Vakanties

8 We zullen doorgaan…

Ons laatste ontbijt in een zonnig New york ,de koffers gaan dicht en zetten we aan elkaar in de lobby van het hotel .

We hebben nog een hele “dakloze” dag voor de boeg en storten ons weer in het metrogedruis voor de vierde en laatst mogelijke poging om naar het Vrijheidsbeeld te gaan .

De rij is net iets korter dan de afgelopen dagen maar nog steeds ongeveer 1 km lang .

Jos en ik blijven geduldig staan terwijl gj en char kaartjes gaan kopen en terecht komen in weer een andere lange rij ..

Het wachten wordt aangenaam gemaakt door muzikanten en na uren wachten kunnen we eindelijk door de controle die net zo streng is als op de luchthaven .

Helemaal veilig bevonden komen we terecht in de laatste rij ,de rij om de boot op te gaan .

Als haringen in een ton worden we de boot opgeduwd en in het gedrang van een enorme mensenmassa worden we vervoerd naar het Vrijheidsbeeld .

Ook hier weer in een rij maar nu voor een broodje …staande tussen een etende massa mensen eten we snel door,dit is niet zo gezellig!

Even de souvenirshop in is een enorme uitdaging en eenmaal binnen gaan we er zo snel mogelijk weer uit.

We genieten van het geweldige uitzicht op Manhattan en charlotte loopt aan een stuk door selfies te maken ,ja ik ben er nu toch …dus moet ik foto’s maken !! Ineens ontdekt ze dat haar telefoon ook supermooie filmpjes kan maken en ze is niet meer te stoppen .

Het stormt flink wat leuke plaatjes oplevert van “haren in de wind ” gelukkig hebben gj en ik hier weinig last van .

Nadat we het Vrijheidsbeeld van alle kanten bekeken hebben lopen we langzaam terug naar de boot ,ons New Yorkse avontuur is aan de laatste uren begonnen .

Straks moeten we weer naar het vliegveld …ik sta niet te popelen .

De laatste ritjes met de metro ,de laatste trappen af en op….deze dagen hebben we 80 km gelopen en een enorme hoeveelheid trappen het hoofd geboden .

Voor het laatst in het hotel organiseren we in de lobby onze koffers ,nog even internetten en dan netjes op tijd naar het restaurant the baroness voor ons laatste burger ( gj neemt weer de judithburger) en laatste glas van deze bijzondere week .

Gelukkig werd het een week met een gouden rand in plaats van een zwarte.

Deze week hebben we iedere seconde genoten en iedere seconde beseft dat …als het net even anders was gegaan ….ons leven en dat van veel anderen nooit meer hetzelfde zou zijn geweest.

Het vliegveld voelt veilig en in mijn hoofd zingt Ramses zoals hij al zoveel jaren mijn lijflied zingt …

Zing,vecht,huil bid,lach ,werk en bewonder……

Deze week hebben we dit allemaal gedaan ….omdat we een minuut te laat waren en we eigenlijk meer dan op tijd waren .

Een week met een gouden rand …een week met een lach maar ook met tranen .

Een week om nooit meer te vergeten ,een week die we nooit meer zullen vergeten !

Een week waarin ik meer dan eens naar de stem in mijn hoofd moest luisteren die zong

“We zullen doorgaan”

7 Het is Tijd….

2 de Paasdag de drukte en de herrie begint zijn tol te eisen en char en Jos gaan een paar uur eerder dan wij op pad .

Wij hebben een “rustige” ochtend ,gj werkt en ik schrijf . We houden de ramen dicht om even geen getoeter of sirenes te horen en ook de tv blijft uit .

Aan het begin van de middag gaan we met de metro naar haroldsquare waar we met char en Jos hebben afgesproken voor de deur van macy’s.

Al met al zijn we daar maar 5 minuten later dan afgesproken en we storten ons in de drukke winkel vol met dure merken en dure spullen .

Ik wil niks …zo heerlijk rustig als je niks wil hebben !

Char is nog op zoek naar een horloge en loopt rondjes van de ene toonbank naar de andere .Een uurtje later kunnen we vragen en char…hoe laat is het??? Een verlaat verjaardagskadootje wat prima de juiste tijd aangeeft .

New york kan niet meer stuk ! Een superstad!

We eten een (half) broodje bij de Subway en storten ons weer in het metrogedruis weer een poging om naar het Vrijheidsbeeld te gaan .

Als we hier aankomen kijken we elkaar aan en besluiten we om het maar weer tot morgen uit te stellen ,de rijen zijn zo vreselijk lang.

We wandelen door het vroegere financiële district waar nu zelfs de grote banken weggetrokken zijn ,de enige herinnering is de grote bronzen bull die midden in de straat staat.

Jos wil graag een ” bull” die symbool staat voor de economische groei maar overal zijn de beeldjes zo duur dat we besluiten naar Chinatown te gaan ,de plek voor “namaak”

Weer de metrotrappen af en weer op ,we kunnen ondertussen geen trap meer zien .

Chinatown is weer druk en vol ,overal word je ” watches….watches…Rolex …Michael kols…Michael kols….” toegesist .

Jos kan zijn gang gaan en koopt petjes en natuurlijk een “bull” voor een kwart vd prijs.

Char besluit om toch een nep Michael kors portemonnee te gaan kopen en verdwijnt met een Aziatisch meisje ergens achterin een shop.

Ze kiest een portemonnee met een of ander logo …..de vrouw verdwijnt ermee en komt een tijd later terug met een goed ingepakte portemonnee die ze niet open mag maken .

Natuurlijk doet ze dat een straatje verder toch ,het onbekende logo is vervangen door een MK logo !!!

En dat voor 2 tientjes …nep en namaak maar wel leuk!

Nog even zitten in Chinatown en nog even genieten van deze aparte wereld waar arm en rijk gezellig samen leven .

Niemand kijkt op als de vuilnisbak wordt leeggehaald ….de een haalt het nog eetbare eruit …de ander verzamelt het plastic en de derde neemt de oude kranten mee. niemand kijkt op van het gokken in het park …niemand luistert naar het enorm valse gezang en de enorm vals bespeelde onbekende muziekinstrumenten .

Tussendoor lopen mensen met winkelwagentjes vol nepbloemen op weg naar de begrafenisondernemer en lopen allemaal dezelfde kant op.

Na ons glaasje bier en wijn lopen we het dodenstraatje nog even door hier zitten alle uitvaartondernemers bij elkaar …urnenwinkeltjes…bloemenwinkeltjes ,rouwkamers en rouwauto verhuurders .

De etalages met “grafversierselen ” lijkt hier een speelgoedwinkel waar alles te koop is . De rouwkamers staan gewoon open en bieden ons de mogelijkheid een blik naar binnen te werpen .

Langzaam lopen we de wijk weer uit die overgaat in “Little Italy” op zoek naar een leuk restaurant .

Ik ben bijna jarig! Dit jaar langer dan anders omdat we morgen weer naar huis vliegen .

Terwijl we net aan een glaasje wijn zitten is het ineens 18 uur!! In Nederland ben ik nu jarig en gelijk gaat de telefoon …ak en isa zingen !!!!

Ik ben 56 …mijn telefoon piept …happy birthday klinkt uit de luidsprekers en de hele zaak zingt mee!

Voor het zelfde geld had ik hier niet meer gezeten ,die ene minuut zal mij altijd bijblijven .

Char kan eindelijk de stiekum gekochte pandorabedel aan mij geven en heeft nu eindelijk geen geheimen meer ?en kan nu vertellen over de drukte in de winkel .

Mijn toetje ,wat ik eigenlijk nooit eet ,is versierd met een brandend kaarsje ..zo schattig.

Moe gaan we naar het hotel waar gj zijn kadootje ,wat verstopt zit in een oud sieradendoosje, ook eindelijk kwijt kan .

Ik krijg een “dummy” geen vervanging voor mijn gestolen ringen …maar het is tijd voor iets nieuws !

Deze ring staat niet meer symbool voor alle jaren van mijn verleden ,wel symbool voor die ene kostbare minuut .

het verschil tussen leven en dood ,ik hoop hem nog veel minuten te dragen .

Het was nog niet ” mijn tijd”.

6 Wat…..als het net ???

We gaan met de metro en eten een snelle burger en Jos is de enige die het enorm volle bord leeg eet.

Op tijd zijn we bij Chicago waar het orkest het hele midden gedeelte van het toneel inneemt …er wordt gezongen zoals alleen op Broadway gezongen word .sorry Nederland ,sorry Joop vd ende ,sorry westend ….dit hoor je alleen op Broadway .

Weer versleten en weer minstens 10 km gelopen vandaag trap op trap af ….metro in en metro uit ….storten we weer in ons bed .

Het is eerste Paasdag en hier worden geen eieren gezocht maar eten we s’morgens bij het ontbijt wel een hardgekookt ei met een zelf gebakken toast .de koffie is eindelijk lekker in Amerika .

Vandaag is het behalve Pasen ook zondag ….voor vandaag hebben we een museum gepland .een stuk geschiedenis wat in onze eigen tijd is geschreven .

We gaan natuurlijk met de metro ,vandaag is de muziek ingetogener maar het is wel veel drukker als andere dagen .gelukkig kunnen wij in de creditcard rij en voor we het doorhebben lopen we in het 9-11 museum .

Op de plek van het world trade center ooit stond is een krater gevuld met water ,de rand bestaat uit zoveel namen en het water druipt als tranen naar beneden .

En hier zijn er 2 van…3000 namen .

Het museum is zo groot dat we met moeite het begin kunnen vinden ,het museum is een afspiegeling van de emoties van de Amerikanen . Tranen ..tranen tranen …..als ik het heeeeeel voorzichtig zeg …een heel klein beetje te….

Een bril,een telefoon ,een laatst verstuurde sms …schat ik hou van je …

Ieder…ieder mens heeft hier een naam en een geschiedenis .

Ieder mens omgekomen op 9-11 …er dat zijn er zoveel .

Een stuk fundering is bewaard gebleven ,de brandweerauto staat te gloriëren …de antenne …een stuk trap waar men elkaar dood gedrukt heeft om te ontsnappen staat in de spotlights .

Het uniform van de held die …..is tentoongesteld .tv fragmenten ,video’s ,foto’s van springende en in doodsnood verkerende mensen .

Een audiotour ,een herdenkingsboek ,de video ….

In een vitrine bevat iedere foto die je aanklikt alles …..alles wat er bekend is van dit mens …het roept beelden bij mij op .

Wie is je vader ? Wie is je moeder?

Wat heb je gedaan ? Wie ben je geweest?

Wie? Wat? Waarom? En toen?

Beelden van familie ,beelden van …

Mijn oog valt op een vakje zonder foto ….een klein groen takje symboliseert een mens .

Van deze mens is geen foto ..en er is niets van bekend .

Maakt het iets uit of je mooi bent? Mooi bent geweest ??? Maakt het iets uit of je getrouwd was? Of je kinderen had????wat je hobby’s waren? Hoeveel diploma’s je had?.

Ieder leven heeft zijn eigen verhaal ,wel of niet vastgelegd op een foto

Ineens is het genoeg …genoeg tranen ,genoeg gezien ..char en ik willen eruit .

Gelukkig is Zaventem geen echte grote ramp geworden ….gelukkig hangen onze foto’s niet aan een muur .maar het besef dat …als het net even anders was gegaan …deze gedachte speelt de hele week door mijn hoofd .

5 Te….veel .

Het is druk in New York,het is vol in New York…het is zo overweldigend en veel in New York…na een simpel ontbijt gaan we weer op weg .

We gaan met de metro die dit weekend aangepaste routes heeft en we moeten hier en daar overstappen .

In de metro begint iemand te zingen ….de basgitaar valt in ….Stand by me….

Een ritje met de New Yorkse metro is al een avontuur op zich !

Muziek op de stations ,muziek op straat en heel veel mensen van allerlei pluimages…overal waar je kijkt zijn mensen .

Dikke en lange rijen mensen ,de rij om met een boot naar het Vrijheidsbeeld te gaan is volgens gj ’s berekening minstens 1 km lang! Wij genieten maar op een bankje van de rij en zien in de verte het Vrijheidsbeeld staan en Jos maakt foto’s !

Het kleine simpele toestel van gj voldoet prima en ik ben heel gelukkig dat mijn zware toestel veilig in de koffer zit.

Nee, we hoeven vandaag niet met de boot maar gaan naar centraal park ! Met brandende voetzolen van alle kilometers die we ondertussen hebben afgelegd sjokken we met heel veel anderen het park in en op het eerste de beste terras kopen we een hotdog en zitten heerlijk in het voorjaarszonnetje …ons kan niets gebeuren !

Er wordt geskeelerd ,enorme bellen geblazen ,gezongen ,geflaneerd en muziek gemaakt .

We herkennen de saxofonist van 2 jaar geleden ….we herkennen een pamfluitspeler …alsof de tijd heeft stilgestaan .

Bij een grote fontein lopen we de trappen af en langzaam voel ik weer de rillingen over mijn rug lopen …..hoor nou!!!!!luister!!!!

Char herkent de muziek ook….verscholen onder het viaduct herken ik ze van verre ….

De zingende familie die kenmerkend waren voor mijn kennismaking met New york 2 jaar geleden ,staan er vandaag ook!!!!!

De kleine meisjes zijn groter geworden ….de vader is ouder geworden ….maar de zang is nog steeds zo zuiver en mooi!!

Misschien is dit wel weer het mooiste van deze week voor mij ….in zo’n enorm grote en volle stad lijkt de tijd te hebben stilgestaan .

Met moeite krijgen de mannen ons mee …

Ook buiten het park wordt gezongen gewoon op de hoek van de straat met de toeterende auto’s en gillende ambulances als achtergrondmuziek .

We leren ondertussen de geluiden een beetje buiten te sluiten .

De Apple store is zo vol dat we er snel uitvluchten …de dure winkels kunnen ons niet bekoren en lopen we snel voorbij .

Toch ..bij de winkel van Michael kors twijfelt charly ,ze heeft nog een verjaardags kado te goed …misschien wil ik wel een MK horloge ….

Enthousiast lopen we de winkel in …..ze weet een kadootje !!!!een illusie armer lopen we er een half uur later weer uit .

Met opgeheven hoofd en vastberaden constateert ze dat dit echt niets voor haar is !!!!

Haar bubbel is geklapt!! Het is eigenlijk allemaal heel erg duur …maar vooral heel erg lelijk !!!!ik hoef dit niet !!!

Snel lopen we de winkels voorbij en zijn blij dat we weer gezellig in de metro zitten tussen de gewone mensen .

Even met de benen omhoog in het hotel …als je met je beide benen op de grond staat doen je voeten soms echt pijn!!! En volgens char doen ze nu echt TE zeer.

4 ikke ,ikke,ikke…

Tijdens het ontbijt valt het ons op dat de meeste toeristen dikke jassen aanhebben ondanks dat de kachel loeit .

We zien handenvol cupjes boter en jam in jaszakken en tassen verdwijnen…bagels worden gevuld met tientallen worstjes en de donuts verdwijnen met tientallen in servetjes en zakjes .

Nee ,hier wordt niet alleen ontbeten ,hier wordt de lunch gemaakt zodat men de rest van de dag geen geld hoeft uit te geven aan eten .

Gelukkig hebben we hier nog geen Nederlanders aangetroffen dus blijf ik de hoop houden dat “wij” dit soort dingen niet doen .

Met de metro gaan we richting Broadway en Timesquare om kaartjes voor een musical te kopen . Charly is hier als onze “reisleidster ” weer heel goed in en onderhandelt waar ze maar kan . Ergens in het enorme gedrang pakt ze een flyer aan voor 50 dollar korting per kaart voor “Chicago” en gewapend met deze kortingsbon gaan we op zoek naar dit theater .

Binnen een half uur hebben we kaarten voor de musical van zaterdagavond !200 dollar korting bewijst natuurlijk wel dat de prijzen eigenlijk meer dan belachelijk zijn .

Onderweg komen we bij de M&M’s shop maar hoe goed we ook kijken er is niets betaalbaars te vinden in deze “chocolade snoepjes winkel gelukkig staan ze voor de deur gratis nieuwe smaakjes snoepjes uit te delen …maar een chocolaatje met Pepersmaak is nou niet echt geweldig ! Bah!!!!

We lopen de ene na de andere kilometer en om de haverklap worden de stappenmeters van onze telefoon vergeleken …gelukkig nemen de meisjes kleinere stapjes wat toch door onze telefoon wordt vertaald in een langere afstand .

De mannen laten dit niet op zich zitten en lopen extra rondjes om maar meer stappen te kunnen tellen ..maar het gaat ze toch niet lukken.

Iedere keer als we ergens een bankje tegen komen stort ik neer …als we vlakbij Chinatown ergens in een parkje zitten komen er 2 zwervers aanwaggelen met hun hele hebben en houwen in een boodschappenkarretje…naast ons bankje stoppen ze bij de vuilnisbak …trekken hun ouwe broeken uit …pakken een nieuwe joggingbroek met prijskaartje uit hun tas …en trekken deze nieuwe gestolen kleding al wankelend aan…een tasje wordt gewoon leeggeschud boven de prullenbak en gevuld met hun eigen spullen …Wat kun je als mens diep zinken …wat een triest bestaan .

We lopen verder naar Chinatown waar we onze ogen uitkijken ,hele oude vrouwtjes lopen kromgebogen sjokkend achter hun rollator ,de jongere fluisteren dure merken en bieden allerlei waar aan .Brillen ,tassen en horloges …Rolex,Michael kors….Chanel …ik moet denken aan een liedje van kinderen voor kinderen .

Alles….alles …alles is te koop!!!!

Er wordt gekaart,geschaakt en gegokt maar ook met supervalse instrumenten en zo mogelijk nog valsere stemmen paasliedjes gezongen .

Wat een wereld …

Bij een restaurantje gaan we eten ,het ziet er lekker uit en een kwartiertje later kijken we met verbazing naar een helemaal volgestouwde tafel met eten voor een weeshuis !!!!hadden ze ons niet even kunnen waarschuwen??? We hebben echt veel te veel !!!!

We nemen het wel mee!!!! We hebben er voor betaald!!!!

Gewapend met een grote tas vol met “doggybags ” (ik denk dat we nog geen kwart op hebben gegeten ) lopen we terug in het donker naar de metro .

De blinde man langs de kant van de weg heeft vandaag een warme maaltijd …

De ongewassen zwerver bij de metro …wenst ons dankbaar Gods zegen toe en praat lachend tegen de inhoud van de zak met eten …

En wij???? Gaan heerlijk slapen …wij kunnen onszelf recht in de ogen kijken .

wij hebben niet onze zakken gevuld met eten ,maar zakken eten weggegeven …

Ik hou niet van …ikke…ikke…ikke…

3 Top of the world.

Het is een uur of 5 als we allevier klaarwakker en uitgerust zijn en om 7 uur s’morgens lopen char en Jos al samen buiten die zijn niet meer te houden !

Wij doen wat rustiger ,maar na ons gezamenlijke ontbijt staan we toch nog vroeg op het metrostation en vertrekken richting de Brooklyn bridge .

De eerste aanblik op het echte New york doet ons alleen maar naar boven kijken….zo imposant hoog! De overal aanwezige politie geeft ons een veilig gevoel en langzaam lopen we een stuk de brug op.

Alle slotjes die 2 jaar geleden aan de brug hingen zijn verdwenen maar hier en daar worden alweer nieuwe opgehangen .

We lopen ons de blaren op onze voeten en komen terecht bij het nieuwe world trade centre waar we keurig achteraan aansluiten ,het duurt even en het kost wat maar dan gaan we ook met de lift naar de 102 de verdieping !

In de lift zien we de tijd veranderen tot we in het New york van vandaag terechtkomen .

Eenmaal uit de lift schuiven de screens omhoog en hebben we ,wel achter glas, een geweldig uitzicht over New york ! We lopen wat rond terwijl we toch wat onvast op onze benen staan doordat de toren een beetje meebeweegt en vooral char en mij een duizelig gevoel geeft …maar wat een uitzicht!!!

Vooral de plekken waar ooit de torens van het vroegere world trade centre stonden ziet er van boven uit als 2 gapende gaten .

Eenmaal buiten moet ik toch even met mijn benen omhoog maar al snel moeten we verder lopen .

We gaan op zoek naar de Ferry die naar ellis island gaat maar dat is verder dan we denken .nog 1 straatje verder …..nog een klein stukje ….

Als we eindelijk op de plek van bestemming komen zijn we echt versleten en nemen we de metro terug richting het hotel .

Met onze tong op onze schoenen eten we in de buurt van het hotel een stuk pizza aan een formica tafeltje met plastic bestek .

Doodmoe van alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen slepen we ons naar de hotelkamer en borrelen we in onze jacuzzi tot we met gerimpelde handen en voeten ons bed in storten voor de komende 12 uur.

2 bibberend maar vastberaden.

Wat is het vreemd om in plaats van in New york weer thuis te zitten met onze dichte koffers midden in de kamer .

Alles is gewijzigd, we vliegen 24 uur later maar dan vanaf Schiphol en met een tussenlanding op Boston . We blijven een dag langer en zelfs onze taxi’s zijn kosteloos gewijzigd, dankzij onze reisleidster Char.

Iedereen vraagt of we nog durven …durf ik nog?? Als ik erover nadenk zeg ik ja.

Als ik bedenk dat we er allevier niet meer hadden kunnen zijn wil ik het liefst nergens meer heen …nooit meer vliegen …nooit meer autorijden …nooit meer in de metro ..nooit meer …geen enkel risico lopen maar dan ook niets meer meemaken .

Char stuurt een berichtje ” mam ,ik durf niet meer…” Ik reageer niet.

Dit alles dankzij een stelletje mensen op onze wereld die alles kapot willen maken voor iedereen.

Gertjan en ik besluiten dat bij welke serieuze dreiging dan ook ..we niet gaan .maar….

We moeten wel vertrouwen hebben in de mensen die er alles aan doen ons een gevoel van veiligheid te geven .

Nee, we slapen niet echt lekker …de beelden en geluiden van Zaventem zijn nog erg vers en aanwezig .de beelden van de tv staan nog vooraan op mijn netvlies .

Toch gaat de wekker en pakken we onze tandenborstel weer in .Deze keer zijn we veel vroeger dan anders en opgewekt rijden we naar Schiphol.

Weer een parkeerplaats buiten Schiphol maar nu staat de shuttlebus wel op ons te wachten !

Voor de deuren van de vertrekhal staat de marechaussee ,heel zichtbaar aanwezig. de rijen bij de balie zijn lang en de mensen in de rij zijn stiller dan anders maar staan wel in de rij ! Zonder mopperen accepteert iedereen de enorm strenge controle .

Hoevaak hebben we deze keer ons paspoort laten zien ? Hoevaak we door een controle zijn gegaan?? Vaak maar het geeft wel een veilig gevoel !

Op tijd gaan we de lucht in en op tijd landen we op Boston. Rennen naar de koffers en rennen naar het volgende vliegtuig ,nou ja vliegtuigje…

Aan het einde van deze gedenkwaardige dag landen we op JFK …er wordt een foto van ons gemaakt en vingerafdrukken afgenomen voor we weer door strenge controle gaan . We mogen het land in …we zijn in New york!!!! Buiten staan we in het zonnetje …onze taxi komt eraan en dan moet ik echt heel hard slikken …nog nooit was ik zo moe van een vliegreis !

Langzaam kruipt de taxi door het volle New york en zet ons af voor de deur van het ons al bekende hotel .

Koffers op de kamer,boodschappen bij de benzinepomp en een glas bier of wijn bij het enig aanwezige eetcafe in de buurt . Doodmoe eten we een hamburger en hierna willen we nog maar 1 ding …Slapen !

Wat een dag….maar …we hebben het wel gedaan!!!!!ondanks alle vreselijke dingen zijn we toch in New york!!!! We kijken nog 1 keer om ons heen en zien dat 1 wolkenkrabber langzaam van kleur verandert….rood …geel…zwart!!

6000 km van huis ….heerst dezelfde afschuw maar ook dezelfde vastberadenheid dat dit nooit meer mag gebeuren .

Een leger engeltjes…en 1 minuut.

Net iets te laat vertrokken we richting Zaventem ,de luchthaven van Brussel ,net iets te lang deden we over deze weg,net iets te lang duurde de file .

Bij Breda moest char ineens weer plassen en wat eigenlijk niet vaak gebeurt ,gertjan stopt als de file voorbij is bij een tankstation in België en char kan even plassen .

Ook het laatste stuk is het erg druk op de weg wat vooral mij stress om het vliegtuig te missen oplevert…hoelang is het nog??? Komt er nu nog meer file??

Te laat ,maar toch nog op tijd ,komen we op het parkeerterrein aan waar onze auto voor de komende week zal blijven staan .De slagboom gaat automatisch open want we worden al verwacht ! we halen onze bagage uit de auto en terwijl gj de auto wegzet hebben Jos en ik een paar minuten om een sigaret te roken .

Er komt een shuttlebusje aanrijden die 1 vrouw met 1 koffer inlaadt en terwijl wij kijken of hij de 3 meter onze kant op zal rijden of dat wij naar hem toe moeten lopen vallen onze monden tegelijk open van verbazing…hij rijdt langs ons heen en rijdt gewoon weg naar het vliegveld !!

Nou ja!!! Waarom mogen wij niet mee???? Busje heeft nog plek zat!

Ach…het is nog vroeg pas 7.45 en er zal zo wel een ander busje komen ,kunnen we nog even roken!

Het duurt 5 minuten ,10 minuten en na een kwartier gaan de mannen maar eens informeren waarom het zolang duurt .

Er wordt voor ons gebeld….

Het is wel een hoop herrie op de vroege ochtend de een na de andere sirene horen en zien we voorbij rijden …politie,brandweer en ambulances ik denk nog een voorproefje van de herrie in New york.

Even later komt er een shuttlebusje aanrijden ,de chauffeur stapt uit en loopt snel ,druk pratend naar zijn collega ,hoofdschuddend komen ze onze kant op lopen en compleet verbijsterd horen we hen zeggen dat er een bomaanslag is gepleegd op de luchthaven en dat ze ons niet naar de vertrekhal gaan brengen !

Duurt het 1 minuut voordat we horen wat er gezegd word??? duurt het 1 minuut voordat we geschokt beseffen dat dit geen film is maar de realiteit???

Zo snel mogelijk zetten we onze telefoons aan …wat is er ???wat is dit??????

Zo kalm als maar mogelijk is ga ik bellen ,alexander ,joyce ,to en mijn broers…wij zijn veilig!!! Veilig??? Wat is er dan????We waren gelukkig eerder dan het breaking news en heb hierdoor een hoop paniek voorkomen .Jos belt zijn ouders en char heeft de tegenwoordigheid van geest om op Facebook te zetten dat we VEILIG zijn .

Hebben we iemand wakker gebeld? Iemand laten schrikken ?? Nee hoor …

Bij de balie van het parkeerterrein verschijnen de eerste beelden op tv van een in rook gehulde en verwoeste vertrekhal en overal vluchtende mensen en schokkende beelden .

Charlotte is heel kalm en zegt dat we moeten bellen ,er moet iets met onze tickets gebeuren!

Ondertussen horen we dat de hele luchthaven wordt ontruimd en er geen vliegtuig meer kan landen of vertrekken …

Vandaag zullen we wel niet meer vliegen …alexander stuurt berichten ,Maurits belt ,vip belt …GA WEG DAAR!!!! NU!! België uit!

9.11 uur bommen in de metro …onderweg worden onze tickets omgeboekt naar morgen .

Het besef dat wij aan die balie hadden moeten staan zorgt voor verbijstering en het besef dat we een heel leger engeltjes op onze schouders hebben gehad .

Die ene minuut heeft onze levens gered …en het besef dat 1 minuut je hele leven kan vernietigen .

Hoeveel tranen heeft dit gekost ?

Nog nooit hebben we zoveel berichtjes en telefoontjes gehad in een paar uur ,misschien hebben we zelfs nooit echt beseft dat we zoveel mensen hebben die om ons geven .

Het zal nog wel een tijdje duren voor mijn en onze tranen op zijn .

Zonder moeite krijgen we de kinderen bij elkaar en misschien hebben we wel nog nooit zo genoten van een saté met patat in ons ouwe vertrouwde eetcafe in Ommoord …samen!

1 minuut te laat …was deze keer net op tijd !