Vakanties

Momenten van….

Op tijd zitten we aan het uitgebreide ontbijt met zalm, eieren, witte bonen en natuurlijk de beroemde Noorse bruine kaas die overigens niemand echt lekker vind. Hotel Grand is niet veel minder dan het Scandic. We prijzen ons zelfs gelukkig, want tijdens dit ontbijt hier missen we de buslading Chinezen of Japanners, die de oorzaak van onze uitwijk naar Hotel Grand zijn. We hadden vast lang moeten wachten op een vrij tafeltje of de schaal met zalm leeg aangetroffen.

We zijn allemaal echt heel benieuwd wat er gaat gebeuren als we uit gaan checken… tot onze verbazing krijgen we echt helemaal geen rekening!!!

Dit wordt best een super goedkope vakantie! En dat het nog goedkoper gaat worden weten we gelukkig nu nog niet maar op dit moment worden we hier super vrolijk van.

Enthousiast glibberen we zo voorzichtig mogelijk met onze koffers naar de auto’s en rijden naar de eerste de beste supermarkt. Broodjes worden ingeslagen, eieren, zalm en alle benodigdheden voor Els haar fantastische Surinaamse nasi. We accepteren de door Els aangeschafte kippendijen onder voorbehoud dat de vieze witte flubberige dingetjes er wel afgehaald worden!

Met moeite proppen we alle ingeslagen boodschappen in onze toch al overladen auto’s. De achterbak van de auto krijgen we met moeite dicht. Vervolgens gaan we op weg naar Svolvaer op de Lofoten.

Onderweg wordt het landschap steeds mooier. Scherpe bergpunten, fraaie fjorden met een patchwork van ijsschotsen en meterslange wanden van bevroren, aaneen geschakelde ijspegels. De Noren zelf vinden de Lofoten niet voor niets het mooiste gebied van hun prachtige land. De appjes van Els worden steeds enthousiaster….kijk nou!! Kijk, hoe mooi!!!!

Oh, wat is het hier geweldig!!! Om de haverklap moet er gestopt worden voor een fotomomentje, wat wij overigens niet erg vinden, want het is alleen al leuk om dan te kijken hoe snel Els de auto kan komen.

Bij een restaurantje met uitzicht op de eerste grote brug over een honderden meters breed fjord, gaan we heerlijke koffie drinken met Noors gebak en napoleoncake. Bij ons noemen we dat gewoon een tompouce.

Op het kleine balkon doen Ruud, Els en ik een poging om een aantal selfies te maken. Dit was verre van makkelijk aangezien wij drieën ietsje meer dan een beetje verschillen in lengte. Het resultaat was keurig uitgelijnd, Ruud zijn hoofd kwam in de buurt van de bergtop en het mijne begon ongeveer ergens aan de voet van de berg.

We vervolgen onze weg op dezelfde manier, van fotomomentje naar fotomomentje. Op een grote parkeerplaats zien wij veel Fotomomenten bij elkaar en Ruud en Els weten bijna niet waar ze moeten beginnen en lopen van de ene naar de andere kant. Ondertussen maakt marianne overal foto’s van met haar iPhone en probeert ontspannen te poseren bij een romantisch besneeuwd bruggetje.

Gertjan lijkt dit ook het juiste moment te vinden om de broodjes klaar te maken en klikt de achterbak open. Met een noodgang komen de boodschappen die met veel moeite naar binnen gepropt waren, hem tegemoet en de eieren die bovenop lagen liggen nu dus als eerste op het asfalt. Gertjan staart enigszins verbouwereerd naar de grond maar zelfs de eieren zijn nog heel.

Wij laten ons nergens door uit het veld slaan en nadat ik toch even dit momentje heb vastgelegd smeren we snel wat broodjes.

Tijdens het laatste deel van de tocht zien wij regelmatig een raam opengaan waar een lens uit te voorschijn piept: Els heeft nu zelfs haar momentjes zonder te stoppen!

Dat is een flinke tijdsbesparing! Arianne is aangestoken door het enthousiasme van Els en fotografeert alles vanaf de andere kant met haar werktelefoon.

De dames worden overmoediger en de toestellen komen uit het raam gepiept om nog mooiere foto’s te maken.

Een tijdje later gaat mijn telefoon!! Paniek in de tent!!! We moeten terug!!!Arianne is haar telefoon kwijt!!! Tijdens het maken van een foto uit haar raam van de rijdende auto, is haar telefoon uit haar handen geglipt. Wij stoppen en kunnen hen niet helpen. Moeten we terug? Helpen zoeken? We besluiten toch maar te wachten tot we iets meer weten. Een kwartier later komen ze helemaal opgelucht aanrijden, Yes gevonden!!! Met gevaar voor eigen leven hebben Els en Ruud de besneeuwde weg afgezocht en met succes! Ze nemen de val van Els over de vangrail en de toeterende vrachtwagenchauffeurs maar voor lief.

Tja, Arianne, als je handen te koud worden zou het best wel, plotseling ineens in een onbewaakt ogenblik, kunnen gebeuren dat je zomaar ineens per ongeluk je telefoon los laat. Maar ach, dan krijg je toch vast wel een nieuwe… Dat zei je vanmorgen toch nog? Het was toch maar een telefoon?

Gelukkig is hij gevonden en heb je niet alleen je telefoon maar ook je foto’s van zoveel leuke momenten toch terug!!! Wat zal je blij zijn!

Eenmaal in Svolvaer aangekomen hebben we snel onze rorbu voor de komende dagen gevonden en de mannen ruimen in no time de auto’s leeg. Onze rorbu is een supermooi huisje met meer dan genoeg ruimte. Vanavond blijft het nog helder en willen we zo snel mogelijk eten en op jacht gaan naar noorderlicht. De vrouwen gaan zonder mij ( ik had ze al gewaarschuwd) de keuken in en al heel snel vult ons huisje zich met heerlijke Elsie’s nasi lucht.

Na het eten trekken we onze thermokleding en skibroeken aan en rijden richting het plaatsje Hov, dat ons door de receptionist geadviseerd was als beste plek voor het zien van het noorderlicht.

Eenmaal tussen de bergen zie ik af en toe een groene glimp en wil ik stoppen maar de mannen rijden gewoon door…

Vlakbij Hov stoppen we pas als we wat zien aan de hemel en springen de auto uit en maken foto’s tot het licht weer verdwijnt. En weer zien we wat en zoeken snel weer een plek om te parkeren en maken weer foto’s. Zo gaat het steeds door…en door.

Vlakbij Svolvaer zien we weer wat, net als de chauffeur van een bus vol met fotograferende toeristen en parkeren onze auto’s er maar naast.

Het groene licht danst over de besneeuwde bergen en gelukkig hebben we even de tijd om foto’s te maken.

Eenmaal terug in ons huis moet er nog een spelletje gespeeld onder het genot van een glas witte wijn.

30 seconds lijkt een snel en kort spel. Maar het blijkt een spel dat niet alleen zorgt voor hilarische taferelen en dubbel liggen van de lach maar het kan ook heel lang duren en zorgen dat iedereen elke spelregel aan zijn laars lapt.

Kortom waar het over gaat en hoe het hoort weet ik nu nog steeds niet.

Soms hoeft er niets bijzonders te gebeuren om een moment toch heel bijzonder te maken.

Ik weet wel dat zoveel bijzondere momenten vandaag zich aan elkaar geregen hebben tot een bijzondere geslaagde dag.

Tevreden gaan we slapen en hopelijk morgen gezond weer op!

Van het Donker tot aan het Licht.

De dag van ons vertrek begint echt heel vroeg en nog voor wij Nesselande uit zijn, om Marianne op te halen, komen we er al achter dat Gj’s zijn fleecevest niet aan heeft maar dat dat nog op de stoel in de slaapkamer ligt! Els wordt gebeld en gelukkig wil zij het nog even op gaan halen. Wij zijn ruim op tijd bij Marianne die al bij de voordeur staat te trappelen.

Gelukkig hebben we deze keer geen files of ander oponthoud en ruim voor 8 uur zetten de mannen de 4 “Golden Girls” voor de deur af. Voordat de mannen de auto hebben weggezet staat de eerste selfie al op Facebook en is het “hoogstwaarschijnlijk eindelijk meer dan duidelijk” welk gezelschap deze week naar Noorwegen vertrekt. Tenminste dat hopen we…

Nadat we allemaal de Sas app hebben gedownload en de koffers hebben ingeleverd kunnen we eindelijk onze broodnodige inkopen gaan doen.

Hoeveel flessen mogen we meenemen, welke kleur en welk soort moet het worden? Deze keer is de keus als eerste gebaseerd op kwantiteit in plaats van, zoals gewoonlijk, op kwaliteit en met 3 kartonnen dozen van 3 liter wijn per stuk gaan we naar de kassa. Nu kunnen we op ons gemak een kopje koffie drinken en Els grijpt deze gelegenheid aan om haar in Spanje beschadigde handbagage koffertje te vervangen door een degelijke supermakkelijke en moderne samsonite. De vakantie, onze heel bijzondere vakantie, kan beginnen!

Op tijd gaan we de lucht in en het is nu niet vier op een rij… ( tijd voor spelletjes zullen we nog genoeg krijgen) maar met z’n zessen op een rij zitten we in het vliegtuig en landen op tijd in Oslo.

Nu moeten we uren doorbrengen op dit vliegveld en netjes, zoals het hoort, gaan de dames de winkeltjes langs terwijl de mannen op hun gemak aan de koffie gaan.

Gelukkig ontspring ik de dans en kan voorkomen dat ik weer, zonder erg, door Marianne in een paskamer wordt gesleurd.

We zien een hoop leuke dingen maar kopen uiteindelijk gewoon niks.

Een uur te laat gaan we de lucht in naar onze eindbestemming, Ruud en Arianne en Gj en ik zitten stil op onze plekken maar aan de overkant????

Het constante geklets “blablablabla” aan de overkant werkt rustgevend en geeft ons ruimte om even te zwijgen… een nieuw setje “de Roemies” is geboren!

Als je “een bindende factor” hebt… is er niets anders meer nodig en is het altijd gezellig.

Terwijl het al donker is landt ons vliegtuig op de luchthaven van Evenes en sta ik al snel bibberend buiten om een sigaar te roken maar besluit nog sneller om deze toch maar niet aan te steken.

Bergen sneeuw en een gevoelstemperatuur van 20 graden onder nul doen mijn adem en mijn longen al snel bijna bevriezen.

Ruud krijgt te horen waar zijn Kia staat (welke auto’s de mannen gehuurd hadden weet ik overigens niet) en Gj loopt met hem mee en komt terug met lege handen…er staat maar 1 auto!

Nou, Dan gaan we maar met de bus, die komt vast ook bij ons hotel.. en daar ligt vast de rode loper al uit!

Een kwartier later komt Gj gelukkig aanrijden in een witte Mercedes, een auto die ik never nooit zou willen hebben… Maar..

Het enorme panoramadak boven ons hoofd is geweldig maar de geblindeerde ramen sluiten ons af van de buitenwereld en met 1 druk op een knop laat ik de ijskoude wereld binnen.

Noorwegen …. we zijn er weer!

Aangekomen in Narvik stamp ik met mijn waterdichte, aan alle eisen voldane laarzen, zo hard door de smeltende sneeuw dat niemand mijn tranen ziet..Ik ben zo blij weer in dit mooie land te zijn.

Even later lopen we echt over de rode loper van het mooie hotel. Maar een paar minuten later kijken we elkaar verbijsterd aan als we horen dat er geen kamers meer voor ons zijn!

Er zijn gewoon geen kamers meer voor ons… er is gewoon geen plek meer!

Ik heb zo mijn best gedaan om mooie hotels te boeken en al bij het allereerste hotel gaat het al fout!!

Gj is boos… Gj wil klagen… we laten dit verder maar over aan de mannen die even later tevreden naar buiten komen.

We mogen gratis in een ander hotel overnachten en krijgen ook nog een tweede nacht gratis!

Met z’n zessen gaan we naar het “ Grand hotel” aan de overkant waar we snel onze koffers naar de kamer brengen. Marianne en Els moeten deze nacht wel het bed delen maar daar hebben ze op dit moment nog geen probleem mee. We zijn benieuwd of zij hier morgenochtend nog zo over denken.

Ik denk ondertussen maar 1 ding…. ach, het maakt niet uit waar je bent…

Op welke manier en onder welke omstandigheden …

Als je maar nooit alleen bent.. en nu zijn we gezellig met z’n zessen!

We gaan pizza’s eten bij pepe’s in plaats van een mes krijgen we een grote schaar waar Els gelijk mee begint te dreigen.

Na de overheerlijke pizza gaan we toch nog maar even op zoek naar…. en gewoon midden in Narvik tussen de lantarenpalen verschijnt er ineens een groene streep aan de hemel… Ruud en Els weten niet hoe snel zij moeten stoppen en de auto uit moeten springen om hun statief neer te zetten.

De weg is hier glad en op sommige plekken echt spekglad, af en toe ziet Els in haar enthousiasme niet waar ze haar voeten neerzet en zakt dan een eind de sneeuw in en kan er dan niet meer zonder hulp uitkomen.

Ruud is op zo’n moment de redder in nood en heeft zijn handen vol aan dames die hij op de been moet houden en dan ook nog foto’s maken

Wat moeten de Noren wel denken als ze dit tafereel aanschouwen?

Een groep toeristen die gewoon midden op de weg uit de auto springen, op de been proberen te blijven op het ijs en in de sneeuw en ondertussen met camera en statief heen en weer lopen en van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen…

Tevreden gaan we terug naar ons hotel waar de gratis bedden prima slapen.

Ik ben Gelukkig! Ik ben opgelucht! Deze vakantie kan nu al niet meer stuk!

We hebben in ieder geval het licht al gezien!!!!

Met lange aanloop kun je ver springen!
De Voorpret kan beginnen en wekenlang zijn we met z’n allen bezig met een groot onderzoek naar de kwaliteit en prijs van thermo ondergoed. Er zijn zoveel merken en zoveel soorten stof en aangezien de temperatuur de laatste weken in Noorwegen ver onder de min 30 dook leek dit ineens echt van levensbelang.

Ons “lang geleden aangeschafte Lidl thermisch ondergoed” zou wel eens onze bevriezingsdood kunnen gaan worden als we het internet moesten geloven!

Vergelijkend warenonderzoek, waar we nu eigenlijk geen tijd voor hebben, staat ineens bovenaan onze “very important to do list”.1

Goedbedoelde wijze raad en adviezen van kennissen in Noorwegen zorgt ervoor dat we alle sportzaken van zuid Holland met een bezoek hebben vereerd zonder een keuze te hebben kunnen maken.

Het aanbod in ons land is overigens zo bizar groot dat je al van te voren weet dat je nooit de beste keus kunt maken.

‘s Nachts dromend van Adidas, Craft, Odlo of weet ik veel werk merk passeerde het meest dramatische scenario mijn netvlies.

Bevroren vingers, tenen en vooral bevroren ogen kwamen steeds terug als een mogelijk drama.

Dit probleem verdween voor even naar de achtergrond toen Arianne tijdens een sportief familie uitje haar bovenarm brak! Ik voelde mij bijna verantwoordelijk voor dit ongeluk aangezien ik had meegewerkt aan haar ‘sportieve outfit’

Gelukkig duurde het toen nog een week of 8 voordat we naar Noorwegen zouden vertrekken!

De spanning begint te stijgen en regelmatig ‘moeten’ we ‘s middags “even” overleggen over de inhoud van onze koffers wat ons echt niet lukt zonder een glas of 2.

Zakjes kruiden… chocola en nootjes in de koffers dit klinkt nog redelijk normaal. De laatste paar dagen voor vertrek gaat het ineens over flessen ketjap, enorme hoeveelheden koeken, paraplu’s, regenjassen en wel of geen hoge hakken!

Marten uit andenes wordt ingeseind dat we op zijn minst al een gebroken arm en menière in ons gezelschap hebben en niet weten of onze walvistocht door kan gaan… gevat reageert hij dat hij altijd nog zijn boot om kan dopen tot de “Henri Dunant”.

Ineens zijn ook deze ‘zorgen’ naar de achtergrond verdwenen als Marianne “een draadje” voor haar oog ziet en “nog even” maandagochtend naar het oogziekenhuis moet. Dit zou pas echt een echt probleem kunnen worden….

Om de spanning een beetje op te voeren kan ik deze maandagochtend niet meer op mijn been staan en doet mijn heup zo zeer dat ik aan een stuk door loop te kreunen en tot niets in staat ben.

En toch wordt het dinsdag… en de lucht klaart op. Marianne”s zicht is weer helder en ik voel mij geweldig met maar 4 paracetamol per dag.

Eindelijk mag ik gaan schrijven over deze geweldige vakantie met elkaar…

Ineens bekruipt mij een gevoel dat het schrijven over de vakantie echt veel ingewikkelder zal zijn dan het schrijven over de voorbereidingen hiervan .

Niemand zal ooit weten hoeveel energie ik gestoken heb ik de voorbereidingen …

De rest valt te raden… maar het schrijven erover.. is zo ingewikkeld…

Zeker met een juf in ons midden….

Het leven gaat zoals het gaat.. en is echt onvoorspelbaar.

Mijn enthousiasme over meerdere malen “Noorwegen in de winter”blijkt aanstekelijk te zijn.

Na een glas wijn beloof ik els dat we samen het noorderlicht gaan zien. We gaan gewoon met z’n tweeën. Dat durven wij wel!

Gj is daar geen voorstander van en wil met ons mee en GAAT dus ook mee.

En zo zijn we met z’n drieën.

Een paar dagen later hoor ik dat er meer liefhebbers zijn.

Ruud en Arianne willen ook heel graag het noorderlicht zien. Zij zijn heel enthousiast en willen mee…. Nu zijn we al met 5!

Het is niet alleen het gewoon zien van het natuurfenomeen Noorderlicht.

Het zien van het noorderlicht is voor mij voor altijd verbonden met Henk.

De dag dat hij stierf zag ik het voor het eerst en dat zal ik mij de rest van mijn leven herinneren…

In mijn hoofd ontstaat een idee.

Marianne moet ook mee! En Marianne gaat ook mee!

We gaan met z’n zessen!

Gj en ik organiseren een Noorderlichtavond waar de vraag of we het met elkaar rooien niet eens aan de orde komt.

Voordat we het eigenlijk doorhebben zijn de tickets al geboekt en zonder enig probleem zijn binnen een week de hotels en appartementen ook geboekt!

Mijn enige zorg is nu nog het koken, Ik vind koken namelijk echt helemaal niet leuk… maar daar zal vast een oplossing voor komen.

Zonder lang nadenken is er een nieuw gezelschap ontstaan dat gezamenlijk op reis gaat.

Ieder met z’n eigen gedachten, eigen verwachtingen en ieder met z’n eigen gevoel. Maar.. Het noorderlicht verbindt ons.

Ik kan weer schrijven en heel veel foto’s maken!

Eind november ga ik samen met Marianne naar Daka op zoek naar snowboots en nadat we alles gepast hebben wat maar een beetje in de buurt van onze maat kwam koos marianne voor de Olangs met spikes.

Nu zullen wij niet meer vallen en veilig over het ijs kunnen lopen!

Ik probeer de laarzen via internet te kopen en bespaar daar 25 euro mee.

Het leek veilig om met Marianne naar Daka te gaan, maar zelfs hier heeft zij het voor elkaar gekregen dat ik uren in mijn ondergoed in de paskamer heb doorgebracht. Ten einde raad heb ik een berg kleding aangeschaft, waar ik haar natuurlijk weer heel dankbaar voor ben.

‘s Avonds bestel ik de laarzen 25 euro goedkoper via internet en app Els, die gelijk enthousiast is en ook dezelfde laarzen besteld.

Ik app ook Arianne die niet zovaak op haar telefoon kijkt…. ik app Ruud, die nu ook niet kijkt. Deze aanbieding duurt nog maar een paar uur! Ongeduldig besluit ik toch haar rustige zaterdagavond wreed te verstoren en bel haar op.

Op de valreep koopt ook zij dezelfde laarzen!

4 dames met spikes zijn er klaar voor!

De mannen appen over hun keus voor schoeisel… en foto’s van naaldhakken en klompen met spijkers komen langs op de app.

Ze klagen dat wij al het geld hebben opgemaakt en zij zich maar weer moeten behelpen…. ik heb geen medelijden…

De dames blijven overeind!

Begin december hebben we het eerste echte “Noorderlichtoverleg” bij Marianne. Een belangrijk onderwerp is deze avond de gehoorbescherming voor Marianne aangezien zij de kamer met Els zal delen. Zouden oordoppen van het Kruidvat genoeg zijn? Of moet er zwaarder geschut ingezet? De tijd zal het leren…

Els, Arianne en Marianne vinden het leuk om te koken dus mijn vakantie kan nu echt niet meer stuk!

De dames willen wel spelletjes spelen in Noorwegen en het kaartspel “Vertellis” komt op tafel, na de eerste kaart kijken de heren elkaar wanhopig aan…. maar Marianne merkt op dat we hierdoor “nader tot elkaar zullen komen”.

Dit gaat dus de koffer in samen met een noodvoorraad wijn!

De noodvoorraad wijn moet straks wel uitgebreid worden met flessen rosé….

Marianne blijkt al na 1 glaasje zo lenig te zijn dat haar benen bijna in haar nek liggen..