Vakanties

5 Mourir un peu

De eerste dagen vliegen rustig voorbij maar zijn wel ruw onderbroken door het bericht dat Thijs is overleden..

We staan nog voor een enorm dilemma… gaan we terug naar Nederland?? We zijn hier net..

Ik wil terug naar Nederland, maar kan ik terug naar nederland?

Ik bel Els en soms is een telefoongesprek bijna net zo goed als een bezoekje en ik word hier gelukkig wat rustiger door.

Het liefst stap ik gelijk in de auto en ga naar Els. Maar de rit van ruim 1100 kilometer,

Terwijl ik zo moe ben, maakt mij angstig. Ik… die vroeger alles aankon.

Els zegt alleen “blijf alsjeblieft daar”.

Iedereen zegt mij dat ik hier moet blijven…

Daniël krijgt een bobbeltje op het wit van zijn oog en wat later krijgt hij een rood oog.

Char en Jos gaan even met Daniël naar de Dr Marseille in St. Ambroix , nog steeds en na al die jaren, de huisarts voor de campinggasten.

Nog meer onrust in mijn hoofd.

Hoe kort is het nog geleden dat ik daar met char heen ging??

Het lijkt of ik nu alleen leef met herinneringen, hoeveel jaar is het geleden dat char hier in het ziekenhuis terechtkwam en mijn moeder stierf na dezelfde vakantie hier op Boisson? De nachtmerries door mijn tekort aan slaap vechten ‘s nachts om voorrang en zorgen voor een enorme moeheid en een enorm wantrouwen in mijn lichaam.

De gedachte dat ik naar een cardioloog moet bekruipt mij dag en nacht en zorgt voor spierkrampen overal in mijn lijf.

Daniël mag een paar dagen niet zwemmen en krijgt gewoon voor een paar dagen antibioticadruppeltjes en onze eigen, telefonisch geraadpleegde, huisarts is het hier mee eens en stelt char en ook ons gerust.

We gaan naar de markt in Barjac waar de prijzen van echt alles schrikbarend zijn,

15 euro voor een bakje aardbeien? Een klein houten treintje voor 30 euro?

Zelfs de beroemde Franse zeepjes zijn duur geworden.

Het lopen over de markt, het “kijken kijken en niet kopen” hoort wel bij onze vakanties hier en brengt langzaam rust ook in mijn hoofd.

De geweldige muziek op het terras was gelukkig wel gratis en ook de koffie was bovendien superlekker! Dit is genieten…. Dit is Frankrijk! Daniël genoot ook zichtbaar van alle vrouwen die smolten bij het zien van zijn mooie ogen en zwaaide lief naar alle kanten.

Alleen mijn gedachten zijn nog steeds bij Els… moet ik wel of niet terug…

Ik moet eerst goed slapen dat is het enige nu wat zeker is.

De uitdrukking “partir c’est mourir un peu” dringt zich aan mij op.

Ik had al afscheid genomen van Thijs en zal Els nooit in de steek laten waar ter wereld ik ook ben.

Ik kan het nu niet aan om terug te gaan… en val eindelijk in een diepe nachtmerrieloze slaap met op de achtergrond het rustgevende geluid van de cicades.

4 Calme…

De warme en rustige dagen vliegen voorbij als een zucht, iedere dag ontbijten we samen op het terras van de stacaravan van char en Jos afgewisseld met ontbijten bij ons. Dit zorgt wel voor meer werk aangezien we constant heen en weer lopen op zoek naar de boter, het zout, het broodmes of andere noodzakelijke zaken.

Dan heb ik het nu nog niet eens over wat in welke van de 4! koelkasten zit.

Maar ook hier hebben we snel onze eigen vakantiegewoontes ontwikkeld.

Gj kookt iedere dag de eitjes, Jos maakt koffie en Daniël zwaait en lacht de hele dag.

Hij begint de dag schoon en zit in een mum van tijd onder het kruim van soepstengels , croissant of lange vingers en bovendien is hij al heel snel zwart.

Het stuk extra vloerbedekking van onze “aanleuntent” is nu het Prive grondterritorium bij onze caravan.

Wanneer hij per ongeluk met handen en voeten in de aarde of op het dorre gras terecht komt gaat hij liggen wiebelen met handen en voeten in de lucht als een walvisje op het droge.

De grond is scherp van de naalden van onze enorme grote schaduwverschaffende ceder die prominent in het midden van onze campingplek staat.

In de paar dagen dat wij hier zijn heeft hij heel veel nieuwe dingen geleerd waar wij hem natuurlijk enorm voor prijzen.

Hij zwaait zo schattig naar iedereen die hij ziet dat de tranen van char regelmatig over haar wangen biggelen. Hij gaat overal tegenaan staan of het nu een stoel, de caravan, de tafelpoot of een mens is en laat zich gelukkig ook niet meer achterover vallen maar gaat keurig op zijn billen zitten.

Zo vertederend, dat kleine , zo verschrikkelijk gewenste, jochie breedlachend met zijn 2 kleine witte ondertandjes, zijn lichtblonde haartjes en schitterende blauwe ogen

Nog steeds gaat alles wat hij tegenkom zijn mond in om de pijn van de 4 boventanden die op doorkomen staan te verlichten.

Hij amuseert zich kostelijk met lege flessen, kommetjes en een bak water of als hij tijgert gewapend met het kleine rode bezempje over het grondzeil van de caravan.

Alles wat hij tegenkomt wil hij pakken, voelen of proeven… kortom hij houdt ons meer dan bezig!

Aan het einde van de middag zwemmen we in het binnenbad met Daniël in zijn grote en veilige band. Hij kraait en schatert het uit als Jos onder water duikt of met een plons voor hem in het water springt. Aan het begin van de avond slaakt iedereen een diepe zucht als het ventje schoon en tevreden zijn bed in gaat.

Tijd voor onszelf!

Met de babyfoon op tafel hebben we heerlijk de tijd voor een glas bubbels uit onze plastic glaasjes, gezellig kletsen en een avondmaaltijd die dagelijks bereid wordt door de onvermoeibare Gj.

Gj ziet dagelijks kans om nog hard te lopen of kilometers te gaan wandelen terwijl ik compleet energieloos de eerste dagen door worstel.

Vakantie kost energie.. de energie die eigenlijk meer dan op was.

Gelukkig hoeven we de eerste dagen niets behalve uitrusten en bijkomen van de enorme hectiek van het leven in Nederland!

3 Au soleil et sous la pluie…

Deze vakantie is anders dan anders, wij hoeven deze keer niemand wakker te maken maar worden wakker gemaakt.

Vroeg staat Charly aangekleed en wel voor het raam te roepen dat ze nu echt brood gaan halen. De hele familie is gewoon al aangekleed!

We ontbijten gezellig bij onze caravan en Daniël ontdekt weer allemaal nieuwe dingen waar hij tegen aan kan gaan staan en probeert overal op te klimmen met zijn tomeloze energie.

Na de koffie gaan we met z’n allen naar de Carrefour waar Daniël voor het eerst van zijn leven de winkel vanuit het winkelwagentje kan bekijken en nu nog meer dan in Nederland de aandacht van de vrouwen trekt.

Natuurlijk kopen opa en oma ook de verboden, ook te zoete, Franse lange vingers die hij klemvast in zijn knuistjes houd.

Terug op de camping gaan we voor het eerst naar het zwembad wat zo goed als verlaten is.

Dobberend in zijn grote, goedgekeurde zwemband drijft meneer rond van de een naar de ander en amuseert zich kostelijk.

Ook wij genieten van alles maar toch echt het meest van het kleine ventje.

Na zijn avondmaaltijd en het “verboden, want dat is te zoet” maar oh zo lekkere danoontje van oma is zijn eerste campingdag een feit.

Een doodmoe en vies ventje wordt weer heerlijk zwitsal schoon geboend in zijn badje door zijn ouders terwijl wij het eten voorbereiden.

Na een appje van Els, dat Thijs is overleden, is het over met onze zorgeloosheid.

Bovendien wordt ook onze geplande barbecue nogal wreed verstoord door dreigende regen en onweersbuien en als de lucht echt zwart begint te worden gaan we toch maar voor plan B.

Het vlees gaat terug de koelkast in en net voordat de buien losbarsten zitten de zijkanten in de voortent en komen de mannen net grote pizzadozen aanlopen.

Terwijl de buien boven ons losbarsten genieten wij van een overheerlijke pizza en een glas bubbels en proosten op het leven van Thijs, maar ook op deze bijzondere vakantie met 3 generaties.

Vanavond geen zin in spelletjes maar praten doen we des te meer.

Ook deze heerlijke maar toch ook verdrietige dag is snel vol en tevreden zoeken we op tijd onze bedden op.

Een dag met zon en met regen.. met een lach en met veel tranen.

Een dag met een gouden en met een zwarte rand.

2 Encore “En route”

Vroeg zitten we aan het ontbijt nadat wij in ieder geval bijna niet geslapen hebben.

De slaapbank kraakte en piepte, we hadden er iets teveel kussens vanaf gehaald, dat het een lieve lust was. Buiten werd het, terwijl het toch donker was, steeds drukker en rumoeriger, sirenes, gillende en lachende jeugd, vuilniswagens en heel veel auto’s waren meer dan aanwezig.

Na ons ontbijt moesten we nog alle, Jos is nogal bang voor inbraak in zijn auto, tassen en zakken weer de auto’s in proppen en dan zijn we klaar voor het laatste stuk route du soleil.

Onderweg mag Daniël nog een paar keer even los… grassprieten, steentjes, aarde en zand verdwijnen linea recta zijn mond in en op zijn babyzachte knietjes verschijnen al de eerste krassen.

Aan het begin van de middag rijden we het, oh zo vertrouwde, Boisson binnen.

Er lijkt weer niks veranderd.

Gertjan en ik gaan zelf de caravan maar ophalen omdat er niemand te vinden was die dit vervelende klusje voor ons wilde of kon doen.

Dit klusje viel eigenlijk meer dan mee want de, net schoongespoten, caravan stond al smachtend op ons te wachten en zat supersnel aan onze, net gerepareerde, trekhaak vast.

De 3 kilometer naar de camping was snel en zonder problemen gereden en de caravan stond nog sneller goed en waterpas op de mooiste, plek 15, van de camping.

Jos en gertjan stortten zich gelijk op het opzetten van de voortent totdat Jos zwetend opmerkte dat hij moest eten…en wel nu! Een suikerprobleem!

Na een groot en superzoet ijsje was het weer opgelost en konden ze snel het karwei afmaken.

Ondertussen amuseert Daniël zich prima en onderzoekt het hele terrein met zijn handen en natuurlijk met zijn mond, zijn ooit zo spierwitte (niet van de action) romper wordt zwarter en zwarter.

Na de hoognodige boodschappen halen we bij de snackbar van de camping patat met cheeseburgers, wat zoveel is dat de rest van de camping mee had kunnen eten.

Nadat char en ik Daniël uitgebreid in een splinternieuwe babybadkamer gebadderd hebben en hij weer omgetoverd is tot een superschone zwitsalbaby valt hij na een fles gelijk in een diepe slaap.

Gewapend met babyfoon, natuurlijk met camera, komen de jongelui weer terug naar onze plek waar we eindelijk rust hebben.

We gaan Mahjongen met een glas rosé erbij! Het is vakantie! We hebben nog een lange avond voor ons!

Ja ja… na 1 potje gaat het jonge stel ervan door met een laatste glas rosé in de hand.

Ze zijn versleten…

Samen zitten we nog even buiten en genieten van de doodse stilte en de eindeloze sterrenhemel.

Tevreden en gelukkig gaan bij ons ook op tijd, zowel van de caravan als van ons de luiken dicht!

Wanneer ik, zoals gewoonlijk, ‘snachts een keer wakker word giet het pijpenstelen en onweert het dat het een lieve lust is, ik draai mij toch gewoon maar weer een keertje om.

We komen hier al meer dan 20 jaar en ook dit weer, op deze plek, in onze eigen caravan voelt heel vertrouwd en veilig… we zijn weer een beetje “Chez Nous!”

1 On y va!

Na weken voorbereiden, het is namelijk niet niks om met zo’n klein ventje ver weg te gaan, is het eindelijk zover. We gaan met z’n vijven, 3 generaties naar het vertrouwde Chateau de Boisson!

De wekker staat vroeg terwijl eigenlijk alles (heel, heel veel) al klaar staat om in de auto gepropt te worden. Een enorme hoeveelheid luiers… dagluiers, nachtluiers en niet te vergeten zwemluiers. Een overvloed aan Olvarit, papjes, liga’s en babymelk.

Opblaasbanden, opblaasbadje, kinderwagen, campingbedje en niet te vergeten flesjes, bekertjes, bakjes, en billendoekjes, knoeidoekjes en natte washandjes.

Zelfs het complete Zwitsal assortiment gaat mee, “mam, Daniël Moet naar Zwitsal ruiken!”

Mijn enige angst deze morgen is nu nog dat de enige, maar “grote” koffer van Char en Jos nog in onze achterbak gepropt moet worden. Meestal lijkt een kofferbak groter dan dat hij in werkelijkheid is.

Gj gaat nog “even” verse broodjes halen op de fiets maar besluit om toch nog “even” een extra rondje te fietsen.

De laatste was kan afgehaald en mee naar char en we storten ons eerst maar op het beleggen van de broodjes.

Gelukkig krijgt Gj, niet geheel zonder moeite, de inductieplaat aan om de eieren te bakken.

Met een snelle blik blik op de zalm zie ik dat de “versblijfdatum” al enige tijd geleden is en deze kan dus jammer genoeg ongeopend de grijze zak in.

Dan maar broodjes gehakt en berliner dat is ook altijd lekker!

Char en Jos zijn zowaar ruim voor tijd reisvaardig en ontvangen ons popelend in een geheel schoon en opgeruimd huis!

Ik hoop niet dat ze dat alleen gedaan hebben omdat ik dan eindelijk eens niet zal gaan zeuren… Dit zou natuurlijk ook zo kunnen zijn omdat het halve inventaris van klein ventje is en mee moet.

Daniël staat ook al breedlachend en zwaaiend in de box te trappelen om weg te gaan.

De auto’s zijn vol en de zonnebrillen op. Het is 10 uur We gaan!

Na 2 uur stoppen we in België voor koffie en pauze. Het eerste kopje koffie uit een ingewikkelde machine bevat jammer genoeg alleen heet water maar daarna gaat het gelukkig beter. Ik ben overigens wel benieuwd hoeveel er van de creditcard is afgeschreven.

Onderweg zijn we nog 2 keer gestopt om Daniël even wat bewegingsvrijheid te geven en de eerste Franse grasspriet te eten. Aan het einde van de middag rijden we in het doolhof Dijon op zoek naar het appartement en na heel veel rondjes om de kerk vinden we eindelijk een groene deur.

Midden in een straat ligt een verborgen en mooi appartement waar Daniël eindelijk naar hartelust kan kruipen en klimmen om zijn energie kwijt te raken en wij dus ook want dat ventje is zo vlug als water!

Na zijn potje Olvarit en een pizza voor de jongelui gaan we weer naar buiten en lopen richting het grote plein met terrasjes en al snel zitten we heerlijk met het eerste “kersenbier” en een heerlijke aperol spritz.

Dat komt hard aan! Gj en ik hebben nog niet gegeten!

Wij gaan snel naar de Japanner voor een klein hapje en de jongelui gaan nog een rondje wandelen want het weer is nu echt geweldig.

Wij hebben de sushi nog niet eens op wanneer het stel alweer langs komt lopen… Daar zijn we weer!! Jos heeft niet echt veel aansporing nodig om nog een paar rolletjes sushi mee te pikken.

De jongelui vertrekken om een uur of elf de kelder in naar de douche en hun slaapkamer maar niet voordat ze ons nog wel toestemming om de douche en de wc te gebruiken hebben gegeven.

Na een glas rosé of 2 en een sigaar voor onze deur zoeken wij onze slaapbank op en na een beetje puzzelen storten wij ons op een enorm krakend en piepend maar kraakhelder bed.. Bonne nuit!

Het Afscheid

Vandaag gaan we weer terug naar huis maar we hebben nog wel een hele heerlijke dag voor de boeg.

Na een wat karig ontbijt, want alles moet op, hebben we binnen de kortste tijd onze koffers dicht en alles schoon en opgeruimd. Mijn zus en ik hebben gelukkig geen taakverdeling nodig.

De sleutel kunnen we gewoon achterlaten en op tijd trekken we de deur achter ons dicht.

Peter heeft een, hoe kan het ook anders, route binnendoor met de hoognodige stops, uitgestippeld. Wij volgen gedwee.

We genieten van rustige wegen, kleine dorpjes en schitterende vergezichten.

Onze eerste stop, is bij een klein kustplaatsje waarvan we de naam niet meer weten, is vandaag onze koffiestop met uitzicht op de oceaan.

De eerste poging mislukte aangezien de vlonder door de duinen ineens ophield en het koffietentje kampte met een gebroken electriciteitskabel. Hiervoor was een Portugees ergens hoog, en ook nog in de bloedhitte, in een mast geklommen.

Zonder stroom geen koffie!! Teleurgesteld sloffen we terug door het hete mulle zand ondertussen mompelend dat dit echt te warm was voor ons.

Een stukje verder bij het volgende tentje konden we heerlijk in de schaduw zitten voor de hoognodige koffie met uitzicht op zee.

Hier zaten we rustig, waren hier dus zo goed als alleen en het uitzicht was ook nog heerlijk rustig!

Er gebeurde niks en er was niks maar de koffie en de cola waren heerlijk! Er was hier geen mens, geen golf en zeker geen surfer te zien.

We rijden op ons dooie akkertje door verder langs de kust met hier en daar verkoolde bossen maar ondanks dat toch schitterende uitzichten. Bij onze volgende stop in Peniche (volgens peter heet deze plaats penis, of penissen) parkeren we op een pleintje met gigantisch grote golfbrekers en veel piepkleine winkeltjes, waar je een boottocht/ dolfijnentocht kan boeken.

De boottochten gaan alleen aan het einde van de middag en dan zijn wij al weer op weg naar huis dus dit gaat het niet meer worden. Heerlijk! Het kan niet meer!

We lopen op ons gemak langs deze enorme beton/ rotsblokken die de zee in toom houden.

De geplande boottocht zit er vandaag dus niet meer in en we hebben alle tijd om met elkaar te kletsen met uitzicht op een geweldige oceaan die ontembaar beukt op deze ongerepte kust.

We maken een selfie en een Portugees, die ons eigenlijk een museum of restaurant in moest kletsen, maakt een leuke foto van ons vieren met als achtergrond de oceaan.

Misschien is dit uitzicht er volgend jaar niet meer…

We rijden verder en komen bij een grotere plaats waar we bij de eerste de beste rotonde in een politiefuik rijden.

Nadat ze onze papieren uitgebreid bestudeerd hebben mogen we zomaar doorrijden!

Peter is in geen velden of wegen te zien. Wij wachten rustig tot het kleine fiatje weer in beeld verschijnt.

Ericeira is de laatste grote plaats voordat we naar huis vliegen dus wij zoeken een parkeerplaats in het centrum.

Ook nu raken we peter kwijt en draaien weer om en vinden hem, al keurig geparkeerd, op het grote plein. Na een beetje wachten lukt het ons ook een plek te vinden.

In de brandende zon lopen we door de schilderachtige straatjes en aangezien het ongeveer Lunchtijd is en de winkeltjes sluiten besluiten we bij een gezellige Italiaan wat te gaan eten.

Met naast ons een rumoerige oude Portugees, die het geluid maakte van een grommende en gorgelende gorilla, eten we overheerlijke pasta met grote garnalen.

Na deze heftige maaltijd gaan we, in verband met onze vertering, nog maar een rondje lopen naar beneden richting de kust.

Hier wordt flink gesurfd en om ons heen staan schitterende oude maar zo te zien hele luxe hotels.

We genieten een tijd van de hoge golven en de pogingen van de surfers om op deze golven terecht te komen.

Dit is zeker een plek om te onthouden!

Tevreden slenteren we terug naar de auto’s en schoorvoetend rijden we het laatste stukje naar het vliegveld van Lissabon.

Ook nu verliezen we peter uit het oog maar nadat wij onze auto probleemloos ingeleverd hebben zien we het stel gelukkig ook aankomen.

Het kostte enige moeite om onze boardingpassen op de telefoon te krijgen maar zoals altijd lukte het uiteindelijk toch.

Zonder problemen kwamen we door de douane en de security.

Veel te vroeg zijn we op het vliegveld waar we met moeite nog een tafeltje vinden om de wachttijd tot vertrek wat aangenaam te maken.

Nog even met een broodje genieten van alle mensen om ons heen die een stoel of tafeltje zoeken en even tijd om deze vakantie te evalueren.

Het was hier geweldig en, natuurlijk en gelukkig, hebben we weer genoten van heerlijke dagen met z’n vieren!

Helemaal ontspannen en alle dagen zonder problemen hebben we alle vier maar één conclusie.

Het is en was weer Fantastisch!

Na een rustige en snelle vlucht staan we weer in de drukte op Schiphol waar we snel onze koffers terughebben en nog sneller in onze eigen auto zitten. De luxe van valetparking kunnen wij zeer waarderen.

Moe maar voldaan zijn we weer thuis.

Thuis waar de drukte en hectiek weer op ons wacht en waar wij nu weer genoeg energie voor hebben opgedaan!

Warm en Heet

Het is maandag de laatste hele dag van onze vakantie.

Na ons uitgebreide ontbijt met eieren, fruit en verse broodjes gaan Lidia en peter gewapend met een parasol naar het strand.

Gertjan en ik gaan nog even naar het oude plaatsje Sitio boven op de berg om nog wat souvenirs te zoeken.

Eenmaal boven is het meer dan 30 graden en durf ik bijna de auto niet uit zo warm ziet het eruit!

We lopen toch een rondje langs de nodige kraampjes met weer alleen “van alles wat we toch niet wilden kopen”. We konden echt niets leuks vinden.

Het grootste aanbod hier zijn dikke wollen gebreide vesten en poncho’s welke aan niemand van ons besteed zijn.

Met lege handen gaan we ergens een hamburger eten, even iets pittigers en wat anders dan vis.

Voldaan lopen we nog wat rond en maken de nodige selfies met op de achtergrond de schitterende kust met schilderachtige plaatsjes.

In de brandende zon lopen we terug naar de auto en vluchten de airco in.

We gaan terug naar ons appartement waar ook wij ons snel omkleden en richting Lidia en peter lopen die, ergens in de verte, herkenbaar zijn aan de parasol van het appartement.

De zee is hier geweldig sterk en verder dan je kuiten erin gaan is vragen om moeilijkheden.

We genieten een tijdje van de rust en de heerlijke golven en maken een praatje met een stel Hollanders die hier al hun hele leven komen.

De zon brandt enorm en Lidia en peter zitten veilig onder de, niet al te grote, parasol waar wij even later ook maar naar toe vluchten.

Daar zitten we dan met zn vieren op een kluitje onder een parasolletje met om ons heen een gigantisch groot en doodstil strand maar met een fantastisch uitzicht en het geluid van de zee.

Aan het einde van de middag gaan we als we weer aangekleed zijn nog even naar ons “stamterras van “ome Ger en tante Truus” voor de laatste keer.

Morgen gaan we jammer genoeg weer naar huis.

Vanaf ons terras zien we het bord van een Italiaans restaurant en een blik op tripadvisor verteld ons dat het eten hier echt overal goed is.

Als eerste strijken wij neer op het terras wat een kwartier later ineens vol zit.

We eten overheerlijke pasta en pizza’s en amuseren ons kostelijk met al die bedrijvigheid om ons heen.

Vooral de, niet al te romantische, foto’s van Lidia en peter werken op onze lachspieren.

Gelukkig lukt het mij toch nog wat echt leuke foto’s te maken!

Verzadigd dalen we af naar onze ijssalon waar we ons te buiten gaan aan onze afscheidsijsjes MET glaasje port.

Tevreden slenteren we terug naar ons supergelegen en supermooie appartement.

Wat hebben we geweldige dagen gehad, wat hadden we geweldig weer gehad, wat hebben we geweldig gegeten en wat hebben we weer genoten!

Portugal wat ben je toch geweldig!

We zijn weer meer dan tevreden over deze plek op aarde.

Heilig Heilig…

Wanneer ik wakker word besef ik ineens dat ik minstens 5 uur achter elkaar geslapen heb en dat is wel heel lang geleden.

Gj is hardlopen en ik draai mij nog even om en als ik uitgedraaid ben zitten Lidia en Peter al aangekleed in onze woonkamer.

Gj strompelt binnen… hij is door zijn voet gegaan.

Deze keer, ik weet niet of het vaker gebeurd is, hebben onze mannen altijd wat en de dames niks.

Peter haalt op zijn gemak verse broodjes en we vinden onszelf benijdenswaardig.

Hoe geweldig is het om met elkaar te ontbijten met uitzicht op een schoon strand en een geweldige zee!

Vandaag scheiden onze wegen, Lidia en Peter gaan naar het fort op de rotsen boven Nazaré.

Zij gaan met een kabeltram naar boven en zien de golven die vandaag heel rustig zijn van boven af.

Wij gaan naar Fatima. Daar zijn we twee jaar geleden ook geweest, het is een bedevaartsoord voor katholieken. Aan het begin van de vorige eeuw zou Maria hier verschenen zijn en gesproken hebben met een paar kinderen. Vandaag en morgen is de jaarlijkse herdenking van de Mariaverschijningen. De gelovigen van over de hele wereld komen hier in in grote getale naar toe.

Vandaag zijn mijn ogen mijn fototoestel en storten wij ons tussen duizenden pelgrims.

Verlost van mijn zware camera lopen we op ons gemak vanzelf de goede kant op.

We zien honderden groepen met pelgrimsgangers allemaal één en dezelfde kant opgaan en automatisch lopen we mee. Langs de kant van de weg en zelfs op stoepjes zitten mensen met elkaar te picknicken of liggen gewoon te slapen

Een gigantische hoeveelheid parkeerterreinen zijn allemaal overvol en overal zien wij vrolijke en gelukkige mensen.

Bij de souvenirwinkel waar ik vorige keer niks kocht koop ik nu toch een rozenkrans, een bidprentje voor Daniël en een beschermengel voor Joyce.

Onderweg naar het sanctuarium genieten we van al die soorten mensen die allemaal een doel hebben.

Boete doen en Maria eren.

Hoe verder we lopen, hoe meer mensen wij op hun knieën zien..

De een gaat alleen de ander in een groep.

Jong, oud, dik, dun, gezond en gehandicapt gaan allen een kant uit.

Er valt geen onvertogen woord.

Vlakbij het Mariabeeld staat een brancard met een doodzieke man, de blik in zijn ogen straalt alleen nog geluk uit en verder niks.

We kijken onze ogen uit… jonge jongens, oude vrouwtjes met kapotte voeten en kapotte knieën schuifelen naar de plek waar Maria ooit verschenen is.

Huilend bereiken ze hun eindpunt waar ze opgewacht worden door hun naasten.

Enorme rijen geduldig wachtende mensen met bergen kaarsen in hun armen, wachtend in de rij, terwijl de zon hun kaarsen smelt, kruipen met hun laatste energie de goeie kant op. Enorme vuren vernietigen hun kaarsen terwijl ernaast mensen het zich makkelijker maken en een euromunt in een etalage met elektrische kaarsen werpen.

Voor een euro branden er 2 kaarsen ..

Waar we ook kijken kruipen mensen deemoedig op hun kapotte knieën verder zonder zich van iets of iemand iets aan te trekken en met of zonder kniebeschermers.

Sommigen hebben bloemen of een pop bij zich.

Wat beweegt deze mensen? Wat verbindt deze mensen?

Het is genoeg en strompelend in de bloedhitte gaan wij op weg naar onze auto.

Onderweg komen we de ene na de ander groep pelgrims tegen die enthousiast het laatste bloedhete stuk gaan lopen.

De ambulance is hier nu een dokter op een quad en op iedere hoek staan zwaarbewapende agenten. De lucht rondom ons zindert van het “onze Vader” en het “ave Maria”…

Vandaag voel ik mij heel verbonden met beiden en met al deze mensen van over de hele wereld.

Deze dag zal ik nooit meer vergeten.

Terug in nazaré komen we tegelijk aan in ons appartement en gaan in een zijstraatje een glaasje drinken.

De kroeg van “Ger en tante Truus”

Een klein biertje is hier een halve liter en een glas Aperol spritz wordt vervangen door de Portugese slobberwijn Vino Verde.

Na zijn enorme glas bier krijgt Gj wijn in het zelfde soort bierglas en ik schrik mij een ongeluk wanneer de kroegbaas achter mij langs ineens mijn sigaar uit mijn hand pakt.

Om ons heen horen we de Portugezen die voetbal kijken steeds gillen als er weer ergens een doelpunt valt en vliegen ze allemaal voor een minuut naar binnen.

We durven het aan en blijven hier eten aangezien de plaatselijke bevolking hier ook zit te eten.

Alikruiken en schelpjes schijnen hier het lekkerst te zijn dus voor de mannen is de keuze snel gemaakt. Lidia en ik gaan voor iets veiliger en nemen een hamburger.

Na toch geproefd te hebben moeten we toegeven dat ze inderdaad verrukkelijk zijn!

Onze kinderen griezelen van de kleine voelhorentjes die nog uit de schelpjes piepten voor ze gekookt werden. Wij doen gewoon onze ogen dicht en genieten ervan.

We sluiten de dag af met weer een overheerlijk ijsje en een glaasje port bij de beste ijssalon van Nazaré!

Terug in het appartement zien we Fatima “live” op televisie en dus ook wat we gemist hebben! Zoveel mensen en zoveel brandende kaarsen… het is een sprookje! Oh, we moeten nog een keertje terug.

Een laatste glaasje op ons balkon en de dag is weer voorbij, wat was het weer een bijzondere!

Weer een dag met een gouden randje!