Van “Leven met dure port” tot “Begrafenissen met een schort”
Wanneer ik s’morgens vroeg naar buiten kijk is het helemaal bewolkt. Heerlijk dit is zeker een temperatuur voor lidia en mij!!
We gaan ontbijten en eten een Portugese croissant…Portugees of niet helemaal gaar?? Mij maakt het niks uit..ik vind hem lekker en met een kloddertje abrikozenjam is hij om te smullen.
Een plakje ham en een kop Nescafé is volgens de Portugezen een uitgebreid ontbijt.
Wij Hollanders willen dan wel een eitje… maar dat is er niet… Straks maar even naar de Lidl.
Vandaag gaan we naar Porto….de stad die mijn vader zo geweldig vond…. maar ook de stad van de Sandeman… sherry/port van mijn moeder.
Na een geslaagde beklimming, met slippende banden, naar de bewoonde wereld rijden we de heel bochtige maar schitterende route naar Porto.
We rijden het historische centrum in en parkeren de auto in een parkeergarage en gaan op pad.
De eerste weg loopt ook supersteil naar beneden en de volgende ook… straks moeten we dit dus ook weer naar boven en nog een stuk naar boven lopen!!!
We komen bij het water hier zijn souvenirwinkeltjes, marktkramen en terrasjes….en daarboven schijnt het zonnetje dat het een lieve lust is. Gelukkkig is het niet meer zo heet en bovendien waait er een heerlijk windje.
Een kraam met tafelkleden wil ik toch wel even goed bekijken…en tien minuten later ben ik de nieuwe eigenaresse van een supermooi tafelkleed wat gj de rest van de dag mee mag sjouwen. Ik die vroeger twijfelde tot ik er bij neer viel… kan ineens in een paar minuten een besluit nemen! Met een funiculare (een soort tandradbaan met en tram die steil omhoog getrokken wordt) gaan we naar boven de berg op en lopen de brug over naar de andere kant van het water. Beneden ons zien we de porthuizen liggen en superkleine en smalle huisjes. Hele straatjes vol krotten waar hier en daar toch nog iemand lijkt te wonen. Alle huizen hebben hier overigens dezelfde kleur oranje daken! We kopen hier een kaartje voor de kabelbaan die ons over het oude gedeelte heen naar beneden brengt.
Beneden genieten we van het uitzicht op de oude binnenstad van porto die gebouwd is tegen een helling. Dit uitzicht is zo sprookjesachtig dat werkelijk iedereen van jong tot oud een selfie probeert te maken met deze achtergrond en natuurlijk kunnen wij niet achterblijven.
We slenteren op ons gemak langs de boulevard van de Douro en langs de porthuizen. Het is nog veel te vroeg om te gaan “proeven” ook al is het elders op de wereld vast wel borreltijd.
Aan het einde van de boulevard strijken we neer op een terrasje en doen we een poging om een broodje te krijgen.
Alle Portugezen worden snel geholpen en wij worden gewoon voorbij gelopen! Na meerdere pogingen arriveert er een broodje kaas en een paar blikjes cola maar natuurlijk is er weer geen sap voor lidia bij. Weer moeten we zeuren maar dan komt er toch nog een glas met vers mangosap dat met een klap op tafel wordt gezet. De vriendelijkheid straalt hier van de gezichten af… maar niet heus! We gaan terug “klunen” naar de auto dit lukt mij gelukkig ook, zei het niet zonder wat zweetdruppeltjes.
Nog even op zoek naar het vissershaventje maar dit lijkt porto niet te hebben of we kunnen het gewoon niet vinden… We verzeilen al snel in de buitenwijk waar de verschoppelingen van de stad leven in kartonnen dozen…
In het boekje van porto staat een fietstocht beschreven naar het vissersdorpje “Afurada”. Fietsen kunnen we vandaag, tot groot verdriet van lidia, hier niet huren dus moeten we met de auto.
We komen terecht in een schattig klein dorpje met smalle straatjes waar op veel plaatsen de deuren wagenwijd openstaan. Een blik naar binnen is een blik in het verleden. De kleine binnenplaats hangt vol met waslijnen en ik zie een grote ouderwetse tobbe met wasgoed met rondom vrouwen met allemaal kleurige schortjes voor.
Ergens in 1 van de kleine straatjes staan een paar tafeltjes en stoeltjes op een kruispunt dit is echt een terras voor ons!
We blijken bij de plaatselijke bakker annex slager annex kroeg annex dorpshuis te zitten waar ze behalve bier zelfs witte wijn serveren. De wijn gaat hier wel per fles maar die komt toch wel op dus we bestellen er maar 1. Deze fles wijn kost ons het enorme bedrag van 2 euro en 10 cent. Volgens de serveerster zijn de mensen hier niet arm maar “simple but noisy”.
Het lijkt of we in “Coronation Street” terecht gekomen zijn!!! Overal komen vrouwen met schortjes om vandaan en lopen als figuranten heen en weer.
Deuren gaan open en weer dicht.
Vrouwen lopen,veelal in het zwart en met zwarte schorten, heen en weer met rouwboeketten vanuit de plaatselijke rouwbloemist.
Het lijkt of het hele dorp in beweging is!
Op de deur van ieder winkeltje hangen 2 rouwadvertenties,zo ook bij deze bakker.
Het hele dorp haalt bloemen en loopt de steile weg omhoog naar de begraafplaats.
De plaatselijke mannen lijken allen gehandicapt of stokoud en hebben een ding gemeen.
Ze lopen echt allemaal met een hond!
we begrijpen niet veel van dit dorpsleven maar het is in ieder geval een genot om naar te kijken!
Deze “film” gaat eindeloos door… en het liefst wilden we hier blijven zitten maar de terugweg is nog best lang.
We rijden terug naar Castelo de paiva en raken niet uitgepraat over deze dag en al die bijzondere mensen.
In de buurt van ons hotel gaan we op zoek naar een restaurant en na veel omzwervingen komen we bij een klein restaurantje terecht met plastic tafeltjes.
Er is een beknopte menukaart maar hier staat wel een “chateaubriand” op en de keuze is snel gemaakt.
2 grote schalen voor met z’n vieren is meer dan zat en na dit heerlijke eten verzamelen we weer al onze moed en gaan de afdaling aan.
Het is weer gelukt om veilig beneden te komen en na een laatste glaasje zoeken we op tijd de koelte van onze kamers weer op.
