“De Vergane Glorie”
Dinsdagochtend zitten we klokslag 9 uur aan ons laatste ontbijt in de herberg. De oploskoffie en het broodje hebben we binnen 10 minuten achter onze kiezen.
Wanneer we gaan betalen krijgen we nogmaals excuses dat er geen kok was.
Ik heb gertjan nog nooit zo expliciet horen zeggen dat hij echt nooit meer terug zal komen…
We vertrekken richting het midden van Portugal naar Castelo Branca. Lidia en peter nemen de toeristische route en wij gaan via de grote weg en via Evora.
Het maakt mij niet uit hoe warm het is maar nu we hier toch zijn wil ik echt de “capela dos ossos” zien!
Op het heetst van de dag komen we aan in het centrum van Evora. Googlemaps laat ons rondjes rijden rond de plek waar we moeten zijn dus we parkeren de auto maar ergens langs de kant van de weg.
Dan maar lopen….hele grote oude platanen zorgen nog voor wat beschutting tegen de felle zon maar dit voorkomt niet dat de zweetdruppeltjes bij mij weer tevoorschijn komen.
Evora is een schattig plaatsje maar waarom lopen al die weggetjes toch altijd naar boven??
Er is geen toerist te bekennen als we bij een kerk aankomen maar het is in ieder geval toch wel de goede!!
Voor 4 euro mogen we naar binnen en lopen maar gelijk door het museum wat niet veel soeps is. Dan…de kapel vd botten…
Onze monden vallen bijna open van verbazing…..wie heeft dit verzonnen????
Een kapel die helemaal bekleed is met botten en schedels van monniken ….overal waar je kijkt….rijen vol en keurig geordend!
Bovenaan de deur hangt in het latijn de lugubere tekst “onze botten die hier zijn wachten op die van u”
Echt lang zijn we er niet geweest want het is eigenlijk best luguber en waarom het op de lijst met werelderfgoed staat is ons eigenlijk een raadsel.
De terugweg naar de auto loopt nu naar beneden en gaat gelukkig snel.
In de auto bereikt de thermometer weer de 40 graden en met de airco op zijn hardst rijden we het laatste stuk naar Castelo branco.
Het lijkt of we alleen op de wereld zijn er is geen mens te zien… Portugal heeft 3 dagen van nationale rouw afgekondigd maar dat zal toch niet betekenen dat het complete leven hier plat ligt??
Ongeveer gelijk met lidia en peter komen we aan in een toch wat oubollig en antiek zakenhotel maar wel met de mooie naam “Rainha d’amelia”.
De kamers zijn klein en “stoffig” maar hebben wel een piepklein balkonnetje heerlijk in de volle zon!!!! Snel doe ik de overgordijnen maar dicht. Van te voren wilde ik hier al niet heen… maar nu we er zijn wil ik zeker zo snel mogelijk weer weg.
Peter opperde ook heel voorzichtig of er misschien nog iets anders mogelijk zou kunnen zijn??
Na een drankje in de bar gaan de mannen “even” naar de Lidl voor water en wijn….compleet doorgezweten komen ze ruim drie kwartier later terug met hun tong op hun schoenen. Alle restaurants en winkeltjes zijn ook nog dicht en lijken niet meer open te gaan.
Gertjan zegt dat het vast onmogelijk is om de tweede nacht hier te annuleren. Op internet zie ik dat ons volgende hotel plek heeft en ik ga toch een poging wagen bij de receptie. Wonder boven wonder is het geen probleem en kunnen we gewoon onze tweede nacht hier annuleren!
Opgelucht gaan we het restaurant van het hotel in om wat te eten en om heel snel het nieuwe hotel te reserveren. Schuifelend komt er een groep bejaarde mannen het restaurant in. De hoofdzakelijk sjofel geklede mannen houden hun broek omhoog met bretels en een riem (voor alle zekerheid). Puffend en hijgend zoeken ze allemaal een plekje aan een van de grote tafels en grijpen onmiddellijk naar de flessen wijn die op de tafels staan. Het is de 43e verjaardag van de lokale Rotary club. Men is duidelijk aan verjonging toe.
Dolblij en uitgelaten eten we onverwacht heerlijke vis en pasta vooral de kunstig gevouwen servetten leveren hilarische opmerkingen en foto’s op.
Het is nog steeds heel onaangenaam heet en snel verdwijnen we naar onze kamers waar gertjan nog wat uurtjes aan zijn werk kan besteden…hopelijk is dit de laatste “werkavond”.
Castelo Branco was gewoon uiteindelijk geen bestemming maar enkel een pleisterplaats op de weg naar….
