7 Grauw maar Gezellig
Ondanks het gammele bed van Marianne en onze Spartaans ingerichte slaapkamers hebben we toch allemaal heerlijk geslapen. We zitten fris en fruitig aan ons ontbijt en al snel komt de vraag “Wat kunnen we gaan doen met dit snertweer?”
We gaan op zijn minst eerst een stukje wandelen naar de vuurtoren. Arianne durft dit niet aan en stort zich op haar al bijna 30 jaar durende babyborduurproject… dan kan zij in ieder geval niet vallen .
Met z’n vijven lopen we naar de kust en de vuurtoren, terwijl het hoe kan het ook anders, begint te regenen.
De wind begint een echte storm te worden, terwijl we aan de ruige Atlantische kust terecht komen. Het uitzicht is geweldig: schuimkoppen op de kolkende, wilde branding, in de verte eilanden met scherpe bergpieken, een blauwe lucht met in de verte dreigende donkere wolken en schreeuwende tegen de wind vechtende, dwarrelende meeuwen. Al snel worden de camera’s in gereedheid gebracht.
Een aaneenschakeling van fotomomenten met camera”s en iPhones.
Nu worden er meer foto’s van mensen gemaakt, dan van de woest op de rotsen beukende golven. De mannen die lachend tegen de wind inhangen en de vrouwen die met moeite overeind kunnen blijven, zorgen voor mooie plaatjes welke omlijst worden door schitterende wolkenluchten. Marianne klautert als eerste naar boven. Het middelpunt is hier de enorme vuurtoren met de grote zonnewijzer aan de voet. Hier waait de wind op zijn hardst en kunnen Marianne en ik bijna niet meer overeind blijven. Na de nodige selfies lopen we verder.
In de haven liggen de boten die ons naar de walvissen hadden kunnen brengen, maar geen van alle durft vandaag of morgen uit te varen.
We hebben in ieder geval gezien wat we hier hadden kunnen doen, maar ach, dit is toch “de vakantie van plan B”
We lopen nog even langs de leuke, maar natuurlijk dichte (het is tenslotte zondag), winkeltjes en vergapen ons aan de leuke hebbedingetjes in de etalage. Wat een rust we kunnen toch helemaal niks kopen vandaag. Morgen ontkomen we hier vast niet aan.
Helemaal uitgewaaid komen we met onze “ bad hair day” kapsels, compleet natgeregend terug in ons appartement waar Arianne nog steeds niet klaar is met haar borduurwerk.
Tijdens onze lunch, het onderwerp aan tafel is nu het “afvallen”, waar ook Ruud best moeite mee heeft, komt Marianne droog uit de hoek “zo Ruud jij maakt er ook wel een feestje van….”, kijkend naar zijn broodje dat belegd wordt met salami, kaas, tomaat en mayonaise. Els vergoelijkt dit door te zeggen dat ook zij een laag suikergehalte heeft.
Na onze uitgebreide lunch gaan we, ondanks het slechte weer, het rondje eiland rijden.
Zoals we al verwacht hadden is er geen arend te bekennen en moeten we het doen met de bizarre wolkenluchten waar heel af en toe een streepje zonlicht of blauw tevoorschijn piept.
Ik bedenk mij dat ik niet de enige ben die dit erg interessant vind, als Ruud stopt bij de eerste de beste begraafplaats.
In plaats van in bergen sneeuw staan we nu in het gras, zompig van de gesmolten sneeuw. Het is beduidend kouder en zeker minder romantisch dan sneeuw. Ook de begraafplaats heeft nu niets sinisters meer. Vorig jaar was het een half in de sneeuw bedolven begraafplaats waar onregelmatige schots en scheve grafzerken uit de sneeuw leken te groeien. Dat alles tegen een asgrauwe lucht gaf een sinister beeld.
Toch is het weer een schitterende rit met nu meer kleuren dan wanneer er sneeuw ligt. Regelmatig zijn we de auto van Ruud kwijt, maar dit levert niemand stress op, want er is toch maar één weg. Je kunt hier niet verdwalen.
Met maar vier adelaars, die enorm hoog in de lucht zweven, moeten we het deze keer doen. Els en Ruud staan in de regen en de wind en wij kijken vanuit de warme auto toe en ik maak alleen een foto van de fotografen.
Na alle begraafplaatsen vereeuwigd te hebben gaan we warme choco drinken bij het enige aanwezige winkeltje/ koffiehoekje in tientallen kilometers omtrek: in de metropool Nordmela!
De lucht van vis is hier sterk aanwezig maar dit weerhoudt ons niet om lekkere chocola te kopen.
Verkwikt rijden we verder en zien nog steeds geen enkel levend en /of vliegend wezen. Ondertussen begint het te sneeuwen en hierdoor weten we zeker dat we echt niets meer zullen zien. Vol gas, voor zover mogelijk, rijden we terug naar Andenes en gaan op zoek naar een supermarkt, die open is op zondag. We boffen. Vlak buiten het stadje vinden we er één en met een doosje eieren en eiersalade zijn we dan ook meer dan tevreden.
s’Avonds gaan we naar de plaatselijke en pas gemoderniseerde pizzeria waar we genieten van verse pizza’s en pasta. Gewapend met een doggybag met de resten van de pizza’s, lopen we het kleine stukje terug naar het appartement.
De rest van de avond vullen we met zeer persoonlijke, dus ook emotionele, vragenspelletjes, terwijl we ook nog eens heel zuinig met de wijn moeten doen.
Die is namelijk bijna op.
Doodmoe door de heftige gesprekken gaan we redelijk op tijd naar onze “luxe” slaapkamers voor de laatste nacht in het onherbergzame Andenes.
Morgen weer een nieuwe dag en op weg naar onze volgende bestemming!
Andenes was niet wat we ervan verwacht hadden, we hebben geen walvis gezien, maar wel heel verhelderend.
Het was hier grauw en somber, maar wel met een gouden randje.
