Mislukt of
Gelukt?
Als we onze ogen openen
sneeuwt het hard! Heel hard, Grote vlokken. De rits van Peters ski-jas lijkt
het nu echt (na meerdere bijzondere reparaties met zakmes, trekdrop, paperclip,
elastiek en andere attributen) begeven te hebben. Hij lijkt nu echt niet meer
dicht te kunnen. We ontbijten en proppen wat botertjes en zakjes thee in onze
tas en na het betalen (de thermosfles koffie was gewoon gratis) gaan we op weg.
We moeten naar onze laatste verblijfplaats een rorbu (dat is een vissershuis)
een paar honderd kilometer hier vandaan. Gelukkig zijn we op tijd, want het is
een lange rit en we zullen er waarschijnlijk niet voor donker zijn… Ik geniet
met volle teugen van het landschap, maar GJ heeft geen tijd om te zien wat ik
zie, want Peter geeft gas!!!! We hebben haast! En met meer dan 70 km per
uur scheuren we door een landschap wat zoooo mooi is, dat je er zelfs wandelend
nog niet alles kan zien. Het weer is weer even grillig als het landschap.
Sneeuw, zon, hagel, ijzel, regen en wind ….de lucht is afwisselend wit,
grijs, blauw, groen en zwart….of een willekeurige combinatie ervan. In een
paar uur tijd zien we alle mogelijke afwisselende vergezichten en weertypen.
Peter
zijn auto geeft de melding dat één van de banden “af ging lopen”. Zou
dit betekenen dat er een lek is?? Bij het eerstvolgende plaatsje, gaan we naar
een tankstation, waar peter constateert dat er niks mis is met zijn banden.
Gelukkig kunnen we er ook plassen en een broodje kopen. Precies volgens plan
komen we zes uur later aan in Sjovegan bij „Garnes Brygge”. De receptie is
uitgestorven. Verder staan er Poolse auto’s op de parkeerplaats en blijken er
een paar huizen in aanbouw. Er wordt flink gewerkt door een aantal Polen, dus
dat belooft wat! Op de deur van de receptie hangt een briefje met een
telefoonnummer, dat gebeld moet worden als de receptie onbemand is. Het
blijkt niet meer op te leveren dan de voicemail van Anders, de eigenaar van de
rorbu. Na verloop van tijd besluiten we de Polen van hun werk te halen.
Uiteindelijk vertelt één van deze mannen dat de baas in Thailand op vakantie is
en dat de sleutel waarschijnlijk gewoon in de deur zit. En ja hoor, de deur van
één van de rorbu’s is gewoon open. We hebben een schattig huisje. Alleen de
verwarming lijkt wat geïmproviseerd… een van de kamers heeft gewoon helemaal
geen verwarming! Krijgt gelijk de naam “kouwe koffer kamer”. De
tweepersoonsbedden hebben een stapelbed boven hun hoofd. Zijn dus alleen
geschikt voor mensen die roerloos kunnen slapen. Aangezien ik daar niet bij
hoor en ik wel van kou hou, maar niet diepgevroren hoef te worden, verbouw ik
de kamer met twee eenpersoonsbedden om naar een tweepersoonskamer. Het uitzicht
is hier wel schitterend! De rorbu staat aan de oever van een fjord met prachtig
blauw helder water. We kunnen nog net een kwartier genieten van onze veranda
boven het water, voordat de zon weer ondergaat.
De mannen koken spaghetti met karbonade deig
(gehakt) uit Noorwegen en een zakje met vanuit Nederland geïmporteerde saus van
Knorr. Dit levert hilarische taferelen op aangezien de afzuigkap op navelhoogte
hangt. Zelfs ik moet me buigen om er onder te kijken, laat staan als je iets
langer bent. Je ziet niets van de inhoud van de pan Dat krijg je ervan als je Poolse
bouwvakkers geen duidelijke instructies meegeeft!
