Na regen komt zonneschijn
Ik word niet wakker van de zon op mijn gezicht maar wel van de regen die nog net mijn gezicht niet raakt maar wel een hard kletterend geluid maakt.
Donkere wolken waar ik ook kijk. Dit belooft dus niet veel soeps.
Ontbijten kunnen we pas vanaf 9.30! En mijn maag rammelt nu al uren.
Ik ga maar foto’s sturen naar de kinderen van de enorme plassen op ons balkon en als reactie krijg ik een foto terug van de blauwe lucht boven Ommoord.
Vol goeie moed gaan we met 1 auto naar Lissabon en gelukkig werken onze ruitenwissers prima.
We parkeren onze auto in een parkeergarage waar ik toch eerst mijn slippers verwissel voor gympen.
Het is nu gelukkig alleen nog maar aan het miezeren maar daar worden onze vesten toch best nat van net als mijn keurig geföhnde haar. Lissabon is de stad van de 7 heuvels en doet haar naam alle eer aan.
We lopen langzaam omhoog en weer naar beneden naar het oude centrum door glibberige straatjes en over steile trappen.
Het weer knapt op en we zien zelfs af en toe een zonnetje.
We gaan op zoek naar de historische tram lijn 28 maar meer dan de 24 zien we nergens maar de jassen en vesten kunnen ondertussen wel uit!
De temperatuur is al snel aangenaam en zeker voor Lidia en mij is het warm genoeg.
Al snel komen we wel langs één van de trekpleisters van Lissabon!
Een supergrote winkel vol met alle mogelijke soorten blikjes met sardientjes, een soort m&m’s winkel maar dan van vis!
Het is dat de blikjes zo vreselijk duur waren anders hadden we hier onze kinderen vast mee kunnen verrassen.
Eerst maar een koffiestop op een terrasje want het is zowaar gestopt met regenen en kunnen we ons even vergapen aan alle vreemde snoeshanen die hier rondlopen.
Lissabon is druk maar gelukkig is het nog geen hoogseizoen en kunnen we nog redelijk zonder problemen door de stad wandelen.
De overal aanwezige hoogteverschillen doen ons als echte toeristen besluiten om de hop on hop off bus te nemen.
De komende uren worden we via onze gele oortjes verveeld met historisch gewauwel, Gj merkt in ieder geval niet eens dat zijn oortjes het gewoon niet doen! En ik heb niet het idee dat hij echt iets gemist heeft.
We zien nu in ieder geval wel op een seniorenmanier alle bijzonderheden van deze mooie stad en dit bevalt ons prima.
Een paar uur later stappen we een paar haltes voor het eindpunt uit bij schilderachtige straatjes vol met terrasjes.
Hier kunnen we vast een heerlijk broodje eten.
Bij het eerste de beste drukke eettentje gaan we nieuwsgierig binnen kijken.
Lange rijen voor een kassa en veel mensen voor de toonbank, hier wordt een Portugese lekkernij verkocht.
Hoe het heet weet ik echt niet meer maar het was een eivormige stokvisbal met kaas.
Deze bal werd geserveerd op een soort schilderspalet samen met een glaasje madeira. Heel voorzichtig lopen we met onze duim door het palet naar het terras buiten. We kunnen het niet neerzetten want dan sneuvelt ons glaasje…
Machtig en heftig met een overheersende stokvissmaak…maar dit wordt meer dan goed gemaakt door de overheerlijke madeira!
We kennen nu de smaak van de Portugese specialiteit en deze ene keer was ook echt genoeg maar de madeira??? Die is zeker voor herhaling vatbaar.
Geheel voldaan lopen we verder door de straatjes en zien dat de straatventers en de bedelaars s’middags verkassen naar de andere kant van de stad en dat er hier ook veel vreemde snoeshanen rondlopen.
Ondertussen heeft Peter zo”n erge pijn in zijn rug dat hij schoorvoetend meegaat naar een apotheek om een flinke voorraad paracetamol aan te schaffen.
2 verpleegsters die aan zijn hoofd zeuren en hem dwingen om een spiegel van pijnstillers in zijn bloed op te bouwen is teveel voor hem.
We eindigen op hetzelfde terras als vanmorgen waar nu aan de zijkant een man dromerig in een zakje staat te kijken wat hij constant heen en weer schudt. Net als ik besluit om in het zakje te gaan kijken is hij ineens verdwenen en zullen we nooit weten wat erin dat zakje zat.
Voor ons terras loopt een man constant scheldend in zijn uitgestoken hand te knijpen en gaat dreigend naar willekeurige mensen toe.
Mensen deinzen achteruit en ook van deze man zullen we nooit weten wat zijn bedoeling was.
Het oude vrouwtje dat vanmorgen parapluutjes stond te verkopen loopt ons voorbij met een lege tas, ook zij heeft vast een goede dag gehad.
Lissabon is een bruisende en op sommige vlakken een geheimzinnige stad, een stad om naar terug te keren.
Langzaam lopen we richting de auto en terwijl onze kilometertellers bijna de 10 kilometer halen ploffen we voldaan in ons autootje en rijden in ruim een half uur terug naar ons hotel.
Nadat we ons opgefrist hebben gaan we naar het kleine plaatsje cabriz waar we terecht komen in een authentiek Portugees restaurantje waar we overheerlijk steengrillen.
Een paar uur later komen we omgeven door een enorme grillwalm terug in ons hotel waar we meer dan tevreden snel onze kamers opzoeken.
Onze vesten hangen we aan knaapjes voor de open ramen hopend dat niet alleen zij maar ook wij morgenochtend weer fris en fruitig zijn!
