden dat wij er ook nog gewoon bij
mogen. Dus omkleden maar weer! We gaan uit eten, dus de thermokleding kan uit.
Bij de buren gaan we sushi eten. De keuze is heel makkelijk: een hele grote
schaal met sushi voor met zijn allen. We hebben geen haast. De Hurtigruten
vaart pas na één uur vannacht af! Maar hoe langzaam we ook eten, we hebben na
afloop nog een paar uur over. We gaan gewoon weer in de hal van het hotel
zitten mahjongen, totdat we rond een uur of half 12 de Hurtigruten de
haven binnen zien varen. Eindelijk is het tijd om de koffers in de auto’s te
stoppen. Nadat wij onze zoveelste bekeuring tijdens een vakantie (nu voor fout
parkeren) vanachter de ruitenwisser hebben gehaald, rijden we naar de
aanlegplaats van de Hurtigruten. De MS Nordkapp ligt klaar en de grote
ruimdeuren aan de zijkant van het schip op de hoogte van kade staan al open.
Hier moeten we de auto’s naar binnen rijden. We krijgen een briefje waarop onze
bestemming staat, onder de ruitenwisser en verder gebeurt er niets. Niemand
controleert kaartjes of doet iets. Niemand vraagt naar onze identiteit of naar
onze tickets. We worden blijkbaar vertrouwd. Een half uurtje later worden we
met auto en al naar binnen gedirigeerd. We rijden een stuk de rijplank op naar
het ruim van de Hurtigruten op en leveren de autosleutels in. De bemanning
maakt foto’s van de buitenkant van de auto’s en rijdt de auto’s verder het ruim
in, waar ze met een paar millimeter tussenruimte keurig in het gelid en
superefficiënt geparkeerd worden. Wij mogen met de lift naar boven, naar de
receptie van het schip. Daar krijgen we kaartjes voor onze hut, voor het
ontbijt, voor de auto en voor de autosleutels. We gaan op zoek naar onze hut.
Moet mooi zijn, vooral het uitzicht. Hebben we tenslotte extra voor moeten
betalen. We hebben inderdaad alletwee een hut met uitzicht. Maar in plaats van
een uitzicht op een fjord of de kade van Tromsø, kijken we allebei vanuit de
patrijspoort tegen de zijkant van een gigantische reddingsboot!!! Je ziet
alleen daglicht als je met je neus tegen het raam, om de hoek van de
reddingsboot kijkt. We lachen maar hard. Nog even buiten boven op het dek
kijken naar Tromsø bij nacht. Dan zoeken we snel onze kooien op. Het is
inmiddels al laat. GJ en ik kunnen het niet laten en gaan rond half twee toch
nog even de kou in om het schip de haven uit te zien varen en de lichtjes van
Tromso snel kleiner te zien worden. Nou gaan we echt slapen. Na een blik op ons
uitzicht, slapen we rond twee uur glimlachend in. Maar het raam kan niet open.
Het is tenslotte een patrijspoort. En met dichte ramen slaap ik niet best. Oh
…help!!!! Ik krijg het dan ook gewoon te warm, benauwd zelfs. Vlak voor dat
ik denk dat ik zuurstofloos ter aarde zal storten en ik hulp wil gaan zoeken,
valt mijn oog op ons ventilatierooster in het plafond. Een vierkant rooster van
30 bij 30 cm. Waarschijnlijk heeft de vorige “bewoner” van onze hut,
last gehad van de bewegende lucht en vervolgens de gaatjes afgedicht met vellen
papier, zodat er geen frisse lucht binnen kan komen. GJ is zoals gewoonlijk
mijn redder in nood en met de kurkentrekker peurt hij alle papiertjes uit het
ventilatorrooster en langzaam vult ons hutje zich met “verse” lucht. S’morgens
vroeg zijn we snel gedoucht, aangekleed en onze koffers zijn er ook snel weer
klaar voor. We hebben op zijn minst een beetje geslapen. Terwijl de zon
heel langzaam opkomt en het steeds harder begint te sneeuwen, genieten
wij van een heel uitgebreid ontbijtbuffet. We zitten naast de ontbijttafel van
de kapitein en de stuurman. Ze nemen het er flink van, hetgeen merkbaar is aan
hun omvang. Hierna worden we buiten op het dek uitgenodigd om naar het fileren
van een grote zalm te komen kijken. De mannen vinden dat wel wat, maar Lidia en
ik besluiten toch maar om binnen ons kopje koffie op te drinken met het
uitzicht op..niks. We hebben niet veel uitzicht op de fjorden omdat het echt
heel hard is gaan sneeuwen!

Rond
11 uur varen we de haven van Risoyhamn binnen. Eer we het door hebben, zijn we
van de boot af en rijden we door een schitterend sneeuwlandschap op weg naar
Andenes. Op weg naar ons volgende avontuur!!

„Het licht gezien”!!!!

Peter
en Lidia gaan vanmiddag met de husky’s door de sneeuw sledehondenrijden ,vooral
Lidia is dolenthousiast en in alle staten ,zelfs zo dat het lijkt of ze in
hogere sferen verkeert en peter geniet hier uren later nog zichtbaar van.

„Jammer
genoeg” is er voor ons geen plaats meer en Gertjan en ik besluiten dan
vanmiddag maar wat rond te gaan rijden .

S’morgens
gaan we na het ontbijt en ons eerste omkleden op verkenning door Tromsø, is er
misschien een drankwinkel open? Nee …dit weekend geen wijn te koop alleen in
een restaurant …dus zijn we veroordeeld tot het kopen van wijn van 40 euro
per fles!

Er
is in het centrum een wedstrijdje rendier-skiën en dat lijkt ons wel leuk!

Na
een paar minuten buiten kom ik tot de ontdekking dat ik mijn thermobroek
vergeten ben en met compleet gevoelloze benen wil ik gelijk terug naar het
hotel .

Midden
in de hal van het hotel gooi ik de hele inhoud van onze koffer op de grond
…en supersnel heb ik mijn extra lagen kleding gevonden en aangetrokken .

De mannen willen de wedstrijd zien maar als ze
ontdekken dat het 15 euro toegang is lopen ze niet meer zo hard .We kunnen hier
wel konijnenmutsen kopen ,rendiervellen voor voor de open haard en
ongemakkelijke smalle sloffen gemaakt van stugge rendiervellen …het enige
echt leuke is de samivrouw in klederdracht die het in ieder geval niet koud
heeft of dit nu komt door haar kleding of door de toeristen die grote
hoeveelheden euro’s spenderen aan zaken die ze in willen gaan voeren in
Nederland laat ik in het midden . Wij hoeven niks. We willen absoluut niet meer
te kopen dan het hoogstnoodzakelijke. En daar horen flessen wijn van 40 euro
eigenlijk wel bij!Wat broodjes met beleg bij de supermarkt kopen is voor vandaag
het laatste dat we gezamenlijk doen en onze wegen scheiden. Peter en Lidia gaan
sledehondenrijden en wij gaan paardenkrachten verstoken met onze
huurauto. Het verhaal van Lidia en Peter moet Lidia maar aanleveren.

Ik
weet alleen ..dat ze van de slee gevallen zijn ..Lidia een enorme blauwe plek
hier aan over gehouden heeft ..er 105 honden waren die allemaal blaften ..Peter
zo moe was dat Lidia bijna medelijden met hem kreeg .. het snot gewoon uit zijn
neus liep ..en het heel hard ging maar het allerbelangrijkst was toch wel dat

het superleuk was!!!

Wij rijden richting
Breivikeidet. Deze weg is regelrecht afkomstig uit een sprookje: ongerepte
sneeuw en ijspegels aan de stroomdraden, bomen in ijs en sneeuw verpakt,
ijsschotsen op de de fjorden waar we langs rijden en fantastische vergezichten
met besneeuwde bergtoppen en steeds veranderende luchten. Geen vieze gepekelde
wegen, maar keurig geveegde, besneeuwde wegen, helemaal glad geschoven door één
van de vele sneeuwschuivers die we zien. Maar door dat glad schuiven ligt er
overal een dun laagje sneeuw of ijs op de wegen. Levensgevaarlijk voor onze
gewone huis-tuin-en-keuken banden of onze Nederlandse winterbanden. Maar met
banden met spikes onder de auto hebben we volop grip en ik ben dus geen seconde
bang om te slippen, want dat gebeurt nu gewoon niet. Aan het einde van een weg
kunnen we alleen nog verder met een veerpont. We staan voor een wonderschoon
fjord en maken eerst een serie selfies met dit uitzicht als achtergrond , we
slagen er maar niet in om zoiets eenvoudigs in één keer goed te doen! Als we de veerpont nu nemen dan
betekent dit, dat we erg om moeten rijden en via een enorme omweg pas weer in
Tromsø kunnen komen.. Dan is het hier al pikkedonker.. Bovendien is het weer
hier natuurlijk ook moeilijk voorspelbaar. Na nog een “halve ” selfie
met achter ons de besneeuwde en met zon overgoten bergtoppen, draaien we om en
rijden dezelfde weg terug. We
kunnen het echter niet laten en gaan nogmaals dezelfde weg rijden als
gisteravond. Naar één van de beste plekken om het noorderlicht te zien! Ik weet
nu dat het geen gevaarlijke weg is en wil toch nog een keer de kans hebben om
het licht te zien. Voor zonsondergang komen we op de plek aan. Het waait nu nog
harder en het voelt nog kouder aan. We zetten mijn fototoestel op een statief
en proberen met de zelfontspanner een paar foto’s van onszelf te maken. We zijn
steeds niet snel genoeg, of staan niet stil. Blijkt toch wel moeilijk. We
hebben zelfs een foto, waarop we als een soort doorschijnende geesten staan.
Het wordt al donker. Ik maak nog vlug een paar foto’s van een prachtige
zonsondergang. Gaan we nog wachten op het noorderlicht???? Nou….heel even
dan. Versteend tot op onze botten vluchten we de auto in. Na een uur geven we
het op…het is te koud!!! Dus terug naar Tromsø. Het is inmiddels pikkedonker
en de weg spiegelt in het licht van de autolampen.
Onze auto rijdt rustig over de weg, die ondertussen in een ijsplaat is
veranderd. Halverwege de weg terug naar Tromsø zegt GJ, ik zie een streep in de
lucht. Welnee, je bent kleurenblind. Het is de spiegeling van de weg. Nee, kijk
daar. Daar! Kijk dan! Uh….zijn dat niet gewoon wolken???? De lucht begint te
kleuren en de kleuren beginnen te dansen. Gertjan !!!! Stop!!!!! Nu!!!!!
Hier!!!!! Hij stopt, maar de bergen sneeuw zorgen ervoor dat ik de auto niet
uit kan. Stop dan hier!!!!! Nee..dat kan niet! Eindelijk een plek om te
stoppen. GJ pakt mijn statief, terwijl ik zonder vallen de auto probeer uit te
komen. Het is doodstil hier. Geen mens geen auto, geen huis, kunstlicht. Alleen
op de wereld, geen busjes met toeristen, geen noorderlichtjagers. Alleen wij!
Rondom ons beweegt de lucht …groen…roze….onvoorspelbare kleuren en
vormen. Waar moet ik een foto van maken ? Hoe? Ik kan niet denken, doe maar wat
en ondertussen sta ik tot mijn knieën in de sneeuw. Ik heb het niet koud, mijn
handschoenen kan ik niet vinden. We genieten van het onvoorspelbare… We hebben
het licht gezien, juist op het moment dat we het niet verwachtten.

Een moment om nooit te vergeten..

Van Siberië naar Nova Zembla

Na een vroeg en zeer uitgebreid ontbijt, gaan we op weg. Het is hier zo mooi!!
We gaan op zoek naar camp Tamok. Daar moeten we van alles kunnen ondernemen. Rendier rijden, sledehondtochten en contact maken met de oorspronkelijke bewoners van deze omgeving: de Sami.De weg hierna toe is adembenemend mooi. Overal sneeuw, de bomen zijn helemaal wit, er zit zelfs een dikke laag sneeuw over de elektriciteitsdraden die de weg overspannen. De vergezichten van scherpe punten van de hagelwitte bergen in de verte, met hier een daar een wolk die een punt van een berg omhult. Het liefst zou ik iedere minuut willen stoppen om foto’s te maken maar ik ben natuurlijk niet alleen . De hele wereld is spierwit. Sneeuw overal waar je kijkt. De bomen hebben bizarre witte vormen en de paar huizen die we zien zijn overdekt met sneeuw en de weg is ook nog steeds bedekt met een witte laag. Hier hebben we overigens geen last van dank zij de spikes in de banden. Zelfs ik ben niet bang meer om over een glad, spiegelend wegdek te rijden. Peter heeft zijn walkietalkie meegenomen van huis dus we blijven met elkaar in contact,dit levert eigenlijk alleen maar onzin geklets van Lidia en mij op. “Kijk nou rechts !! zooo mooooi!” „Kijk nou naar dat huis en dat witte hek!!!!” „Kijk rechts die begraafplaats je ziet alleen de bovenkant van de kruizen!”Onderweg wappert de buitentemperatuur van min 2 tot min 11. Het is dus redelijk frisjes waarbij nog even verteld moet worden, dat min 2 hier net zo koud is als min 20 bij ons! De wind blaast zo venijnig uit het noordoosten! En noordoosten wind aan de andere kant van de poolcirkel, bevat nog de kou van Noordpool… Je ruikt de ijsberen.Even de buitenlucht in en je handen zijn het komende uur kompleet gevoelloos. En ik?? Ik heb een fleecevest aan en mijn dikke jas dicht en zelfs een muts op…! Kortom ik ben (bijna) onherkenbaar!Bij een Co-op die we onderweg tegenkomen, kopen we droge broodjes en een ons ham voor de lunch, voor het luttele bedrag van 8 euro. In hal van de winkel scheuren we de broodjes open en beleggen ze. Het kruimelen doen we buiten… naast de auto .We komen bij camp Tamok aan, een soort tentenkamp in de middle of nowhere. Het is een plek waar de wind echt snijdend koud is en de sneeuw onbarmhartig ons gezicht sneeuwstraalt! De sneeuwjacht giert meedogenloos.

De mannen gaan gauw kijken of we ergens iets warms kunnen drinken …nou mooi niet!! Ze hebben helaas niets te eten of drinken hier. Ze hebben net vandaag ook problemen met de elektriciteit en het is hier al zooo koud!!! Dit moet wel een uitloper van Siberië zijn!!!!!Plassen dan????? Lidia en ik moeten hoognodig. De kou helpt ons er ook niet bij. We vinden een gebouwtje, dat half ingesneeuwd is. Uiteraard ook zonder stroom en dus ook zonder licht. Dit betekent om de beurt plassen, terwijl de een de deur openhoudt zodat de ander niet naast de bril terecht komt. Of het de gewoonste zaak van de wereld is, komen er ineens ook andere meisjes om te plassen nu er iemand is die de deur openhoudt. Er is zelfs zeep om onze handen te wassen…maar geen water om het er weer af te spoelen. Ik moet een meisje zelfs een papieren zakdoekje geven als ze hilarisch lachend constateert dat ze zeep op haar handen heeft en er geen water is. Voor ons komt mijn flesje desinfectans goed van pas!Lidia compleet verdwenen in haar jas, merkt stoïcijns op dat bevriezen geen slechte dood schijnt te zijn. Waarop Peter binnensmonds vraagt of ze daar dan onderzoek naar gedaan heeft GELUKKIG … Vandaag is er geen mogelijkheid meer voor sledetochten hier in dit Siberië. Wat jammer nu (maar niet heus) … dolgelukkig ploffen we weer neer in onze warme auto’s met stoelverwarming, die ik overigens al dagen lang standaard aan heb staan en waarvan Peter inmiddels ook de bediening onder de knie heeft.

Jawel ,ik ben echt Judith..degene die het altijd warm heeft.. die altijd zonder jas loopt en het liefst ook nog op blote voeten… Ik weet zelfs ineens hoe een jas dicht moet…en waarom ik een thermo-broek aan heb en poolsokken in mijn laarzen aan moetWe rijden terug naar Tromsø. Gelukkig mag er ik af en toe even uit om foto’s te maken,maar ik ben uit mezelf ook heel snel weer in de auto! De kou wil nog niet wennen. Eenmaal terug in het hotel gaan we ons voor de zoveelste keer omkleden: snowboots uit.. laarsjes aan.. fleecevest uit.. gewoon vest aan.. en natuurlijk muts af en haar weer kammenPeter is op deze situatie berekend, zoals overigens op alles en heeft zelfs zijn sloffen bij zich! Peter zijn PSU (persoonlijke standaard uitrusting) bestaat deze week behalve sloffen uit, voor zover wij weten: handenwarmers op benzine, zakmessen in meerdere uitvoeringen, een walkietalkie, een ge-updatete TomTom (er is hier maar één weg van stadje naar stadje) maar je kan hem maar bij je hebben! En niet te vergeten plastic zakjes met koffie en plastic zakjes met melkpoeder en natuurlijk ook nog „Snelle Jelles” en krentenbrood dat weken lang goed schijnt te blijven .Mochten we onverhoopt ergens stranden ….overleven doen we het dan vast Nadat we ons omgekleed hebben voor het avondeten, dat overigens super is in dit hotel, kleden we ons voor de verandering maar weer eens om in thermo-ondergoed, skibroeken, handschoenen, berenmuts en sjaal en gaan naar één van de beste plekken om het noorderlicht te zien. We rijden ongeveer 55 km over smalle weggetjes, vol met sneeuw en ijs …met bochten hobbels en …..

Er steekt iets over!!!! Wat is dat???? Langzaam loopt een rendier de weg over en wordt gevolgd door nog drie familieleden. Als Lidia eindelijk met haar fototoestel in de aanslag is uitgestapt, zijn de dieren al in het donker verdwenen en kan zij weer terug naar de auto glibberen.Een hele tijd later komen we bij één van de beste plekken van Noorwegen om het noorderlicht te zien en samen met een volle touringcar met vooral japanse toeristen kijken we wanhopig naar de bewolkte lucht boven ons. Het is zo vreselijk koud, hier lijkt het wel Nova Zembla en we moeten uitkijken dat onze neuzen en vingers niet bevriezen ….we bibberen. Veel toeristen uit de bus zetten stoer hun statief neer en kijken serieus naar de lucht …en zien ‘net als wij’ niets al doen ze daar wat langer over dan wij. De aardige gids van het gezelschap belt en informeert bij zijn collega’s …er is kilometers in de omtrek geen glimp te bekennen van het noorderlicht. We raken met de gids aan de praat en hij biedt ons een bekertje warme chocomelk aan. Een half uur later verlaten we bevroren en teleurgesteld “één van de beste plekken van Noorwegen om het noorderlicht te zien” en we zijn blij dat we besloten hebben terug te gaan. De snijdende poolwind blaast de sneeuw over de weg en maakt deze bijna onzichtbaar…

net als het noorderlicht wat we niet gezien hebben .

Gelukt …of mislukt?

Na uitgebreide, degelijk
uitgevoerde voorbereidingen en strakke schema’s zijn onze volledig
georganiseerde koffertjes voorzien van thermo ondergoed, extra batterijen,
geheugenkaartjes, winddichte handschoenen, berenmutsen, poolsokken..en genoeg
sigaretten voor meer dan een week. Eindelijk kunnen we de overvolle valiezen
(met wat bruut geweld) dichtritsen.

We zijn er echt helemaal klaar voor! De reis naar Schiphol gaat
geweldig. Peter wil Lidia opschepen met zijn nog volle flesje water ,wat
natuurlijk niet mee mag de douane door, maar krijgt gelijk de volle laag het
…”Lul de behanger ” was nog het aardigste dat uit haar mond kwam.
En Peter? Die dronk zijn flesje gewoon leeg en mikte de lege plastic fles met
een triomfantelijk gebaar in de gereedstaande afvalbak. Bij de taxfree winkel
kopen we nog gauw twee flessen wijn, want straks in Noorwegen is drank echt
belachelijk duur .Vlakbij de gate kopen we alvast broodjes zalm voor tussen de
middag als we op het vliegveld van Oslo rondlopen ,hier zijn ze „maar” 6 euro
en in Oslo wel 18 euro!De vlucht naar Oslo is zo gepiept. We zitten helemaal voorin
het vliegtuig net achter de business class maar waar we dezelfde ruime
beenruimte hebben , maar we betalen maar een fractie. Voor we het weten zijn we
in Oslo. Ik kan naar buiten! Even roken !!! De gezonde kille Noorse wind ontneemt mij bijna mijn adem,
maar het is zo heerlijk buiten ! Geen toeterende taxi’s voor de deur …geen
file rijdende, elkaar opzij duwende auto’s, die allemaal denken alleen op de
wereld te zijn. Alles een tandje rustiger dan in ons jachtige land. Alleen met
een vriendelijke Noor, die mij welkom heet in het volgens velen erg saaie
Noorwegen… maar mij wel een vuurtje geeft.


We moeten met een
binnenlandse vlucht doorvliegen naar Tromsø. Dat betekent dat we weer door de
luchthavencontrole moeten. Weer koffers en tassen door de scan, jas, vesten
uittrekken (Lidia zelfs haar schoenen), riem af, camera’s, computers en iPads
uit de rugzak. In Oslo mag je net als op Schiphol geen vloeistoffen, laat staan
twee flessen wijn mee het vliegtuig in nemen. Ze moeten dan op de luchthaven
waar ze gekocht zijn in een geseald plastic tasje (nog even 15 cent afrekenen)
zitten. Als ik in Oslo weer langzaam naar binnen loop bedenk ik dat we nu weer
door de luchthavencontrole moeten en dat onze duur gekochte flessen
Schipholwijn dus niet geseald zijn! Dan verdwijnen ze vast in de bak ..ik zie
vast weer beren op mijn pad …
Op dit vliegveld zien we in de eerste de beste
winkel en aanbieding van een flesje shampoo…NU 21 euro!!! Wat een prijs! Nou
,denk niet dat één van ons op deze aanbieding in wil gaan!
We genieten van ons
op Schiphol gekochte en in onze ogen dure broodje zalm van € 5,95, wetende dat
het hier € 18 zou kosten! Deze broodjes waren dus een koopje! En water? Lidia
en ik vullen gewoon weer ons lege flesje bij de wc. Wanneer we door de douane
gaan is het ineens druk. GJ legt met stalen gezicht onze “dure”, maar
hier dus heel goedkope ongesealde flessen wijn in de bak bij de controle en
gooit achteloos zijn superdikke jas eroverheen en zonder problemen schuiven
deze “koopjes” Noorwegen in. Opgelucht halen we diep adem. Dit is
onverwacht! De schijnbaar grondige controle die ze hier uitvoeren, blijkt dus
verre van water- of beter nog wijndicht te zijn. Dolgelukkig wandelen we door
de taxfree zone en hebben geen enkele behoefte om hier koopjes te jagen. Rust..

Op tijd vliegen we naar het noorden van Noorwegen en op tijd landen we op Tromsø waar de zon net langzaam ondergaat. Het is pas half vier! De dagen duren hier in dit seizoen aanmerkelijk korter dan bij ons. Waren we een maand eerder geland, dan was het zelfs al (of nog steeds) donker geweest. We halen onze ,van te voren, gereserveerde huurauto’s op. De auto van GJ heeft al een deuk van de vorige huurder,de noorse verhuurder heeft blijkbaar een goed inschattingsvermogen omtrent de rijvaardigheid van GJ in het buitenland!

Buiten is het koud! We vertrekken naar ons eerste hotel. Peter en Lidia rijden voorop hun Audi A3 is van alle moderne snufjes voorzien en dus ook van een GPS. Het is een maar paar km naar het hotel, maar na 5 minuten staat Peter stil. We zien hem uit zijn auto springen. Lachend holt hij naar ons toe. Toen hij wegreed stond de stoelverwarming blijkbaar aan en hij kon de knop van de stoelverwarming niet vinden en hem dus niet uitzetten. Hij had nu zowat verbrande billen en moest echt even in de kou staan om af te koelen! We moesten zelfs voelen hoe warm ze waren…Tegen de tijd dat onze huur auto’s warm zijn, zijn we bij ons hotel aangeland. Vanuit onze kamer hebben we een fantastisch uitzicht over de baai van Tromsø. De kamer is keurig. Het hotel heeft zelfs een terras, met een bij deze temperatuur noodzakelijke heater. Kan ik zelfs gewoon een sigaret roken en GJ zijn onvermijdelijke sigaar. Ik heb zo mijn best gedaan om een goed hotel te vinden …en dat is zeker gelukt!!!

De mannen parkeren de auto’s ergens illegaal want 2x 30 euro per dag is teveel voor deze “zunige” Hollanders! Er staat een heerlijk warm buffet klaar, dat we alle eer aan doen en gaan ons (dik) aankleden om even naar buiten te gaan .
Plotseling komt Lidia briesend, met haar gezicht op meer dan een onweersbuitje, haar kamer uit stieren. Peter heeft thermo ondergoed aan …en er zit niets meer in de koffer. Nu heeft zij geen thermo ondergoed. Nu krijgt zij het koud!!!!!
“Gezellig” kletsend lopen we naar de supermarkt, waar we nadat we een zak chips gekocht hebben ineens Peter kwijt zijn. Voorzichtig zeg ik Lidia dat ik nog wel een reserve thermo broek heb en langzaam drijft de bui voorbij. Een zak chips en wat drinken rijker, gaan we naar het hotel waar we nog even “op het terras” een glas wijn van een euro of 7 drinken en vijf minuten later komt Peter aanlopen en schuift gezellig aan alsof er niets gebeurd is. We schuiven nog een glas wijn aan en weer compleet proosten we op een geweldige week!

Deze dag is meer dan gelukt!