8 What’s in a Name…
Vandaag zijn we allemaal redelijk vroeg uit de veren en pakken onze koffers.
Marianne en Els halen, al kakelend, verse broodjes bij de bakker voor het ontbijt en de lunch onderweg.
Tijdens het ontbijt maken we gelijk onze broodjes klaar en nu komen de door Arianne meegenomen boterhamzakjes goed van pas. Met elkaar is het huis snel opgeruimd en alles ingepakt.
Gertjan gaat Martin even betalen, jammer genoeg hebben wij hem nu niet meer gezien of geroken .
Ondertussen laadt Ruud de auto’s in en zelfs de pizza’s en het laatste beetje wijn gaat mee. De mannen gaan bij de bakkerswinkel aan de overkant koffie drinken en de vrouwen gaan toch nog even naar de, naast ons appartement gelegen, plaatselijke bloemist om wat souvenirs te kopen.
Tevreden met onze kleine kadootjes vertrekken we op tijd richting Harstad.
Deze keer rijdt Ruud voorop, zodat zij nu zelf hun fotomomenten kunnen kiezen. Regelmatig stoppen we dan ook om mooie vergezichten te fotograferen.
Langzaam gaat het af en toe weer sneeuwen en de weg bij het tankstation is spiegelglad. Ruud zet voordat hij het tankstation binnen rijdt, Arianne en Els bij de weg, af zodat ze foto’s kunnen maken. Ik probeer nadat ik geplast heb, vanaf de auto naar Arianne en Els toe te lopen, maar zelfs met spikes onder mijn laarzen lukt het mij niet het weggetje over te steken om een sigaar te gaan roken.
Marianne koopt een paar “jappen” voor onderweg en loopt wel op haar gemak naar de overkapping aan de overkant. Ik durf en kan dit echt niet.
Gelukkig wil GJ mij erheen rijden en even later staan we gezamenlijk onder het afdak. Weer een goede plek voor onze nu al legendarische selfies.
Terwijl we, in verband met onze verschillende lengtes, een goede opstelling proberen te vinden, krijgt Ruud last van koude voeten en stampt flink op de grond. Hij merkt niet dat hij in een smerige blubberplas staat te stampen. Het altijd onberispelijke schoeisel en de smetteloze kledij van Marianne is plotseling niet onberispelijk en smetteloos meer. In reactie hierop dicht Marianne hem de vriendelijke bijnaam “lijpstraal” (of is het “leipstraal?”) toe. Gelukkig is haar broek zwart dus het leed is te overzien maar de geuzennaam voor Ruud is een feit.
Onderweg zien we nog een kudde “wilde” rendieren, die overigens wel een halsband om hebben, waar Els en Ruud zich uit kunnen leven met fotograferen.
Net als op de heenweg komen we in de middle of nowhere een aantal stoplichten tegen maar nu hebben we ook de grote en zware tegenliggers. Op de heenweg stonden we gewoon stil terwijl er geen verkeer aankwam. Nu maken de vrachtwagens diepe sporen in de blubber.
Halverwege vinden we gelukkig een sanitaire stop waar we ons ook gelijk op de koude pizza’s en broodjes storten.
We gaan naar onze volgende stop, hetzelfde restaurantje voor koffie met taart als op de heenweg. Ruud verheugt zich hier al de hele dag op.
Hier ligt helemaal geen sneeuw meer en kunnen we hele andere foto’s maken van de schilderachtige Rorbuer die onder ons aan het water liggen. Bovendien raken we deze keer Arianne niet meer kwijt.
Aan het einde van de middag zijn we bij ons hotel in Harstad waar we jammer genoeg onze gekregen vouchers voor een gratis overnachting niet kunnen gebruiken. Dit wordt dus een extra weekendje weg! We krijgen wel een upgrade naar een grotere kamer als pleister op de wonde.
Ruud en GJ gaan de auto’s inleveren en direct op zoek naar de opstapplaats van de Hurtigruten.
De dames brengen in de tussentijd de bagage wel naar de juiste kamers. De hoeveelheid koffers en tassen is enorm voor maar zes mensen en dit wordt vast meerdere keren lopen.
Marianne en Els gaan de eerste koffers met de lift naar hun kamer brengen. Dit duurde echt een eeuwigheid en Arianne en ik worden een beetje ongeduldig.
Mijn geduld is ineens op en ik ga naar de lift om de volgende koffers weg te brengen..
De deur gaat open en tot mijn verbazing staan de dames nog gewoon in de lift!
De langslopende receptioniste merkt op “ oh ja, ik vergat te zeggen dat deze lift niet op de 2de verdieping stopt”!
Verbouwereerd gaan de dames met de koffers naar de andere lift, ze begrepen er al helemaal niks van en hadden al aan verkeerde kamerdeuren staan rammelen.
Voordat de mannen terug zijn hebben we alles op de juiste plek en spoeden we ons naar de bar.
Zonder blikken of blozen bestellen we een fles wijn van 45 euro bij de barman.
Hè, dit is toch de receptionist???? De verwarring is compleet als de receptionist aan komt lopen. Het is een eeneiige tweeling! Elsie heeft gelijk weer een reden om uitgebreid te gaan kletsen maar de aantrekkingskracht van een glas koele witte wijn wint het deze keer toch.
Terwijl ik even buiten voor het raam een sigaar opsteek maakt Els superlelijke foto’s van mijn hoofd waar haar hoofd in te zien is.
Na de borrel gaan we op zoek naar het sushirestaurant wat heel goed moet zijn. Binnen 10 minuten komen we in een saai winkelcentrum terecht waar we een verdieping hoger een niet al te gezellig sushirestaurantje vinden. Banken met kunststof bekleding, plastic stoelen, fel kunstlicht, een televisie die op de verkeerde zender staat en de enige andere bezoekers zijn een aantal jongelui die hun maaltijd al lang en breed op hebben. En er is ook geen personeel aanwezig. We hebben het idee, dat hier weer een Plan B noodzakelijk is. Nadat Ruud op een soort deurbel heeft gedrukt, verschijnt er uit het niets een Aziaat aan onze tafel. Biedt ons de kaart aan en gaat onze drankjes halen.
Na een tijd de kaart bestudeerd te hebben kiezen we toch voor de makkelijkste weg en bestellen twee grote schalen met allerlei soorten sushi. Marianne en Arianne willen alleen garnalen en die zitten er meer dan genoeg bij.
Het blijkt een fantastische keuze. Alles is top. We genieten enorm en de afwezigheid van bediening is ineens niet meer erg.
Helemaal voldaan gaan we uren later terug naar het hotel, langs de weg liggen enorme hopen sneeuw die natuurlijk weer uitnodigen voor selfies. Het bewijs dat we echt veel sneeuw hebben gezien.
Morgen moeten we vroeg op om met de Hurtigruten naar Tromsø te varen en Ruud en Arianne gaan als we bij het hotel zijn gelijk naar hun kamer.
Na een kopje thee bij Els en Marianne ga ik ook naar onze eigen kamer waar GJ voetbal kijkend voor de buis hangt.
Weer een dag voorbij en straks op naar het volgende avontuur!
