8 We zullen doorgaan…
Ons laatste ontbijt in een zonnig New york ,de koffers gaan dicht en zetten we aan elkaar in de lobby van het hotel .
We hebben nog een hele “dakloze” dag voor de boeg en storten ons weer in het metrogedruis voor de vierde en laatst mogelijke poging om naar het Vrijheidsbeeld te gaan .
De rij is net iets korter dan de afgelopen dagen maar nog steeds ongeveer 1 km lang .
Jos en ik blijven geduldig staan terwijl gj en char kaartjes gaan kopen en terecht komen in weer een andere lange rij ..
Het wachten wordt aangenaam gemaakt door muzikanten en na uren wachten kunnen we eindelijk door de controle die net zo streng is als op de luchthaven .
Helemaal veilig bevonden komen we terecht in de laatste rij ,de rij om de boot op te gaan .
Als haringen in een ton worden we de boot opgeduwd en in het gedrang van een enorme mensenmassa worden we vervoerd naar het Vrijheidsbeeld .
Ook hier weer in een rij maar nu voor een broodje …staande tussen een etende massa mensen eten we snel door,dit is niet zo gezellig!
Even de souvenirshop in is een enorme uitdaging en eenmaal binnen gaan we er zo snel mogelijk weer uit.
We genieten van het geweldige uitzicht op Manhattan en charlotte loopt aan een stuk door selfies te maken ,ja ik ben er nu toch …dus moet ik foto’s maken !! Ineens ontdekt ze dat haar telefoon ook supermooie filmpjes kan maken en ze is niet meer te stoppen .
Het stormt flink wat leuke plaatjes oplevert van “haren in de wind ” gelukkig hebben gj en ik hier weinig last van .
Nadat we het Vrijheidsbeeld van alle kanten bekeken hebben lopen we langzaam terug naar de boot ,ons New Yorkse avontuur is aan de laatste uren begonnen .
Straks moeten we weer naar het vliegveld …ik sta niet te popelen .
De laatste ritjes met de metro ,de laatste trappen af en op….deze dagen hebben we 80 km gelopen en een enorme hoeveelheid trappen het hoofd geboden .
Voor het laatst in het hotel organiseren we in de lobby onze koffers ,nog even internetten en dan netjes op tijd naar het restaurant the baroness voor ons laatste burger ( gj neemt weer de judithburger) en laatste glas van deze bijzondere week .
Gelukkig werd het een week met een gouden rand in plaats van een zwarte.
Deze week hebben we iedere seconde genoten en iedere seconde beseft dat …als het net even anders was gegaan ….ons leven en dat van veel anderen nooit meer hetzelfde zou zijn geweest.
Het vliegveld voelt veilig en in mijn hoofd zingt Ramses zoals hij al zoveel jaren mijn lijflied zingt …
Zing,vecht,huil bid,lach ,werk en bewonder……
Deze week hebben we dit allemaal gedaan ….omdat we een minuut te laat waren en we eigenlijk meer dan op tijd waren .
Een week met een gouden rand …een week met een lach maar ook met tranen .
Een week om nooit meer te vergeten ,een week die we nooit meer zullen vergeten !
Een week waarin ik meer dan eens naar de stem in mijn hoofd moest luisteren die zong
“We zullen doorgaan”
