„Het licht gezien”!!!!
Peter
en Lidia gaan vanmiddag met de husky’s door de sneeuw sledehondenrijden ,vooral
Lidia is dolenthousiast en in alle staten ,zelfs zo dat het lijkt of ze in
hogere sferen verkeert en peter geniet hier uren later nog zichtbaar van.
„Jammer
genoeg” is er voor ons geen plaats meer en Gertjan en ik besluiten dan
vanmiddag maar wat rond te gaan rijden .
S’morgens
gaan we na het ontbijt en ons eerste omkleden op verkenning door Tromsø, is er
misschien een drankwinkel open? Nee …dit weekend geen wijn te koop alleen in
een restaurant …dus zijn we veroordeeld tot het kopen van wijn van 40 euro
per fles!
Er
is in het centrum een wedstrijdje rendier-skiën en dat lijkt ons wel leuk!
Na
een paar minuten buiten kom ik tot de ontdekking dat ik mijn thermobroek
vergeten ben en met compleet gevoelloze benen wil ik gelijk terug naar het
hotel .
Midden
in de hal van het hotel gooi ik de hele inhoud van onze koffer op de grond
…en supersnel heb ik mijn extra lagen kleding gevonden en aangetrokken .
De mannen willen de wedstrijd zien maar als ze
ontdekken dat het 15 euro toegang is lopen ze niet meer zo hard .We kunnen hier
wel konijnenmutsen kopen ,rendiervellen voor voor de open haard en
ongemakkelijke smalle sloffen gemaakt van stugge rendiervellen …het enige
echt leuke is de samivrouw in klederdracht die het in ieder geval niet koud
heeft of dit nu komt door haar kleding of door de toeristen die grote
hoeveelheden euro’s spenderen aan zaken die ze in willen gaan voeren in
Nederland laat ik in het midden . Wij hoeven niks. We willen absoluut niet meer
te kopen dan het hoogstnoodzakelijke. En daar horen flessen wijn van 40 euro
eigenlijk wel bij!Wat broodjes met beleg bij de supermarkt kopen is voor vandaag
het laatste dat we gezamenlijk doen en onze wegen scheiden. Peter en Lidia gaan
sledehondenrijden en wij gaan paardenkrachten verstoken met onze
huurauto. Het verhaal van Lidia en Peter moet Lidia maar aanleveren.
Ik
weet alleen ..dat ze van de slee gevallen zijn ..Lidia een enorme blauwe plek
hier aan over gehouden heeft ..er 105 honden waren die allemaal blaften ..Peter
zo moe was dat Lidia bijna medelijden met hem kreeg .. het snot gewoon uit zijn
neus liep ..en het heel hard ging maar het allerbelangrijkst was toch wel dat
het superleuk was!!!
Wij rijden richting
Breivikeidet. Deze weg is regelrecht afkomstig uit een sprookje: ongerepte
sneeuw en ijspegels aan de stroomdraden, bomen in ijs en sneeuw verpakt,
ijsschotsen op de de fjorden waar we langs rijden en fantastische vergezichten
met besneeuwde bergtoppen en steeds veranderende luchten. Geen vieze gepekelde
wegen, maar keurig geveegde, besneeuwde wegen, helemaal glad geschoven door één
van de vele sneeuwschuivers die we zien. Maar door dat glad schuiven ligt er
overal een dun laagje sneeuw of ijs op de wegen. Levensgevaarlijk voor onze
gewone huis-tuin-en-keuken banden of onze Nederlandse winterbanden. Maar met
banden met spikes onder de auto hebben we volop grip en ik ben dus geen seconde
bang om te slippen, want dat gebeurt nu gewoon niet. Aan het einde van een weg
kunnen we alleen nog verder met een veerpont. We staan voor een wonderschoon
fjord en maken eerst een serie selfies met dit uitzicht als achtergrond , we
slagen er maar niet in om zoiets eenvoudigs in één keer goed te doen! Als we de veerpont nu nemen dan
betekent dit, dat we erg om moeten rijden en via een enorme omweg pas weer in
Tromsø kunnen komen.. Dan is het hier al pikkedonker.. Bovendien is het weer
hier natuurlijk ook moeilijk voorspelbaar. Na nog een “halve ” selfie
met achter ons de besneeuwde en met zon overgoten bergtoppen, draaien we om en
rijden dezelfde weg terug. We
kunnen het echter niet laten en gaan nogmaals dezelfde weg rijden als
gisteravond. Naar één van de beste plekken om het noorderlicht te zien! Ik weet
nu dat het geen gevaarlijke weg is en wil toch nog een keer de kans hebben om
het licht te zien. Voor zonsondergang komen we op de plek aan. Het waait nu nog
harder en het voelt nog kouder aan. We zetten mijn fototoestel op een statief
en proberen met de zelfontspanner een paar foto’s van onszelf te maken. We zijn
steeds niet snel genoeg, of staan niet stil. Blijkt toch wel moeilijk. We
hebben zelfs een foto, waarop we als een soort doorschijnende geesten staan.
Het wordt al donker. Ik maak nog vlug een paar foto’s van een prachtige
zonsondergang. Gaan we nog wachten op het noorderlicht???? Nou….heel even
dan. Versteend tot op onze botten vluchten we de auto in. Na een uur geven we
het op…het is te koud!!! Dus terug naar Tromsø. Het is inmiddels pikkedonker
en de weg spiegelt in het licht van de autolampen.
Onze auto rijdt rustig over de weg, die ondertussen in een ijsplaat is
veranderd. Halverwege de weg terug naar Tromsø zegt GJ, ik zie een streep in de
lucht. Welnee, je bent kleurenblind. Het is de spiegeling van de weg. Nee, kijk
daar. Daar! Kijk dan! Uh….zijn dat niet gewoon wolken???? De lucht begint te
kleuren en de kleuren beginnen te dansen. Gertjan !!!! Stop!!!!! Nu!!!!!
Hier!!!!! Hij stopt, maar de bergen sneeuw zorgen ervoor dat ik de auto niet
uit kan. Stop dan hier!!!!! Nee..dat kan niet! Eindelijk een plek om te
stoppen. GJ pakt mijn statief, terwijl ik zonder vallen de auto probeer uit te
komen. Het is doodstil hier. Geen mens geen auto, geen huis, kunstlicht. Alleen
op de wereld, geen busjes met toeristen, geen noorderlichtjagers. Alleen wij!
Rondom ons beweegt de lucht …groen…roze….onvoorspelbare kleuren en
vormen. Waar moet ik een foto van maken ? Hoe? Ik kan niet denken, doe maar wat
en ondertussen sta ik tot mijn knieën in de sneeuw. Ik heb het niet koud, mijn
handschoenen kan ik niet vinden. We genieten van het onvoorspelbare… We hebben
het licht gezien, juist op het moment dat we het niet verwachtten.
Een moment om nooit te vergeten..
