Met lange aanloop kun je ver springen!
De Voorpret kan beginnen en wekenlang zijn we met z’n allen bezig met een groot onderzoek naar de kwaliteit en prijs van thermo ondergoed. Er zijn zoveel merken en zoveel soorten stof en aangezien de temperatuur de laatste weken in Noorwegen ver onder de min 30 dook leek dit ineens echt van levensbelang.
Ons “lang geleden aangeschafte Lidl thermisch ondergoed” zou wel eens onze bevriezingsdood kunnen gaan worden als we het internet moesten geloven!
Vergelijkend warenonderzoek, waar we nu eigenlijk geen tijd voor hebben, staat ineens bovenaan onze “very important to do list”.1
Goedbedoelde wijze raad en adviezen van kennissen in Noorwegen zorgt ervoor dat we alle sportzaken van zuid Holland met een bezoek hebben vereerd zonder een keuze te hebben kunnen maken.
Het aanbod in ons land is overigens zo bizar groot dat je al van te voren weet dat je nooit de beste keus kunt maken.
‘s Nachts dromend van Adidas, Craft, Odlo of weet ik veel werk merk passeerde het meest dramatische scenario mijn netvlies.
Bevroren vingers, tenen en vooral bevroren ogen kwamen steeds terug als een mogelijk drama.
Dit probleem verdween voor even naar de achtergrond toen Arianne tijdens een sportief familie uitje haar bovenarm brak! Ik voelde mij bijna verantwoordelijk voor dit ongeluk aangezien ik had meegewerkt aan haar ‘sportieve outfit’
Gelukkig duurde het toen nog een week of 8 voordat we naar Noorwegen zouden vertrekken!
De spanning begint te stijgen en regelmatig ‘moeten’ we ‘s middags “even” overleggen over de inhoud van onze koffers wat ons echt niet lukt zonder een glas of 2.
Zakjes kruiden… chocola en nootjes in de koffers dit klinkt nog redelijk normaal. De laatste paar dagen voor vertrek gaat het ineens over flessen ketjap, enorme hoeveelheden koeken, paraplu’s, regenjassen en wel of geen hoge hakken!
Marten uit andenes wordt ingeseind dat we op zijn minst al een gebroken arm en menière in ons gezelschap hebben en niet weten of onze walvistocht door kan gaan… gevat reageert hij dat hij altijd nog zijn boot om kan dopen tot de “Henri Dunant”.
Ineens zijn ook deze ‘zorgen’ naar de achtergrond verdwenen als Marianne “een draadje” voor haar oog ziet en “nog even” maandagochtend naar het oogziekenhuis moet. Dit zou pas echt een echt probleem kunnen worden….
Om de spanning een beetje op te voeren kan ik deze maandagochtend niet meer op mijn been staan en doet mijn heup zo zeer dat ik aan een stuk door loop te kreunen en tot niets in staat ben.
En toch wordt het dinsdag… en de lucht klaart op. Marianne”s zicht is weer helder en ik voel mij geweldig met maar 4 paracetamol per dag.
Eindelijk mag ik gaan schrijven over deze geweldige vakantie met elkaar…
Ineens bekruipt mij een gevoel dat het schrijven over de vakantie echt veel ingewikkelder zal zijn dan het schrijven over de voorbereidingen hiervan .
Niemand zal ooit weten hoeveel energie ik gestoken heb ik de voorbereidingen …
De rest valt te raden… maar het schrijven erover.. is zo ingewikkeld…
Zeker met een juf in ons midden….
