4 In het land der blinden is 1 oog koning…

Maandag in st lucia staan we vroeg op en gaan op ons gemak naar de spar en kopen broodjes die in de aanbieding zijn en een ons peperham.
Dit hebben we al jaren gedaan en blijven dit ook doen.
Ik probeer isa te bellen om te feliciteren maar krijg gelijk haar voicemail, vanavond dan maar een nieuwe poging.
Nee, we gaan geen hippos kijken en we gaan deze keer niet met een boot.
We gaan gewoon met onze eigen auto het isimangolisapark in.
De “wetlands”.
Al snel zien we dorre vlaktes….geen water en geen moerassen.
We horen geen enkele vogel….we zien niet meer dan een verdwaalde kudu of impala.
Waar zijn de dieren???? Waar is het water????
Niet hier dus ….Bij het plankier wat uitkijkt op het meer van st lucia zien we vrachtauto’s met zand rijden ….is dit een laatste poging om de natuur te redden??
We lezen later dat dit een poging is om het meer van St. Lucia te beschermen tegen het zoute water van de oprukkende Indische oceaan.
Er is bovendien geen hippo te bekennen….
S’avonds eten we weer sushi,bellen isa en pakken onze koffers in… het is weer bijna tijd om verder te gaan.
De laatste warme nacht in St. Lucia
Na ons ontbijt zien we de thermometer oplopen…30…31..32…
Puffend en zwetend gooien we de autodeuren dicht en laten de airco loeien.
Zelfs de carkit werkt en luid en duidelijk kunnen we tan feliciteren met haar 80ste verjaardag!
In de auto is het aangenaam en op ons gemak rijden we naar het noorden.
Onderweg zien we niet wat we willen zien maar alles en iedereen puft in de ondertussen 37 graden geworden buitenlucht.
We komen aan in het Tembe elephant park en bij de poort zucht en steunt een pikzwarte afrikaan dat het nu toch echt te warm is ….ik denk alleen “wat denk je dat ik hiervan vind???”
De meisjes die ons ontvangen dragen onze koffers zonder probleem op hun hoofden maar vinden het ook echt te warm om voor ons te zingen zoals ze vorige keer deden.
Onze tent voor 3 dagen staat ver in het park en de mulle zandweg erheen is werkelijk een “helle tocht”…
We hebben 15 minuten voordat onze eerste gamedrive begint…verrekijker en fototoestel smijten we in een tas en beginnen vol slechte moed aan de terugweg door het hete mulle zand. Eenmaal bij de ingang aangekomen staat ons gezelschap van deze dagen al te wachten ….Ik ben zeker de jongste!!! Maar ook zeker samen met gj de gezondste!!!
De ene heeft een “nekkraag” de volgende een stok,de derde weegt meer dan 100 kg en waggelt puffend rond…gehoorapparaten en aangepast schoeisel zijn gemeengoed en zo goed als iedereen is slecht ter been .
Een keukentrapje gaat mee om de oude dames in de auto te kunnen duwen…
3 uur hobbelen we door het park en mijn borstbeen doet geeneens zeer!!
We genieten van adelaars boven in de dode bomen, olifanten ,buffels zebra’s en giraffen.
We drinken in doodse stilte cola met uitzicht op de poel waar de Tembe camera op gericht staat.
Moe en stoffig zijn we om 18.30 weer terug.
Onze zandweg is nu iets makkelijker doordat het een klein beetje is afgekoeld… weer even rust totdat we mogen eten.
Ons bed is al uitnodigend opengeslagen maar we moeten eerst nog 1x het zandpad heen…
Er zijn weer 2 nieuwe gasten die de gemiddelde leeftijd weer hoger maken.
2 stinkend rijke amerikaanse dames zullen we later achterkomen.
Onderuit gezakt rond het vuur met een fles rode wijn tussen haar benen vertelt ze dat ze nog niet zolang onderweg zijn….ze zijn pas in januari vertrokken en gaan AL eind april terug…
Natuurlijk zijn ze met pensioen! Ongetwijfeld zijn wij de enigen hier die nog werken.
We eten heerlijke impala met pompoen en courgette en zelfs het toetje smaakt geweldig!
Op tijd vertrekken we naar onze tent, de laatste keer vandaag over het zandpad terug waar ik dit jaar al om 22 uur mijn kado krijg.( om 5 uur morgenochtend gaat de wekker)
2 hele mooie pandora bedeltjes. Een engel en de melkweg…
Mijn 57 ste verjaardag…midden tussen de dieren…en in een zeer gemêleerd gezelschap van op dat moment 2 supergrote kevers.