Vakanties

5 Mourir un peu

De eerste dagen vliegen rustig voorbij maar zijn wel ruw onderbroken door het bericht dat Thijs is overleden..

We staan nog voor een enorm dilemma… gaan we terug naar Nederland?? We zijn hier net..

Ik wil terug naar Nederland, maar kan ik terug naar nederland?

Ik bel Els en soms is een telefoongesprek bijna net zo goed als een bezoekje en ik word hier gelukkig wat rustiger door.

Het liefst stap ik gelijk in de auto en ga naar Els. Maar de rit van ruim 1100 kilometer,

Terwijl ik zo moe ben, maakt mij angstig. Ik… die vroeger alles aankon.

Els zegt alleen “blijf alsjeblieft daar”.

Iedereen zegt mij dat ik hier moet blijven…

Daniël krijgt een bobbeltje op het wit van zijn oog en wat later krijgt hij een rood oog.

Char en Jos gaan even met Daniël naar de Dr Marseille in St. Ambroix , nog steeds en na al die jaren, de huisarts voor de campinggasten.

Nog meer onrust in mijn hoofd.

Hoe kort is het nog geleden dat ik daar met char heen ging??

Het lijkt of ik nu alleen leef met herinneringen, hoeveel jaar is het geleden dat char hier in het ziekenhuis terechtkwam en mijn moeder stierf na dezelfde vakantie hier op Boisson? De nachtmerries door mijn tekort aan slaap vechten ‘s nachts om voorrang en zorgen voor een enorme moeheid en een enorm wantrouwen in mijn lichaam.

De gedachte dat ik naar een cardioloog moet bekruipt mij dag en nacht en zorgt voor spierkrampen overal in mijn lijf.

Daniël mag een paar dagen niet zwemmen en krijgt gewoon voor een paar dagen antibioticadruppeltjes en onze eigen, telefonisch geraadpleegde, huisarts is het hier mee eens en stelt char en ook ons gerust.

We gaan naar de markt in Barjac waar de prijzen van echt alles schrikbarend zijn,

15 euro voor een bakje aardbeien? Een klein houten treintje voor 30 euro?

Zelfs de beroemde Franse zeepjes zijn duur geworden.

Het lopen over de markt, het “kijken kijken en niet kopen” hoort wel bij onze vakanties hier en brengt langzaam rust ook in mijn hoofd.

De geweldige muziek op het terras was gelukkig wel gratis en ook de koffie was bovendien superlekker! Dit is genieten…. Dit is Frankrijk! Daniël genoot ook zichtbaar van alle vrouwen die smolten bij het zien van zijn mooie ogen en zwaaide lief naar alle kanten.

Alleen mijn gedachten zijn nog steeds bij Els… moet ik wel of niet terug…

Ik moet eerst goed slapen dat is het enige nu wat zeker is.

De uitdrukking “partir c’est mourir un peu” dringt zich aan mij op.

Ik had al afscheid genomen van Thijs en zal Els nooit in de steek laten waar ter wereld ik ook ben.

Ik kan het nu niet aan om terug te gaan… en val eindelijk in een diepe nachtmerrieloze slaap met op de achtergrond het rustgevende geluid van de cicades.

4 Calme…

De warme en rustige dagen vliegen voorbij als een zucht, iedere dag ontbijten we samen op het terras van de stacaravan van char en Jos afgewisseld met ontbijten bij ons. Dit zorgt wel voor meer werk aangezien we constant heen en weer lopen op zoek naar de boter, het zout, het broodmes of andere noodzakelijke zaken.

Dan heb ik het nu nog niet eens over wat in welke van de 4! koelkasten zit.

Maar ook hier hebben we snel onze eigen vakantiegewoontes ontwikkeld.

Gj kookt iedere dag de eitjes, Jos maakt koffie en Daniël zwaait en lacht de hele dag.

Hij begint de dag schoon en zit in een mum van tijd onder het kruim van soepstengels , croissant of lange vingers en bovendien is hij al heel snel zwart.

Het stuk extra vloerbedekking van onze “aanleuntent” is nu het Prive grondterritorium bij onze caravan.

Wanneer hij per ongeluk met handen en voeten in de aarde of op het dorre gras terecht komt gaat hij liggen wiebelen met handen en voeten in de lucht als een walvisje op het droge.

De grond is scherp van de naalden van onze enorme grote schaduwverschaffende ceder die prominent in het midden van onze campingplek staat.

In de paar dagen dat wij hier zijn heeft hij heel veel nieuwe dingen geleerd waar wij hem natuurlijk enorm voor prijzen.

Hij zwaait zo schattig naar iedereen die hij ziet dat de tranen van char regelmatig over haar wangen biggelen. Hij gaat overal tegenaan staan of het nu een stoel, de caravan, de tafelpoot of een mens is en laat zich gelukkig ook niet meer achterover vallen maar gaat keurig op zijn billen zitten.

Zo vertederend, dat kleine , zo verschrikkelijk gewenste, jochie breedlachend met zijn 2 kleine witte ondertandjes, zijn lichtblonde haartjes en schitterende blauwe ogen

Nog steeds gaat alles wat hij tegenkom zijn mond in om de pijn van de 4 boventanden die op doorkomen staan te verlichten.

Hij amuseert zich kostelijk met lege flessen, kommetjes en een bak water of als hij tijgert gewapend met het kleine rode bezempje over het grondzeil van de caravan.

Alles wat hij tegenkomt wil hij pakken, voelen of proeven… kortom hij houdt ons meer dan bezig!

Aan het einde van de middag zwemmen we in het binnenbad met Daniël in zijn grote en veilige band. Hij kraait en schatert het uit als Jos onder water duikt of met een plons voor hem in het water springt. Aan het begin van de avond slaakt iedereen een diepe zucht als het ventje schoon en tevreden zijn bed in gaat.

Tijd voor onszelf!

Met de babyfoon op tafel hebben we heerlijk de tijd voor een glas bubbels uit onze plastic glaasjes, gezellig kletsen en een avondmaaltijd die dagelijks bereid wordt door de onvermoeibare Gj.

Gj ziet dagelijks kans om nog hard te lopen of kilometers te gaan wandelen terwijl ik compleet energieloos de eerste dagen door worstel.

Vakantie kost energie.. de energie die eigenlijk meer dan op was.

Gelukkig hoeven we de eerste dagen niets behalve uitrusten en bijkomen van de enorme hectiek van het leven in Nederland!