Gammel en Gebrekkig.
6 Op weg naar Andenes.
Het “gezond weer op” is deze morgen goed gegaan en langzaam komt iedereen onze huiskamer inlopen. Het wordt hoog tijd voor koffie en ontbijt.
Terwijl ik fris en fruitig onze redelijk frisse, zeg maar steenkoude, badkamer uitstap, lijken de vloertegels veranderd in een supergladde ijsplaat en pletter ik niet echt gracieus in mijn blootje ter aarde.
En dan maar net doen of er niks gebeurd is, lukt mij deze keer echt niet. Om het niet al te shocking te maken, trek ik snel ondergoed en kleren aan.
Een enorm blauw ei verschijnt er bovenop mijn knie. Mijn arm doet zeer en niet te vergeten: nu heb ik pijn aan alle twee mijn heupen. Ruud komt op het lumineuze idee om sneeuw van buiten in een plastic tasje te stoppen en dit te gebruiken als ‘coolpack’. Dit helpt en het ei slinkt zienderogen.
GJ is waarschijnlijk heel vroeg opgestaan want onze woonkeuken is veranderd in een enorm afdruiprek, de vaatwasser is niet aan de praat gekregen en iemand moet toch die enorme hoeveelheid servies afwassen.
Natuurlijk doet GJ dit, hij heeft tenslotte echt minder slaap nodig dan de rest van dit gezelschap.
Nadat we allen geheel zijn ontwaakt door de heerlijke “mariannekoffie” en de GJ eieren, de koffers in de auto zitten en het afval netjes is weggegooid, gaan we vol goeie moed richting Andenes.
Dit is één van de mooiste routes van Noorwegen maar vandaag is de weg grauw en grijs en kan niet in de schaduw staan van de weg die wij eerder gereden hebben maar niemand klaagt en iedereen geniet toch van deze weg.
Els appt naar onze groepsapp… oh wat is dit mooi!! Ik ga hier wonen!!
Als er een mogelijkheid is om te stoppen, stoppen we en krijgt Els haar fotomomentje.
5 jaar geleden in oktober hadden wij hier ook moeten rijden maar toen waren we al op de terugweg naar Nederland omdat Henk was overleden.
In dit nu grauwe Noorwegen komt dit vervelende gevoel terug en juist hierdoor kan ik toch genieten van de sombere regen en de grijze wolken. Nu zijn we hier met elkaar, “het zorgvuldig bijeengeraapte zootje” en kan de regen niets veranderen aan ons humeur.
Halverwege drinken we koffie en warme choco terwijl we wachten, en serieus naar onze camera instellingen kijken, tot heel misschien de adelaars aan komen vliegen. Ik kan ik alleen maar genieten van ons selfiemoment voor de grote foto op canvas van het Noorderlicht.
Ik heb geen adelaar gezien en geen rendieren…maar wel heel vrolijke gezichten. Onderweg zien we ineens toch nog de kudde rendieren en blijven netjes in de auto zitten (dan slaan ze niet op de vlucht) voor het fotomomentje.
Marianne lijkt dit even vergeten en stapt toch uit met alleen haar iPhone.. en krijgt gelijk de mogelijkheid om de vluchtende rendieren vast te leggen.
Aan het eind van deze reisdag bel ik Martin, die we al kennen van walvisafari’s van voorgaande jaren, om te vertellen dat we er zijn.
We zijn in Andenes waar het ook grauw en grijs is, maar Martin, de ruige zeebonk met zijn heerlijk ruikende after shave, geeft mij het gevoel dat wij thuiskomen.
Het appartement heeft niet helemaal de luxe waar we op gehoopt hebben maar het is wel groot en we hebben wel een grote tafel en een woonkamer met een grote televisie. Het onderhoud van het appartement blijkt wat achterstand te hebben.
Met de jassen nog aan worden de kaarsjes op de juiste plek gepositioneerd en de bank en stoelen verplaatst. Natuurlijk gaan we in de Arresten eten. Dit is een voormalige gevangenis, die prachtig is ingericht en op vijftig meter van ons huis ligt. We storten ons op de menukaart. We gaan voor 5 heerlijke burgers en een pasta en gaan hierna snel terug naar ons appartement.
De gebreken van ons onderkomen worden hierna al snel duidelijk, Marianne trekt onbehouwen, maar niet heus, de wc door en de knop verdwijnt direct in de muur. Els trekt haar stoel naar voren en houdt beduusd een poot in haar hand. Het slot van de deur hangt op half 7 en de batterijen van de afstandsbediening van de televisie zijn leeg. De hanglampen doen het niet en de schemerlampen hebben geen stekker! De vloer van het verveloze balkonnetje vertoond grote gevaarlijke gaten en bestaat uit verrotte en gebroken planken. De wc rol houders staan wankel en vallen om als je ze aanraakt. We lachen hartelijk om alle tekortkomingen en begroeten elke nieuwe constatering met veel enthousiasme. We hebben ruimte, een dak boven ons hoofd en elkaar. Gelukkig zijn hier wel genoeg kamers. Els en Marianne kunnen deze dagen in alle rust slapen. Want ieder heeft een eigen kamer. En de grote tafel biedt meer dan genoeg plaats voor ons allemaal.
Met elkaar, ook al vinden sommigen dit niks, kijken we ademloos naar Bohemia Rhapsody. Deze film geeft een prachtig en indringend beeld van het werkelijke leven van een mens, tegenover de rol die iemand soms moet spelen.
En dat is voor mij juist hetgeen waar ik zo’n moeite mee heb. Ik wil alleen omgaan met mensen die zichzelf kunnen zijn..
