Het is vandaag nog maar 400 km naar potelières waar onze caravan staat dus dat is een kippen-eindje, dachten we… We beginnen rond 9 uur goed en rijden voorspoedig door een half bewolkt Frankrijk. Al voor Lyon wordt het druk en steeds drukker, onze navigatie gaat rare dingen roepen maar toch volgen we haar maar gedwee. En toen ging het pas echt mis en gingen we de file in dat was echt niet normaal, zelfs de stopplaatsen langs de weg bleken vol volgens de borden. Char en Jos zaten steeds meer op onze hielen en ik kreeg appjes met de vraag of we soms achteruit reden… totdat ook zij bij Lyon in de ellende terecht kwamen.Mam, we zijn er pas om 15.30… Mam…er staat steeds meer file… Mam, het wordt 18.30, gelukkig zijn de twee knulletjes superlief! Wij rijden een hele vreemde route en komen steeds dichter bij Grenoble! Hè, we gaan toch naar Frankrijk en niet naar Zwitserland?? Het wordt steeds heuvelachtiger en in de verte zien we de besneeuwde toppen van de Alpen. Maar ook op deze route is het zo vreselijk druk en komen we van de ene in de volgende file. Eindelijk zijn we van de grote weg af en kunnen we redelijk door rijden totdat we na weer 7,5 uur dus in totaal 15!! Uur bij de caravanstalling in potelières aankomen. Hier is niemand meer maar er hangt gelukkig een briefje op de deur met een telefoonnummer wat Gj gelijk belt. Gelukkig er komt iemand naar ons toe!! David arriveert snel in zijn kleine autootje met 2 zoontjes erbij, onze caravan staat al klaar en wordt serieus schoongespoten. De hagelschade bestaat uit heeel veel kleine putjes alleen aan de achterkant, vast ook op het dak maar dat kunnen we toch niet zien… en ach het zijn maar putjes. Vrolijk rijden we naar de camping waar een horde jonge enthousiaste mensen ons bij de receptie op staat te wachten. Bloedserieus wordt ons uitgelegd hoe we bij onze plek moeten kopen en waar het zwembad en het restaurant is, ondertussen hou ik mijn lachen in. Wij komen hier sinds 1999… hoe oud zou dit meisje toen geweest zijn? Of was zij nog niet eens geboren? We rijden naar boven, Hier ziet alles er toch wat anders uit, maar nog steeds heel herkenbaar en vertrouwd. Nee, het groen is niet zo netjes onderhouden als vroeger… oh…. nee, ik denk dat het niet zo rustig is als vroeger… oh… nee, het is niet meer de oase van rust in de cevennes. Het zwembad is groter en er zijn ineens glijbanen…oh… Veel luxe chalets hebben de plekken van tenten en caravans opgeëist… oh… maar dan denk ik toch, ach, dat is dan maar zo. Ik bedenk mij dat de hele grote ceder in het midden van plaats 15 weer getopt is, groter mag hij al jaren niet worden maar ondertussen is zijn omvang wel reusachtig. Het is hier nog steeds zo mooi, de klok van het kleine kerkje van boisson slaat ondertussen 18 uur terwijl we samen met de hulp van een stel Nederlanders onze caravan Precies op de goede plek neerzetten…. Oh… niet helemaal goed Maar….ach… zo is het ook goed! En de lucht? Het ruikt hier gelukkig nog heel vertrouwd. De caravan waterpas zetten en de spullen in de vertrouwde kastjes stoppen en het bed opmaken is zo gepiept maar kost wel weer wat zweetdruppels. Char en Jos verliezen ondertussen de moed gelukkig niet maar hun aankomsttijd begint rampzalig te worden. We zeggen nog tegen hen dat ze kunnen gaan overnachten maar daar is geen denken aan! Wij gaan de eerste levensbehoeften kopen en lopen door de intermarche alsof we er vorige week nog waren. Eenmaal bij de kassa krijgen we een appje dat ze er eindelijk bijna zijn! Snel gaan we terug naar de camping waar Daniël ons al op staat te wachten, wat is er leuker dan dat je kleinzoon naar je toe rent en zegt “Hajo oma, Hajo Opa” Na 16 uur met de jongens in de auto, wel een goeie ‘t is namelijk de mijne 😃 gezeten te hebben komen char, Jos en Thomas met eenzelfde gulle lach ons tegemoet. Zonder zeuren, en net zo blij als wij, gaan we gelijk naar de snackbar om overheerlijke pizza’s en crêpes te bestellen.
De inktzwarte zaterdag kreeg toch nog een gouden randje bedacht ik mij terwijl ik doodmoe om mij heen keek…
