11 Het Licht… aan of uit.
De hele dag ligt nog voor ons open als we om 8.30 weer fris en fruitig met Ruud en Arianne al aan de koffie zitten.
Bij de dames moeten de kapsels nog gedaan en dat vergt soms wat meer tijd dan bij ons, maar dat zien we er dan ook wel vanaf.
De dames komen een kwartiertje later vrolijk kwebbelend naar beneden en tijdens het ontbijt maken we plannen voor vandaag.
We gaan op advies van een stel Australische dames naar een rendierfarm in de buurt ipv weer anderhalf uur rijden naar camp Tamok.
Het weer ziet er vandaag beter uit dus vol goede moed, maar wel met thermo ondergoed aan, gaan we op weg.
20 minuten later staan we bij een veredelde kinderboerderij omsloten met grote hekken.
De grote open vlakte is vol met toeristen die voor 130 euro pp een opgesloten rendier kunnen aaien of een rondje kunnen sleeën
… nadat we unaniem besloten hebben dit zeker niet te doen wandelen we nog wel een stukje langs de omheining.
Hier kunnen we nog gratis foto’s maken, niet alleen van de rendieren, maar vooral van onszelf en onze voetafdrukken in de sneeuw.
De omgeving is schitterend vooral het uitzicht op de zonnige bergtoppen en als je de omheining gewoon even wegdenkt.
Na de nodige grappige selfies waarbij we regelmatig een flink stuk in de sneeuw wegzakken houden we het voor gezien en vertrekken we zonder 1 cent uitgegeven te hebben. We hebben Gratis plezier gehad en ook nog een flinke kudde rendieren gezien.
We gaan met de kabelbaan van Tromso naar boven en parkeren onze auto op de betaalde glibberige parkeerplaats. Terwijl ik richting kassa loop zie ik bovenop de parkeerautomaat een portemonnee liggen.
Bij de kassa kijken we hierin en zien dat hij van een hier werkende Tsjech is.
Op een oude universiteitspas staat zijn volledige naam en bovendien een leuke foto! Het jaartal zagen we toen nog niet.
De portemonnee geven eerlijk als we zijn we bij de kassa af.
Ik kom op het idee om deze man op Facebook op te zoeken en Els vindt hem direct.
Een berichtje via messenger wordt gelijk gelezen en deze man blijkt boven op de berg te zijn.
Ik haal snel de portemonnee op bij de kassa en neem deze mee naar de kabelbaan.
De man wilde net naar beneden gaan maar wil nu wel even op ons wachten.
De blije man zien wij gelijk staan boven, jammer genoeg is het niet meer de leuke jonge man van de foto maar een man van middelbare leeftijd…
We willen geen financieel bedankje van hem dat hebben we niet nodig.
Via messenger klets ik nog even met hem over beranovka maar op het moment dat er een een enorme hoeveelheid hartjes verschijnt stop ik het gesprek maar.
We zijn boven waar we een fantastisch uitzicht op de omgeving hebben en zonder nadenken of overleg lopen we direct richting het restaurant voor de broodnodige koffie en patato wedges.
De zon schijnt nu veel uitbundiger wanneer we naar buiten lopen en ademloos om ons heen kijken. Het uitzicht op Tromso… het uitzicht op de schitterend door de zon geaccentueerde bergen. Ik kan alleen maar bedenken hoe bevoorrecht wij zijn om hier en nu op deze plek te zijn.
Vandaag hebben we de meest leuke selfies gemaakt, maar ook de meest ‘in mijn ogen’ doodenge. Els facetimet of is het facetimed met haar zus terwijl ze ongemerkt steeds verder richting afgrond loopt.
Ook gj houdt wel van een risicootje en doet ook nog een stap naar achter. Ik kan hier niet mee omgaan en loop richting een veiliger plek.
Met meer dan genoeg foto’s gaan we tevreden met de kabelbaan naar beneden.
We hebben nog tijd over en gaan naar de ‘icecathedral’ van Tromso.
Na de 5 euro toegang, betalen voor een kerk kan ik nog steeds niet begrijpen, betaald te hebben komen we in de kerk.
Het enige mooie hier was de grote kandelaar met brandende kaarsjes met gelukkig nog een mooie plek voor de kaarsen van marianne en mij.
Nieuwe emotieloze glas in lood ramen en te koop aangeboden posters van het noorderlicht en verder niks bijzonders.
Snel stond ik buiten…. en even later volgde de rest. Het wordt weer tijd voor de wafels!en natuurlijk nog op jacht!
Veilig komen we bij het hotel aan en de mannen brengen de auto’s terug naar de grote ondergrondse parkeergarage (daar zullen ze nog wel spijt van krijgen!)
Toch enigszins opgejaagd maken Els en Marianne zo snel mogelijk wafels voor iedereen en sneller dan het licht verdwijnt de eerste en de tweede wafel bij Ruud naar binnen.
Lopend gaan we naar de winkeltjes waar onze wegen even scheiden. Ruud en Arianne moeten nog een koelkastmagneet kopen en de rest gaat op zoek naar een kadootje voor Daniël. De magneet blijkt geen probleem te zijn maar dat kadootje voor daniël gaat niet lukken.
Een houten autootje van 40 euro is teveel van het goede…
Marianne wil nog een armbandje kopen en gelukkig lukt dit wel en verguld loopt ze met haar nieuwe zilveren armbandje even later naar buiten.
Bij O’leary’s gaan we ons afscheidsdrankje drinken aan een grote en hoge tafel. Els is nieuwsgierig en probeert het middenstuk van de tafel open te maken om te kijken of er iets onder zit en waar dit voor dient.
Met een klap valt het hele middenstuk op de grond en de toegesnelde ober helpt ons snel uit de droom… hij weet het dus ook niet!
Het laatste biertje, glaasje wijn of de lekkere cocktail zijn toch echt het begin van het einde van deze bijzondere vakantie. Ondertussen is het weer tijd geworden voor de noorderlichtapps en serieus kijken we naar de metertjes en de verwachting voor deze avond en nacht.
We lopen terug naar ons hotel terwijl het al donker begint te worden en wij dus gelijk steeds de lucht afspeuren. Het is helder en we weten het niet zeker maar zien we nu al iets??? Is dat nu groen???? Midden in tromso lijkt de licht te gaan bewegen.
Enthousiast kijken we alle kanten uit… Terwijl we bij het water aan komen weten we het zeker ….
Het licht is er weer!!!! Kijk!!! Boven je…daar! Nee, het is nu daar!!!
We moeten nog eten maar dit wordt echt geen uitgebreid afscheidsdiner.
Snel een stukje vis, wat salade en een aardappeltje is vandaag genoeg. We eten met de telefoons naast ons bord terwijl de metertjes van het noorderlicht er steeds positiever uit gaan zien. Welke kant moeten we op??? De receptioniste heeft een mening, de Duitse toeristen hebben een mening en de ober geeft ons het, dichtstbijzijnde, advies om naar het museum te gaan want daar zou het donker genoeg zijn.
Omkleden en fotospullen pakken.. we moeten gaan!!!!
De mannen halen, ondertussen overleggend, onze auto’s uit de parkeergarage.
Wij vrouwen wachten rustig en lekker warm in de lobby tot we opgehaald worden.
Ik ga toch maar even naar buiten en tot mijn enorme verbazing kleurt de lucht boven het hotel diepgroen.
Ik klop hard op het dubbele glas zonder resultaat en de dames kletsen vrolijk door.
Dan maar naar binnen en in mijn enthousiasme loop ik bijna door de glazen deur.
Kom!!! NU!! Gelukkig luisteren ze gelijk en een minuut later staan we met open mond naar de bizarre lucht te kijken.
De trap naar de hemel lijkt ineens weer dichtbij… groen, groener.. wild beweegt het licht boven ons in de lucht.
Kijk!!! Kijk nou! Het groene licht wordt roze.. en de kleuren dansen snel boven ons door de lucht. Wat is dit mooi, wat is dit geweldig en zo bijzonder.
Zonder camera’s kijken we alleen met onze ogen. Alleen Marianne’s iPhone, weer is het die iPhone, heeft dit vastgelegd.
Zo snel als het er was lijkt het weer verdwenen wanneer de mannen met onze auto’s aan komen rijden.
Zij hebben niks gezien… ze hadden het te druk met kletsen en de metertjes op hun telefoon.
We rijden achter elkaar naar het museum maar eenmaal aangekomen zijn we onze volgauto kwijt. Terwijl ik in de veel te lichte omgeving foto’s probeer te maken belt marianne, weer met die iPhone, Ruud die op een heel andere plaats terecht is gekomen.
Het heeft wat voeten in de aarde om elkaar terug te vinden maar een supermarkt blijkt de beste plek om elkaar terug te vinden.
De lucht beweegt nog steeds maar toch gaan we verder op zoek naar het donker.
Eenmaal buiten tromso zien we alleen maar wolken en niet meer dan wat vage groene vlekken.
Na meerdere pogingen het licht toch te vangen met een camera geven we het op.
Het is goed zo. We hebben meerder malen genoten van dit natuurfenomeen en zijn meer dan tevreden.
Op onze kamer drinken we een laatste glas en een aantal gevaarlijk lekkere kleine glaasjes kadogekregen rum en starten we de rondvraag van de week.
Vonden we deze vakantie leuk? Hebben we problemen gehad? Zijn er irritatie geweest? Na al onze antwoorden is er maar een conclusie mogelijk.
Deze vakantie was geweldig en meer dan zeker voor herhaling vatbaar.
Zelfs het weer heeft hier geen vat op gehad.
Het samengeraapte zooitje is veranderd in een….hele hechte horde…
