De eerste nacht is snel voorbij en voor dag en dauw rent Daniël op zijn blote voetjes naar de caravan. “Oma, opa zijn!!” Gewapend met speelgoed ploft hij voor de caravan neer en heeft hele verhalen tegen zijn duplo en tegen ons. Bij de action heb ik een “haaienwaterspuiter “ gekocht als alternatief voor het waterpistool en binnen een paar minuten weet hij hoe dit werkt. Met een emmer water en dit ding van 1,5 euro geniet dit jochie met volle teugen. Alles is leuk, alles is mooi! Hij kan niet kiezen of hij nu bij ons buiten wil zijn of in de caravan en dan kan hij ook nog naar papa en mama lopen. Wat een keuzes voor zo’n klein mensje. Heel wijs loopt hij af en toe even naar de overkant, “mama zijn..”Maar hij komt heel snel weer terug lopen en gaat verder met spelen of dat hij nooit is weggeweest. Thomas zwaait, of rent rond, met een stok /tak en een wijsvinger wijs in de lucht gestoken en brabbelt ook aan een stuk door. Ik wil hem behoeden voor vallen maar handje geven? Ho,maar! Op een heuveltje wankelt hij maar valt niet! Over een drempeltje struikelt hij…. Bijna… maar net niet! Hij rent rond of zijn leven er vanaf hangt en toont geen enkel teken van vermoeidheid. Wij genieten van alles, vullen emmers met water, spelen met autootjes en poppetjes, lopen rondjes om de caravan en doen 100 keer hun schoenen aan of uit! Ik bedenk mij dat het wel waar is dat het geduld wat je voor voor kleinkinderen hebt nog meer is dan voor je kinderen….
Na de lunch gaan wij met Daniël naar het zwembad dat wordt vast een avontuur! Tegenwoordig is er een “puddlejumper” een woord wat in onze tijd nog uitgevonden moest worden 🤣maar Daniël heeft er 1! (Het is een soort reddingsvest). Is hij Bevoorrecht? Ik zou het wel denken… Als ik aan een zwembad denk, denk ik aan een haak in mijn nek, een gillende zwemjuf, bibberen en blauwe handen en voeten van de kou en vooral helemaal alleen zijn! Gelukkig is het nu… 2021… De tijd is veranderd, het leven is ook anders… Terwijl ik in de kokende zon richting zwembad loop, met dat kleine enthousiaste en onvoorwaardelijk vertrouwende jochie naast mij, overvalt mij zo’n geluk dat ik dit nog mee mag maken. De kleine sandaaltjes worden netjes naast de grote slippers gezet en bibberend loopt hij met zijn handje in de mijne de trap af. Nee, oma nee! Diep! Diep! We lopen van het buiten naar het binnenbad en weer terug.. Nee oma, diep! En weer zijn we in het binnenbad en zwaait hij ineens heel verlegen naar het badmeisje aan de kant. Langzaam loopt hij het trapje af… voorzichtig voelen zijn voetjes het warme water, hij gaat het trapje op en af. Hij gaat het trapje op… 1 tree langzaam naar beneden en ineens gooit hij zich, met een grote lach op zijn gezicht, vol vertrouwen naar beneden in mijn ouwe armen! Hij is al groot en zwaar geworden en mijn armen doen zeer van het opvangen van mijn kleinzoon. Zou het waar zijn dat je, naarmate je ouder word, je steeds voorzichtiger word? Daniël springt vol vertrouwen in het warme water en ik vang hem, of het nu in het buiten of het binnenbad is… Ik bedenk mij dat ik zolang ik leef mijn best zal doen om de mensen die ik lief heb met hun kop boven water te houden! Ineens komen char en Jos toch ook maar zwemmen, Toto met zonnebril en pet wordt zonder pardon ook in mijn ouwe armen in het water gezet. De geschiedenis herhaalt zich….. En weer doe ik mijn best om ook zijn hoofd boven water te houden en mijn beloning is ook dan een hele grote glimlach van oor tot oor! Hij roept nog niet dat het diep is en is ook helemaal niet bang! “Even zwemmen?” ik heb er echt spierpijn van gekregen! ‘S’avonds eten GJ en ik samen mosselen en een salade chevenol op de ons zo vertrouwde plek in het restaurant. Dit is Frankrijk! Het is hier geweldig! Ook al zijn de mosselen vandaag piepklein. Wij zitten wel hier en ik heb nog maar 1 gedachte… wat is het leven toch goed! Wat heb ik veel om van te houden en voor te zorgen! Wat ben ik toch een bevoorrecht mens! Of de dag nu zwart, wit, zilver of goud is!! Na het eten drinken we nog een glaasje wijn bij char en Jos en wanneer wij heel gelukkig samen in het pikkedonker naar onze caravan willen gaan, stap ik mis op de simpele houten trap en stort niet echt heel elegant ter aarde.. Deze mooie zilveren dag is toch nog zwart geëindigd, denk ik glimlachend, terwijl ik met een zere knie en een dikke enkel naar onze oude vertrouwde en gebutste caravan strompel……
