“The last Farewell”
Zaterdag is onze laatste hele dag in Tromso en ak en isa hebben een skipiste in de buurt gevonden.
Ze kunnen dan op zijn minst nog een paar uur in de sneeuw spelen al is het dan niet met een scooter.
Om een uur of 10 zetten wij ze af, nadat we zeker weten dat ze hier ook spullen kunnen huren, de bezorgde moeder in mij wordt wakker en vraagt toch of ak aub een helm op wil zetten. Natuurlijk zegt hij nee…. maar een half uur later krijg ik wel een vrolijke selfie van het stel MET helmen op.
Ik ben wel weer gerust en wij rijden de bewolking tegemoet voor een ritje langs de fjorden.
Dit is geen moment om mooie foto’s te maken want de hele omgeving is gehuld in dikke grijze bewolking. Dit belooft ook niet veel goeds voor vanavond wanneer we hopen nog 1 keer het noorderlicht te kunnen zien.
Al snel krijgen we een appje dat de jongelui al om 13.30 opgehaald kunnen worden, het skigebied is niet zo groot…zeg maar gewoon klein, maar wel compleet : 1 blauwe, 1 rode en 1 zwarte piste!
Wij rijden weer langs bevroren fjorden waar mensen een gat in het ijs gemaakt hebben om te vissen en drinken nog een kopje koffie in een heel bizar plaatsje met alleen maar oude mensen en gehandicapten. Hier zijn wij te jong en te gezond voor!
In de enige supermarkt hier halen we broodjes en tegelijkertijd krijgen we een selfie van de jongelui aan de frites en worstjes.
Langzamerhand rijden wij de zon weer tegemoet om de skiërs op te halen. Een kwartiertje later dan gepland stappen de jongelui de auto in met fris rode wangen van de kou.
Ook dit kunnen ze van hun bucketlist afstrepen… skiën in Noorwegen…. check!
Nadat we nog een rondje gereden hebben en om de haverklap al onze noorderlichtapps bekijken en vergelijken gaan we in het hotel om in te checken voor de terugvlucht morgen.
Ak en isa gaan even de sauna in voordat we toch maar weer het mah jong op tafel zetten .
We kunnen de voorsprong die ak heeft genomen echt niet meer inhalen!
Zo zie je maar weer, het hoeft maar 1 klapper te zijn waar je lang op kan teren.
We moeten stoppen, het buffet voor het avondeten wordt geopend. Het ondefinieerbare avondeten bevalt de jongelui echter niet en ze trekken aan hun kuierlatten richting de burger king.
De foto even later laat zien dat het big Whopper menu snel in hun magen is verdwenen.
De spanning stijgt bij ons maar op al onze apps zien we niets bijzonders over het verschijnen van het noorderlicht vanavond.
Het lijkt niks te worden….14 %….11%… oftewel weinig kans op een blik op het noorderlicht.
Toch zijn we eigenwijs omdat het onze laatste avond is en rijden richting het meer bij tromvik.
We zien geen busjes…. weinig auto’s… waarschijnlijk komt er niks.
Bovendien is de weg een giga ijsplaat geworden en moet ik mij inhouden om niet te gaan zeuren. Alexander rijdt voorzichtig en supergoed dus ik hou mij gedeisd.
Ik richt mij maar op mijn camera.
Ineens zegt (weer) isa… kijk eens judith!
Een stukje verder staan we stil en stappen uit en hoog in de lucht beweegt de lucht…
Daar is het weer!!! Het noorderlicht. Ak speelt met zijn go pro, het kleine handzame dingetje en isa springt rond om maar met het licht op de foto te komen.
Op onze laatste avond zien we weer het bijzondere schouwspel waar Tromso en Noorwegen om bekend staan.
Na een tijdje rijden we wat verder zodat we ook andere foto’s kunnen maken.
De go pro wordt weer op het dak gezet en voor de zoveelste keer wordt mijn statief uitgeschoven…
Er stopt hier ook een busje met toeristen uit Italië die vergeten te kijken en alleen maar op de foto willen dus ons steeds in de weg staan.
Het wordt steenkoud en mijn handen vriezen zowat aan mijn camera vast. De rest loopt zich warm en alexander moet aan en stuk door foto’s maken totdat ook zijn handen en voeten gevoelloos zijn.
Ineens is de lucht vol met beweging en we zien het licht aan alle kanten snel bewegen!!! Dit is meer dan geweldig… we kijken ademloos en in extase naar dit fantastische schouwspel… de lucht wordt groen en ik zie violet en oranje strepen.. Alle toeschouwers roepen in alle talen hoe geweldig dit is.
De tranen springen in mijn ogen en voor mijn gevoel bevriezen ze gelijk!
Het is min 9 en zo vreselijk koud aan het worden…
We zijn meer dan tevreden en gaan terug naar ons hotel.
Nog 1 keer stoppen we want de lucht blijft in beweging… en door de ramen van de auto kijken is voor watjes dus wij gaan er maar weer uit.
door de kou gaat de batterij van de telefoon protesteren en stopt er tenslotte mee. Maar mijn camera heeft nergens last van en maakt overuren.
Wat een laatste avond! Onze vakantie kan niet meer stuk!!!!
Oh, wat was dit geweldig!!! Dit was de mooiste avond van deze vakantie!!
Bij het hotel krijgen we nog een toetje… ook hier verschijnt de groene streep boven het water en tussen de hotels aan de hemel. Ik ben nu de enige die nog naar de waterkant gaat met mijn camera. Het is zo freezing koud dat ook ik na 5 minuten naar binnen vlucht. Ik heb voor het eerst meer foto’s gemaakt van uitzicht dan van mensen!
Onder de indruk praten we nog even na in onze hotelkamer en stellen de filmpjes van de go pro dubbel veilig.
Een avond met een groen-gouden randje, het eind van een onvergetelijke vakantie…
Het duurt lang voor ik in slaap val…
Morgenochtend weer naar huis…onze wens is meer dan in vervulling gegaan!
